ตอนที่19 ลักพาตัว

หลังจากวันนั้นที่บินมาที่นี่ทั้งฉันและเเดเนียลก็เข้าฝึกยิงปืนและทักษะการต่อสู้อย่างโหดเหี้ยมเพื่อป้องกันตัวเองโดยที่แทบจะไม่ได้ติดต่อพี่แดเนียลหรือมีเวลาพักเลยด้วยซํ้า

"ฝีมือใช้ได้นะ แต่ก็ต้องพัฒนาขึ้นอีกโดยเฉพาะเมอรีน"

"ค่ะโค้ช"

"พักก่อนเดี๋ยวค่อยมาฝึกใหม่"

"ไหวไหม"อีริคหันมามองหน้าฉันเล็กน้อยที่ตอนนี้แทบจะร้องไห้อยู่แล้วรอมร่อเมื่อการฝึกฝนนี้มันหนักเกินไปสำหรับร่างเล็ก แต่ทว่าเธอเองก็ยังคงสู้ต่อไปอย่างไม่ถอยก่อนที่จะมีคนมาเสิร์ฟนํ้าให้ตามปกติอย่างที่เคยจากบริการที่พี่แดเนียลได้จัดการให้

"ทำไมวันนี้ได้แค่นํ้าส้มล่ะ"เด็กเสิร์ฟคนนั้นส่ายหัวเป็นการตอบกลับพร้อมกับเดินไปเสิร์ฟนํ้าให้กับคนอื่นๆได้ทานด้วยโดยที่เราสองคนยังคงนั่งพูดคุยกันอยู่อย่างปกติเมื่อฉันและอีริคเองไม่ชอบดื่มนํ้าส้มเป็นที่สุดจึงไม่ได้ดื่มไปด้วย

"ครบเวลาแล้วไปฝึกกันต่อเถ