บทที่ 4

เสียงถอนหายใจแว่วมาจากปลายสาย ราวกับแฝงไปด้วยความเย็นชาที่ปนกับความสงสัยเล็กน้อย

กู้อิ๋นชะงักไป จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกที

เมื่อเห็นว่าเผยเซียวเป็นคนโทรมา เธอแทบอยากจะพุ่งตัวเข้าไปชนเสาไฟฟ้าให้ตายไปเลย!

เธอจึงรีบเปลี่ยนเป็นการพูดอย่างเป็นทางการในทันที แล้วเอ่ยเรียกปลายสายด้วยความเคารพว่า “ท่านประธานเผย”

“รีบมาที่บริษัทเดี๋ยวนี้”

ชายหนุ่มพ่นคำพูดออกมาด้วยความเย็นชา แล้วตัดสายไป

กู้อิ๋นมองมือถือที่หน้าจอดับไป จากนั้นก็เบ้ปากด้วยความน้อยใจ วันหยุดน้อย ๆ ของเธอได้หายไปอีกแล้ว!

เธอรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอพัก พร้อมทั้งซื้อบะหมี่ใต้ตึกห่อกลับมาให้เหยียนฉู่ถุงหนึ่ง

เหยียนฉู่เห็นเธอกลับมาเร็วขนาดนี้ จึงขมวดคิ้ว “วันนี้ที่ธนาคารไม่มีคิวเหรอ?”

กู้อิ๋นวิ่งอย่างรีบร้อนเล็กน้อย เอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยหอบ “ประธานเผยให้ฉันรีบไปบริษัท ฉันซื้อบะหมี่มาให้เธอถุงหนึ่ง”

เธอวางบะหมี่เอาไว้บนโต๊ะน้ำชา จากนั้นก็รีบกลับห้องไปเปลี่ยนเป็นชุดสูททำงาน

เผยเซียวเป็นคนจู้จี้จุกจิกมากๆ เขาไม่อนุญาตให้พนักงานของตนสวมชุดลำลองไปที่บริษัท

ขณะออกมา เหยียนฉู่ยังบ่น ‘บลา ๆ’ กับความไม่ยุติธรรมที่เพื่อนของเธอได้รับ

“ประธานเผยนี่จริง ๆ เลย เดินทางไปทำงานนอกสถานที่ก็ตั้งหลายเดือน เขาไม่พักผ่อนยังไม่พอ ยังไม่ให้เธอพักผ่อนอีก ถ้ารู้อย่างนี้ตอนนั้นฉันน่าจะแนะนำเธอให้เข้าฝ่ายขายของฉันไปแล้ว”

“ฉันปากหนัก ทำงานของฝ่ายขายแบบเธอไม่ได้หรอก” พูดจบกู้อิ๋นก็ออกไปที่ประตู

จากหอพักไปบริษัท ใช้เวลาเดินเพียงแค่สิบกว่านาที

นี่เป็นเหตุผลที่แม้เธอจะมีบ้านเป็นของตัวเอง แต่ก็ไม่ยอมออกไปอยู่ เนื่องจากไปทำงานสะดวก มิหนำซ้ำยังประหยัดค่าเดินทางอีกด้วย

เธอวิ่งเหยาะมาตลอดทางจนถึงบริษัท จากนั้นก็ไปยังห้องทำงานของท่านประธาน

เมื่อเปิดประตู ก็เห็นเผยเซียวยืนอยู่ที่หน้าต่าง แสงแดดสาดลงไปบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ออร่าที่ทะลุออกมาจากกระดูกยิ่งแลดูหล่อเหลาเอามากๆ!

กู้อิ๋นมายังเบื้องหลังเขาด้วยความนอบน้อม “ประธานเผย คุณเรียกฉันเหรอคะ!”

เผยเซียวหันหลังกลับมา แล้วชำเลืองมองเธออย่างเย็นชาไปทีหนึ่ง

คงเป็นเพราะเหตุผลที่กู้อิ๋นทำเรื่องที่เป็นบาปทางใจเอาไว้ จึงมักรู้สึกว่านัยน์ตาของเขามีความหมายลึกซึ้งอยู่เล็กน้อย

ดีที่มองไปแค่ทีเดียว เผยเซียวก็ชักสายตากลับ “เอาสัญญาของไห่ซ่างมาหน่อย”

กู้อิ๋น “...”

สัญญา? เขาไม่เคยสนใจสัญญาไม่ใช่เหรอ?

อีกอย่างถ้าจะเอาสัญญา ให้ผู้ช่วยของฝ่ายกฎหมายส่งมาก็เรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังต้องให้เธอที่หยุดพักผ่อนวิ่งกลับมาด้วย?

ในใจของกู้อิ๋นมีความสงสัย แต่ไม่กล้าซักถาม!

