นำเพลงของเธอมาร้องสด

ร้อยดาวเองที่ยังไม่มีโอกาสได้ถามมาคินเรื่องสมุดของเธอเลย เธอเองคิดว่าคงไม่อยากที่่จะตามหาเขา เพราะวันนี้เขาเพิ่งเข้ามาเซ็นสัญญาที่ค่ายกับพี่โปเต้ในฐานะศิลปิน ส่วนเธอก็มาเซ็นสัญญาเช่นกันในฐานะพนักงานของค่าย ซึ่งสถานภาพของเธอและเขาตอนนี้ต่างกันมาก ๆ แต่พอมาเห็นทีมงานที่เป็นกันแบบอยู่ด้วยกันแบบครอบครัวของทีมพี่โปเต้ไม่ว่าศิลปินจะเก่าหรือใหม่ เพราะพี่โปเต่เป็นโปรดิวเซอร์ที่คอยสอนน้อง ๆ ในทีมตนเอง เมื่อร้อยดาวเข้ามาอยู่ในทีมรู้สึกสบายใจอบอุ่น

มาคินเองที่วันนี้เขาก็พกไดอารี่มาด้วยแต่ก็ต้องรีบคุยงานและอ่านสัญญาเพื่อต้องเซ็น ตั้งแต่วันที่ได้มาเขาก็ยังไม่เคย ได้เปิดมันออกมาอ่านสักครั้ง มาคินที่กลับมาบ้านก็โดนเสียงพ่อบ่น เอาเขามาเปรียบเทียบน้องชายเรื่องเรียนเพราะเขาเองเลือกที่จะเสียสละให้กับน้องได้เรียนที่ดี ๆ เขาเองก็ยอมหลีกทางโดยที่ไม่เรียนต่อ

"เกรดของเทอมที่แล้วของแกเป็นยังไงบ้างคิน" คุณมานัส พ่อของมาคินเอ่ยถามเขา

"เกรดของผมยังไม่ออกนะครับพ่อ "

"เกรดไม่ได้ออกหรือว่าแกไม่ได้ไปลงเรียนกันแน่คิน ฉันส่งให้แกเรียนแล้วทำไมแกถึงไปดรอปเรียน" พ่อที่ไปดูผลสอบลูกชายแต่ไม่พบรายชื่อลูกชายตนเอง มาคินที่สีหน้ารู้สึกผิด

"ผมขอโทษครับพ่อ ที่ผมไม่ได้บอก ผมแค่มีความฝันของผม"

"ความฝันของแก พวกเต้นกินรำกิน นักร้อง แทนที่จะไปเรียนหางานทำที่มั่นคง แล้วนี่เลือกอะไร" เสียงพ่อที่ดังขึ้นมา ปนตวาดทำเอาผู้เป็นแม่ที่อยู่ในครัวถึงกับเดินออกมา เพราะเกรงว่าพ่อจะพูดไม่ดีใส่มาคินอีก

"ผมให้สัญญาครับพ่อ ผมขอเดินตามความฝันของตัวเอง ผมจะให้พ่อแม่ปลดหนี้ให้หมด ให้น้องได้เรียนสูง ๆ

"ความฝันบ้า ๆ บอ ๆ ของเอาให้มันดูแลตัวแกได้ก็พอ " พ่อมองหน้ามาคินอีกครั้ง แววตารู้สึกผิดหวัง ก่อนจะเดินออกไป แม่และน้องชายที่รับรู้มาตลอด เข้ามานั่งข้าง ๆ พี่คนโตของบ้าน

"พี่ต้องทำให้พ่อเห็น แล้ววันนี้เป็นไงบ้างอะพี่" มาตินเอ่ยถามพี่ชาย ด้วยความอยากรู้ของเด็ก ๆ เขาเองเพิ่งจะอยู่ม.4

"พี่ไปเซ็นสัญญาเป็นนักร้องในค่ายนั้นมาแล้ว สัญญาห้าปี พี่จะใช้เวลาช่วงนี้ทำงานเพลงออกมาเยอะ ๆ" มาคินที่คิดถึงความหมดหนี้ของครอบครัว

"ลูกก็ต้องทำให้คุณพ่อเห็นนะลูก แม่เอาใจช่วย"

"ผมด้วยพี่ผมเอาใจช่วย จะมีพี่ชายเป็นคนดังเสียที ผมจะได้เอาไปอวดเพื่อน ๆ ผมได้" มาตินกอดอกยืดตัวขึ้น จนโดนแม่เขกหัวเข้าให้หนึ่งที

"โห แม่ หรือแม่จะไม่อยากไปอวดพวกป้า ๆ บ้านเราจะมีซุปเปอร์สตาร์เลยนะแม่"

