18

ภูมิวัตน์ส่งต่อบ้านให้เพื่อนอย่างเรียบร้อยก่อนตัวเองจะย้ายไปอเมริกา ธีทัตจึงได้เวลาขนของย้ายเข้าไปอยู่อย่างเป็นทางการ และเริ่มตกแต่งทั้งข้างนอกและข้างในให้เข้ากับรสนิยมตัวเอง

ธิดาแม้ไม่อยากให้ลูกชายแยกบ้านแต่ก็ต้องยอมรับว่าบ้านและที่ดินหลังนี้สวยงามคุ้มค่าน่าอยู่

"ภูมิเพื่อนลูกเขาดูแลบ้านดีมากเลยนะ ไม่มีเสียหายตรงไหนเลย แล้วลูกจะขึ้นบ้านใหม่เมื่อไรล่ะธี”

คนเป็นแม่ถามระหว่างเดินสำรวจบ้าน

"ใหม่ที่ไหนแม่ ซื้อต่อจากไอ้ภูมิก็ไม่ใหม่แล้วสิ"

"ก็ใหม่ของเรา จะเก่าของใครก็ช่างสิ”

ธิดาพูดพลางเงยหน้ามองไปรอบ ๆ ตัวบ้าน ฝ้าเพดานในห้องรับแขกที่สูงไปถึงชั้นสองทำให้ตัวบ้านดูโปร่งโล่ง

"ถึงธีจะไม่ได้นอนที่นี่ทุกวัน แต่ยังไงมันก็เป็นบ้านของเราแล้ว ทำบุญเลี้ยงพระสักทีก็น่าจะดีนะลูก ถ้าไม่อยากจัดอะไรให้ยุ่งยาก แค่นิมนต์พระมาสัก ๙ รูป ๑๒ รูปก็ได้"

"ทำอย่างที่แม่เขาบอก พ่อว่าก็ดีนะ"

คงเดชออกความเห็นบ้าง

"ก็ได้ครับ ผมยังไงก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเอาไว้ผมเช็คตารางงานก่อน แล้วได้วันไหนจะบอกแม่อีกที"

ธิดาคิดว่าอาจต้องรออีกหลายวันกว่าลูกชายจะมาคุยเรื่องนี้อีกครั้ง หรือไม่ธีทัตก็อาจจะลืมเรื่องขึ้นบ้านใหม่ไปเลยก็ได้ แต่เขาก็ทำให้คนเป็นแม่แปลกใจเพราะเพียงแค่วันถัดมา คนเป็นลูกก็มาบอกว่าได้วันดีสำหรับทำบุญเลี้ยงพระที่บ้านหลังใหม่แล้ว และเขายังเชิญครอบครัวของน้าองุ่นมาด้วย ธิดายิ้มดีใจ คิดเอาเองว่าลูกชายคงอยากเริ่มจริงจังกับหลานสาวบ้านนั้นเพราะธีทัตพูดเองว่าขอทำบุญเลี้ยงพระและกินข้าวกันเฉพาะคนในครอบครัวกับพนักงานออฟฟิศของเขาเท่านั้น การชักชวนคนของบ้านองุ่นมาด้วยจึงหมายความได้อย่างเดียวนั่นก็คือลูกชายของเธอต้องการนับรวม ‘ส้มหวาน’ เป็นคนในครอบครัวด้วยแล้วนั่นเอง

 “โอ้โห ซื้อของมาเยอะแยะเลย จะทำอะไรกันน่ะพี่ส้ม”

มนิษาถามอย่างตื่นเต้นเมื่อเข้ามาในครัวแล้วเห็นวัตถุดิบทั้งสดทั้งแห้ง ไข่เป็ดลูกโต ๆ ถึงสามแผง น้ำตาลปี๊บอีกหลายกิโลกรัม และยังมีกล้วย เผือก ฟักทอง ขนมจีน เนื้อไก่ เนื้อกุ้ง ลูกชิ้นปลา มากมายจนเต็มพื้นที่โต๊ะตัวกลางที่ไว้วางเตรียมของ

“งานขึ้นบ้านใหม่ของพี่ธีไง”

“อ้อ...นี่อาสาทำให้ฟรีหรือว่าเขาจ้างพี่ส้มทำ”

“ถ้าพี่อาสาทำให้ฟรี มะนาวจะว่ายังไง”

สริดาแกล้งถาม มนิษายื่นปากนิด ๆ

“จะว่าอะไรได้ล่ะ เงินพี่ส้ม แรงก็แรงพี่ส้ม มะนาวไม่ยุ่งหรอก”

คนเป็นพี่ส่ายหน้ายิ้ม ๆ รู้ว่าปกติน้องสาวไม่ใช่คนใจคอคับแคบ แต่ก็อีกนั่นล่ะ...ถ้ามีชื่อธีทัตมาเกี่ยวข้อง มนิษาจะต้องขอแสดงอาการสักนิด ๆ หน่อย ๆ พอให้รู้ว่ายังไม่ยอมรับชายหนุ่มแบบร้อยเปอร์เซ็นต์

