ร่วมงานด้วยกัน

และแล้ววันที่ต้องมาเอาสมุดคืนจากมาคินจริงๆ ก็มาถึง เขาเองต้องมาคุยเรื่องผลงานเพลง เพลงแรกของตนเอง ส่วนร้อยดาวต้องมาทำงานเขียนและแก้บทเพลงที่พี่โปเต้มี เพราะพี่โปเต้บอกว่างานบางอันเหมือนเนื้อเพลงไม่สมบูรณ์ วันนี้ทั้งสองคนมาเจอกันอีกครั้งในห้องทำงานของพี่โปเต้

"พี่โปเต้ครับ ผมมีบทเพลงจะนำเสนอครับ ผมได้เนื้อเพลงมาโดยบังเอิญเหมือนมีใครเสกลงมาจากฟ้าเลยพี่" มาคินที่พูดไปอมยิ้มไป แต่อีกคนใบหน้าบอกบุญไม่รับเอาเสียเลย

"เพลงก็เพลงของเราแท้ๆ กลับโดนคนอื่นเอาไปต่อหน้าต่อตา" ร้อยดาวบ่นอุบอิบตามมา แต่อีกคนกลับได้ยินเสียงของเธอ

"เราทำเพลงเป็นด้วยหรอ แบบนี้พี่ว่าดีเลยทีเดียว เก่งรอบด้าน แบบนี้พี่ว่าอนาคตไปได้ไกล" โปเต้ชมมาคิน จนร้อยดาว ทำหน้าเหล่ตามองบน

"ร้อยดาว ถ้าต่อไปนี้มีงานต่างๆ ของมาคิน เธอไปกับเขาด้วยนะ พี่ว่าเธอมากีตาร์มาพร้อมๆ กัน จะได้เริ่มต้นทำเพลง เดินสาย ออกคอนเสิร์ตไปด้วยกัน" โปเต้ที่อยากให้ร้อยดาว กับ มาคินร่วมงานกัน

"แต่หนูเป็นนักแต่งเพลง ทำไมหนูต้องไปดูแลศิลปินที่ยังไม่มีผลงานด้วยหละคะพี่โปเต้"

"ไม่นานหรอกเขาจะมีผลงาน ว่าแต่ไหนหละเพลง ลองเข้าห้องอัดแล้วเล่นสด ๆ ร้องเลยไหม" พี่โปเต้อยากชมผลงานเพลงที่มาคินกล่าวถึง หนึ่งในความฝันของเด็กชายมาคินคือการเข้าห้องอัดเพลง

"ผมสามารถทำได้หรือครับ" มาคินที่ยังไม่มั่นใจ

"ที่นี่โซนของฉัน พลาดอะไรฉันรับผิดชอบเอง" โปเต้บอกน้องๆ ทั้งสองคน

มาคินเดินเข้าไปในห้องซ้อมเพลง ที่มีอุปกรณ์ในการซ้อมครบทุกอย่าง  เขาจึงเลือกหยิบกีตาร์โปร่ง เสียบสายอะไรเข้าที่ดี สายไมค์ที่ถูกเสียบตาม ๆ กันไป เสียงกีตาร์โปร่งที่ดังขึ้นมาเบา ๆ เพื่อไล่เสียงโน๊ตดนตรี จนมาช่วงอินโทร

"แค่สายลมพัดกลับมา ความรักที่เคยมี รอเธออยู่ที่นี่ ให้เรากลับมาเหมือนเดิม เหมือนวันนั้นที่เราเคยรักกัน ความทรงจำยังสดใสในหัวใจ ทุกวันฉันนั่งรอ ที่จะเห็นหน้าเธอ ถ้าเธอได้ยินเสียง ความรักที่เรียกหา อยากให้สายลม พัดรักกลับคืนมา" เสียงร้องที่ละมุนหูของมาคิน ทำเอาโปเต้ที่ฟังรู้สึกชอบขึ้นมา แต่คงต้องปรับดนตรี

