ตอนที่4 เรื่องวุ่นๆในร้าน 1

ร้านเจ๊ภา...

"สวัสดีคะเจ๊ แสงพาน้องที่คุยกันไว้มาคะ นี่ไงเอกสวัสดีเจ๊ภาคนสวยใจดีซะสิ เจ๊ใจดีมากนะไม่งั้นไม่รับเอกเข้าทำงานหรอก"ส่องแสงบอกเอกให้รับรู้ไว้

"สวัสดีครับ ผมจะทำให้เต็มที่เลยครับเจ๊"

"มาแล้วรึ มาข้างในก่อนวันนี้ต้องระวังหน่อยมีแขกพิเศษมาลูกค้าประจำของเราเองแต่เขาดุหน่อย เด็ดขาด อย่าไปใกล้เขาก็พอ เดี๋ยวช่วยในครัวก่อนก็แล้วกัน ให้เด็กในครัวสอนงานไปพลางๆก่อนวันนี้เจ๊ยุ่งมากเลยมานี่เอก"เจ๊ดึงมือเอกเข้าครัว

"งั้นหนูลาแล้วนะคะ ทิ้งให้ไอ้ดาวอยู่คนเดียวมีอะไรโทรหานะคะ ตั้งใจทำงานละเอก"

"เออ...ขอโทษทีนะแสงยุ่งจริงๆจ๊ะ"เจ๊ภาดึงแขนเอกเข้าไปข้างใน ดูเจ๊ร้อนรนชอบกลจนแสงก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าใครจะมาที่ร้าน ถึงรีบร้อนรนลานขนาดนั้น

"แต่ร้านเจ๊มีแต่ระดับทั้งนั้นมายังไม่ชินอีกเหรอ"ส่องแสงบอกตัวเอง

ส่องแสงหันหลังเดินออกไปที่รถ ในขณะที่รถของศิชลกับลูกน้องมาจอดพอดี

"ใครวะ หรือจะเป็นแขกของเจ๊ที่ดูเจ๊แปลกๆเมื่อกี้ แต่งตัวอย่างกับผู้ทรงอิทธิพล สวมแว่นตาดำหล่อเหลามากด้วย มีคนตามอีกหรือจะดาราเกาหลี ถ้าใช่เราต้องรู้สิแล้วใคร ตายแล้ว...ทิ้งนังดาวไว้คนเดียวปะ...ไป จะเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนไม่ได้"

ส่องแสงจำต้องละสายตาจากร่างสูงเข้มนั้นเพื่อกลับไปช่วยเพื่อนขายของเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามัวเถลไถลมานาน แต่เธอก็เสียดายอยากนั่งดูให้จบจนสุดลูกหูลูกตาแต่ก็ห่วงเพื่อน

"ว่าจะนั่งดูสักหน่อยแต่ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวนังดาวบ่นเอาคนยิ่งเข้าร้านเยอะด้วยช่วงนี้ ก็เพราะมันทีเดียวที่เหมือนทอมบอย แต่ทอมอะไรหน้าสวยขนาดนี้เป็นอีแสงหน่อยไม่ได้ไว้ผมยาวอ่อยผู้ชายทั้งโลกเลย คริ...คริ"

ส่องแสงขับรถออกไปอย่างรวดเร็วจากร้านเจ๊ภาภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงดีด้วยซ้ำ ขณะมาถึงก็เห็นเพื่อนโดนลูกค้ารุมจนไม่เห็นหัว

"ดาว...ฉันมาแล้วนะ"ส่องแสงตระโกนออกไปถึงแม้จะไม่เห็นหัวเพื่อนก็ตาม

"มาแล้วรึมาช่วยหน่อยสิ น้องๆลูกค้าครับถ้ารอไม่ไหวพี่ส่องแสงด้านโน้นเลยครับ"พิมดาวใช้ครับแทนตัวเอง