“พี่ธีกับป้าธิดาไม่ยอมให้ทำฟรีหรอกจ้ะ โอนเงินเกินมาให้ตั้งแยะ พี่คงจะคิดแค่ค่าวัตถุดิบ ค่าแรงไม่เอา"

"ได้ไงกัน ค่าตัวเราก็ต้องคิดด้วยสิ เรามันคนค้าขายนะพี่ส้ม"

"ก็ใช่ เราเป็นคนค้าขาย แต่ก็เป็น 'คนกันเอง' ด้วยเหมือนกัน"

"เฮอะ ไม่ทันไรก็นับนายคนนั้นเป็นคนกันเองแล้วเหรอ ถ้าเขามาได้ยินคงได้ใจใหญ่"

นิดหน่อยที่กำลังนั่งแกะหอมเอ่ยขึ้นมาบ้าง

"พี่มะนาวยังไม่ยอมญาติดีกับพี่ธีอีกเหรอ เห็นมาทีไรพี่ธีก็อยู่ที่ร้านต้นไม้เป็นชั่วโมง ๆ หนูก็นึกว่าญาติดีกันแล้วเสียอีก"

"พี่ก็แค่ทำหน้าที่เจ้าของร้านต่างหากล่ะ ก็เขามาซื้อต้นไม้ ถึงไม่อยากขายก็ต้องขาย...”

หญิงสาวตอบ ธีทัตแวะมาที่ร้านต้นไม้ทีไร มนิษาก็หาเหตุผลให้ตัวเองยังทนยืนคุยกับเขาได้ทุกที...แม้ว่าลึก ๆ จะรู้ดีว่าเหตุผลทั้งหลายที่ยกมาอ้างนั้นช่างฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย

แสงแรกของเช้าวันนั้นสาดส่องผ่านยอดไม้เข้ามาในตัวบ้านที่เพิ่งตกแต่งเสร็จสมบูรณ์ไม่นาน เจ้าของบ้านคนใหม่อย่างธีทัตเตรียมตัวแล้วเสร็จตั้งแต่เช้าตรู่ ห้องโถงใหญ่กลางบ้านถูกจัดเตรียมพื้นที่สำหรับทำพิธีสงฆ์  มีโต๊ะหมู่บูชาและอาสนะสำหรับพระสงฆ์ ๙ รูป ที่ชายหนุ่มอาราธนามาจากวัดใกล้บ้าน

สริดากับคนงานจากที่บ้านช่วยกันจัดสำรับภัตตาหาร บนถาดสังกะสีที่เคลือบลายดอกไม้สีสันสดใสฉูดฉาด มีถ้วยชามใบเล็ก ที่ใส่ลาบหมูคั่ว แกงฮังเล แกงจืดวุ้นเส้น (ปกติจะทำแกงเส้น แต่ป้าองุ่นเห็นว่ามีอาหารรสเผ็ดแล้วถึง ๒ เมนู จึงเปลี่ยนจากแกงเส้นเป็นแกงจืดวุ้นเส้นแทน) แกงโฮะ น้ำเงี้ยวกระดูกหมู เส้นขนมจีน ข้าวเหนียวและข้าวเจ้า มีผลไม้อย่างแตงโม สาลี่ ส้มสีทอง และของหวานอย่างกล้วยบวชชี ทองหยอด เม็ดขนุน ขนมต้มขาว แถมด้วยขนมชั้นที่ห่อเป็นรูปกุหลาบสวยงาม ส่วนหนึ่งซื้อหามาจากร้านในเมือง และอีกส่วนสริดากับคนงานช่วยกันทำอยู่จนดึกดื่น

“น้าแยกสำรับพระกับฆราวาสเอาไว้แล้ว ใครหิวก็ตักขนมจีนกินก่อนได้เลยนะ”

องุ่นบอกกับบรรดาลูกน้องของธีทัตที่ปิดออฟฟิศมาร่วมงานขึ้นบ้านใหม่ของลูกพี่ด้วย ทุกคนยิ้มแป้น แต่ก็ยอมหิ้วท้องรอให้ผ่านพ้นพิธีสงฆ์ไปก่อน หลังเสียงสวดมนต์เสร็จสิ้น ธีทัตกับบิดามารดาถวายสังฆทานและเครื่องไทยธรรม ก่อนกลับหลวงพ่อลุกประพรมน้ำพระพุทธมนต์ไปรอบ ๆ บ้านและเผื่อแผ่ไปยังทุกคนที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยพนมมือรอรับอยู่อย่างชื่นเย็น

ธีทัตเป็นคนขับรถพาหลวงพ่อและหลวงพี่กลับวัดเหมือนเช่นขามา เขาบอกให้ลูกน้องทุกคนกินข้าวและพักผ่อนกันได้ตามสบาย เมื่อชายหนุ่มขับรถออกไป มนิษาไม่ได้รีบไปตักหาอะไรกินเหมือนคนอื่น ๆ แต่แอบเดินสำรวจไปรอบบ้านโดยไม่ให้ป้าองุ่น ป้าธิดา และลุงคงเดชสังเกตเห็น

จะมีก็แต่นิดหน่อยอีกเช่นเคยที่ตาไวแล้วแอบเดินตามมาติด ๆ

“พี่นาวจะทำอะไรน่ะ มองหาอะไรเหรอ”

มนิษาถอนหายใจเฮือก หันมาตอบ

“จะตามมาทำไมเนี่ย ไปกินข้าวไป ป้าหงุ่นทำน้ำเงี้ยวไว้หม้อเบ้อเร่อ ถ้าของไม่หมดแกจะเสียใจแย่”

“ไม่ต้องกลัวไม่หมดหรอก กลัวไม่พอกินดีกว่า”

นิดหน่อยพูดยิ้ม ๆ เพราะเมื่อครู่เห็นแล้วว่าบรรดาลูกน้องของธีทัตที่กำลังตักกินขนมจีน ฮือฮาว่าเข้มข้นและอร่อยมากแค่ไหน ไหนจะยังขนมไทยกับผลไม้สดอีกเกือบสิบอย่างที่สริดาเตรียมไว้ให้อีก

“เห็นพี่นาวทำลับ ๆ ล่อ ๆ หนูก็เลยอยากตามมาดูว่าจะแอบมาขโมยอะไรของพี่ธี มันจะบาปนะพี่มะนาว เพิ่งเลี้ยงพระไปแท้ ๆ มาขโมยของเขาแบบนี้ เป็นเปรตไม่รู้ด้วยนะ”

“โอ้โหไอ้นิดหน่อย ปากดีแบบนี้ไล่ออกเสียดีไหม”

นิดหน่อยหัวเราะคิก ดูดีใจที่ยั่วมนิษาขึ้น

“พี่มาหาหลักฐานต่างหาก”

“หลักฐานอะไรเหรอ”

“ก็หลักฐานว่าคุณพี่ธีของแก ไม่เหมาะจะมาเป็นแฟนพี่ส้มไง”

นิดหน่อยขมวดคิ้ว มองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่นที่แสนจะโล่งโปร่งดูสบายน่าอยู่

“มันต้องเป็นหลักฐานหน้าตาแบบไหนหรือพี่มะนาว ถึงจะบอกได้ว่าพี่ธีเป็นคนไม่ดีน่ะ”

“จะไปรู้เหรอ ถึงต้องมาหานี่ไง อาจจะเจออะไรดี ๆ เช่น... รูปถ่ายเขากับผู้หญิงหลาย ๆ คน หรือชุดชั้นในเซ็กซี่ของใครสักคนที่แอบซุกไว้ตามซอกโซฟา...”

คราวนี้นิดหน่อยส่ายหน้า มองหน้าเจ้านายอย่างผิดหวัง

“เพิ่งรู้ว่าพี่มะนาวติดละคร ที่พูดมานี่เหมือนคนดูละครเยอะ ๆ เลยรู้ตัวปะ”

“ไม่รู้ ก็แค่คิดไปตามเหตุผล”

“ถ้าคิดตามเหตุผล พี่ธีก็คงจะมีเมียซุกไว้รอให้พี่มะนาวมาเจอง่าย ๆ หรอกมั้ง ของแบบนั้นใครจะไปทำอะไรให้จับได้ล่ะ เฮ้อ... ไปกินข้าวกันเถอะพี่ เรามาเดินเล่นกันเองแบบนี้เกิดของเขาหายขึ้นมาจริง ๆ เราจะซวยเอานา คนอื่นเขาก็นั่งกินข้าวอยู่ที่สระว่ายน้ำกันหมดแล้วด้วย”

“เออ ๆ ไปก็ได้ แกนี่เป็นตำรวจบ้านหรือไงกันนะ”

มนิษาบ่นอุบ ยอมแพ้ ก็อย่างที่นิดหน่อยพูดนั่นแหละ ถ้าธีทัตมีผู้หญิงแอบซ่อนไว้จริงก็คงไม่กล้าเปิดบ้านต้อนรับมิตรสหายอย่างโจ่งแจ้งแบบวันนี้

นิดหน่อยเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปก่อน มนิษาเหลียวมองรอบ ๆ อีกครั้งอย่างเสียดายที่ไม่มีอะไรให้จับผิด หญิงสาวถอนหายใจเฮือกและกำลังจะเดินออกไปสมทบกับคนอื่น ๆ ที่นั่งเล่นกันอยู่ริมสระว่ายน้ำ พลันสายตาเหลือบไปเห็นอัลบั้มรูปใต้ชั้นวางโทรทัศน์จอแบนขนาดใหญ่