7.ไม่ยอมเสียจูบแรกฟรีๆ (1)

มัทรีหันไปมองพร้อมกับฐิติกร ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรเขาหันกลับมามองหน้าเธอ ส่วนหญิงสาวเองก็มองเขาเช่นกัน ใบหน้าทั้งคู่อยู่ใกล้กันห่างไม่ถึงคืบ ขณะที่คนตัวเล็กเหนี่ยวแขนรั้งตัวเองจนร่างทั้งคู่เบียดเสียดสีกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ร่างบางเกร็งขึ้นมาทันทีแต่ยังเกาะเขาแน่น

“ทำอะไรของคุณ นี่ว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆ เหรอ”

ฐิติกรมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย แต่เขาลอยตัวนิ่งๆ ไม่ได้เพราะต้องรองรับน้ำหนักของคนสองคน ร่างสูงจึงค่อยๆ กวาดมือและขา พาทั้งคู่ไปจนถึงขอบสระอย่างทุลักทุเล

“ปล่อยผมได้แล้วคุณ”

เขาต้องเกาะขอบสระเพราะมีร่างเล็กเกาะอยู่ จึงบอกให้อีกฝ่ายปล่อย ชายหนุ่มมองเจ้าของร่างบางทว่ามีความอวบอิ่มที่เบียดชิดกับเขาอย่างแปลกใจที่เธอเกาะเขาแน่นขนาดนี้

“นี่เธอ ปล่อยทิมสักทีสิ”

ซินดี้เดินมาถึงจุดที่พวกเขาอยู่พร้อมพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ

มัทรีเหลือบมองผู้หญิงอีกคนที่มองเธอตาขวางแล้วก็เริ่มตั้งสติได้ขึ้นมา

“ฉันกลัวนี่ ขอทำใจก่อนไม่ได้หรือไง”

เธอบอกออกไปแล้วเปลี่ยนมาสบตาคู่คมที่มองอยู่แล้ว เมื่อรู้สึกเหมือนโดนจับผิดมัทรีจึงลดสายตาลงหลบเลี่ยงแล้วก็พบกับปากได้รูปสีสด ความรู้สึกเมื่อปากอีกฝ่ายประกบลงมายังปากเธออย่างไม่ได้ตั้งใจวูบขึ้นมา ทำให้หญิงสาวไม่กล้ามองต่อ และยิ่งรับรู้ได้ว่าร่างกายชายหนุ่มแทบจะเปลือยเปล่า สัดส่วนแข็งแรงแนบชิดจนเนื้อตัวเธอร้อนวูบลามไปทั่วทั้งใบหน้า แถมใจยังเต้นแรงขึ้นมาอย่างน่ากลัวอีกฝ่ายจะรับรู้ได้

มัทรีค่อยๆ เลื่อนมือออกจากลำคอหนาไปหาขอบสระ หลบสายตาชายหนุ่มและเพื่อหลีกเลี่ยงสัมผัสน่ากังวลระหว่างร่างกาย

“พวกคุณลงไปทำอะไรกันในนั้น”

ซินดี้ซักเสียงแข็งซ้ำอีก

“บังเอิญตกลงมาน่ะ”

ฐิติกรบอก น้ำเสียงบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก

“อยู่ๆ จะตกลงไปได้ยังไง แล้วทำไมต้องกอดกันกลมแบบนี้”

“ไม่ใช่เวลาที่คุณจะมาซักไซ้ผมนะ ในเมื่อมาแล้วก็ช่วยดึงผู้หญิงคนนี้ขึ้นไปหน่อย ผมจะยกตัวเธอขึ้น”

ชายหนุ่มรวบเอวบางของมัทรีด้วยแขนกำยำข้างหนึ่งหลังพูดจบในทันใด เขาออกแรงยกเธอขณะที่หญิงสาวพยายามยันขอบสระอย่างไม่มีทางเลือก แม้จะค่อยๆ ไต่ไปจนถึงที่จับเพื่อเกาะขึ้นได้ แต่ก็อยู่ค่อนข้างไกล

สาวสวยหุ่นนางแบบฮึดฮัดและไม่ได้ช่วยเธอ เรียกได้ว่านอกจากแรงดันจากชายหนุ่มแล้วมัทรีตะเกียกตะกายขึ้นจากสระเองจนสำเร็จ โดยมีร่างสูงใหญ่ตามขึ้นมาติดๆ

