17

“อ้าว...นั่นคุณธีมานี่คะ”

ดอกรักที่กำลังจัดเรียงถุงต้นกล้าให้เข้าที่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าใครที่อยู่หน้าร้าน มีแค่สองคนที่ยังเรียกธีทัตว่าคุณ ก็คือพี่ดอกรักกับน้าน้อย เพราะทั้งคู่มีอายุมากกว่าธีทัตหลายปี ส่วนมนิษานั้นไม่นับ หญิงสาวนึกอยากจะใช้สรรพนามเรียกขานชายหนุ่มว่าอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ในขณะนั้น

และตอนนี้มนิษาก็ใจหายวาบเมื่อได้ยินชื่อที่ไม่ได้ยินมาหลายวัน ก่อนจะค่อย ๆ หันไปหาเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ตรงข้ามกับใบหน้าคมคุ้นตามที่เดินยิ้มแฉ่งตรงมาหาพร้อมถุงของฝากเต็มสองมือ

“สวัสดีครับพี่ดอกรัก”

“สวัสดีค่ะคุณธี หายไปไหนตั้งนานคะ ไม่เห็นหน้าเลย”

“เพิ่งกลับจากกรุงเทพฯ ครับ...ไปทำงานมา”

ประโยคหลังเขาตั้งใจเอ่ยกับเจ้าของร้านต้นไม้

“อ้าว... น้องมะนาวก็อยู่ด้วยหรือนี่ พี่ไม่ทันเห็น สวัสดีจ้ะ”

มนิษาแยกเขี้ยวใส่ รู้ว่าเขาแกล้ง

“ผมซื้อของมาฝากครับพี่ดอกรัก” ดอกรักรีบถอดถุงมือออกก่อนเอื้อมมือไปรับถุงของฝากจากชายหนุ่ม ธีทัตซื้อมาฝากครบทุกคนเหมือนเช่นเคย แต่ถุงสุดท้ายที่อยู่ในมือ เขาตั้งใจส่งให้คนตาโตปากคว่ำที่จ้องเขาอยู่ไม่วางตา

“อันนี้ของคุณมะนาว ตั้งใจซื้อมาเป็นบรรณาการโดยเฉพาะ รับไปสิขอรับ”

“อะไรน่ะ”

หญิงสาวมองอย่างหวาดระแวง

“ก็ดูเอาเองสิ ไม่ใช่ระเบิดหรอกน่า”

“ถึงเป็นระเบิดจริงแล้วคิดหรือว่าจะกลัว”

มนิษาบอกเชิด ๆ ก่อนยอมรับของฝากจากมือเขา ในถุงใบใหญ่นั้นมันคือกล่องกระดาษขนาดเกือบเท่าลูกบาส ด้านหน้าฉลุเป็นช่อง ทำให้มองเห็นว่าสิ่งที่อยู่ข้างในคือตุ๊กตาเด็กผู้หญิงหน้าบึ้งปากคว่ำ...

ดวงตากลมโตของคนรับเผลอเบิกกว้าง ดอกรักที่ยืนรอท่าอยู่โพล่งออกมา

“หน้าเหมือนมะนาวเลย!”

มนิษาเผลอหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะกระแอมไอแก้เก้อ แต่ดอกรักยังคงหัวเราะร่วนแบบไม่เก็บอาการ

“อย่าบอกนะคะคุณธีว่าที่ตั้งใจซื้อตุ๊กตาตัวนี้มาให้เพราะคิดว่าหน้าเหมือนมะนาว”

“พี่ดอกรักเห็นแวบแรกก็คิดเหมือนผมใช่ไหมล่ะครับ”

“นี่คุณจะบอกว่าฉันหน้าเหมือนตุ๊กตาเหรอ ตุ๊กตามันทำหน้าโกรธอยู่นะ”

“ก็ใช่น่ะสิ นี่ไง ตอนนี้ก็เหมือน”

“คุณธี!”

ธีทัตตั้งท่าจะรับตุ๊กตาไว้เพราะมนิษาเงื้อแขนขึ้นสูงจนเขานึกว่าเธอจะปามันทิ้ง แต่หญิงสาวไม่ได้ทำเช่นนั้น แค่ชูเร่าในอากาศ ตากลมยังจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง แต่แววตาคู่นั้นไม่อาจเก็บซ่อนความขบขันระคนขัดเขินไว้ได้

“ตลกตายล่ะ!”