"นายนี่ก็เวอร์ตลอด ถ้าฉันมีเพลงมาแล้วมันไม่ดังหละ พี่จะพยายาม พี่อยากเห็นพ่อกับแม่สบายไม่ต้องเหนื่อย"

มาคินที่แยกตัวขึ้นมาที่ห้องนอนตนเอง ที่อีกฝั่งนึงของห้องจัดมุมสำหรับดีดกีตาร์เล่นดนตรี เขาจัดแจงวางเป้สะพายลงบนโต๊ะ พอดีกับที่สมุดไดอารี่เล่มเดิม เขาจึงหยิบออกมาจากเป้ ตอนแรกมาคินอยากจะไปอาบน้ำก่อน แต่พอเห็นสมุดเล่มนี้ หน้าปกของไดอารี่ช่างเหมือนกับเจ้าของเสียจริงเชียว เขานั่งมองปกสมุดคิดถึงหน้าน้องคนนั้นขึ้นมา แล้วอยากเปิดไดอารี่ของเธออ่าน หน้าแรก ประวัติคร่าว ๆ ของเธอ เขาอ่านไปยิ้มไปมันมีสิ่งที่เธอไม่ชอบ สิ่งที่ชอบ วันเกิด สี ดู ๆ แล้วเหมือนสมุดเฟรนชิป

พอเปิดไปอีกหน้า เป็นเหมือนบทเพลงที่ยังไม่มีดนตรี และเขายังไม่เคยได้ฟัง มาคินที่คิดขึ้นมาได้เขาจึงหันไปหยิบกีตาร์ตัวโปรดของตนเอง และทำการเปิดคอม เพื่อจะทำการไลฟ์สดเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ เมื่อหน้าคอมเข้ามาหน้าไลฟ์สดที่เขาชอบไลฟ์เป็นประจำ พอเข้ามาก็จัดการทักทายคนที่เข้ามาชมไลฟ์สดตนเอง ซึ่งคนฟังเป็นกลุ่มคนฟังเดิม ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ ที่มาแซวหยอกมาคิน

"สวัสดีน้อง ๆ นะครับ มาฟังบทเพลงกันดีกว่า วันนี้พี่จะร้องไปเรื่อย ๆ อยากฟังเพลงอะไรก็พิมพ์ขอกันเข้ามา " มาคินหยิบเพลงของวงลาบานูนขึ้นมาร้อง พร้อมกับเสียงกีตาร์

" ดอกฟ้าแค่โน้มลงดิน สุดท้ายก็โบยบินคืนไปสู่แผ่นฟ้า อยากจะรั้งก็จนปัญญา หมดเวลาเสียที ที่ตรงนี้มีเพียงโคลนตม ถูกแล้วที่เธอไม่ควรจะอยู่ตรงนี้ ยอมเจ็บช้ำด้วยความยินดี โบกมือทั้งน้ำตา ขอบใจที่เสียเวลา ที่เคยโน้มลงมา ให้ฉันรักเธอ " คนดูที่เข้ามาชมในวันนี้ตอนแรกมีแค่เพียงหลักสิบ วันนี้ยอดคนมาเป็นพัน ร้อยดาวที่เห็นมาคินขึ้นไลฟ์สด เธอเองยังไม่ได้กดติดตามแต่แอบมองหน้าห้อง เธอกลับรู้สึกหลงน้ำเสียงของเขา เธอเองที่กดดูอยู่ด้านนอก สักพักเดียวก็ฟุ๊บ เธอเข้ามาอยู่ในไลฟ์ของเขา

"สวัสดีไอดีร้อยเคียงดาวด้วยนะครับ" มาคินที่อ่านชื่อตามที่เห็นเขาเองที่ยังไม่ได้เอะใจว่าเป็นใคร แต่คนที่สะดุ้งในเสียงเรียกกลับเป็นร้อยดาว

" จะเอ่ยชื่อเราขึ้นมาทำไมนะ" ร้อยดาวที่รู้ตัว เธอจึงไปตั้งค่าเพื่อเป็นการซ่อนยูสของตนเอง พอกดซ่อนยูส เธอเองวางนิ้วมือพลาดไปโดนปุ่มกดถูกใจขึ้นมาหลายที มันขึ้นชื่อ

"ร้อยเคียงดาว กดถูกใจ Live♥️"

"ขอบคุณนะครับที่เข้ามากดถูกใจ ร้อยเคียงดาว ฝากกดติดตามผมด้วยนะครับ" เสียงมาคินที่ขอให้เธอกดติดตาม

"ให้กดติดตามคุณก็จะติดตามฉันกลับนะสิ ไม่มีทาง" เธอเถียงกลับออกมาแต่เขาไม่ได้ยิน เธอเลยกดออกจากไลฟ์ทันที