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราก็ไปกันเถอะทิม”

ซินดี้รีบเกาะแขนชายหนุ่มให้ลุกขึ้นโดยเร็ว

ฐิติกรลุกขึ้นทว่าปลดมือของซินดี้ออกขณะพูดกับเธอเสียงแข็ง

“ผมยังคุยธุระไม่จบ แล้วผมก็บอกให้คุณกลับห้องไปก่อน ที่คุณเข้ามาเร็วแบบนี้หมายความว่าไม่ได้ไปไหนใช่ไหม”

ซินดี้หน้าเสีย อึกอักพูดไม่ออก

มัทรีลุกขึ้นช้าๆ ขณะมองทั้งคู่คุยกันพร้อมกับแอบคิดในใจว่า ฐิติกรยังจะคุยกับเธออีกอย่างนั้นหรือ เขาจะกัดไม่ปล่อยเลยหรืออย่างไร

“คุณแอบฟังผมคุยเหรอซินดี้”

เห็นชัดว่าซินดี้ไม่กล้าสบตาเขา เท่ากับทำจริง ฐิติกรถอนหายใจแรงด้วยความไม่พอใจ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แต่หากเธอกล้าแอบฟังเขาครั้งนี้ ครั้งต่อไปย่อมต้องมี แล้วถ้าหากเขาคุยเรื่องงานสำคัญที่ไม่ต้องการให้บุคคลที่สามรู้ล่ะ ฐิติกรไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่ามในสิ่งที่เขาไม่ต้องการให้รู้เช่นนี้ หากคิดจะเป็นคนใกล้ตัวเขาต้องแยกเรื่องงานกับส่วนตัวให้ออก

“คุณไปได้แล้ว ผมจะไม่เอาเรื่องคุณครั้งนี้เพราะถือว่าคุณไม่เข้าใจภาษาไทย แต่ต้องไม่มีครั้งต่อไป หวังว่าคุณจะเข้าใจสถานะของตัวเองนะซินดี้”

ชายหนุ่มสั่ง ซินดี้ไม่อาจแย้งสิ่งใดได้ หากก็ยังหันมามองมัทรีตาขวางก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกไปจากบริเวณนี้

คราวนี้ตาคมดุของฐิติกรตวัดมาทางเธอ มัทรีรีบเอามือไขว้จับคอเสื้อของตนเองทันทีพร้อมจ้องกลับเขาด้วยสีหน้าแววตาหวาดระแวง นั่นทำให้ฐิติกรยิ่งมองเธอตาแข็ง

“คุณยังจะคุยอะไรอีก”

“ถ้าคุณยอมรับง่ายๆ ก็คงจบไปแล้ว”

“ฉันบอกว่าไม่มีอะไรไปแล้วไง ทำไมคุณไม่จบอีก”

หญิงสาวยังไม่ยอมรับ จะยอมรับได้อย่างไร เธอรับปากรติยาไปแล้วว่าจะไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้ ยิ่งฐิติกรยังซักไซ้ไม่ยอมเลิก ยิ่งทำให้มัทรีหวั่นใจ เธอคงต้องหาทางรอดให้ตัวเอง ไม่อย่างนั้นเขาคงหาทางเอาความจริงจากเธอไม่ยอมหยุด

“หรือว่า...ที่คุณ ยังไม่ยอมให้ฉันไปเพราะติดใจ”

มัทรีเชิดหน้ามองเขา ตาคู่กลมโตวาววับขึ้นพร้อมยิ้มมุมปาก ต้องทำให้อีกฝ่ายระอาจนรำคาญเธอ

ท่าทางของหญิงสาวทำให้คิ้วเข้มขมวดและชายหนุ่มก็อดถามไม่ได้

“ติดใจอะไร”

“ก็...จูบ...”

หญิงสาวพูดพร้อมกับยื่นหน้าไปทางเขาแล้วพูดต่อ

“เมื่อกี้ไง จุ๊บๆ”

ฐิติกรมีสีหน้าไม่เข้าใจอย่างเห็นได้ชัด ขณะมองคนที่กำลังทำปากจู๋ใส่เขาพร้อมทำเสียงจูบเบาๆ

“อะไรของคุณ”

=====