19

ทุกคนในบ้านกำลังสังสรรค์รื่นเริงกันอยู่ที่โต๊ะอาหารริมสระว่ายน้ำ แต่มนิษาออกมาเดินเล่นด้านหน้าตัวบ้านเพราะตอนที่มาถึงไม่มีเวลาได้สำรวจ มุมสวนหน้าบ้านของธีทัตร่มรื่นสวยงาม มีซุ้มเก้าอี้เล็ก ๆ พอให้นั่งจิบกาแฟได้สักสองสามคน มีต้นเกวาเลียที่เป็นไม้ประธานอยู่ชิดกำแพงด้านหน้า กับบ่อน้ำพุเล็ก ๆ ที่มีเสียงน้ำคลอเคล้าตลอดเวลา

“มะนาวอยู่นี่เอง มาทำอะไรตรงนี้”

หญิงสาวหันขวับก็เห็นว่าคนเป็นเจ้าของบ้านเดินตามออกมา ท่าทางเหมือนอยากมาชวนคุย แต่ก็ไม่รู้ทำไมสาวน้อยรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาเฉย ๆ ทั้งที่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย

“เอ่อ...มาดูต้นไม้ที่คุณพี่ธีซื้อมาจากร้าน ซื้อมาตั้งหลายต้น ยังลงไม่หมดเลยนี่นา”

“ใช่ครับ พี่ยังตั้งไว้ข้าง ๆ บ้านตรงนั้นไง กะจะให้คนแต่งสวนเขาดีไซน์อีกทีว่าจะลงตรงไหน...มะนาวห่วงต้นไม้หรือ”

“ก็ห่วงสิ กลัวมันจะเหี่ยวตาย”

“โถ่ ไม่ตายหรอก ไม่เคยลืมรดน้ำสักวัน ยุ่งแค่ไหนก็ไม่เคยลืม”

ธีทัตเอ่ยจริงจัง มนิษารู้ว่าเขาหมายถึงต้นไม้แต่ไม่รู้ทำไมกลับหน้าร้อนผ่าวเสียเอง หญิงสาวกระแอม

“ที่จริงถ้าคุณพี่ธีจ้างคนจัดสวนมืออาชีพอยู่แล้วควรให้เขาเลือกต้นไม้เองนะ เราเลือกเองสะเปะสะปะ มันจะกลายเป็นรกมากกว่าจะสวย”

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ซีเรียส แล้วที่จริงพี่ก็ไม่ได้เลือกสะเปะสะปะสักหน่อย พี่เลือกตามที่มะนาวบอกต่างหาก ร้านต้นไม้นายขามมีต้นอะไรขาย พี่ก็ซื้อต้นนั้น”

“เพราะอยากอุดหนุนคนรู้จักกันอย่างนั้นสินะ”

เธอยังจำที่เขาเคยบอกได้ ธีทัตยิ้ม

“ใช่ แล้วก็อยากคุยกับเจ้าของร้านต้นไม้ด้วย คุยสนุกดี”

ชายหนุ่มเอ่ยเรียบ ๆ ราวกับมันเป็นประโยคบอกเล่าธรรมดา แต่กลับทำให้ดวงตากลมดุของมนิษาวาววับขึ้นมาได้

“พูดผิดพูดใหม่ได้นะ”

“หืม ผิดตรงไหน”

“ก็คนที่ตัวเองอยากคุยด้วยน่าจะเป็นพี่ส้มมากกว่า”

“อืม ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่รู้แค่ว่าที่แวะไปหาบ่อย ๆ ก็เพราะไปเที่ยวหามะนาว พี่นึกว่าเรารู้ตัวเสียอีก”

ธีทัตเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลค่อนข้างสุภาพ ถ้าเขาพูดหรือยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยอย่างคนเจ้าชู้ หญิงสาวอาจจะตอกหน้าเขากลับไปแรง ๆ หากแต่กระแสเสียงที่มั่นคงจริงใจกลับทำให้มนิษานึกคำพูดโต้ตอบไม่ออก

