ตอนที่46
ฉันจะพาคุณไปซื้อเสื้อตัวใหม่
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
วุ้นเย็นรีบกล่าวขอโทษ เพราะเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่ง แล้วน้ำหวานที่อยู่ในมือกระฉอกใส่โดนเสื้อของเขา ตากลมมองวงสีสีชมพูวงใหญ่บนเสื้อสีขาวสะอาดตัวนั้นด้วยความรู้สึกผิด
“โอ้! ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เสียงทุ้มสำเนียงไทยลูกครึ่งดังมา เธอจึงค่อยเงยมองหน้าของคนที่โดนชน
ชายหนุ่มร่างสูงน่าจะเกือบร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร กำลังทอดสายตาสีฟ้าที่กลมโตมองมาที่เธอ
วุ้นเย็นส่ายหน้าเบา ๆ เสียงหวานใสเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ แต่ว่าเสื้อของคุณเปื้อนหมดเลย ฉันขอโทษอีกครั้งนะคะ ถ้าไม่มัวแต่มองหน้าจอมมือถือ คุณก็คงไม่ต้องเปื้อนแบบนี้ เอาอย่างนี้ไหมคะ ฉันจะพาคุณไปซื้อเสื้อตัวใหม่ให้คุณนะคะ”
เธอเสนอความคิดด้วยความรู้สึกผิดจริง ๆ อีกอย่างตอนนี้เธอก็อยู่ในห้างใหญ่ คงหาซื้อเสื้อตัวใหม่ให้เขาได้ไม่ยาก
โทนี่หรี่ตาลงเล็กน้อย มองสาวน้อยหน้าตาน่ารัก เรือนร่างบอบบางที่อยู่ในชุดนักศึกษาอย่างพิจารณาแล้วรู้สึกว่าอยากรู้จักให้มากกว่านี้ จึงพยักหน้ารับทันที
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ”
วุ้นเย็นยิ้มออกมาด้วยความยินดี ด้วยนิสัยที่เป็นคนมีความรับผิดชอบอยู่แล้ว อีกอย่างหนึ่งคือเธอทำเสื้อของเขาเลอะเกินไป ที่จะเช็ดให้มันสอาดเหมือนเดิมได้
เธอผายมือให้เขาเดินตาม ไม่นานก็มาถึงร้านเสื้อผ้าผู้ชายแบรนด์เนม เธอหันมายิ้มให้เขาก่อนจะยกมือเล็ก ๆ ผายออกอีกครั้ง
“เชิญคุณเอ่อ...” เธอเว้นเสียงนิดหนึ่งเพราะยังไม่รู้จักชื่อของเขา อีกฝ่ายยิ้มบาง ๆ ก่อนจะยื่นมือขวาออกไปตรงหน้า
“ผมชื่อโทนี่ จอร์นสัน ครับ”
เปลือกตาบางที่มีขนสีดำหนางอนยาว หลุบลงมองมือหนาของโทนี่ ก่อนจะยื่นมือเล็กไปจับเพียง เบา ๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มสดใส
“ฉันชื่อวุ้นเย็น เรียกสั้น ๆ ว่าวุ้นก็ได้ค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” พูดพร้อมกับบีบมือเล็กนิดหนึ่งก่อนจะคลายออก
“เช่นกันค่ะ เดี๋ยวเชิญคุณโทนี่ไปเลือกเสื้อได้เลยนะคะ เชิญค่ะ”
“ครับ” เขาตอบก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน หยิบเสื้อเชิตสีขาวออกมาวางที่เคาน์เตอร์ตัวหนึ่ง วุ้นเย็นขยับเข้าไปใกล้เพื่อที่จะแสกนจ่ายค่าเสื้อ แต่เขากลับยื่นบัตรเครดิตสีดำส่งให้พนักงานแคชเชียร์
“อ้าว! ไม่ต้องจ่ายค่ะฉันจะเป็นคนจ่ายเอง ฉันเป็นคนทำเสื้อของคุณเสียหาย ก็ต้องชดใช้ซิคะ” วุ้นเย็นโวยวาย แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะเบา ๆ