มนิษาพูดใส่คนทั้งสองก่อนจะเดินเชิดหน้ากลับเข้าไปในตัวบ้าน มือยังกอดกล่องตุ๊กตาไว้ไม่ยอมปล่อย ธีทัตกับดอกรักหัวเราะตามหลัง แน่ใจว่าทันได้เห็นมนิษากลั้นยิ้ม

อาหารมื้อเย็นวันนั้น ป้าองุ่นที่รู้ว่าธีทัตกลับมาจากกรุงเทพฯ แล้ว ขอร้องแกมสั่งให้ว่าที่หลานเขยอยู่กินข้าวมื้อเย็นด้วยกัน  และตัวเองก็เข้าครัวทำเมนูกุ้งผัดพริกขี้หนูให้ชายหนุ่มได้ชิม

“งานเป็นยังไงบ้างลูก เรียบร้อยดีไหม”

ผู้สูงวัยเอ่ยถามระหว่างที่เริ่มตักข้าว

“เรียบร้อยดีครับป้าหงุ่น แต่เดือนหน้าก็คงต้องไปอีกเพราะจะได้ไปดูตอนที่ช่างเขาลงมือทำงานด้วย”

“แล้วธีต้องไปดูเองทุกงานเลยหรือลูก”

“ไม่หรอกครับ ที่กรุงเทพฯ ก็มีวิศวกร แต่ว่างานนี้เป็นงานรีโนเวตบ้านเก่า น่าจะตั้งแต่สมัย ร.๕ ร.๖ โครงสร้างก็น่าจะละเอียดอ่อนเป็นพิเศษผมก็เลยอยากเข้าไปดูด้วยตัวเอง”

“ไม่ใช่ว่ามีแฟนอยู่กรุงเทพฯ หรอกหรือ”

มนิษาทะลุกลางปล้องขึ้นมา

แต่หนนี้ป้าองุ่นไม่เอ็ดว่าเสียมารยาท แต่กลับเงียบกริบราวกับว่าตัวเองก็อยากจะถามแบบนั้นออกไปเหมือนกัน

“ถ้าพี่มีแฟนแอบไว้จริงแล้วจะบอกหรือว่ามี”

ธีทัตย้อนถามด้วยรอยยิ้มสบาย ๆ

“เออ จริงด้วยสิ ถ้าธีมีแฟนหรือมีเมียแอบไว้ เรื่องอะไรจะบอกล่ะเนาะ... แล้วตกลงมีหรือเปล่าล่ะลูก”

“โถ่ ยังไม่มีหรอกครับป้าหงุ่น”

เพราะป้าองุ่นถาม เขาเลยเลิกเล่นลิ้น แต่ก็ยังไม่วายมองคนที่นั่งเยื้องกัน

“แต่ถ้ามะนาวไม่แน่ใจกลัวว่าพี่จะโกหก ไปกรุงเทพฯ คราวหน้า พี่ยินดีให้มะนาวติดรถไปด้วยนะ จะได้ไปเช็คให้เห็นกับตาเลยว่าพี่มีหรือไม่มีใครจริง ๆ”

“อย่าท้านะ กล้าไปนะจะบอกให้”

“ก็ไม่ได้จะท้าทาย แต่อยากให้ไปด้วยกันจริง ๆ”

ถ้อยคำของธีทัตเหมือนไม่มีอะไร แต่แปลกที่มนิษาใจเต้นแรงคล้ายจะรับรู้ได้ว่าในน้ำเสียงนั้นมีอะไรบางอย่างแปลกไปไม่เหมือนเดิม แต่ก่อนที่ทุกคนจะผิดสังเกตไปมากกว่านั้น ธีทัตก็เปลี่ยนเรื่องไปชมรสชาติเมนูกุ้งผัดพริกขี้หนูของป้าองุ่นว่าอร่อยเหลือเชื่อและเขาไม่เคยรู้จักเมนูนี้มาก่อน ทุกคนจึงเปลี่ยนไปคุยเรื่องอาหารบนโต๊ะแทน ส่วนมนิษาก็ก้มหน้าก้มตากินเหมือนหิวโซมาจากไหน ไม่กล้าเงยหน้าสบตาชายหนุ่มหนึ่งเดียวบนโต๊ะอีกเลยตลอดมื้อ