ลูกค้าหญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเธอรู้สึกไม่พอใจที่ไม่ถึงคิวสักที ยืนถือสินค้ารอหน้างอจนส่องแสงเห็น

"พี่คะเมื่อไรจะถึงคิวหนู ลองเสร็จตั้งนานแล้วคะเหงื่อเต็มตัวไปหมดแล้ว"เธอเอ่ยฟ้องส่องแสงทันที

ส่องแสงยื่นมือไปรับสินค้าที่ลูกค้าเลือกและยืนถืออยู่เพื่อช่วยพิมดาวมาใส่ถุงให้แต่เธอถูกปฏิเสธ

"ไม่คะหนูรอพี่ดาวคะ"เธอสะบัดมือและของทันใดเพราะความชอบพิมดาวเป็นทุน ลูกค้าคนนั้นยืนงอนพิมดาวหากแต่ไม่สนใจส่องแสงเลยสักนิด

"ไอ้เราจะช่วยไม่ให้ช่วยไปนั่งดูดีกว่า รอต่อไปนะน้อง เพื่อนพี่มันกำลังฮอทอย่างว่าคนมันหล่ออะเนอะ ส่วนไอ้เราผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งใครๆก็ไม่สนใจ"

ส่องแสงพึมพำได้ก็นั่งดูเพื่อนที่ถูกลูกค้ารุมล้อมอยู่ไม่รู้รุมซื้อของหรือขอเบอร์ขอไลน์จากลูกค้าเด็กสาวทั้งหลาย นานๆจะมีผู้ชายกล้าเข้าร้านสักที นานนับหลายนาทีลูกค้าก็เริ่มทะยอยออกร้านจนหมด เปิดโอกาสให้ส่องแสงได้คุยกับเพื่อนบ้าง

"แกกางเกงในชายแทบจะขายไม่ได้เลย ฉันว่าแกแต่งตัวเป็นทอมแบบนี้ผู้ชายคิดว่าแกไม่ชอบแน่เลย ไว้ผมยาวเถอะ"

"มันก็มีบ้างแหละแกนานๆหลงมาที ว่าแต่เอกเป็นไงพอไหวไหม"พิมดาวห่วงเอกขึ้นมาเพราะยังเด็กอยู่ประสบการณ์น้อย

"เพิ่งไปส่งไม่กี่ชั่วโมงเองเดี๋ยวก็รู้ แกรอรับโทรศัพท์เจ๊แกเถอะ ฮ่า...ฮ่า"

"แกหัวเราะอะไรฉันเชื่อเอกมันทำได้ แกคอยดูแก...แก เขาวิ่งอะไรกัน พี่วุ่นวายอะไรกันหรือคะ"

พิมดาวเห็นร้านข้างๆกำลังจัดของที่ระเกะระกะให้เข้าที่ ทางเท้าต้องโล่งคล้ายเหมือนมีใครกำลังเดินมาทางนี้

"เจ้าของตลาดมาวะ จัดให้เป็นระเบียบหน่อยแต่ดูเขาใจดีนะ กำลังเดินมาทางนี้เลยคอยบอกเค้าเถอะว่าต้องการอะไรแกกล้านี่พิมดาว"

รอบข้างต่างยุให้เธอพูด เพราะต่างรู้นิสัยของพิมดาวดีว่าเป็นอย่างไร เธอเรียกร้องให้เพื่อนได้เสมอถ้าถูกต้อง

นนทฤทธิ์เดินเข้ามาเรื่อย เขาสะดุดตาแม่ค้าคนสวยร้านขายชุดชั้นในพิมดาวเข้าเสียแล้ว เขาหยุดมองเธอแต่พิมดาวแววตาไม่เป็นมิตรสักเท่าไร

"คุณแม่ค้าขายของตลาดนี้ดีไหมครับ ต้องการอะไรเพิ่มเติมบอกผมได้"