“อยากเข้าไปดูในบ้านไหม”

จู่ ๆ ชายหนุ่มเจ้าของบ้านก็เปลี่ยนเรื่อง

“ไม่ล่ะ เอ่อ ที่จริงเมื่อกี้ก็แอบเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้ว”

มนิษาสารภาพ ธีทัตไม่ได้ตกใจ ก็วันนี้เขาขึ้นบ้านใหม่ ใครจะเข้าไปเที่ยวชมในบ้านก็คงไม่แปลก

“แค่ห้องนั่งเล่นเหรอ อยากไปดูให้ทั่ว ๆ ไหม เผื่อว่ามีตรงไหนที่มะนาวไม่ชอบพี่จะได้ให้ช่างมาเปลี่ยน”

“เกี่ยวอะไรกับมะนาว”

“ก็เผื่อวันหน้ามะนาวอยากมาเที่ยวอีก หรืออยากมาอยู่...บ้านพี่น่าอยู่ออก จริงไหมล่ะ”

คราวนี้หญิงสาวถลึงตาใส่

“แหวะ ฝันไปเถอะ เรื่องอะไรจะอยากมาอยู่ที่นี่ล่ะ”

พูดจบก็วิ่งตื๋อกลับเข้าไปรวมตัวกับคนอื่น ๆ ธีทัตทันเห็นสองแก้มที่แดงแจ๋ขึ้นมาของหญิงสาว เขาเผลอยิ้มออกมา ถ้ามนิษาพอจะมีลางสังหรณ์อยู่บ้าง เธอก็น่าจะดูออกและเดาได้ว่าทุกอย่างที่เขาพูดและแสดงออกไปนั้น มันมีความหมายว่าอย่างไรได้บ้าง

**

หลายวันต่อมา...

ในห้องโถงของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งกลางเมืองเชียงใหม่  เมริน-เพื่อนสนิทของมนิษา-พามารดามาโรงพยาบาลเพราะข้อเท้าของท่านพลิก หญิงสาวอดบ่นอีกรอบไม่ได้

“นี่ดีไม่เป็นอะไรมากนะแม่ จำไว้เลย คราวหน้าจะทำอะไรให้เรียกเมหรือพี่เมฆ ถ้าพวกหนูไม่ว่างแม่ก็ต้องรอ อย่าทำเองเด็ดขาด ก็รู้ล่ะนะว่าแม่ยังไม่ยอมแก่ แต่กระดูกกระเดี้ยวมันไม่ได้ต่อติดง่าย ๆ เหมือนตอนเราเป็นเด็ก ๆ นะ”

มารดาของเมรินกลอกตา นางก็แค่เหยียบม้านั่งตัวเล็ก ๆ เพื่อเอื้อมเด็ดดอกอัญชันจะมาใส่ในหม้อหุงข้าว ใครจะคิดว่าม้านั่งจะหัก พอนางตกใจเท้าอีกข้างจะเหยียบกระถางเพื่อทรงตัว กระถางก็พลิกเสียอีก... แต่ก็โชคดีอย่างที่ลูกสาวว่าไว้จริง ๆ นั่นล่ะที่ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่านี้

“เออน่ะ แม่รู้แล้ว จะไม่ทำอีกแล้ว แกนี่ก็บ่นเป็นคนแก่ไปได้”

“เค ๆ ไม่บ่นแล้วเดี๋ยวจะบาป อย่างนั้นเดี๋ยวพาไปหาอะไรกินแถวหายยาก็แล้วกันนะแม่”

หญิงสาวเอ่ยเอาใจ คนเป็นแม่ยิ้ม สีหน้าไม่เหมือนคนไข้แม้แต่น้อย ตำบลหายยาอยู่ในเขตเทศบาลเมืองเชียงใหม่ มีร้านอาหารและเครื่องดื่มที่รสชาติและบรรยากาศดีหลายร้าน มีทั้งร้านเก่าแก่ที่เปิดมาแล้วหลายสิบปีและร้านคาเฟ่เปิดใหม่ตกแต่งทันสมัยกับเมนูแปลกใหม่ที่น่าลอง นาน ๆ ได้ไปเปลี่ยนบรรยากาศด้วยการกินข้าวนอกบ้านก็คงจะดีเหมือนกัน

