บทที่ 1

กู้อิ๋นเป็นผู้ช่วยของท่านประธานที่บริษัทเผยซื่อกรุ๊ปมาสองปีแล้ว ในสายตาของทุกคน ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่สุขุมรอบคอบและมีความระมัดระวัง ปฏิบัติหน้าที่ของตนเป็นอย่างดี

แต่ทว่าเมื่อคืนก่อน เธอ........!

มือน้อย ๆ ของกู้อิ๋นค่อยๆเปิดชายผ้าห่มขึ้นอย่างเกร็งๆ เห็นตัวเองเปลือยเปล่าอยู่ด้านใน สีหน้าก็พลันซีดเผือดขึ้นมา

ภาพความทรงจำที่ดึงเนคไทของชายหนุ่มและบังคับให้เขาขึ้นเตียงก็ลอยขึ้นมาในหัว เธอที่ในสมองกำลังปิ๊งขึ้นมานั้นก็สั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว! เธอที่ค่อยๆหันหน้าไปก็เห็นชายหนุ่มที่ยังคงหลับสนิทอยู่

“ฮึบ!!” กู้อิ๋นตกใจจนร้องเฮือกออกมาเลย จากนั้นก็ ‘ฟึ่บ!’ ดึงผ้าห่มมาปิดหน้าไว้แน่น

เมื่อคืนเรื่องพวกนั้นไม่ใช่ความฝัน ไม่นึกเลยว่าเธอจะจับบอสของตัวเอง มา...ขึ้นเตียงแล้ว! เผยเซียว ประธานกรรมการและประธานบริหารของตงฟางอินเตอร์เนชั่นแนล และก็เป็นเจ้านายของเธอ เธอทำอะไรลงไปเนี่ย...!?

กู้อิ๋นที่ตกตะลึงไปไม่น้อย ไม่ได้สนใจว่าตัวเองนั้นสูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว เธอกระโดดลงจากเตียงแล้วสวมใส่เสื้อผ้าอย่างลุกลี้ลุกลน

รีบหนีไปจากที่เกิดเหตุก่อนที่เผยเซียวจะตื่น

กลับไปยังห้องของตัวเองพร้อมทั้งขาสองข้างที่กำลังสั่นเทา พยายามทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

เหยียนฉู่ที่กำลังแต่งหน้าเห็นเธอกลับมา

จึงถือโอกาสถาม “เมื่อคืนเธอไปส่งท่านประธานเผยกลับห้องแล้วทำไมไม่กลับมาล่ะ? โทรไปเธอก็ไม่รับ”

ในใจกู้อิ๋นเต้นระรัว!

เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขัด “ฉัน ฉันกลับมาแล้ว เธอหลับเป็นตายก็เลยไม่ได้ปลุกเธอ เมื่อกี้ทางท่านประธานเผยมีธุระ ฉันก็เลยไปหาท่านมาน่ะ!”

อธิบายจนเอวเคล็ด แต่ก็ฟังดูสมเหตุสมผล

เธอเป็นผู้ช่วยท่านประธาน ก็ต้องคอยรับคำสั่งตลอดเวลาอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้มาทำงานนอกสถานที่ เรียกปุ๊บต้องไปปั๊บ

เหยียนฉู่ตอบ ‘อ๋อ’ ไปอย่างส่งๆ จากนั้นก็ติดขนตาปลอมต่อไป

เห็นเธอไม่ได้ถามต่อ กู้อิ๋นจึงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันและแต่งหน้าในห้องน้ำ

ทั้งสองคนไปกินอาหารเช้าที่ร้านอาหารด้วยกัน ใกล้จะแปดโมงแล้ว ต้องรีบไปยังที่ประชุมด้วย

กู้อิ๋นสวมชุดสูทสีดำ กลับคืนสู่ความสุขุมเหมือนอย่างเคย

โทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋าเสื้อสูท เธอล้วงออกมาดู บนหน้าจอปรากฏตัวอักษร ‘ประธานเผย’ ทำให้กู้อิ๋นอดไม่ได้ที่จะหายใจไม่ทั่วท้อง

“มาหาฉันที่ห้องพัก!”

