บทที่ 2

กู้อิ๋นไม่รู้ว่าออกมาจากห้องพักได้ยังไง เธอกลับไปในงานประชุมด้วยใบหน้าหมองคล้ำราวกับเถ้าถ่าน

เหยียนฉู่เห็นสภาพเธอ จึงถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “ทำไมสีหน้าถึงได้ดูไม่ได้ขนาดนี้เนี่ย? ไม่สบายเหรอ?”

กู้อิ๋นมองเพื่อนสนิทที่คบกับตัวเองมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นตรงหน้า ตาก็พลันแดงก่ำขึ้นมา

เหยียนฉู่เห็นเธอทำท่าจะร้องไห้ จึงรีบมองไปรอบ ๆ

เมื่อเห็นไม่มีคน ก็ลากเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกระซิบถามเสียงเบาๆว่า “เธอเป็นอะไรไป? ประธานเผยด่าเธอเหรอ?”

เมื่อมาถึงห้องน้ำ

เหยียนฉู่เพิ่งจะล็อกประตูไป กู้อิ๋นก็อ่อนปวกเปียกไปแล้วทั้งตัว นั่งเป็นอัมพาตอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าซีดเผือด

เหยียนฉู่รีบเดินมาพยุงไหล่ของเธอเอาไว้แล้วถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น? แต่อย่าให้ประธานเผยเห็นเธอในสภาพนี้เชียว ไม่งั้นไม่เป็นผลดีกับเธอแน่!”

ใครไม่รู้บ้างว่าท่านประธานแห่งเผยซื่อกรุ๊ปเป็นพวกเที่ยงธรรมไม่เกรงกลัวอำนาจทั้งสิ้น

พนักงานหญิงจะสวยอีกสักแค่ไหนต่อหน้าเผยเซียวก็เป็นแค่ของประดับเท่านั้น ร้องไห้เวลาทำงาน ยิ่งเป็นการทำผิดข้อห้ามร้ายแรงของเขา

เคยมีพนักงานหญิงร้องไห้ในออฟฟิศเพราะอกหัก เขาถึงกับไล่ออกทั้งแผนกเลย

รักหยกถนอมบุปผาอะไรนั่น เขาไม่เคยมีความฉลาดทางด้านอารมณ์นั่นหรอก!

กู้อิ๋นร้องไห้อย่างเหนื่อยหอบ “ฉูฉู่ ฉันถูกไล่ออกไม่ได้ ฉันไม่อยากไปจากเมืองก่าง!”

“ไม่สิ ตกลงเธอไปยั่วยุอะไรประธานเผยกันแน่?” เหยียนฉู่ฟังแล้วก็ยังไม่เข้าใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจ

กู้อิ๋น “ฉันจับเขา ข่ม...ข่มขืนแล้ว!”

เหยียนฉู่ “...”

ใบหน้าน้อย ๆ ที่กำลังร้อนใจ แข็งทื่อเป็นหินไปโดยพลัน

ในวินาทีนี้บรรยากาศก็เงียบสงบลง เหลือเพียงแค่เสียงสะอึกสะอื้นของกู้อิ๋น

ผ่านไปหนึ่งนาทีเต็ม ๆ

เหยียนฉู่เพิ่งจะได้สติกลับมาจากท่ามกลางความช็อก “ไม่สิ เธอว่าอะไรนะ? ฉันฟังไม่ชัด!”

ห้องน้ำนี่ลมแรงเกินไปเหรอ? ทำไมถึงมีอาการหูฝาดขึ้นมาได้?

“เมื่อคืนฉันอยู่ห้องเขา ไม่ได้กลับมา!” กู้อิ๋นพูดให้เพื่อนเข้าใจมากขึ้น

บรรยากาศเงียบลงอีกครั้ง

มุมปากของเหยียนฉู่อดไม่ได้ที่จะกระตุก “เธอ...เธอบอกว่าเธอจับท่านประธานเผย ข่ม...ข่มขืนเหรอ?”

เธอเช็กให้แน่ใจนะ ว่าเป็นข่มขืน? ถ้าใช่ละก็ งั้นนี่ก็ไม่เข้าท่าสุด ๆ ไปเลย!

หลายปีมานี้ผู้หญิงที่จินตนาการถึงการได้ขึ้นเตียงของเผยเซียวมีแทบนับไม่ถ้วน แต่ทว่าก็ไม่มีใครมีจุดจบที่ดีเลย

ต่อให้ถือไพ่คิงมาบีบบังคับถึงที่ สุดท้ายต่างก็จบลงด้วยการถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล

เธอเป็นคนแนะนำให้กู้อิ๋นเข้ามายังบริษัท ถ้าให้เผยเซียวรู้ ไม่ใช่แค่ตัวกู้อิ๋นที่จะจบเห่ ธุรกิจตระกูลเหยียนของพวกเธอเองก็ต้องประสบเคราะห์ร้ายตามไปด้วย

เหยียนฉู่กระโดดลุกขึ้นด้วยความประหลาดใจ “กู้อิ๋น เธอกล้าดียังไงเนี่ย?”

