วันคอนเสิร์ต

เสียงคลื่นซัดชายฝั่งอย่างสม่ำเสมอ ลมทะเลยามค่ำคืนพัดเอาความเย็นปะปนกลิ่นเกลือมาแตะปลายจมูก ท้องฟ้าเปิดกว้าง เผยดาวนับพันที่เปล่งประกายเหมือนจะรับรู้ถึงความเงียบระหว่างสองคนที่นั่งอยู่ริมชายหาด

มาคินถอดรองเท้า วางไว้ข้าง ๆ ก่อนจะเดินลงไปบนทรายเนียนละเอียดที่เย็นเฉียบแล้วนั่งลงเงียบ ๆ ร้อยดาวเดินตามมา เธอไม่ได้พูดอะไร แค่ทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ห่างออกไปเล็กน้อย เงียบ เงียบจนนานพอจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง

“ขอโทษนะ ที่บนโต๊ะกินข้าวเมื่อกี้ เสียงดังไปหน่อย” มาคินพูดขึ้นเบา ๆ ร้อยดาวหันไปมองเขา เสี้ยวหน้าของเขาภายใต้แสงจันทร์ทำให้เขาดูสงบกว่าตอนกลางวันมาก

“ไม่เป็นไรหรอก เราทุกคนก็แค่ เหนื่อยกันคนละแบบ” เธอตอบกลับเสียงเบาไม่แพ้กัน

“ฉันไม่ชอบเห็นพวกนายทะเลาะกันเลย” เธอพูดต่อ แล้วเอามือคว้าทรายขึ้นมากำเบา ๆ

“แต่บางครั้งมันก็ยากจะไม่พูด ถ้าเห็นเพื่อนตัวเองไม่อยากเป็นเพื่อนใครเลย" มาคินหัวเราะเบา ๆ

“พูดเหมือนฉันใจดีตลอดเลยนะ”

“ก็นายใจดีจริง ๆ แหละใจร้อนนิดหน่อยก็เถอะ” เขาหันมามองเธอ ดวงตาของเขาวูบวาบด้วยแสงสะท้อนจากทะเล

“ร้อยดาว...”

“หื”

“เคยรู้สึกมั้ยว่า เราทำงานกันมาหลายครั้ง แต่พอมาเจอแบบนี้ มันเหมือนเรารู้จักกันน้อยกว่าที่คิด”

“หรือจริง ๆ เราแค่รู้จักกันแค่ในบทที่เขาเขียนไว้” ร้อยดาวเงียบไป เธอมองเขาอย่างใช้ความคิด ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“แต่คืนนี้เราไม่ต้องเล่นบทใครเลยนี่แค่เป็นเราเอง”

สายลมพัดปลายผมของเธอปลิวมาตีแขนเขาเบา ๆ เธอกำลังยิ้มให้เขา ยิ้มแบบที่ไม่ใช่รอยยิ้มในรายการ ไม่ใช่ยิ้มที่กล้องจับอยู่ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมาที่สุด

“ขอบคุณนะ ที่นั่งอยู่ตรงนี้กับฉัน แบบไม่ต้องพูดอะไรมากก็ได้”

“แล้วถ้าฉันพูดเยอะหละ?”

“ก็ฟัง... แต่จะขำก่อน" มาคินหัวเราะออกมาเบา ๆ หันไปมองทะเล

“ฉันไม่ใช่คนที่ดีอะไรนักหรอกนะร้อยดาว บางครั้งฉันก็แค่กลัวว่าคนที่เข้ามา... เขาจะไม่อยู่จริง ๆ" ร้อยดาวหันไปมองเขา แววตาอ่อนลงทันที เธอไม่ได้ตอบอะไรในทันที แต่เลือกจะเอนตัวนิดหน่อย แล้วพิงไหล่เขาเบา ๆ

“นายไม่ต้องดีหรอก... แค่อยู่จริง ๆ ก็พอแล้ว" มาคินเบิกตานิดหนึ่ง ไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะพิงมาแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ขยับ ไม่ได้ผลัก ไม่ได้ถอยเขาแค่หันไปมองเธอเบา ๆ แล้วค่อย ๆ เอนหัวพิงกลับบนศีรษะของเธอ แสงจันทร์ลูบไล้ริมฝั่ง เงาสองเงานั่งอยู่ด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดต่อจากนั้น

