บทที่ 10

"เช่นนั้นก็ดี กำหนดไว้สามวัน ถ้าไม่เอาคนร้ายตัวจริงมาให้ข้า ข้าหมายถึงคนร้ายหลัก ไม่ใช่นักฆ่าที่ถูกจ้างวานมา ท่านก็ถ่ายทอดวิถีจิตกำลังภายในให้ข้า เป็นอย่างไร?"

มู่จิ่วซีเลิกคิ้วมองโม่จุน

"ทำไม ไม่มั่นใจตัวเองหรือ? สามวันหาคนร้ายตัวจริงไม่ได้? ให้ท่านเย่ช่วยท่านด้วยก็ได้ ข้าใจกว้างมากเลยใช่ไหม? คนฉลาดผู้ยิ่งใหญ๋แห่งแคว้นเกาอวิ๋นสองคนรวมอยู่ด้วยกัน คงไม่ใช่ว่าทำไม่ได้หรอกกระมัง?"

สายตาที่ทั้งหยามหมิ่นและคมกริบของมู่จิ่วซีทำให้ชายหนุ่มทั้งสองคนเจ็บปวดร้อนวาบกันเลยทีเดียว

เย่อู๋เหิงมองโม่จุนด้วยสีหน้าจำใจ

"มู่จิ่วซี เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้วิธียั่วยุ ข้ารับปากก็จบ แต่เจ้าทางทีดีพูดอะไรก็ต้องทำให้ได้ด้วย" หลังจากโม่จุนครุ่นคิด ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นชา

"สุภาพบุรุษพูดแล้วไม่คืนคำ!" มู่จิ่วซีหัวเราะร่า ลุกขึ้นยืนยื่นฝ่ามือไปทางโม่จุน "แตะมือเพื่อสาบาน"

โม่จุนมุมปากกระตุก ยื่นมือออกมาแตะกับมือของนาง

มู่จิ่วซียิ้มเจิดจ้าให้กับเขา จนเกือบจะจ้าจนตาของโม่จุนบอด

เพียงแต่กลิ่นอายทั้งตัวของโม่จุนกลับยิ่งเย็นลงไปอีก

ชายทั้งสองคนจากไปอย่างรวดเร็ว ลู่เอ๋อร์ถามขึ้นอย่างตกตะลึง "คุณหนูใหญ่ ท่านทำไมถึงได้เก่งกาจขนาดนี้?"

"ข้าเดิมทีก็เก่งกาจแบบนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ไม่อยากให้คนอื่นรู้เท่านั้นเอง แต่ครั้งนี้ก็เกือบถูกเล่นงานจนตายเสียแล้ว ข้าไม่อาจทำตัวเงียบๆ ได้อีก มีแต่การทำให้คนอื่นกลัวข้าเท่านั้น ข้าถึงจะปลอดภัย"

มู่จิ่วซียิ้มเหี้ยมเกรียม ทำให้ลู่เอ๋อร์รู้สึกว่าคุณหนูใหญ่เหมือนจะเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งไปแล้ว

การอยู่ในตำหนักราชวงศ์ก็จบลงด้วยคดีของหมอหลวงเวิน ความคิดที่จะให้โม่จุนกับมู่จิ่วซีสร้างรักสมานฉันท์ของพระพันปีหลวงเองก็กลายเป็นฟองสบู่ไปเช่นกัน

เช้าตรู่วันถัดไป จวนแม่ทัพใหญ่มู่

มู่จิ่วซีกลับมาถึงในจวน ก็ได้ยินเสียงหญิงสาวร้องห่มร้องไห้อยู่ด้านใน

"คุณหนูรองนั่นเอง" ลู่เอ๋อร์เอ่ยเตือนขึ้นเสียงเบา

"นางเองก็เร็วเหลือเกิน กลับมาฟ้องก่อนเสียแล้ว" มู่จิ่วซีมุมปากยกขึ้น "เหมือนว่าคนที่เกือบจะตายคือข้าไม่ใช่หรือ?"

เพิ่งพูดจบ ลุงมู่ผู้ดูแลใหญ่ก็เข้ามาต้อนรับ

"คุณหนูใหญ่ ท่านกลับมาแล้ว ฮูหยินใหญ่ป่วยอีกแล้ว กำลังร้องเรียกหาท่านอยู่"

"อะไรนะ ท่านแม่ของข้าป่วยอีกแล้วหรือ?" มู่จิ่วซีร้อนรนในใจขึ้นทันที ระหว่างเจ้าของร่างเดิมและมารดานั้นมีความรู้สึกให้กันมาก นางสัมผัสได้

เพียงแต่มารดาของนางร่างกายอ่อนแอมาโดยตลอด ประเดี๋ยวประด๋าวก็ต้องนอนเตียงกินยา

"จิ่วซี" เสียงหญิงสาวคนหนึ่งจู่ๆ ก็ดังขึ้น เรียกมู่จิ่วซีเอาไว้

มู่จิ่วซีหยุดเท้าลงมองเห็นฮูหยินรองรีบเดินเข้ามา ใบหน้ามีรอยยิ้มที่อ่อนโยน ด้านหลังไม่ไกลนักมีมู่เจินจูที่สองตาบวมแดงเดินตามอยู่

"คารวะท่านป้าสะใภ้รอง" มู่จิ่วซีคารวะ

"จิ่วซี ได้ยินว่าเจ้าไปลำบากที่ตำหนักราชวงศ์มาหรือ ไม่เป็นไรใช่ไหม" ฮูหยินรองเดินเข้ามา ดึงแขนมู่จิ่วซีเข้ามาดูอย่างสนิทสนม

"ป้าสะใภ้รอง ข้าไม่เป็นไร" ในความทรงจำเจ้าของเดิม มู่จิ่วซีรู้ว่าเจ้าของร่างเดิมมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวนักกับฮูหยินรอง

"ท่านแม่ ทุกครั้งท่านเอาแต่ปกป้องนาง นี่ข้าเป็นลูกของท่านหรือว่านางเป็นลูกของท่านกันแน่? ข้าถูกนางผลักตกน้ำมานะ" มู่เจินจูทำหน้าน้อยเนื้อต่ำใจไม่ยินยอม

"เจินจู เจ้าอย่ามาพูดไร้สาระ ไม่รู้จักกฎเกณฑ์เลยหรือไร?" ฮูหยินรองมองไปทางมู่เจินจูอย่างเฉียบคมทันที "ปกติข้าสั่งสอนเจ้าไว้อย่างไรกันแน่ มู่จิ่วซีเป็นพี่สาวเจ้า จะออกไปด้านนอกก็ต้องคอยดูแลกันและกัน แต่เจ้าน่ะถูกไป๋เฟิ่งหว่านหลอกใช้ แล้วเจ้ายังมีเหตุผลอื่นอีกหรือ? คุกเข่าลง ยอมรับผิดกับจิ่วซีเสีย"

ฉากที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอามู่จิ่วซีรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยทีเดียว

พอกำลังจะพูดอะไร หญิงชราคนหนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามา พอเห็นมู่จิ่วซีก็เอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน "คุณหนูใหญ่ แย่แล้ว ฮูหยินใหญ่ไอเป็นเลือดแล้ว!"

"อะไรนะ!" มู่จิ่วซียกเท้าวิ่งทันที