บนเกาะพีพี

เสียงล้อรถบดเคลื่อนผ่านถนนลัดเลาะสู่ท่าเรือ พร้อมเสียงลมหายใจเบา ๆ ของเหล่าศิลปินที่เริ่มหมดแรงจากการเดินทางอันยาวนาน ดวงตาของร้อยดาวหันมองออกนอกหน้าต่าง เธอมองวิวภูเขาสลับกับทะเลเป็นระยะ พลางถอนหายใจเบา ๆ

“ใกล้ถึงหรือยังคะลุงยะห์” ร้อยดาวถามขึ้น

“อีกประมาณยี่สิบนาทีหนู เตรียมตัวขึ้นเรือได้เลย” ลุงยะห์ตอบพลางยิ้มมุมปากในกระจกมองหลัง

มาคินที่นั่งข้าง ๆ พิงหน้าต่างเงียบ ๆ เขาหลับตานิ่ง แม้ดูเหมือนนอนหลับ แต่สีหน้าซีดเซียวของเขาทำให้ร้อยดาวอดเป็นห่วงไม่ได้

“ยังเวียนหัวอยู่เหรอ” เธอถามเบา ๆ ไม่ทันที่มาคินจะตอบ เธอก็ยื่นซองลูกอมรสมะนาวในมือไปให้

“กินหน่อย เดี๋ยวขึ้นเรือจะโคลงหนักกว่านี้อีก” น้ำเสียงเธอฟังดูห้วน แต่เต็มไปด้วยความห่วงใยแบบปากไม่ตรงกับใจ

มาคินลืมตาขึ้น มองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรับลูกอมมากินแล้วพยักหน้าเบา ๆ

“ขอบใจนะ ร้อยดาว”

“อย่าคิดว่าฉันใจดี แค่อยากให้นายไม่อ้วกใส่ฉันตอนอยู่บนเรือ” เธอหันหน้าหนีไปนอกหน้าต่าง

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของอ๊อฟดังมาจากเบาะหลัง พร้อมเสียงล้อของก็อปเปอร์ “พี่ร้อยดาวดูแลพี่คินเหมือนแม่ดูแลลูกเลยนะครับ ฮ่าๆๆ”

“ไอ้อ๊อฟ!” มาคินหันไปแยกเขี้ยวใส่น้องชาย ร้อยดาวเองก็หน้าแดงขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนจะหยิบหมอนมาตีเบา ๆ ไปที่เข่ามาคิน

“จะไปไม่ถึงเรือแน่ถ้ายังไม่หยุดแซว!”

หลังจากนั้นไม่นาน รถตู้ก็เลี้ยวเข้าจอดที่ท่าเรือ ท้องฟ้าสีฟ้าสดกับเสียงนกนางนวลดังโฉบอยู่เหนือผืนน้ำที่ใสราวกระจก ทุกคนทยอยลงจากรถ พร้อมลากกระเป๋าเดินตามกันไป

“ถึงซะที! จะได้นอนกับเขาซักที” ก็อปเปอร์บ่นพลางบิดขี้เกียจ

อาร์ตเดินนำขึ้นเรือไปโดยไม่พูดอะไร ร้อยดาวเหลือบมองแวบหนึ่งก่อนจะหันมาทางมาคินที่ยังเดินช้ากว่าคนอื่น

“นายเดินไหวมั้ย ไม่ได้จะช่วยนะ แค่ถามเฉย ๆ” เธอพูดพลางสะพายเป้ของตัวเอง

“ช่วยก็ดีนะ” มาคินยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วพิงแขนเบา ๆ ลงบนไหล่ของเธอ

“เห้ย! หนัก” ร้อยดาวเบี่ยงตัวหนี ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เป็นเสียงหัวเราะที่ทำให้บรรยากาศเหนื่อยล้าบนเรือนั้นดูสดใสขึ้นทันตา

ขณะที่เรือแล่นออกจากท่า ทะเลเปิดกว้างเบื้องหน้า ลมทะเลหอบกลิ่นเค็มและละอองคลื่นเข้ามาสัมผัสผิวหน้า ทิวทัศน์เกาะเล็กเกาะน้อยกระจายเต็มผืนทะเลราวกับภาพวาดสีน้ำมันที่มีชีวิต

“พี่คิน กล้องครับ!” อ๊อฟยื่นกล้องฟิล์มให้พี่ชาย

“ช่วยถ่ายให้ผมกับก็อปเปอร์หน่อย เดี๋ยวพี่ก็มีแฟนคลับมาถามอีกว่าไปเที่ยวกับใคร”

