17

อาหารมื้อเย็นวันนั้น ป้าองุ่นที่รู้ว่าธีทัตกลับมาจากกรุงเทพฯ แล้ว ขอร้องแกมสั่งให้ว่าที่หลานเขยอยู่กินข้าวมื้อเย็นด้วยกัน  และตัวเองก็เข้าครัวทำเมนูกุ้งผัดพริกขี้หนูให้ชายหนุ่มได้ชิม

“งานเป็นยังไงบ้างลูก เรียบร้อยดีไหม”

ผู้สูงวัยเอ่ยถามระหว่างที่เริ่มตักข้าว

“เรียบร้อยดีครับป้าหงุ่น แต่เดือนหน้าก็คงต้องไปอีกเพราะจะได้ไปดูตอนที่ช่างเขาลงมือทำงานด้วย”

“แล้วธีต้องไปดูเองทุกงานเลยหรือลูก”

“ไม่หรอกครับ ที่กรุงเทพฯ ก็มีวิศวกร แต่ว่างานนี้เป็นงานรีโนเวตบ้านเก่า น่าจะตั้งแต่สมัย ร.๕ ร.๖ โครงสร้างก็น่าจะละเอียดอ่อนเป็นพิเศษผมก็เลยอยากเข้าไปดูด้วยตัวเอง”

“ไม่ใช่ว่ามีแฟนอยู่กรุงเทพฯ หรอกหรือ”

มนิษาทะลุกลางปล้องขึ้นมา

แต่หนนี้ป้าองุ่นไม่เอ็ดว่าเสียมารยาท แต่กลับเงียบกริบราวกับว่าตัวเองก็อยากจะถามแบบนั้นออกไปเหมือนกัน

“ถ้าพี่มีแฟนแอบไว้จริงแล้วจะบอกหรือว่ามี”

ธีทัตย้อนถามด้วยรอยยิ้มสบาย ๆ

“เออ จริงด้วยสิ ถ้าธีมีแฟนหรือมีเมียแอบไว้ เรื่องอะไรจะบอกล่ะเนาะ... แล้วตกลงมีหรือเปล่าล่ะลูก”

“โถ่ ยังไม่มีหรอกครับป้าหงุ่น”

เพราะป้าองุ่นถาม เขาเลยเลิกเล่นลิ้น แต่ก็ยังไม่วายมองคนที่นั่งเยื้องกัน

“แต่ถ้ามะนาวไม่แน่ใจกลัวว่าพี่จะโกหก ไปกรุงเทพฯ คราวหน้า พี่ยินดีให้มะนาวติดรถไปด้วยนะ จะได้ไปเช็คให้เห็นกับตาเลยว่าพี่มีหรือไม่มีใครจริง ๆ”

“อย่าท้านะ กล้าไปนะจะบอกให้”

“ก็ไม่ได้จะท้าทาย แต่อยากให้ไปด้วยกันจริง ๆ”

ถ้อยคำของธีทัตเหมือนไม่มีอะไร แต่แปลกที่มนิษาใจเต้นแรงคล้ายจะรับรู้ได้ว่าในน้ำเสียงนั้นมีอะไรบางอย่างแปลกไปไม่เหมือนเดิม แต่ก่อนที่ทุกคนจะผิดสังเกตไปมากกว่านั้น ธีทัตก็เปลี่ยนเรื่องไปชมรสชาติเมนูกุ้งผัดพริกขี้หนูของป้าองุ่นว่าอร่อยเหลือเชื่อและเขาไม่เคยรู้จักเมนูนี้มาก่อน ทุกคนจึงเปลี่ยนไปคุยเรื่องอาหารบนโต๊ะแทน ส่วนมนิษาก็ก้มหน้าก้มตากินเหมือนหิวโซมาจากไหน ไม่กล้าเงยหน้าสบตาชายหนุ่มหนึ่งเดียวบนโต๊ะอีกเลยตลอดมื้อ

ภูมิวัตน์ส่งต่อบ้านให้เพื่อนอย่างเรียบร้อยก่อนตัวเองจะย้ายไปอเมริกา ธีทัตจึงได้เวลาขนของย้ายเข้าไปอยู่อย่างเป็นทางการ และเริ่มตกแต่งทั้งข้างนอกและข้างในให้เข้ากับรสนิยมตัวเอง

ธิดาแม้ไม่อยากให้ลูกชายแยกบ้านแต่ก็ต้องยอมรับว่าบ้านและที่ดินหลังนี้สวยงามคุ้มค่าน่าอยู่

"ภูมิเพื่อนลูกเขาดูแลบ้านดีมากเลยนะ ไม่มีเสียหายตรงไหนเลย แล้วลูกจะขึ้นบ้านใหม่เมื่อไรล่ะธี”

คนเป็นแม่ถามระหว่างเดินสำรวจบ้าน

"ใหม่ที่ไหนแม่ ซื้อต่อจากไอ้ภูมิก็ไม่ใหม่แล้วสิ"

"ก็ใหม่ของเรา จะเก่าของใครก็ช่างสิ”

ธิดาพูดพลางเงยหน้ามองไปรอบ ๆ ตัวบ้าน ฝ้าเพดานในห้องรับแขกที่สูงไปถึงชั้นสองทำให้ตัวบ้านดูโปร่งโล่ง