ตอนนี้แม่ของเมรินนั่งบนรถเข็นวีลแชร์ที่บุรุษพยาบาลกำลังเข็นไปส่งที่ประตูขาออก คนเป็นลูกจ่ายเงินและรับยาแทนแม่เรียบร้อยแล้ว กำลังเดินตามมาติด ๆ ก่อนที่สายตาของเมรินจะเหลือบไปเห็นคนที่คุ้นหน้า

...เฮ่ย! นั่นมันว่าที่พี่เขยไอ้นาวนี่หว่า...

เมรินจดจำธีทัตได้ทันทีแม้จะเคยเห็นหน้าแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ก็ผู้ชายที่ตัวสูงใหญ่แถมใบหน้าหล่อเหลาขาวผ่องเหมือนเป็นพรีเซ็นเตอร์ขายครีมหน้าขาวแบบนั้น มีหรือที่เธอจะจำไม่ได้ เมรินรีบบอกบุรุษพยาบาล

“พี่คะ พี่คะ ขอถ่ายรูปส่งให้พี่ชายดูแป๊บนะคะ พอดีพี่อยากเห็นว่าแม่เป็นยังไงบ้าง”

บุรุษพยาบาลหยุดรถเข็นให้อย่างไม่รีบร้อน เมรินแกล้งทำเป็นก้มถ่ายรูปมารดาแต่ความจริงคือเธอแอบช้อนมุมกล้องขึ้นแล้วซูมไปยังธีทัตที่ดูเหมือนจะไม่ได้มาคนเดียว...

สิบนาทีต่อมามนิษาที่กำลังนั่งปอกผลไม้กินอยู่ในตัวบ้านก็ได้รับข้อความทางไลน์จากเพื่อนสนิท เป็นเมรินที่ส่งรูปมาให้พร้อมคำถาม

เมริน   นี่ใช่ว่าที่พี่เขยของแกหรือเปล่าไอ้นาว

มนิษากดดูภาพ ท่าทีเอื่อยเฉื่อยเปลี่ยนเป็นยืดตัวตรงทันที

มะนาว          ใช่ๆ ไปเจอที่ไหน

เมริน             โรงบาล พาแม่มา ข้อเท้าแพลง แล้วก็เห็นพี่คนนี้

                 หน้าห้องสูติ มากับผู้หญิง คนละคนกับที่เคยเจอที่ร้าน

                แบล็กเอาต์

เมรินไม่กล้าคาดเดาอะไรมากได้แต่บอกไปตามที่เห็น มนิษาขบริมฝีปาก คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน

“มีอะไรหรือมะนาว ทำไมหน้าเครียดอย่างนั้น”

สริดาที่กำลังเช็ดใบตองห่อขนมอยู่ใกล้ ๆ ถามขึ้นเมื่อเงยหน้ามาเห็นสีหน้าของน้องสาว มนิษาลังเลที่จะตอบ

“พี่ส้ม เดี๋ยวมะนาวมานะ ออกไปหาเพื่อนแป๊บนึง”

“จะไปที่ไหนล่ะ ให้น้าน้อยขับรถไปส่งสิ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวจะเรียกรถลุงเสริฐไปเอง มะนาวไปก่อนนะ”

หญิงสาวกดโทรศัพท์หารถรับจ้างสี่ล้อแดงที่คนบ้านนี้ใช้บริการกันอยู่เป็นประจำพลางเดินออกไปรอหน้าบ้าน สริดาไม่ได้ติดใจสงสัยเพราะปกติน้องสาวของเธอก็เป็นคนหุนหันพลันแล่นแบบนี้เสมอ ถ้ามีเรื่องอะไรที่เธอจำเป็นต้องรู้ ประเดี๋ยวมนิษากลับมาก็คงจะมาเล่าให้ฟังเอง