" แค่สายลมพัดกลับมา ความรักที่เคยมี รอเธออยู่ที่นี่ ให้เรากลับมาเหมือนเดิม เหมือนวันนั้นที่เราเคยรักกัน ถ้าบนฟ้ายังมีดาว ที่ส่องแสงสวยงาม ให้มันเป็นสัญญาณ บอกเธอให้รับรู้ ในใจของฉัน ยังมีเพียงเธอคนเดียว รักเราจะกลับคืนมา เหมือนที่เคย "

"แค่สายลมพัดกลับมา ความรักที่เคยมี รอเธออยู่ที่นี่ ให้เรากลับมาเหมือนเดิม เหมือนวันนั้นที่เราเคยรักกัน ให้รักกลับคืน เหมือนเดิม

ให้สายลมพัดพา ความรักกลับมาให้เราได้รักกัน เหมือนเมื่อวันก่อนสายลมจะพาใจเรากลับคืนมา"

เสียงร้องของมาวินที่ดัง แต่มีอีกคนที่จำเนื้อร้องได้ ร้องขึ้นคลอตามมาวิน เสียงร้องที่ดังพร้อมๆ กันทำเอาโปเต้อยากจับให้น้องทั้งสองคนมาลองทำเพลงด้วยกัน ร้อยดาวที่เสียงร้องดูเป็นธรรมชาติ เสียงใสๆ ตามฉบับของร้อยดาว น้ำเสียงแหบ ๆ นิดของมาวิน แต่โปเต้คงต้องนำเสนอเฮียครามก่อน

"ต้องเอามาทำดนตรี ให้มันละเอียดกว่านี้อีกนิดนึง พี่ชอบร้องสไตล์น้ำเสียงเรา

"หึ" น้ำเสียงประชดของร้อยดาว และเธอก็ขอตัวมาเข้าห้องน้ำ

ร้อยดาวที่ขอตัวมาเข้าห้องน้ำ เธอที่เดินเข้าห้องน้ำไป และทำธุระส่วนตัวเสร็จ เธอออกมาล้างมือของตนเอง พอดีกับที่มีอีกคนเขาล้างหน้าตรงก๊อกน้ำหน้ากระจกพอดี เธอเลยใช้อันที่ว่างล้างมือ และก็มีผ้าสีขาวผืนหนึ่งเธอเลยหยิบมาเช็ดมือตนเองจนแห้ง หญิงสาวที่ล้างหน้าเสร็จพอดี เธอแค่รู้สึกว่ามีคนล้างมือข้าง ๆ

"ฉันขอผ้าเช็ดหน้าหน่อย" ยิปซีที่ยื่นมือมาขอผ้าเช็ดหน้าตอนนั้นโฟมล้างหน้าเข้าไปในตาของเธอ เพราะเธอคิดว่าร้อยดาวคือผู้จัดการส่วนตัวของเธอ ร้อยดาวที่มองซ้ายมองขวาตามมือที่เธอชี้ และเห็นผ้าผืนที่เธอนำไปใช้เช็ดมือ แค่ผืนเดียวเธอเลยหยิบส่งไปให้เธอ ยิปซีที่นำผ้าผืนนั้นมาเช็ดหน้าทันที โดยที่ตนเองไม่ทันได้มองว่าเป็นผ้าผืนไหนกันแน่ ยิปซีเองที่รู้สึกหายเคืองตาแล้ว เธอลืมตาขึ้นมา ในมือทั้งสองข้างกำลังกางผ้าในมือออก เพื่อจะเช็ดหยอดน้ำบนหน้าที่เหลือ อีกครั้งแต่เพราะผ้าผืนดังกล่าวมันไม่ใช่ของเธอ

"นี่พี่หยิบผ้าอะไรมาให้ยิปเช็ดหน้าค่ะ" ยิปซีกำลังหันไปต่อว่า ร้อยดาวเองก็ตกใจที่เห็นดาราสาวในระยะประชิด