“ไม่ต้องหรอกครับ ความจริง ผมก็ไม่ได้จะให้คุณเป็นคนจ่ายตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่แค่..อยากรู้จักคุณเฉย ๆ น่ะ”
ปากเล็กสีชมพูเรื่ออ้าออกเป็นเป็นรูปตัวโอ เปลือกตาบางกระพริบปริบ ๆ จนขนตางอนยาวพลิ้วไหวราวกับปีกผีเสื้อ ดวงหน้าของวุ้นเย็นทำให้โทนี่นึกไปถึงผู้หญิงที่เป็นรุ่นพี่เขาสองปี คนที่เขาชอบตั้งแต่แรกเห็น และยังคงคิดถึงเธอคนนั้นไม่เปลี่ยนแปลง แต่ไม่รู้ว่าจะไปตามหาเธอที่ไหน เพราะนี่คือการมาประเทศไทยเป็นครั้งแรก
“มันจะดีเหรอคะ หมายถึงว่าตอนนี้เราก็รู้จักกันแล้ว แต่ถึงอย่างไรฉันก็ควรที่จะต้องชดใช้อยู่ดี”
ดวงหน้าเรียวแสดงความรู้สึกออกมาอย่างชัดเจนว่ายังไม่สบายใจนัก
โทนี่เห็นดังนั้น จึงเสนอความคิดใหม่ออกมาเพื่อที่จะสานสัมพันธ์ต่อ เพราะถึงอย่างไรก็พอได้ทดแทนความคิดถึงที่มีต่อรุ่นพี่คนนั้นได้บ้าง
“แต่ถ้าคุณวุ้นอยากตอบแทนละก็...” เขาเว้นช่วงเอาไว้นิดหนึ่ง พร้อมกับยกมือถือขึ้นมา เปิดคิวอาร์โค้ดขึ้นเพื่อที่จะแอดไลน์กับวุ้นเย็น
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจยกมือถือเปิดไปที่หน้าบัญชีไลน์ของตัวเอง เพื่อให้อีกฝ่ายสแกนคิวอาร์โค้ด เป็นอันว่าทั้งสองได้บัญชีไลน์ของกันและกันไปเป็นที่เรียบร้อย
“พอดีฉันมีเรียนช่วงบ่ายน่ะค่ะ ต้องขอตัวก่อนนะคะคุณโทนี่”
“ครับ เอาไว้คุยกันนะครับ”
หญิงสาวเดินจากไปพร้อมกับสายตาของโทนี่ที่มองตามจนลับตา
“พี่ดาว พี่อยู่ที่ไหนกันนะ” เขาพึมพำออกมาเบา ๆ
..........................................................................
“ยินดีด้วยนะคะคุณพ่อคุณแม่ ได้เป็นแฝดหญิงชาย แข็งแรงทั้งคู่เลยค่ะ”
“จริง ๆ หรือคะคุณหมอ โอ๊ย! ดาวดีใจที่สุดเลยค่ะธัช” ดุจดาวพูดเสียงสั่น พร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา เมธัชเองก็ดีใจไม่แพ้กัน เขาจับมือของดุจดาวไว้แน่น
“ครับดาวผมก็ดีใจ ดีใจที่สุดเลยครับ”
หมอสาวยิ้มให้สองสามีภรรยา อดที่จะมีความสุขไปด้วยไม่ได้
“ช่วงนี้คุณแม่ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ หากมีอาการอะไรที่ผิดปกติ รีบติดต่อหมอได้ตลอดเลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ได้ค่ะคุณหมอ ฉันจะดูแลตัวเองอย่างดีที่สุด และจะทำตามที่คุณหมอสั่งอย่างเคร่งครัดเลยค่ะ” ดุจดาวรับคำอย่างจริงจัง
“ผมจะช่วยดูแลด้วยครับคุณหมอ” เมธัชพูดพร้อมกับมองดุจดาวอย่างแสนรัก
เมื่อตรวจเสร็จ ทั้งคู่ก็พากันออกไปซื้อของใช้เด็กอ่อนกันอย่างมีความสุข
“พี่ดาว!” เสียงร้องเรียกนั้น ทำให้ทั้งเมธัชและดุจดาวหยุดเดินและหันกลับไปมอง
