ตอนที่3 ธุรกิจของตระกูล

เอกมาก็ดีแล้ว พี่หาที่ทำงานให้เอ็งได้แลัวนะ"

เอกดีใจแทบจะกระโดดกอดพี่ดาวของเขาเลยทีเดียว เมื่อพิมดาวกับส่องแสงเอ่ยคำนี้ออกมาให้เอกฟัง

"จริงหรือครับพี่ดาว เอกดีใจมากเลยครับร้านอาหารที่พี่เคยพูดใช่ไหมเขารับเอกเข้าทำงานแล้วใช่ไหมครับ ต่อไปยายกับน้องของผมจะไม่อดอีกแล้ว"

"ใช่เอก แต่เจ๊ให้เอกช่วยในครัวก่อนเล็กๆน้อยๆก่อนนะเช่นหั่นผัก หยิบจับโน่นนี่ก่อนอะไรแบบนี้"

"โอ้ย...พี่ดาวสบายมาก เอกทำให้ยายมาตลอดทำได้ครับ"เอกสายตามุ่งมั่นเมื่อพิมดาวเอ่ย เธอกลับกลายเป็นชื่นชมเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ายังรู้จักอยากหางานทำเลี้ยงดูผู้มีพระคุณ เธอเป็นหญิงเองยังต้องดิ้นรนหาอะไรทำช่วงรองานดีกว่าไม่ทำอะไรเลย เกิดเป็นคนต้องต่อสู้ดิ้นรนถึงแม้จะเป็นหญิงก็แกร่งกว่าผู้ชายบางคนด้วยซ้ำไป

"งั้นเดี๋ยวให้แสงไปส่งก่อนเพราะพี่ต้องเฝ้าร้าน กลับไปบอกยายก่อนไหมว่าไปทำงาน เดี๋ยวยายห่วงว่าหายไปไหน"

เอกพยักหน้าทำตามที่พิมดาวบอกขอกลับไปบอกยายก่อนว่าไปทำงานแล้วเดี๋ยวจะกลับมาใหม่

"แกไปส่งมันให้ทีนะแสง ดูสิอยากทำงานใจจะขาดแล้ว เอ็นดูมันนะเจ้าเอก ช่วยแบบนี้ยังดีกว่าช่วยให้เงินอะไรแบบนี้ ให้เงินเดี๋ยวก็หมดให้งานทำดีกว่า"

พิมดาวเอ่ยกับเพื่อนรักอย่างส่องแสง เธอไม่คิดว่าเพื่อนจะจิตใจดีงามขนาดนี้ แต่ตลอดเวลาพิมดาวก็ช่วยเหลือผู้คนมาตลอดเท่าที่เธอเห็น

"ฉันไม่คิดว่าจะมีเพื่อนจิตใจดีขนาดนี้ น่าส่งเข้าประกวดจะได้ทำงานเพื่อสังคมได้มากขึ้น"คล้ายประชดนิดๆจากปากเพื่อนรัก

"เออ...ความคิดแกดีมากเลย ฉันคิดว่าจะไปประกวดนะ"พิมดาวไหลตามน้ำ

"อ้าวเป็นงั้นไปแก ฉันไม่คิดว่าแกจะเอาจริงนะไปดีกว่า ปะ...เอก ไปกัน"เมื่อเอกกำลังเดินมาแต่ไกลบ้านของเด็กหนุ่มไม่ไกลจากตลาดนัดเท่าไรนักเขาเดินมาถึงส่องแสงแล้วถูกส่องแสงจับมือเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

ทั้งส่องแสงและเอกเดินออกนอกร้านไป ส่วนพิมดาวยังคงนั่งขายของที่ร้านเช่นเดิม เธอหย่อนตัวลงเมื่อจัดร้านเสร็จ

ตระกูลหัสดางห์ดิลก...

กำลังนัดประชุมเรื่องธุกิจทั้งหลายของครอบครัวที่สองพี่น้องแบ่งกันไปบริหาร มาร่วมประชุมประจำเดือนตามปกติ มีการสรุปรายรับรายจ่ายของตัวเอง

ศิชล บุตรชายคนโตของตระกูลใบหน้าเคร่งขรึมมองน้องชายที่เขาทั้งคู่โต้เถียงขัดแย้งกันเรื่อยมาเรื่องธุรกิจมืดของพี่ชาย

ส่วนตัวเขา นนทฤทธิ์ น้องชายที่ถูกมองว่าใจอ่อนไม่เหมาะสมที่จะเป็นนายคนด้านนี้เท่าไร ถูกพี่ชายทักท้วงประจำให้ยกธุรกิจทั้งหมดให้เขาบริหาร

"นนท์...ยกให้พี่ทำซะ...ผลประโยชน์ที่ได้น่าจะดีกว่านี้เชื่อพี่เถอะ พี่ทำเองนายไปนั่งในออฟฟิตทำเอกสารไป ส่วนพี่จะทำตรงนี้เอง"ศิชลหันไปมองบิดาของเขา บิดาเขากำลังสาธยายธุรกิจของตัวเองให้เขาฟังอย่างภูมิใจเมื่อตัวเขาเองวางมือปล่อยให้ลูกๆจัดการแทน

"นนท์...ว่าไงจะทำเองหรือให้พี่เขาทำ"