มาคินรับกล้องมาถ่ายภาพให้อย่างเคยชิน ก่อนจะหันไปอีกมุม แล้วแอบถ่ายภาพร้อยดาวที่กำลังยืนพิงขอบเรือ มองทะเลอย่างเงียบ ๆ เส้นผมของเธอปลิวไหวตามลม ราวกับเป็นฉากในภาพยนตร์โรแมนติก

“แชะ”

“นายแอบถ่ายฉันเหรอ” ร้อยดาวหันขวับมา

“เปล่า กดพลาดเฉย ๆ” มาคินรีบหลบสายตาแล้วยื่นกล้องให้อ๊อฟคืน แต่ความลับไม่มีในเรือใบนี้

“แน่ใจนะว่าพลาดอะพี่” ก็อปเปอร์พูดขึ้นพลางยิ้มกว้าง

“เงียบไปเลย”

เสียงหัวเราะและลมทะเลยังคงพัดพาเรือแล่นไปสู่เกาะพีพีในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า

แยกย้ายจัดห้องพัก

หลังจากทุกคนเช็คอินเรียบร้อย คุณนัฐและทีมรีสอร์ตเดินนำพาศิลปินและทีมงานไปยังโซนที่พักซึ่งเป็นเรือนไม้สไตล์ทรอปิคอลตั้งเรียงรายริมชายหาด เสียงคลื่นซัดชายฝั่งเบา ๆ ชวนให้อยากถอดรองเท้าแล้วทิ้งตัวลงนอนทันที

“โอเคนะครับ ห้องพักเราแบ่งไว้เรียบร้อย เป็นห้องพักคู่ และห้องเดี่ยวสำหรับบางท่านที่จำเป็นครับ” คุณนัฐพูดพลางแจกแผ่นกระดาษรายชื่อห้องพักให้กับผู้ช่วยค่ายอีกคน

“อ๊อฟกับพี่มาคินพักห้องนี้ครับ A1” ทีมงานหญิงยื่นกุญแจให้ ทั้งสองคนพยักหน้ารับพร้อมลากกระเป๋าไป

“พี่ร้อยดาว... พักคนเดียวที่ A3 นะคะ เป็นห้องติดทะเลค่ะ” เสียงทีมงานหญิงบอกพร้อมส่งกุญแจให้ร้อยดาว เธอเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อยด้วยความแปลกใจ

“พักคนเดียวเหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ ผู้จัดอยากให้พี่ได้พักผ่อนเต็มที่ เลยจัดไว้ให้แยกจากกลุ่มเล็กน้อยค่ะ” ร้อยดาวยิ้มรับนิด ๆ ไม่ได้ขัดอะไร ที่จริง... เธอก็ชอบความสงบมากกว่าต้องนอนฟังใครกรนหรือพลิกตัวไปมาทั้งคืน

“อาร์ตกับก็อปเปอร์ ห้อง A2 ครับ” พอทีมงานประกาศชื่อ อาร์ตก็ชะงักไปครู่หนึ่ง เขาเหลือบตามองหน้าก็อปเปอร์แวบหนึ่ง

“มีห้องอื่นว่างมั้ยครับ ผมขอพักคนเดียว” เสียงเรียบ ๆ จากอาร์ตดังขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่หันมามอง ก็อปเปอร์เลิกคิ้ว

“ไม่อยากนอนกับผมขนาดนั้นเลยเหรอพี่”

“เปล่า” อาร์ตตอบห้วน ๆ ไม่ได้ยิ้ม ทีมงานรีบเข้ามากลบสถานการณ์

“เดี๋ยวขออนุญาตเช็กให้นะคะโชคดีค่ะ เหลือห้องแถวหลังที่เป็นห้องเล็ก แยกจากเรือนหลักนิดหน่อย พี่อาร์ตพักตรงนั้นได้นะคะ”

“อืม” เขารับกุญแจห้องเงียบ ๆ เดินแยกไปโดยไม่พูดอะไรอีกทุกคนเริ่มลากกระเป๋าเข้าห้องตามลำดับ

“แล้วพวกทีมดนตรีล่ะครับ” มาคินถามขณะหันไปทางเพื่อน ๆ ที่เล่นเครื่องดนตรี

“กลุ่มพี่ทีมดนตรี พักห้องรวม B1–B2 ด้านหลังนะครับ มีเตียงเดี่ยวแยกสบาย ๆ ห้องน้ำในตัวครับ”