พูดจบ ก็รีบออกห่างจากกู้อิ๋นอย่างรวดเร็ว กลัวว่าตัวเองจะพลอยติดร่างแหไปด้วย

เห็นเหยียนฉู่เป็นแบบนี้แล้ว น้ำตาของกู้อิ๋นก็ยิ่งควบคุมไม่อยู่

ในหัวมีภาพความทรงจำอันแสนเลือนรางอยู่เบาบาง “ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนฉันช่วยดื่มเหล้าแทนเขาไปสามแก้ว เรื่องหลังจากนั้นฉันก็ควบคุมสติไม่ได้แล้ว”

“อะไรที่เรียกว่าควบคุมสติไม่ได้? เธออย่าบอกฉันนะว่า เธอกระโจนขึ้นไปเลย!”

เหยียนฉู่ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

เผยเซียวเป็นใครห้ะ? แม้ว่าเขาจะเป็นไอดอลของผู้หญิงทั้งบริษัท แต่เพราะเขาไร้ความรู้สึกต่อผู้หญิง จึงไม่เคยมีใครกล้าคิดจะตกหลุมรักเขาเลย

เธอไม่อยากจะเชื่อ ว่ากู้อิ๋นจะ...

เหยียนฉู่พยายามสงบจิตสงบใจ “เธออยู่ข้างกายเขามาสามปี ไม่รู้เลยเหรอว่าเขาคือคนที่จับต้องไม่ได้ที่สุดแล้ว?”

นัยน์ตาของกู้อิ๋นยิ่งแดงขึ้นไปใหญ่ ในความคิดเองก็สับสนเป็นอย่างมาก

ท่าทางเงอะ ๆ งะ ๆ ไร้ซึ่งความกล้าหาญและโหดเหี้ยมที่กระโจนใส่เผยเซียวจนล้มในเมื่อคืน“ตอนนี้จะทำยังไงดี? เขาให้ฉันหาตัวคนๆนั้นให้เจอภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง!”

เธอจะส่งตัวเองไปตรงหน้าเผยเซียวไม่ได้ใช่ไหม? ถ้าเป็นอย่างนั้นผลที่ตามมาเธอคงรับไม่ได้อยู่แล้ว

ในสมองของเหยียนฉู่แข็งทื่อไปอีกครั้ง “ไม่สิ เธอหมายความว่าอะไร? เขาไม่รู้ว่าคนเมื่อคืนเป็นเธอ?”

เผยเซียวไม่รู้ว่าเป็นเธอ มิหนำซ้ำยังให้เธอไปหาตัวคนๆนั้นมาด้วย?

กู้อิ๋นร้องไห้จนหืดหอบ!

เหยียนฉู่มองเธอที่รู้จักหน้าที่ของตัวเองมาตลอด ตอนนี้ถูกทำให้ตกใจจนอยู่ในสภาพแบบนี้ ไม่มีทางจินตนาการได้เลยว่าเมื่อคืนเธอเกิดอารมณ์ได้ยังไง!

แต่สถานการณ์ตรงหน้าเร่งด่วนจนไม่มีเวลาให้เธอคิดมาก “เขาไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าเป็นเธอ” กู้อิ๋นพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ไม่รู้!”

ถ้ารู้ คงไม่ให้เธอไปตามหาใครคนอื่นหรอก!

เหยียนฉู่ถอนหายใจ ไม่รู้ก็ดี ถ้ารู้ตระกูลเหยียนได้ล้มไปพร้อมกับเธอแน่!

“ถ้าไม่รู้เรื่องนี้ ก็จัดการง่ายอยู่แล้ว”

เธอหมุนตัวไปเปิดประตู สังเกตุดูด้านนอก เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใคร จึงปิดประตู จากนั้นก็ก้มลงไปกระซิบกระซาบข้างหูกู้อิ๋นสองสามประโยค

เมื่อกู้อิ๋นได้ฟังแผนที่เหยียนฉู่คิดให้ ก็มองไปที่เหยียนฉู่อย่างกังวล “แบบนี้จะได้ผลจริง ๆ เหรอ?”

“จะได้หรือไม่ได้ตอนนี้ก็มีแค่วิธีนี้แล้ว เธอรีบไปจัดการเข้าเถอะ เวลาของเรามีไม่มาก!”

สิ้นเสียง กู้อิ๋นก็ถูกเหยียนฉู่ดึงขึ้นมาจากพื้น จากนั้นทั้งสองคนก็ไปห้องควบคุมกล้องวงจรปิดอย่างเงียบ ๆ

ผ่านไปสองชั่วโมง เผยเซียวก็ลงมาจากโพเดียม

กู้อิ๋นเดินขึ้นหน้าไปรับแฟ้มเอกสารในมือของเขาอย่างนอบน้อม จากนั้นไปห้องพักพร้อมกับเขา

เมื่อมาถึงห้องพัก กู้อิ๋นยืนตัวตรง เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอย่างเป็นทางการ “ประธานเผยคะ เรื่องที่คุณให้ฉันสืบ สืบได้ความแน่ชัดแล้วค่ะ!”

เผยเซียวนั่งอยู่บนโซฟา ชำเลืองมองเธอด้วยความเย่อหยิ่งทีหนึ่ง

กู้อิ๋นเหงื่อตกไปทั่วทั้งแผ่นหลัง แต่ทว่ากลับประคองความสุขุม แสดงออกมาได้อย่างเป็นปกติ

สีหน้าอันสงบนิ่งตอบไปว่า “ฉันได้ไปตรวจสอบที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดแล้ว เมื่อคืนหลังจากที่ฉันไปส่งคุณกลับห้อง ก็ไม่มีใครเข้าไปในห้องอีกเลย ของสิ่งนั้นผู้พักคนก่อนน่าจะเป็นคนทำหล่นไว้น่ะค่ะ”