คืนนี้แม้จะมีความวุ่นวายก่อนหน้านี้ แต่สำหรับพวกเขาสองคน มันกลับกลายเป็นคืนที่เงียบสงบที่สุด

เช้าวันใหม่มาเยือนพร้อมแสงอาทิตย์ที่ลูบไล้ผิวน้ำเบา ๆ เสียงคลื่นซัดฝั่งกล่อมให้เช้านี้ดูสบายกว่าวันไหน ๆ ในทริป

ศิลปินแต่ละคนทยอยตื่นแต่เช้า ทีมงานเตรียมเครื่องเสียง เวที และพื้นที่งานที่อยู่ริมชายหาด สปอตไลต์ถูกติดตั้งบนโครงไม้ไผ่ พัดลมไอน้ำทำงานสลับเสียงเช็คไมค์ที่ลอยมาเป็นระยะ ๆ

ร้อยดาวสวมหมวกแก๊ปลายดอกเดินถือแก้วกาแฟผ่านมุมที่ศิลปินนั่งรวมกัน มาคินนั่งอยู่ก่อนแล้ว เธอปรายตาไปแวบหนึ่งแล้วรีบเบือนหน้า

“หืม… มองแล้วยังจะเบือนหนีอีก” มาคินยิ้มกวนนิด ๆ

“ไม่ได้มอง แค่มองโต๊ะกาแฟ” เธอวางแก้วลงแรงเกินนิดหนึ่ง

“โต๊ะกาแฟมีหน้าหล่อ ๆ แบบฉันตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาแซวต่อ

“มีแต่หน้าขี้โม้” ร้อยดาวตอบแล้วนั่งลงตรงข้าม อ๊อฟกับก็อปเปอร์เดินผ่านมาพอดี

“วันนี้บนเวทีคงมันส์แน่ คู่กัดขึ้นเวทีพร้อมกัน” ก็อปเปอร์แซว

“ไม่กัดค่ะ แค่ขยี้แรง” ร้อยดาวยิ้มหวาน

ค่ำคืนที่เวทีริมหาด

พระอาทิตย์ตกแล้ว แสงไฟสีส้มอ่อนเริ่มทำงาน ไฟประดับพันตามกิ่งไม้ เสียงดนตรีบรรเลงเบา ๆ ก่อนงานเริ่ม เอฟซีกว่า 200 ชีวิตทยอยเข้ามาจับจองพื้นที่เบาะปูบนพื้นทราย พร้อมโบกแท่งไฟคนละแท่งสองแท่ง พวกเขาเตรียมกล้อง โทรศัพท์ และหัวใจที่ตื่นเต้นไว้พร้อมแล้ว เสียงพิธีกรสาวจากค่ายขึ้นพูดเปิดงาน ก่อนจะพูดว่า...

“ขอเสียงปรบมือต้อนรับศิลปินเปิดเวทีของเรา อาร์ต”

เสียงกรี๊ดดังระงมทันทีที่อาร์ตในเสื้อเชิ้ตดำสะอาดและกีตาร์โปร่งขึ้นเวที แสงไฟจับที่เขาพอดี เสียงเพลงเปิดตัวเป็นท่อนฮุคสุดฮิตของเขา เรียกเสียงร้องตามได้ตั้งแต่โน้ตแรก

แม้อารมณ์เขายังคงนิ่ง แต่เสียงของเขากลับอบอุ่นและหนักแน่น จนทุกคนลืมเรื่องราวเมื่อคืนไปชั่วขณะ

“คืนนี้เป็นคืนที่ดีนะครับ ดีพอที่ผมจะพูดวขอบคุณที่ยังฟังเพลงผมอยู่” เสียงปรบมือดังสนั่น

หลังอาร์ตจบเซต อ๊อฟกับก็อปเปอร์ก็ขึ้นเวทีต่อทันที พวกเขาเน้นเพลงสนุก เต้นได้ ร้องได้ โยนมุกใส่กันไปมา

“นี่ๆ ก็อปเปอร์ คิดอะไรอยู่ตอนร้องท่อนนั้นอะ?”

“ก็คิดว่าถ้าร้องเพี้ยนอีกนิด จะได้ไม่ต้องไปเวทีหน้าเลยไง” ก็อปเปอร์ตอบพลางทำหน้าตาย

เอฟซีขำกันกลิ้ง เสียงหัวเราะปลดปล่อยความสนุกจนเหมือนทั้งหาดเต้นไปพร้อมพวกเขา

คู่จิ้นขึ้นเวที

“และตอนนี้... ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอย”

“ขอเสียงกรี๊ดต้อนรับ คู่จิ้นแห่งปีมาคิน และร้อยดาว!!”