" ฉันคิดว่าผ้าที่วางตรงนี้เป็นผ้าของคุณนะคะ" ร้อยดาวที่เกรงว่าดาราสาวจะเข้าใจเธอผิด และเป็นไปแล้วเธอกำลังเหวี่ยงใส่

"นี่เธอเอาผ้าขี้ริ้วมาให้ฉันหรอ " ยิปซีเขวี้ยงผ้าผืนนั้นลงตรงหน้าของร้อยดาว

"อ้าว คุณก็ฉันไม่ทราบนี่ค่ะว่าผ้าผืนไหนของคุณ ที่เห็นตรงนี้มีแค่ผืนนี้ผืนเดียว ฉันก็คิดว่ามันเป็นของคุณนะสิ " ร้อยดาวที่โต้กลับโดยไม่ได้สนใจว่าเธอจะเป็นดาราดัง หรือว่าเป็นนักแสดงแนวหน้าเลย

"นี่เธอกล้าเถียงฉันเลยหรอ เธอไม่รู้จักฉันหรือยังไง" ยิปซีโวยวายใส่เธอ

" ถ้าถามว่ารู้จักไหม ก็พอรู้จักค่ะ แค่ไม่ได้ติดตามและก็ไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่ " ร้อยดาวเองที่ไม่ได้ติดตามจริง ๆ เธอเลยตอบไปตรง ๆ

"นี่เธอหลุดมาจากยุคไหน ถึงไม่ติดตาม ว่าฉันเป็นใคร" ยิปซีเย้ยหยันมองเธอหัวจรดปลายเท้า

"ฉันแค่สนใจ ในสิ่งที่มันมีประโยชน์ มีสาระเท่านั้นนะคะ อะไรที่ดูปลอม ๆ ฉันมักจะมองข้าม ขอตัวก่อนนะคะ " ร้อยดาวพูดจบหันหลังกลับจะเดินออกไป แต่โดนยิปซีแซะอีกครั้ง

"ใครปล่อยให้เด็กกะโปโลแบบนี้เข้ามาได้กัน พวกหลังเขาหรือเปล่า ที่บ้านเธอมีทีวีไหม" ยิปซีแซะไม่เลิกแต่ร้อยดาวที่ไม่อยากฟังคำพูดไม่ดีก็รีบเดินออกมา ชนเข้ากับผู้จัดการส่วนตัวของยิปซี ที่เข้ามาดูเพราะได้ยินเสียงของยิปซีเหมือนจะอาละวาดใครสักคน

"มีอะไรคะ คุณน้อง โวยวายอะไรคะ" พี่เอเอเข้ามาในห้องน้ำ แล้วล็อกประตูห้องน้ำด้านหน้า

"ก็คนเมื่อกี้เอาผ้าขี้ริ้วมาให้ยิปซีเช็ดหน้า ดูหน้าหนูสิพี่เอเอ มันจะเป็นสิวไหมคะ" ยิปซีล้างหน้าแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าของเธอเองมาเช็ด หน้าอีก

"แล้วเธอมาโวยวายในที่สาธารณะแบบนี้ได้ยังไงคะคุณน้อง" ว่าแล้วเอเอตีเข้าที่แขนของยิปซี

"ก็มันน่าโวยนี่ค่ะ ดูสิคะเนี่ย ผ้าเช็ดอ่างเช็ดอะไรสารพัด หน้ายิปพังขึ้นมา"

"แต่คุณน้องจะมาวีน ฉ่ำ ๆ แบบนี้ไม่ได้ เราต้องรักษาภาพลักษณ์ของตนเองนะคะคุณน้อง" เอเอที่คอยปรามน้อง ยิปซีเองยังกระฟัดกระเฟียตใส่