"เอ่อ...คุณพ่อครับแต่ผมทำได้นะ แค่ตลาดนัดเล็กๆไม่กี่แห่งเอง เดี๋ยวผมจะให้ดูว่ามันมีระบบระเบียบขนาดไหน เปิดเครื่องสไลด์สิให้คุณพ่อดู"

ปากของนนท์ทฤทธิ์ก็อธิบายพร้อมฉายรูปถ่ายของแต่ละร้านที่อยู่ในตลาดนัดของเขา อีกอย่างร้านพวกนี้ขายดีถึงดีมาก

"ดะ...เดี๋ยวนนท์ หยุดก่อน"

ศิชลผู้พี่สะดุดกับรูปของพิมดาวที่ลูกค้ากำลังรุมล้อมอยู่ เธอโผล่ใบหน้าสวยผมซอยสั้นคล้ายทอมบอยฉีกยิ้มพูดคุยกับลูกค้าโดยรอบ เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีแรงดึงดูดให้เขาหยุดมองอย่างไม่ตั้งใจ

"ครับพี่ชล พี่สงสัยอะไรหรือเปล่า"

"ไม่มีอะไร ไปต่อได้ฉันกับพ่อฟังนายอยู่พูดให้จบ"

นนท์ฤทธิ์ พูดและอธิบายจนจบ บิดาของเขาชอบใจมาก พยักหน้ายอมรับว่าลูกชายคนรองก็ทำได้ดีไม่แพ้กัน

"เอาเป็นว่าให้เจ้านนท์มันบริหารตลาดไปก่อน ยังไงเสียของชลก็เยอะแล้ว ไหนจะบ่อนทางเหนืออีกเดินทางบ่อยด้วย ถ้ามัวมาดูตลาดเล็กๆคงไม่ได้แน่เสียเวลา"

คำสั่งของบิดาศิชลจำเป็นต้องรับฟังแม้ในใจอยากจะทำเองทั้งหมดไม่อยากให้น้องข้องเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มากนักในใจส่วนลึกเขาอยากเลวคนเดียวไม่อยากให้น้องมาเกี่ยวข้องในธุรกิจที่ไม่ค่อยสวยงามเท่าไร

"ตามใจทำตามที่คุณพ่อพูดก็แล้วกัน ผมขอตัวนะครับ เลิกประชุมแล้ว"ศิชลลุกขึ้นขอตัวบิดาเมื่อรู้สึกว่าหิวขึ้นมา เขาเพิ่งกลับจากภาคเหนือเมื่อมาถึงก็ตรงมาที่นี่เลย

ร่างสูงโปร่งมีหนวดเคราเล็กน้อยน่าเกรงขามในวัยที่กร้านโลกมาพอสมควรเดินออกไป ปล่อยให้นนท์น้องชายพูดคุยกับบิดาเพียงสองคน

"เดี๋ยวพรุ่งนี้นนท์ลงตลาดเองครับพ่อ ตั้งแต่พ่อมอบหมายเรื่องตลาดให้นนท์ก็ไม่เคยไปดูเลย อยากรู้เหมือนกันครับว่าชาวตลาดเขาต้องการอะไรบ้างผมต้องการไปสอบถามความต้องการของพวกเขาครับ"

"เราก็อย่าใจอ่อนให้มากนัก เพราะคนพวกนี้ถ้าใจอ่อนก็มักจะได้ใจพ่อว่าอย่างพี่เค้าพูดก็ลองฟังๆเขาบ้างนะลูก รายนั้นเข้าตรงไหนแน่นอนทุกรายไปเขาเด็ดเดี่ยวจนพ่อไม่ห่วงเลย"

"พ่อก็ไม่แน่ใจในตัวนนท์อีกคนสินะ ไม่เป็นไรครับผมจะทำให้เห็นเองว่าพ่อกับพี่ชลมองผมผิดไป"

ลูกชายคนเล็กที่หล่อเหลาไม่แพ้กันเดินตามออกไปอีกคน คุณสรวิศมองตามทั้งคู่เขากลับห่วงนนท์มากกว่าคนโตมากนัก เพราะจิตใจที่อ่อนไหวจนเขากลัวว่าสักวันจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นถ้าลูกชายคนเล็กยังเป็นแบบนี้อยู่ไปเรื่อยๆถ้าเกิดวันหนึ่งเขารักใครสักคนขึ้นมา

"นนท์เหนอนนท์ ถ้าพี่ชายแกไม่ดูแลโลกสวยของแกจะมีตลอดไปหรือไม่นะ ทุกวันนี้ศิชลต้องคอยตามว่าแกทำอะไรอยู่ที่ไหนบ้างฉันห่วงแกจริงๆเลย"

คุณสรวิศก็เดินตามออกไปอีกคน จนคนใช้ในบ้านต่างมองหน้ากัน 

"อ้าวไปกันหมดเลยแล้วใครจะกินของว่างของป้าละ"

"กูก็ทำเหลือทุกวันแหละชินแล้ว เอาไปกินกันเถอะดูแล้วกว่าจะกลับเข้ามาก็คงดึก อีกอย่างคุณท่านทุกคนก็คงจะทานมาจากข้างนอกแล้ว เอาไปเก็บได้แล้ว"

เสียงหัวหน้าคนใช้สั่งการเมื่อเจ้านายของบ้านทะยอยเดินออกไปทีละคน...