เสียงทีมดนตรีเฮกันเบา ๆ เพราะโล่งใจที่จะได้อยู่รวมกันเอง ไม่ต้องเกรงใจศิลปิน

ภายในห้อง A1 ที่มาคินกับอ๊อฟเข้ามา มีเตียงแฝดและวิวหน้าต่างหันออกสู่ต้นปาล์มริมชายหาด แสงแดดยามเย็นสาดเข้ามาพอดี มาคินทิ้งตัวลงบนเตียงทันที

“นอนได้สักที… ขอกลิ้งก่อนเลย”

“พี่คิน เมารถเมื่อกี้หายยังครับ?” อ๊อฟถามพลางวางกระเป๋า

“หายแล้ว แต่ถ้าขึ้นเรืออีกก็คงไม่รอด” มาคินหัวเราะเบา ๆ

ฝั่งห้อง A3 ที่ร้อยดาวพัก เธอเปิดประตูเข้าไปพบห้องสีขาวสะอาด เตียงเดี่ยวใหญ่กลางห้อง และระเบียงเปิดออกสู่ทะเล หัวใจของเธอเหมือนได้เติมพลังขึ้นมาอีกครั้งหลังจากวุ่นวายบนรถและบนเรือ

“โอ้ยสวรรค์ของฉัน” เธอทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหลับตาพริ้ม สูดลมหายใจลึก ๆ พลางนึกถึงใบหน้าของมาคินที่เธอพยายามจะไม่ใส่ใจนักในช่วงหลัง ๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาทำให้บรรยากาศเงียบเหงาในทริปนี้ดูสดใสขึ้น ฝั่งห้องก็อปเปอร์ที่ต้องพักกับ

“ไม่มีใคร” เขาเปิดประตูห้อง A2 เข้าไปแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ

“นอนคนเดียวเฉยเลยกู สุดท้ายพี่อาร์ตก็ไม่เอากูอยู่ดี” เขานั่งลงแล้วส่งไลน์หาเพื่อนในกลุ่ม

“พี่อาร์ตทิ้งกูเฉย ไปนอนคนเดียวแล้วจ้า”

ฝั่งของอาร์ตในห้องเล็กแยกออกไป เงียบสนิท เขานั่งอยู่บนเตียง มองโทรศัพท์ที่ไม่มีข้อความเข้า เขาเปิดหน้าต่างออกไปมองทะเลอย่างเหม่อลอย แววตานั้นมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ ความอึดอัด? ความเหนื่อยใจ? หรือบางอย่างที่เขาไม่อยากให้ใครรู้

ชายหาด ใต้แสงเทียน

เสียงคลื่นซัดฝั่งเบา ๆ คลอไปกับลมทะเลยามค่ำคืนที่พัดโชยไม่หยุด ไฟประดับโทนส้มอ่อน ๆ พาดจากต้นไม้ถึงร่มผ้ากลางโต๊ะอาหาร ร่มไม้ชายหาดถูกจัดวางโต๊ะไม้กลมยาวสำหรับมื้อค่ำของค่ำคืนนี้ กลิ่นอาหารทะเลสด ๆ และกลิ่นหอมของต้มยำทะเลลอยมาแตะจมูก

ศิลปินและทีมงานทยอยลงมานั่งรวมตัวกัน อ๊อฟนั่งข้างก็อปเปอร์ ส่วนมาคินมาช้าเล็กน้อยเพราะยังหาผ้าเช็ดหน้าอยู่ ร้อยดาวมาเป็นคนสุดท้ายในชุดแม็กซี่เดรสสีขาวลายดอกเล็ก ๆ ที่พลิ้วตามลมทะเล ดวงตาเธอกวาดมองหาคน ๆ หนึ่ง

“พี่อาร์ตล่ะ?” เธอถามพลางหย่อนตัวลงนั่งข้างอ๊อฟ

“ไม่ลงมา กินที่ห้องมั้ง” ก็อปเปอร์ตอบพลางตักหอยเชลล์ย่างเข้าปาก

“พี่เขาดู... แปลก ๆ นะช่วงนี้” อ๊อฟพูดเบา ๆ แล้วเหลือบตามองไปทางบ้านพักหลังที่อาร์ตอยู่

“จะไปสนใจทำไม คนเขาไม่อยากอยู่กับพวกเราอยู่แล้ว” ก็อปเปอร์พูดปนประชด ก่อนจะเบือนหน้าหนี