จากนั้นก็ไปเอาสัญญาที่ฝ่ายกฎหมายมาให้เผยเซียวทันที

เผยเซียวหยิบปากกาขึ้นมาแก้ไขสองสามจุด จากนั้นก็ส่งกลับไปให้กู้อิ๋น “ไปแก้ตรงจุดพวกนี้มาหน่อย”

“ค่ะ” กู้อิ๋นพยักหน้า

เธอถือสัญญา แล้วรีบกลับไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง

เพิ่งจะนั่งลงเหยียนฉู่ก็ส่งข้อความมา ถามว่าทางเธออีกนานเท่าไรกว่าจะเสร็จ จากนั้นจะไปช้อปปิ้งด้วยกัน

แม้ตอนนี้กู้อิ๋นจะอยู่ที่บริษัท แต่ก็เป็นช่วงในวันหยุดของเธอ จึงตอบกลับไปว่า “ต้องแก้สัญญาของไห่ซ่าง เธอรอฉันครึ่งชั่วโมงนะ”

แค่แก้สัญญา ครึ่งชั่วโมงก็พอแล้ว

สุดท้ายสิ่งที่ทำให้กู้อิ๋นคาดไม่ถึงคือ ทุกครั้งที่ส่งกลับเข้าไปก็มักจะมีจุดที่ต้องแก้อีกหลายจุด

ถึงเธอจะมีความอดทนเป็นอย่างดี แต่สุดท้ายจิตใจก็แทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

กระทั่งผ่านไปสองชั่วโมง...

เมื่อเผยเซียวเห็นการแก้ไขจุดสุดท้าย ก็เอ่ยขึ้นว่า “อืม วันนี้เอาแค่นี้ก่อน!”

กู้อิ๋นเก็บสัญญา และถามขึ้นว่า “ทางไห่ซ่างจะมาเซ็นสัญญาไหมคะ?”

ถ้าทางไห่ซ่างจะมาวันนี้ละก็ วันหยุดวันนี้ของเธอ ก็จะไร้ค่าแล้วจริง ๆ

เผยเซียวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “เซ็นสัญญาอาทิตย์หน้า!”

ใบหน้าน้อย ๆ ของกู้อิ๋นชะงักไป จากนั้นก็ถอนหายใจหนักตามมา

เซ็นสัญญาตั้งวันจันทร์ มีความจำเป็นต้องเรียกเธอมาใช้วันหยุดด้วยเหรอ? เธอโมโหมากแต่ไม่กล้าพูดออกมา

เมื่อสบเข้ากับสายตาอันเย็นชาไร้ซึ่งอุณหภูมิของเผยเซียว กู้อิ๋นก็แข็งใจถามขึ้นว่า “มีอะไรให้ทำอีกไหมคะ?”

เสียงไฟแช็ก ‘ติ๊ง’ ดังขึ้น จากนั้นก็มีกลิ่นน้ำมันก๊าซและนิโคตินลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ

และยังแฝงไปด้วยบรรยากาศความอึดอัดที่ทำให้หายใจไม่ออก!

ในใจกู้อิ๋นตึงเครียด ดูออกได้อย่างชัดเจนว่าเผยเซียวไม่สบอารมณ์ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

ในขณะที่เธอทำอะไรไม่ถูกนี้เอง เผยเซียวก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เมื่อกี้โทรหาแฟนเหรอ?”

“อะไรนะคะ?”

คำถามที่จู่ ๆ ก็ถามขึ้น กู้อิ๋นยังไม่ตอบสนองกลับมา

แต่วินาทีถัดมา เธอก็นึกถึงสายโทรศัพท์นั่นก่อนจะกลับเข้ามาบริษัท!

นึกถึงที่ตัวเองยังไม่ทันได้ดูเบอร์มือถือให้ดี ๆ ก็รับสายแล้วตะหวาดใส่เลย รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

เธอกำลังคิดจะอธิบาย ก็ได้ยินเผยเซียวเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาต่อว่า “พนักงานหญิงของบริษัทไม่อนุญาตให้มีแฟนก่อนอายุยี่สิบห้า ข้อนี้รู้ไหม?”

มีกฎข้อนี้ด้วย? เธอไม่รู้เลยจริง ๆ!

กู้อิ๋นพยายามนึกย้อนไปตอนอบรมของฝ่ายบุคคลก่อนจะเข้าทำงาน ราวกับว่าไม่มีเนื้อหาส่วนนี้อยู่เลยจริง ๆ

หรือกังวลว่าผู้หญิงจะรีบกลับบ้านเร็ว ก็เลยเพิ่มกฎใหม่เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบกับงาน?

ไม่ว่ายังไง ถึงยังไงเธอก็ไม่ได้มีแฟน เพื่อให้เผยเซียววางใจ กู้อิ๋นจึงเอ่ยขึ้นอย่างเสียงแข็ง “ประธานเผยวางใจได้เลยนะคะ ฉันไม่ได้มีแฟน แล้วก็จะไม่ได้แต่งงานในเร็วๆนี้ด้วยค่ะ”

เมื่อสิ้นเสียง ความอึดอัดที่ฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศก็สลายไปอย่างเห็นได้ชัด