บทเพลง เพลงหนึ่งที่ดังขึ้นมาโดยที่เชาเองนั่งร้องและเกลาทำนองดนตรีด้วยความรู้สึกของตนเองอีกครั้ง ร้อยดาวถึงกับชะงักฟังเพลงที่เขาร้อง

"บทเพลงของฉัน ทำไมนายคนนี้เอามาร้อง" ร้อยดาวที่สงสัย จึงกลับเข้ามาฟังอีกครั้ง มาคินที่กำลังไล่โน๊ตดนตรีให้มันเข้ากับเนื้อเพลงที่เขาได้มา

"ในคืนที่เหงา สายลมพัดผ่านมา

เสียงเพลงดังลอยไป ในใจยังมีเธอ ความรักที่จาก รู้ไหมยังรออยู่

เหมือนว่าวันนี้ หัวใจยังหวังคอยเธอ" มาคินที่ร้องเพลงในไดอารี่

"คุณร้องเพลงของฉัน" คอมเม้นท์หนึ่งคอมเม้นท์ที่เข้ามาแสดงความเป็นเจ้าของ มาคินที่อ่านเม้นท์แล้วชะงักไป อีกสักพักก็ถามกลับ

"แค่สายลมพัดกลับมา ความรักที่เคยมี รอเธออยู่ที่นี่ ให้เรากลับมาเหมือนเดิม เหมือนวันนั้นที่เราเคยรักกัน" ร้อยดาวที่พิมพ์เนื้อร้องท่อนถัดไป ได้ตรงตามสมุดไดอารี่เป๊ะ ๆ มาคินเองที่รู้แล้วว่าเธอเป็นเจ้าของบทเพลงนี้จริง ๆ

"คุณกดคำขอขึ้นมาร้องเพลงนี้กับผมจนจบสิ เพลงคุณเพราะนะ ผมเห็นว่ามันไม่มีดนตรี" มาคินยื่นข้อเสนอกับเธอ แต่คำเชิญของเขาถูกปฏิเสธลง

"ไม่ค่ะฉันไม่ชอบร้องเพลง ฉัน..." เธอชอบแต่งเพลง แต่เธอไม่ชอบร้องเพราะเสียงของเธอทำให้เธอไม่กล้าที่จะแสดงมันออกมา

"ถ้างั้นผมขออนุญาตกดติดตามคุณ แล้วผมจะนำเพลงของคุณ มาร้องทุก ๆ วัน พร้อมด้วยทำนองเพลงที่ผมจะใส่เพิ่มเข้าไป"

"คุณไม่มีสิทธิ์มาใส่อะไรในเพลงของฉันนะมาคิน มันคือเพลงของฉัน" การพิมพ์โต้ตอบกับคนพูด

"คุณจดลิขสิทธิ์ถูกต้องหรือยัง ถึงว่าเพลงของคุณ แล้วผมห้ามดัดแปลง"

"เอ่อ...ฉันยังไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น เพราะฉันเป็นนักเขียนเพลง แต่งเพลงขายคนที่ซื้อเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์ ในความเป็นเจ้าของ " ร้อยดาวที่ตอบตามความจริง

"งั้นเพลงนี้ผมสามารถนำมาร้องได้นะ ผมจะใส่ทำนองดนตรีให้จนจบ" มาคินที่ร้องท่อนแรกใหม่ และเกลาดนตรีไปเรื่อย ๆ อีกครั้ง

ร้อยดาวเองที่รู้สึกเหมือนโดนแย่งผลงานของตนเองไปต่อหน้าต่อตา เหมือนโดนฉกผลงานไปซึ่ง ๆ หน้า

"ฉันขอสมุดไดอารี่ของฉันคืน สมุดเล่มนี้มีชื่อ และประวัติของฉัน" ร้อยดาวที่พิมพ์ขอสมุดของเธอไปตรง ๆ

"อีก 3 วันผมนัดพี่โปเต้เข้าไปในค่ายเพลง ผมน่าจะแต่งทำนองเรียบเรียงให้จนจบ คุณไปรับได้ที่ค่ายนะครับ" มาคินเองที่ไม่คิดว่าจะโดนทวงของต่อหน้าต่อตา ท่ามกลางคนดูหลายร้อยคน เหมือนเขาดูเป็นคนไม่ดียังไงไม่รู้ เขาเลยต้องตอบที่จะคืนให้เธอ

" นายนี่แย่สุด ๆ เอาของคนอื่นไปแล้วยังจะมาต่อรองอีก " ร้อยดาวรู้สึกไม่ชอบนายมาคินขึ้นมาทันที