มาคินเดินมาถึงโต๊ะพอดี แล้วหย่อนตัวลงข้างร้อยดาวโดยไม่ขออนุญาต จนแขนชายเสื้อของเขาไปโดนแขนเธอเบา ๆ

“เฮ้ย! จะนั่งใกล้ไปแล้วนะ” เธอหันไปมอง

“กลัวรึไง?” มาคินยักคิ้วให้ แล้วตักข้าวโพดย่างในจานกลางมากินหน้าตาเฉย

ทุกคนเริ่มลงมือกินอย่างออกรส บ้างก็คุยกันเรื่องงานวันพรุ่งนี้ บ้างก็หัวเราะหยอกล้อกันตามประสา เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ร่างสูงของอาร์ตเดินออกมาจากเงามืดของทางเดิน รีบเดินมาตรงโต๊ะพร้อมหน้าตาเรียบเฉย ใคร ๆ ก็หันไปมอง

“มีข้าวเหลือมั้ย?” เขาถามสั้น ๆ

“เหลือสิพี่ มานั่งเลย” อ๊อฟรีบบอก

อาร์ตเดินไปนั่งที่ปลายโต๊ะ แต่ยังคงไม่พูดอะไรกับใครมากนัก แล้วเหตุการณ์เล็ก ๆ ก็เกิดขึ้น...

“พี่อาร์ต ไม่ลงมากินด้วยแต่แรก ทำเอาคนอื่นคิดว่าพี่ไม่พอใจอะไรใคร” ก็อปเปอร์พูดพลางหัวเราะนิด ๆ แต่มีแววตาตัดพ้อ

อาร์ตหยุดมือที่กำลังตักข้าว แล้วหันมามองก็อปเปอร์

“ถ้าไม่พูด ก็จะไม่มีใครคิดมากหรอก” บรรยากาศที่เป็นมิตรเริ่มแผ่วลงเล็กน้อย

“พี่รู้มั้ย ว่าบางทีพี่ทำให้พวกเรารู้สึกเหมือนไม่อยากให้เข้าใกล้” อ๊อฟพูดขึ้นต่อ

“แล้วทำไมต้องเข้ามาใกล้” เสียงของอาร์ตไม่ได้ด แต่มันเย็นจนทุกคนเงียบ

“เพราะเราเป็นทีมเดียวกันไงพี่ เรามาเล่นงานเดียวกัน ไม่ใช่มาแยกตัวแบบเก็บตัวราวกับไม่อยากเป็นส่วนหนึ่ง” ก็อปเปอร์พูดเสียงดังขึ้น

“แล้วใครบอกว่าอยากเป็นล่ะ”

คำพูดนั้นกระแทกใจทุกคนในโต๊ะ มาคินเหลือบมองอาร์ตเล็กน้อย ก่อนจะวางช้อนลงอย่างแรงพอให้โต๊ะสั่นเบา ๆ

“ถ้าไม่อยากเป็น ก็ไม่ต้องมางานนี้ตั้งแต่แรกหรอกอาร์ต ไม่มีใครลากคอแกมา” เสียงมาคินต่ำและหนัก

ร้อยดาวจับแขนเขาไว้เบา ๆ เป็นเชิงห้าม ก่อนจะหันไปพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

“เรามาทำงานร่วมกันนะอาร์ต ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอดีต หรือในใจพี่... อย่างน้อยคืนนี้ เราก็แค่มานั่งกินข้าวด้วยกัน ไม่ได้จะล้วงความลับชีวิตใคร”

คำพูดของร้อยดาวทำให้โต๊ะเงียบลง อาร์ตนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไร และเดินหายไปในความมืดของทางเดิน ไม่มีใครพูดอะไรต่อกันไปอีกสักพัก จนมาคินหันไปยิ้มเจื่อน ๆ กับทุกคน

“เรากินต่อเถอะครับ ยังมีของหวานอีกนะ เดี๋ยวพี่จัดเอง”

“พี่มาคิน!” อ๊อฟพูดพลางหัวเราะกลบบรรยากาศ

ทุกคนเริ่มกลับมาเฮฮาอีกครั้ง แม้จะมีเงาเล็ก ๆ แทรกอยู่กลางรอยยิ้ม คืนแรกที่ควรเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ กลับทิ้งคำถามมากมายไว้กลางสายลมทะเลยามค่ำ