ตอนที่47 ฉลองกันที่บ้าน “โทนี่ ดุจดาวร้องออกมาด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นร่างที่คุ้นเคย ยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้าโทนี่ก้าวยาว ๆ เข้าไปหาดุจดาวด้วยความดีใจและคิดถึง แต่เมื่อเห็นหน้าท้องที่โย้ยื่นออกมา เขาก็ชะงักนิดหนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้าไปยืนใกล้ ๆ “โทนี่ มาได้อย่างไรคะ” ดุจดาวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ถึงแม้เธอจะไม่ได้คิดอะไรกับโทนี่แต่ก็อดเอ็นดูเหมือนเป็นน้องชายคนหนึ่งไม่ได้ “สวัสดีครับพี่ดาว” โทนี่พูดกับดุจดาว ก่อนจะเหลือบตามองไปที่เมธัช สองหนุ่มสบตากันนิ่ง ดุจดาวจึงรีบแนะนำ “อ้อ!โทนี่จ้ะ นี่เมธัช สามีของพี่ค่ะ ธัชคะนี่โทนี่รุ่นน้องดาวตอนเรียนที่อเมริกาค่ะ”โทนี่หน้าเสียไปแวบหนึ่งเมื่อได้รู้ว่าดุจดาวแต่งงานแล้ว และตอนนี้คงกำลังจะมีลูกด้วย เพราะเรือนร่างที่เคยบางระหงนั้น บัดนี้ม
ตอนที่46 ฉันจะพาคุณไปซื้อเสื้อตัวใหม่ “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”วุ้นเย็นรีบกล่าวขอโทษ เพราะเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่ง แล้วน้ำหวานที่อยู่ในมือกระฉอกใส่โดนเสื้อของเขา ตากลมมองวงสีสีชมพูวงใหญ่บนเสื้อสีขาวสะอาดตัวนั้นด้วยความรู้สึกผิด “โอ้! ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เสียงทุ้มสำเนียงไทยลูกครึ่งดังมา เธอจึงค่อยเงยมองหน้าของคนที่โดนชนชายหนุ่มร่างสูงน่าจะเกือบร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร กำลังทอดสายตาสีฟ้าที่กลมโตมองมาที่เธอวุ้นเย็นส่ายหน้าเบา ๆ เสียงหวานใสเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ แต่ว่าเสื้อของคุณเปื้อนหมดเลย ฉันขอโทษอีกครั้งนะคะ ถ้าไม่มัวแต่มองหน้าจอมมือถือ คุณก็คงไม่ต้องเปื้อนแบบนี้ เอาอย่างนี้ไหมคะ ฉันจะพาคุณไปซื้อเสื้อตัวใหม่ให้คุณนะคะ”เธอเสนอความคิดด้วยความรู้สึกผิดจริง ๆ อีกอย
ตอนที่45หนูจะมีหลานแล้ว “เจ้าบ่าวของดาวก็หล่อค่ะ วันนี้สาว ๆ คงได้อกหักกันเป็นแถวแน่ ๆ” ดุจดาวเอ่ยแซวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เมธัชหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ แล้วกระซิบริมใบหูบาง “หนุ่ม ๆ หลายคนก็คงอกหักกันเป็นแถวเหมือนกันนั่นแหละ โดยเฉพาะ เจ้าโทนี่รุ่นน้องลูกครึ่งที่ตามจีบดาวตอนเรียนอเมริกาด้วย”ดุจดาวเบิกตากว้าง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “ธัชรู้เรื่องนี้ด้วยหรือคะ น้องเขาดีกับดาวมากจริง ๆ แต่ดาวก็ไม่ได้คิดอะไรกับโทนี่เลยนะคะ ธัชก็รู้”ดุจดาวรีบอธิบาย เรื่องนี้เธอไม่เคยบอกให้เขารับรู้ เพราะใจเธอมีแต่เขา จึงปฏิเสธหนุ่มน้อย ตาน้ำข้าวคนนั้นไป แม้โทนี่จะยอมรับที่ถูกปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ถอยยังคอยตามมาอยู่ใกล้ ๆ เสมอ โทนี่นั้นเรียนคณะเดียวกันกับเธอ แต่เมธัชเรียนคนละคณะกันเมธัชยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน&nbs