เสียงกรี๊ดแทบระเบิดเมื่อทั้งสองเดินขึ้นเวทีพร้อมกัน ร้อยดาวอยู่ในเดรสสีดำผ่าข้างเรียบหรู ส่วนนายมาคินในเสื้อเชิ้ตเปิดคอ และแจ็คเก็ตยีนส์สไตล์เซอร์ ๆ

“พวกเรามาในฐานะคู่จิ้นนะครับ” มาคินพูดพร้อมหันไปสบตาร้อยดาว

“แต่ไม่ต้องห่วง ตอนซ้อมเรายังไม่กัดกัน” ร้อยดาวตอบพลางยิ้มหวาน จนเสียงจากด้านล่างร้องแซวกันระงม

ทั้งสองร้องเพลงคู่หวานช้า ที่มีเนื้อเพลงคล้ายพูดถึงใครบางคนที่อยู่ข้างกัน แม้ทะเลจะพัดแรง แต่ใจกลับมั่นคงกว่าใด ๆ ระหว่างร้อง ท่อนหนึ่งที่ต้องประสานเสียง มาคินขยับมาใกล้ จนหน้าผากแทบชนกัน สายตาของเขาไม่ได้แสดงเพียงแค่ “บทบาทคู่จิ้น” แต่เป็นแววตาที่ใครหลายคนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่มากกว่านั้น

“อย่ามองแบบนั้นสิ” ร้อยดาวกระซิบระหว่างจังหวะพัก

“มองแบบไหน”

“แบบที่ฉันรู้สึกไปเองไม่ได้อะ...”

“แล้วถ้ามันไม่ใช่แค่เธอรู้สึกคนเดียวล่ะ”

ประโยคสั้น ๆ จากเขาทำให้จังหวะถัดไปของร้อยดาวหลุดนิดหนึ่ง แต่แฟน ๆ กลับคิดว่าเป็นการ ‘แกล้งหลุด’ เพื่อความน่ารัก...

เสียงปรบมือสุดท้ายดังลั่นท่ามกลางแสงไฟอุ่น ๆ บนเวที ก่อนจะค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรี๊ดเบา ๆ และเสียงพูดคุยของเอฟซีที่ทยอยกันกลับเข้ารีสอร์ทหลังงานจบลงด้วยความประทับใจ

นักดนตรีทยอยเก็บเครื่อง ทีมงานทยอยถอดไมค์ ทีมพิธีกรนั่งพักเหนื่อยตรงหลังเวที แต่สองคนยังยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง... ใกล้ขั้นเวทีไม้ริมทะเล

ร้อยดาวยืนปลดไมค์ออกจากเสื้อ หอบหายใจเล็กน้อย ดวงตาเธอมองออกไปยังทะเลที่ดำสนิท ข้าง ๆ กันคือมาคินที่เพิ่งถอดแจ็คเก็ตออกพาดไหล่ ไม่มีใครพูดอะไรสักพัก งมจนกระทั่ง…

“วันนี้เราร้องดีนะ” มาคินเอ่ยขึ้นก่อน น้ำเสียงของเขานุ่มกว่าทุกที" ร้อยดาวหันมามองแล้วพยักหน้า

“อือ... ก็ดี”

“แฟน ๆ ชอบตอนที่เธอหลุดท่อนนั้น”

“ไม่ต้องพูดถึงได้มั้ย... เขิน” เธอขำกลบความรู้สึกเขินจริง ๆ ที่ยังไม่จาง

“ฉันชอบนะ... ที่เธอไม่หลอกยิ้มตอนอยู่บนเวที” ร้อยดาวนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาเธอไหววูบ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง

“เดินเล่นมั้ย?” เธอเอ่ยเบา ๆ

“เดี๋ยวตามไป” เขาตอบ ก่อนจะเดินเอาไมค์ไปวาง แล้วรีบวิ่งตาม

คืนนั้นเวทีไม่ได้มีแค่เสียงเพลง แต่มันมีบางอย่างที่สั่นไหวในใจคนสองคน ที่แม้จะแสดงเป็นคู่จิ้นบนเวที แต่ใจพวกเขาเริ่มไม่ต้องแสดงอีกต่อไป