ร้อยดาวเดินกลับมาที่ห้องทำเพลงของพี่โปเต้อีกครั้ง ซึ่งในห้องเหลือแค่มาคินเท่านั้น เธอเลยเดินเข้ามาหาเขา ยืนจ้องมองสมุดไดอารี่ของตนเอง มาคินที่กำลังร้องเพลง เพราะอีกวันเขาต้องมาเข้าห้องอัดเพื่อทำเพลง ต้องมีเพลงเขาเก็บข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋า ร้อยดาวที่เห็นเขาจะเอาสมุดของเธอเก็บเข้าไปด้วยเลยท้วง

"อันนี้ของฉัน คุณควรจะคืนฉันนะ มาคิน" เธอเอ่ยพร้อมกับชี้มือไปทางไดอารี่ของเธอ

"อ๋อ เออ ผมลืม คุณะจะกลับหรือยัง ผมจะได้ไปส่ง"

"ฉันจะมาเอาของจากคุณ คุณบอกว่าจะคืนไงหละ แล้วทำไมถึงไม่ยอมคืน จะผิดคำพูดหรอไง"

"ไม่ได้จะผิดคำพูด เราน่าจะไปทางเดียวกันไงครับ ผมค่อยคืนให้ตอนถึงบ้านคุณ" มาคินที่แอบสนใจในตัวร้อยดาว เขาเลยอยากจะทำความรู้จักกับเธอให้มากขึ้น เริ่มด้วยจากการที่เขาต้องชวนเธอพูดคุย ทำดีกับเธอเอาไว้มาก ๆ เขาเดินออกมาเลยโดยที่เธอเองก็ลืม เพราะต้องการอยากได้ไดอารี่คืน เขาชวนเธอพูดคุยจนมาถึงรถของเขา

"กลับด้วยกันนะคุณ เราต้องรู้จักกันเอาไว้มาก ๆ เพราะเราต้องไปไหนมาไหนด้วยกัน คู่บัดดี้กันนะ" มาคินที่เอาพี่โปเต้มาแอบอ้าง ในมือก็ชูไดอารี่โบกไปมา จนร้อยดาวเองต้องยอมที่จะขึ้นรถมากับเขาด้วย พอเธอขึ้นมาบนรถของมาคิน เขารอให้เธอคาดเข็มขัดด้วยแต่เธอไม่มีท่าทีจะทำ

"ขอโทษนะครับ" มาคินเอ่ยคำขอโทษ เอี้ยวตัวมายังสายเข็มขัดนิรภัยของเธอ กลิ่นหอมบนตัวของมาคิน กับกลิ่นแป้งเด็กอ่อน ๆ บนตัวร้อยดาวที่เขาและเธอใกล้กัน ทำเอาร้อยดาวแทบจะหยุดหายใจ นั่งนิ่ง มาคินเองแอบอมยิ้มเล็ก ๆ และเอาสายนิรภัยดึงมาเข้ายังที่ล็อก

"บอกกันดี ๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องยื่นหน้ามาใกล้แบบนี้เลย " หลังจากที่เขาทำเธอตกอยู่ในความกระชั้นชิด เขากลับมานั่งที่เดิม

"อย่าไปทำร่วงหายไปไหนอีกนะคุณ" เขาจับเธอแบมือออก วางไดอารี่ลงบนมือน้อย ๆ ของเธอเบา ๆ

"อืม"

"คนอุตส่าห์เก็บให้ขอบคุณสักคำก็ยังไม่มีเลย" มาคินเอ่ยตัดพ้อ นั่งพิงเบาะฝั่งตนเอง

"คุณขโมยของฉันต่างหากมาคิน ยังแอบเอาเพลงของฉันไปร้องอีก ฉันต่างหากที่ต้องทวงค่าเพลงนะ"

"หืม ไป ๆ บ้านคุณไปทางไหนผมไปส่งบ้านเอง ถือเป็นค่าเพลงแล้วกัน เพลงยังไม่ดังเลย"

"บ้านฉัน แถวอ่อนนุช คุณผ่านทางนั้นหรอ"

"ไม่อะ แต่ไปส่งคุณได้อยู่แล้ว"