ไอ้ซันไอ้ยนต์ซ่อนอยู่หลังนายของมัน กลัวว่าพิมดาวจะพูดอะไรบางอย่างขึ้นมาเรื่องการเก็บค่าเช่าเกินราคาที่พวกมันเคยทำ

"พูดแล้วคนจะยอมพวกเราเหรอ"

นนทฤทธิ์มองเธอยิ้มๆบอกให้เธอพูดในสิ่งที่อยากพูดได้เลย

"พวกเราอยากให้คุณลดค่าเช่าลงคะ เก็บเงินค่าเช่าก็ผ่อนผันได้ หาเช้ากินค่ำยุคนี้โควิดหวังว่าคุณคงเข้าใจบางร้านหมุนเงินไม่ทันจริงๆนะคุณ อยากให้คุณลองมาเป็นพวกฉันดูบ้าง"

นนทฤทธิ์นิ่งฟังสาวสวยที่เป็นตัวแทนแม่ค้าทั้งหลายกล่าวข้อเสนอขอลดค่าเช่าที่ลง เขาเงียบและรับไว้พิจารณา เมื่อเธอกล่าวจบในใจของชายหนุ่มก็ชอบเธอขึ้นมาอย่างประหลาดเหมือนเป็นพรหมลิขิตที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝัน

แต่พิมดาวนิ่งเฉยมองเขาต่างกัน เธอกลับลุ้นว่าเขาจะตอบตกลงหรือไม่มากกว่าชื่นชอบหรือชื่นชมความหล่อรวยของเขามากกว่าอย่างอื่น

"ผมจะรับไว้พิจารณาครับ พรุ่งนี้มาให้คำตอบนะแม่ค้ามาใช่ไหม"

"มา...จะรอ"

นนทฤทธิ์เดินออกไปสำรวจด้านอื่นต่อ พวกแม่ค้าร้านใกล้ๆต่างชื่นชมพิมดาวที่เป็นกนะบอกเสียงให้พวกเขา 

"พิมดาว ขอบคุณนะถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่รับปากแต่พี่ก็ขอบคุณนะที่ช่วยพูดให้พวกเรา"

"เล็กน้อยคะพี่ คอยมาฟังพรุ่งนี้ว่าเขาจะลดค่าเช่าให้เราหรือไม่ มาลุ้นกันไม่ต้องขอบอกขอบใจอะไรกันหรอก"

ทุกคนต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง ส่วนนนทฤทธิ์น่าจะกลับแล้วไม่เห็นชายหนุ่มเดินย้อนมาทางนี้อีก ในร้านลูกค้าเริ่มซาพิมดาวและส่องแสงมีเวลาหันมาพูดคุยกัน

"เอกเป็นไงบ้างวะแกพิมดาว เป็นห่วงมันเหมือนกันเนอะ"

ภายในร้านอาหารเจ๊ภาชื่อดัง...

ผู้คนในครัวพลุกพล่าน วันนี้พนักงานเสริฟลาป่วยกระทันหันหนึ่งคน เอกเลยต้องช่วยเสริฟยามจำเป็นถ้าไม่ทันทั้งที่มาทำงานเป็นวันแรก

"เอกยกไปให้โต๊ะใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าที"

เสียงพ่อครัวหรือเชฟตระโกนออกมาจากหน้าเตา ในขณะที่ทุกคนกำลังง่วนเอกซึ่งกำลังเด็ดผักอยู่จึงวางมือ

"จะดีหรือครับเอกยังไม่เคยนะน้า..."

"ช่วยหน่อยไม่ยากแค่ถือออกไปวางแค่นั้น ระวังอย่าหกก็แล้วกัน คนก็ขาดน้าเชื่อเอกทำได้นะ"

เมื่อพ่อครัววางใจให้ทำเขาจะลองดูสักตั้งแม้ยั

งใหม่อยู่ ส่วนเจ๊ภากำลังวุ่นกับการรับออเดอร์ลูกค้าจนลืมไปว่าเอกมาทำงานวันแรกยังทำไม่เป็น...