ตอนที่44 จะไม่ทะเลาะไม่โกรธกันอีกภายใต้แสงดาวที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้าในคืนเดือนมืด สองหนุ่มสาวกำลังตกปลาตกหมึกกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะที่ประสานกันเกือบทั้งคืนนั้นแสดงให้เห็นถึงความสุขที่ทั้งคู่กำลังได้รับเกือบตีสาม วุ้นเย็นและเมธัชจึงเก็บอุปกรณ์ ตกปลา ทั้งสองมองหมึกและปลาทะเลสด ๆ เป็น ๆ ด้วยความดีใจ ต่างเริ่มนับแต้มของตัวเอง ปรากฎว่าจำนวนหมึกและปลาที่วุ้นเย็นตกได้ น้อยกว่าเมธัช “ฮ่า ๆ พี่เป็นผู้ชนะ ว่าไงจ้ะน้องไม่ร้องนะนะจ้ะ ฮ่า”วุ้นเย็นยื่นปากใส่ ก่อนจะยืนขึ้นเตรียมตัวปั่นจิ้งหรีด ตามที่ได้ตกลงกันไว้ตอนแรก “เฮ้อะ! คนอย่างน้องไม่ร้องหรอกพี่ มีแต่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างคนที่มีน้ำใจนักกีฬาจ้ะ คุณพี่ชาย”พูดจบก็เริ่มก้มตัวลงเอามือข้างหนึ่งจับใบหู ส่วนมืออีกข้างนั้นใช้นิ้วชี้จิ้มลงไปบนพื้นเรือ
ตอนที่43 ติ๊ต่างว่าเป็นไวน์แดง “โอ้โฮ! หน้าตาน่ากินมาก กลิ่นก็ห้อมหอม แต่รสชาติจะเป็นอย่างไรน้า หนูขอชิมก่อนแล้วกันนะ”เธอร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะใช้มีด เล็ก ๆ ที่ชายหนุ่มเตรียมมาให้ในจาน หั่นชิ้นเนื้อสเต็กแบบมีเดี๊ยมแรขนาดพอดีคำ แล้วใช้ช้อนส้อมจิ้มขึ้นมาดมนิดหนึ่ง ก่อนจะส่งเข้าไปในปาก พร้อมกับหลับตาทำหน้าฟิน “เป็นไงบ้าง อร่อยกว่าไข่เจียวหมูสับใช่ไหม” เขาถามยิ้ม ๆ ทอดสายตามองใบหน้าเรียวเล็กอย่างเอ็นดู “อร่อยกว่ามาก พี่ชายฝีมือพัฒนาขึ้นแล้ว จริง ๆ ด้วย สุดยอดเลยค่ะ” เธอเอ่ยชมด้วยความจริงใจ ก่อนจะหั่นเนื้อเสตกกินไปอีกหลายคำ อย่างเอร็ดอร่อยและหิวโหย &n
ตอนที่42ให้อภัยกันไม่ได้แล้ว “แล้วยังไงอีก” เขาถามต่อ สีหน้าก็เรียบเฉยไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อยเธอกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าเขาจะถามอีกทำไม ในเมื่อคำตอบก็อยู่ในสมุดจิ๋วเล่มนั้นอยู่แล้ว จะให้พูดอีกหรือ เธอก็อายเป็นนะ “ก็เลยพูดไปแบบนั้นค่ะ” เธอก้มหน้าลง มองมือของตัวเองที่ประสานอยู่บนตัก “พี่ว่าหนูไม่ได้หวงหรอก แต่หึงมากกว่า”เฮือก!เขาโพล่งออกมาซึ่งตรงกับคำตอบในใจของเธออยู่แล้ว แต่เธอไม่กล้าพูดมันออกไป “พี่ชาย!หนู...” เธออึกอัก คิดไม่ออกว่าจะยอมรับหรือปฏิเสธดี แต่ถึงอย่างไรเขาก็เห็นสมุดเล่มนั้นอยู่แล้ว จะตอบรับหรือปฏิเสธก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี “พี่เข้าใจ และให้อภัยตั้งแต่เห็นน้องนอนใส่ท่อช่วยหายใจในตอน