"ถึงธีจะไม่ได้นอนที่นี่ทุกวัน แต่ยังไงมันก็เป็นบ้านของเราแล้ว ทำบุญเลี้ยงพระสักทีก็น่าจะดีนะลูก ถ้าไม่อยากจัดอะไรให้ยุ่งยาก แค่นิมนต์พระมาสัก ๙ รูป ๑๒ รูปก็ได้"

"ทำอย่างที่แม่เขาบอก พ่อว่าก็ดีนะ"

คงเดชออกความเห็นบ้าง

"ก็ได้ครับ ผมยังไงก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเอาไว้ผมเช็คตารางงานก่อน แล้วได้วันไหนจะบอกแม่อีกที"

ธิดาคิดว่าอาจต้องรออีกหลายวันกว่าลูกชายจะมาคุยเรื่องนี้อีกครั้ง หรือไม่ธีทัตก็อาจจะลืมเรื่องขึ้นบ้านใหม่ไปเลยก็ได้ แต่เขาก็ทำให้คนเป็นแม่แปลกใจเพราะเพียงแค่วันถัดมา คนเป็นลูกก็มาบอกว่าได้วันดีสำหรับทำบุญเลี้ยงพระที่บ้านหลังใหม่แล้ว และเขายังเชิญครอบครัวของน้าองุ่นมาด้วย

ธิดายิ้มดีใจ คิดเอาเองว่าลูกชายคงอยากเริ่มจริงจังกับหลานสาวบ้านนั้นเพราะธีทัตพูดเองว่าขอทำบุญเลี้ยงพระและกินข้าวกันเฉพาะคนในครอบครัวกับพนักงานออฟฟิศของเขาเท่านั้น การชักชวนคนของบ้านองุ่นมาด้วยจึงหมายความได้อย่างเดียวนั่นก็คือลูกชายของเธอต้องการนับรวม ‘ส้มหวาน’ เป็นคนในครอบครัวด้วยแล้วนั่นเอง

**

 “โอ้โห ซื้อของมาเยอะแยะเลย จะทำอะไรกันน่ะพี่ส้ม”

มนิษาถามอย่างตื่นเต้นเมื่อเข้ามาในครัวแล้วเห็นวัตถุดิบทั้งสดทั้งแห้ง ไข่เป็ดลูกโต ๆ ถึงสามแผง น้ำตาลปี๊บอีกหลายกิโลกรัม และยังมีกล้วย เผือก ฟักทอง ขนมจีน เนื้อไก่ เนื้อกุ้ง ลูกชิ้นปลา มากมายจนเต็มพื้นที่โต๊ะตัวกลางที่ไว้วางเตรียมของ

“งานขึ้นบ้านใหม่ของพี่ธีไง”

“อ้อ...นี่อาสาทำให้ฟรีหรือว่าเขาจ้างพี่ส้มทำ”

“ถ้าพี่อาสาทำให้ฟรี มะนาวจะว่ายังไง”

สริดาแกล้งถาม มนิษายื่นปากนิด ๆ

“จะว่าอะไรได้ล่ะ เงินพี่ส้ม แรงก็แรงพี่ส้ม มะนาวไม่ยุ่งหรอก”

คนเป็นพี่ส่ายหน้ายิ้ม ๆ รู้ว่าปกติน้องสาวไม่ใช่คนใจคอคับแคบ แต่ก็อีกนั่นล่ะ...ถ้ามีชื่อธีทัตมาเกี่ยวข้อง มนิษาจะต้องขอแสดงอาการสักนิด ๆ หน่อย ๆ พอให้รู้ว่ายังไม่ยอมรับชายหนุ่มแบบร้อยเปอร์เซ็นต์

“พี่ธีกับป้าธิดาไม่ยอมให้ทำฟรีหรอกจ้ะ โอนเงินเกินมาให้ตั้งแยะ พี่คงจะคิดแค่ค่าวัตถุดิบ ค่าแรงไม่เอา"

"ได้ไงกัน ค่าตัวเราก็ต้องคิดด้วยสิ เรามันคนค้าขายนะพี่ส้ม"

"ก็ใช่ เราเป็นคนค้าขาย แต่ก็เป็น 'คนกันเอง' ด้วยเหมือนกัน"

"เฮอะ ไม่ทันไรก็นับนายคนนั้นเป็นคนกันเองแล้วเหรอ ถ้าเขามาได้ยินคงได้ใจใหญ่"

นิดหน่อยที่กำลังนั่งแกะหอมเอ่ยขึ้นมาบ้าง

"พี่มะนาวยังไม่ยอมญาติดีกับพี่ธีอีกเหรอ เห็นมาทีไรพี่ธีก็อยู่ที่ร้านต้นไม้เป็นชั่วโมง ๆ หนูก็นึกว่าญาติดีกันแล้วเสียอีก"

"พี่ก็แค่ทำหน้าที่เจ้าของร้านต่างหากล่ะ ก็เขามาซื้อต้นไม้ ถึงไม่อยากขายก็ต้องขาย...”

หญิงสาวตอบ ธีทัตแวะมาที่ร้านต้นไม้ทีไร มนิษาก็หาเหตุผลให้ตัวเองยังทนยืนคุยกับเขาได้ทุกที...แม้ว่าลึก ๆ จะรู้ดีว่าเหตุผลทั้งหลายที่ยกมาอ้างนั้นช่างฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย