10

“จริงเหรอ หมู่นี้ธีไปหาส้มหวานแทบทุกสัปดาห์เลยเหรอ”

องุ่นถามย้ำอย่างตื่นเต้นเมื่อ ‘สายลับ’ ของหล่อนที่ทำงานอยู่บ้านหลานสาว โทรศัพท์มาบอก

“ใช่ค่ะป้าหงุ่น เดือนก่อนคุณธีพาเพื่อนมาเรียนทำขนมกับพี่ส้ม ตอนนี้เห็นว่าเพื่อนกลับเยอรมันไปแล้ว แต่คุณธีก็ยังแวะมาหาทุกอาทิตย์ มากินข้าวบ้าง มาซื้อต้นไม้บ้าง หนูว่าเป็นข้ออ้างทั้งนั้นล่ะค่ะ...”

สายขององุ่นหัวเราะคิกคัก ก่อนพูดต่อไปว่า

“คุณธีคงจะเดินหน้าจีบพี่ส้มหวานจริง ๆ จัง ๆ อย่างที่ป้าหงุ่นหวังแล้วล่ะค่ะ”

“ขอให้มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็แล้วกัน ป้าล่ะกลัวจะแก่ตายก่อนได้เห็นหลานเป็นฝั่งเป็นฝา”

“อ้าว... ทำไมจู่ ๆ พูดแช่งตัวเองอย่างนั้นล่ะคะ”

“เออ ๆ ฉันก็พูดไปเรื่อยเปื่อยนั่นล่ะ”

องุ่นว่า หล่อนเพิ่งเกษียณจากราชการในตำแหน่งศึกษานิเทศก์ยังไม่ถึงห้าปีด้วยซ้ำ คงยังเร็วไปที่จะพูดจาดราม่าแบบวัยไม้ใกล้ฝั่ง

“ขอบใจนะนิดหน่อยที่โทรมารายงานความคืบหน้า มีอะไรก็โทรมาบอกอีกนะ”

“ได้เลยค่ะป้าหงุ่น”

นิดหน่อยกดวางสายไปแล้ว องุ่นก็นั่งยิ้มกริ่มอยู่กับตัวเอง ธีทัตเป็นลูกชายเพื่อนสนิทที่หล่อนอยากได้มาเป็นเขยอย่างที่สุด ไม่ใช่แค่เพราะรู้จักเถือกเถาเหล่ากอ แต่เพราะธีทัตได้แสดงให้เห็นแล้วว่าเขามีคุณสมบัติที่ดีพอจะเป็นคู่ชีวิตของหลานสาว นอกจากนิสัยใจคอที่ถูกใจผู้ใหญ่อย่างหล่อน ธีทัตยังมีหน้าที่การงานที่ดี บ่งบอกว่าเป็นคน ‘เอาถ่าน’ เหมาะที่ผู้หญิงสักคนจะฝากชีวิตไว้ด้วยได้

หากจะมีอะไรด่างพร้อย ก็คงเป็นเรื่องที่หลานสาวคนเล็กพยายามชี้ให้เห็นว่าธีทัตเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ภาษาชาวบ้านคือเจ้าชู้ เรื่องนั้นองุ่นเองก็ยังไม่เคยเห็นกับตาหรือได้ยินกับหู แม่สาวที่มนิษาถ่ายคลิปมาให้ดูคราวก่อนก็เฉลยแล้วว่าเป็นเพียงเพื่อนสนิทเท่านั้น และถ้าธีทัตจะเป็นคนมีปัญหาเรื่องผู้หญิงจริง ๆ ธิดากับคงเดชก็คงจะบอกหล่อนตรง ๆ ตั้งนานแล้วกระมัง

แต่สำหรับองุ่น ต่อให้ธีทัตจะเป็นหนุ่มเช่นนั้น หล่อนกลับพร้อมจะมองข้ามมันไป

ก็เหมือนเรื่องน้องชายผู้ล่วงลับของหล่อนในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่

มะขามเป็นคนเจ้าชู้อย่างถึงที่สุด ตั้งแต่เริ่มเป็นหนุ่มก็คบหาผู้หญิงไม่เคยซ้ำหน้า

แม้ต่อมาจะตกหลุมรักน้ำหวานจนได้แต่งงานกันและมีลูกด้วยกันถึงสองคนคือส้มหวานกับมะนาว คนเป็นพี่สาวอย่างองุ่นก็ยังรับรู้ว่าน้องชายยังคงนอกลู่นอกทางตลอดชีวิตสมรสของเขา น้องสะใภ้อย่างน้ำหวานมาร้องไห้กับแม่ของหล่อนก็หลายครั้ง

‘ทำอะไรนึกถึงใจเมียแกมั่งไอ้ขาม ลูกก็เป็นลูกสาวทั้งสองคน ถ้าลูกมันโตขึ้นมันจะมองพ่อมันยังไง’

แม่ขององุ่นกับมะขามเคยปรามลูกชาย แต่น้องชายขององุ่นก็อ้อมแอ้มเถียง

‘ผมไม่ได้จริงจังหรือพาเข้าบ้านสักหน่อยแม่ ถึงยังไงคนที่ผมยกย่องให้เป็นเมีย เป็นแม่ของลูก ก็มีน้ำหวานแค่คนเดียว’

‘แต่เมียเอ็งเขาเสียใจ ไม่มีใครยอมรับได้หรอกที่ผัวเที่ยวไปมีเล็กมีน้อยแบบนั้น’

‘ผมไม่ได้คบใครจริงจังจริง ๆ นี่นาแม่...เชื่อผมเถอะ ผมรักเมียผม รักลูกผม ผมไม่มีวันเลือกคนอื่นนอกจากลูกกับเมียหรอก ผู้หญิงคนอื่นก็เป็นแค่ของเล่นนอกบ้านเท่านั้นแหละแม่...’

เวลาแม่เตือนเรื่องนี้ทีไร น้องชายขององุ่นก็เถียงแบบนี้ทุกที

อาจเพราะแบบนี้ สาวโสดอย่างองุ่นจึงคิดเอาเองง่าย ๆ ว่าต่อให้คนเป็นสามีจะเจ้าชู้ แต่ถ้าไม่ได้ยกย่องใครอื่นออกหน้าออกตาคนเป็นภรรยาก็คงจะยอมรับได้

หล่อนเชื่อว่าถ้าน้องชายกับน้องสะใภ้ไม่อายุสั้นด้วยอุบัติเหตุ ทั้งคู่ก็คงจะยังอยู่ด้วยกันและมะขามก็คงยังยกย่องน้ำหวานให้เป็นเมียหนึ่งอยู่เหมือนเดิม

องุ่นสรุปเองง่าย ๆ ตามประสาคนไม่สนใจเรื่องความรักหรือการใช้ชีวิตคู่

เพราะถ้าหล่อนเคยมีความรัก ก็คงจะเข้าใจได้เองว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเป็นลำดับที่หนึ่ง แต่อยากเป็นเพียง ‘หนึ่งเดียว’ ของคนที่ตัวเองรักมากกว่า

**

ในฐานะวิศวกรโยธา ธีทัตได้สำรวจสิ่งปลูกสร้างและโครงการบ้านจัดสรรมาแล้วนับร้อย ๆ หลัง แต่วันนี้เขามาที่นี่ในฐานะผู้ซื้อ เพราะเพื่อนสนิทคนหนึ่งจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศและกำลังประกาศขายบ้านหลังใหญ่ในอำเภอหางดง ในโซนที่เรียกว่ากาดฝรั่ง มันเป็นบ้านชั้นเดียวที่สร้างด้วยนวัตกรรมป้องกันแผ่นดินไหวคือเสาเข็มใหญ่ แข็งแรง และตอกลงไปลึกกว่าบ้านทั่ว ๆ ไป ในตัวบ้าน เพดานก็ยังสูงกว่ามาตรฐานจนเกือบจะเป็นดับเบิ้ลวอลุ่ม ให้ความรู้สึกที่โปร่ง โอ่โถงและกว้างขวาง

ยังไม่รวมสนามหญ้า สระว่ายน้ำ ห้องต่าง ๆ และสิ่งอำนวยความสะดวกอีกแบบจัดเต็ม

“เป็นไง พอไหวไหมไอ้ธี”

ภูมิวัตน์ถามเพื่อนรักอย่างเกรงใจเมื่อพาเดินสำรวจรอบบ้านจนครบทุกซอกทุกมุม

แววตาของธีทัตเป็นประกายอย่างไม่จำเป็นต้องสงวนท่าที

“คนที่ต้องถามว่าไหวมั้ย คือกูต่างหาก มึงก็รู้ราคาบ้านกับที่ดินของตัวเองดีใช่ไหม แต่ขายให้กูถูก ๆ แบบนี้ มึงไหวแน่หรือไอ้ภูมิ"

ธีทัตถามเพื่อนตรง ๆ ภูมิวัตน์ถอนหายใจ

“ก็กูอยากย้ายไปอยู่อเมริกาเร็ว ๆ มึงก็รู้ว่าพ่อแม่กับน้องสาวกูไปอยู่ที่นั่นกันหมดแล้ว...ขายถูก ๆ จะได้ปล่อยได้เร็ว ๆ ขี้เกียจต้องมาตามติดต่อนายหน้าเวลาไม่อยู่เมืองไทยแล้ว”

ที่จริงธีทัตก็พอจะเดาได้ว่าอะไรทำให้เพื่อนสนิทเปลี่ยนแผนการในชีวิต ทั้งที่ก่อนหน้านั้นสองปีภูมิวัตน์เคยบอกเขาว่าจะอยู่เมืองไทย ไม่มีแผนการที่จะตามพ่อแม่และน้องสาวไปเปิดร้านอาหารไทยที่อเมริกาอย่างที่พวกท่านทำอยู่

ธีทัตไม่ถาม แต่ภูมิวัตน์ก็เป็นฝ่ายยอมรับออกมาเองด้วยสีหน้าสุดเซ็ง

“เดือนหน้าแฟนเก่ากูจะแต่งงาน ก็เหมือนจะทำใจได้แล้วนะแต่ไม่เอาดีกว่า กูขอหนีไปอยู่อเมริกาดีกว่า อยู่ใกล้ ๆ กันแล้วมันเซ็ง”

สามเดือนก่อนภูมิวัตน์จับได้ว่าแฟนสาวที่กำลังจะแต่งงานกัน กลับนอกใจไปมีความสัมพันธ์กับชายอื่นจนท้องไส้ขึ้นมา เขากับเธอจึงต้องเลิกกัน ชายหนุ่มถึงกับขายกิจการโรงงานทำขนมเล็ก ๆ ที่เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายและก็กำลังจะขายบ้านหลังนี้ในราคาที่ถูกกว่าราคาประเมิน

“ตอนแรกกูว่าจะปล่อยเช่า ให้เอเจนต์ดูแล แต่ถ้ามึงจะเอา กูก็จะขายเลย ถ้าได้มึงเป็นเจ้าของใหม่กูก็หายห่วง ไม่เสียดายสักนิด”

ธีทัตมองไปรอบ ๆ บ้านด้วยสีหน้าปลาบปลื้ม

“มึงอยากขายแน่นะ กูให้เวลาคิดอีกทีดีไหม”

“กูคิดแล้วไอ้ธี ถ้าเป็นคนอื่นกูไม่ขาย จะปล่อยให้เช่า แต่ถ้าเป็นมึงกูปล่อยให้เลย”

ภูมิวัตน์ยืนยันหนักแน่น

“โอเค กูชอบบ้านมึงมาตั้งนานแล้ว มีทุกอย่างที่กูต้องการ  อยู่ใกล้บ้านพ่อกับแม่ ไม่ไกลจากบริษัท โคตรจะเพอร์เฟค เอางี้ กูให้มึงตามราคาประเมินเลย ไม่ต้องลดให้ มึงจะได้มีทุนไปทำธุรกิจใหม่ที่อเมริกา”

“จริงหรือวะไอ้ธี”

“จริงสิวะ พ่อกูรวยนะมึงลืมไปแล้วเหรอ”