ไม่กี่ตัวตัวอักษรธรรมดา ๆ ที่มีหน้าจอมือถือกั้น ทว่ากู้อิ๋นราวก็รับรู้ได้ถึงความเดือดดาลที่แผ่มาจากชายหนุ่ม

มันจุกอยู่ที่อกขึ้นมาในทันใด

แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเผยเซียวก็เมาไม่น้อย น่าจะ...จำเรื่องพรรค์นั้นที่เกิดขึ้นไม่ได้หรอกใช่ไหม?

กู้อิ๋นไม่แน่ใจ ไปหาเผยเซียวที่ห้องพักอย่างอกสั่นขวัญแขวน

ชายหนุ่มีสีหน้าเย็นชา นัยน์ตาแฝงไปด้วยความเฉยชาที่ทำให้ผู้คนตกตะลึงยิ่งกว่าอะไรดี

ความเย็นชานั้นมันทำให้ใจของเธอไม่อาจจะหยุดสั่นได้!

กู้อิ๋นกุมหัวใจพลางก้าวไปข้างหน้า ภาวนาให้เผยเซียวจำตัวเองไม่ได้ พยายามปั้นน้ำเสียงอย่างเคารพ “ประธานเผย คุณเรียกฉันเหรอคะ!”

เสียงดัง ‘เคร้ง!’ จี้นางฟ้าสีเงินถูกลงโยนลงบนโต๊ะชาอันเย็นเฉียบ

เมื่อกู้อิ๋นเห็นหลักฐานนั้น เลือดก็พลันสูบฉีดไปทั่วร่างกาย

ตายแล้ว ไม่นึกเลยว่าเธอจะทิ้งของสำคัญขนาดนั้นเอาไว้ในห้อง

เธอมองประเมินสีหน้าของเผยเซียวอย่างระมัดระวัง ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากบางๆอย่างแน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่เป็นมิตรอย่างที่สุด

สองมือของกู้อิ๋นจับกันแน่น ในตอนที่เธอคิดว่ายอมรับผิดตอนนี้ทันไหม...

เผยเซียวเอ่ยปากออกมาอย่างเย็นชา “ให้เวลาคุณยี่สิบสี่ชั่วโมง หาเจ้าของของสิ่งนี่มาให้ได้!”

ใบหน้าน้อย ๆ ของกู้อิ๋นแข็งทื่อขึ้นมา

ความกดดันภายในใจขึ้นสุดลงสุดภายในระยะเวลาสั้น ๆ ในหัวเธอเองก็ส่งเสียง ‘หึ่ง ๆ’ ไม่หยุด

มองชายหนุ่มผู้ที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยความสูงส่ง นั่งอยู่บนโซฟาอย่างซื่อ ๆ “ตามหา...ตามหาคนเหรอคะ?”

นั่นก็หมายความว่าเขาไม่รู้ว่าจี้อันนี้เป็นของเธอ?

กู้อิ๋นถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว แต่ต่อมาเธอก็ต้องใจหายหนักยิ่งกว่าเดิมอีกครั้ง

คนที่ทำผิดเมื่อคืนคือเธอเอง แต่กลับให้เวลาเธอภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง จะไปสรรหาคนๆนั้นมาให้เขาจากที่ไหนล่ะ?

เมื่อเห็นเธอลังเล เผยเซียวก็มองเธออย่างสงสัยและพูดว่า “จัดการยาก?”

น้ำเสียงที่บีบบังคับ บีบให้กู้อิ๋นตื่นตัวขึ้นโดยพลัน

เธอรีบหยิบจี้บนโต๊ะน้ำชาขึ้นมา “จัดการได้ไม่ยากค่ะ ๆ ประธานเผยวางใจได้เลย ฉันจะไปสืบมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!”

พูดจบก็รีบหมุนตัวออกไป

เพิ่งเดินออกมาได้สองก้าว กู้อิ๋นก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันหลังกลับไปอย่างกังวล “ถ้าเจอตัวแล้ว ต้องพาเขามาพบคุณไหมคะ?”

นัยน์ตาของเผยเซียวเต็มไปด้วยความเย็นชา “ให้ลั่วเหยียนจัดการ!”

สบตากับความดุดันในแววตาของเขา ขาน้อย ๆ ของกู้อิ๋นก็สั่นหงึกๆ แทบจะอ่อนปวกเปียกล้มลงบนพื้นแล้ว

ให้ลั่วเหยียนจัดการ งั้นก็หมายความว่าจะต้องถูกขับออกจากเมืองก่าง หรือไม่ก็ไม่มีทางออกในสายงานนี้อีกต่อไปเลยน่ะสิ...