46 ฉันจะพาคุณไปซื้อเสื้อตัวใหม่

ตอนที่46

ฉันจะพาคุณไปซื้อเสื้อตัวใหม่

          “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

วุ้นเย็นรีบกล่าวขอโทษ เพราะเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่ง แล้วน้ำหวานที่อยู่ในมือกระฉอกใส่โดนเสื้อของเขา ตากลมมองวงสีสีชมพูวงใหญ่บนเสื้อสีขาวสะอาดตัวนั้นด้วยความรู้สึกผิด

         “โอ้! ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เสียงทุ้มสำเนียงไทยลูกครึ่งดังมา เธอจึงค่อยเงยมองหน้าของคนที่โดนชน

ชายหนุ่มร่างสูงน่าจะเกือบร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร กำลังทอดสายตาสีฟ้าที่กลมโตมองมาที่เธอ

วุ้นเย็นส่ายหน้าเบา ๆ เสียงหวานใสเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ

         “ฉันไม่เป็นไรค่ะ แต่ว่าเสื้อของคุณเปื้อนหมดเลย ฉันขอโทษอีกครั้งนะคะ ถ้าไม่มัวแต่มองหน้าจอมมือถือ คุณก็คงไม่ต้องเปื้อนแบบนี้ เอาอย่างนี้ไหมคะ ฉันจะพาคุณไปซื้อเสื้อตัวใหม่ให้คุณนะคะ”

 เธอเสนอความคิดด้วยความรู้สึกผิดจริง ๆ อีกอย่างตอนนี้เธอก็อยู่ในห้างใหญ่ คงหาซื้อเสื้อตัวใหม่ให้เขาได้ไม่ยาก

โทนี่หรี่ตาลงเล็กน้อย มองสาวน้อยหน้าตาน่ารัก เรือนร่างบอบบางที่อยู่ในชุดนักศึกษาอย่างพิจารณาแล้วรู้สึกว่าอยากรู้จักให้มากกว่านี้ จึงพยักหน้ารับทันที

         “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ”

วุ้นเย็นยิ้มออกมาด้วยความยินดี ด้วยนิสัยที่เป็นคนมีความรับผิดชอบอยู่แล้ว อีกอย่างหนึ่งคือเธอทำเสื้อของเขาเลอะเกินไป ที่จะเช็ดให้มันสอาดเหมือนเดิมได้

เธอผายมือให้เขาเดินตาม ไม่นานก็มาถึงร้านเสื้อผ้าผู้ชายแบรนด์เนม เธอหันมายิ้มให้เขาก่อนจะยกมือเล็ก ๆ ผายออกอีกครั้ง

         “เชิญคุณเอ่อ...” เธอเว้นเสียงนิดหนึ่งเพราะยังไม่รู้จักชื่อของเขา อีกฝ่ายยิ้มบาง ๆ ก่อนจะยื่นมือขวาออกไปตรงหน้า

          “ผมชื่อโทนี่ จอร์นสัน ครับ”

เปลือกตาบางที่มีขนสีดำหนางอนยาว หลุบลงมองมือหนาของโทนี่ ก่อนจะยื่นมือเล็กไปจับเพียง  เบา ๆ พร้อมด้วยรอยยิ้มสดใส

          “ฉันชื่อวุ้นเย็น เรียกสั้น ๆ ว่าวุ้นก็ได้ค่ะ”

         “ยินดีที่ได้รู้จักครับ” พูดพร้อมกับบีบมือเล็กนิดหนึ่งก่อนจะคลายออก

          “เช่นกันค่ะ เดี๋ยวเชิญคุณโทนี่ไปเลือกเสื้อได้เลยนะคะ เชิญค่ะ”

          “ครับ” เขาตอบก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน หยิบเสื้อเชิตสีขาวออกมาวางที่เคาน์เตอร์ตัวหนึ่ง วุ้นเย็นขยับเข้าไปใกล้เพื่อที่จะแสกนจ่ายค่าเสื้อ แต่เขากลับยื่นบัตรเครดิตสีดำส่งให้พนักงานแคชเชียร์

          “อ้าว! ไม่ต้องจ่ายค่ะฉันจะเป็นคนจ่ายเอง ฉันเป็นคนทำเสื้อของคุณเสียหาย ก็ต้องชดใช้ซิคะ”  วุ้นเย็นโวยวาย แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะเบา ๆ

          “ไม่ต้องหรอกครับ ความจริง ผมก็ไม่ได้จะให้คุณเป็นคนจ่ายตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่แค่..อยากรู้จักคุณเฉย ๆ น่ะ”

ปากเล็กสีชมพูเรื่ออ้าออกเป็นเป็นรูปตัวโอ เปลือกตาบางกระพริบปริบ ๆ จนขนตางอนยาวพลิ้วไหวราวกับปีกผีเสื้อ ดวงหน้าของวุ้นเย็นทำให้โทนี่นึกไปถึงผู้หญิงที่เป็นรุ่นพี่เขาสองปี คนที่เขาชอบตั้งแต่แรกเห็น และยังคงคิดถึงเธอคนนั้นไม่เปลี่ยนแปลง แต่ไม่รู้ว่าจะไปตามหาเธอที่ไหน เพราะนี่คือการมาประเทศไทยเป็นครั้งแรก

“มันจะดีเหรอคะ หมายถึงว่าตอนนี้เราก็รู้จักกันแล้ว แต่ถึงอย่างไรฉันก็ควรที่จะต้องชดใช้อยู่ดี” 

ดวงหน้าเรียวแสดงความรู้สึกออกมาอย่างชัดเจนว่ายังไม่สบายใจนัก

โทนี่เห็นดังนั้น จึงเสนอความคิดใหม่ออกมาเพื่อที่จะสานสัมพันธ์ต่อ เพราะถึงอย่างไรก็พอได้ทดแทนความคิดถึงที่มีต่อรุ่นพี่คนนั้นได้บ้าง

         “แต่ถ้าคุณวุ้นอยากตอบแทนละก็...” เขาเว้นช่วงเอาไว้นิดหนึ่ง พร้อมกับยกมือถือขึ้นมา เปิดคิวอาร์โค้ดขึ้นเพื่อที่จะแอดไลน์กับวุ้นเย็น

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจยกมือถือเปิดไปที่หน้าบัญชีไลน์ของตัวเอง เพื่อให้อีกฝ่ายสแกนคิวอาร์โค้ด เป็นอันว่าทั้งสองได้บัญชีไลน์ของกันและกันไปเป็นที่เรียบร้อย

         “พอดีฉันมีเรียนช่วงบ่ายน่ะค่ะ ต้องขอตัวก่อนนะคะคุณโทนี่”

          “ครับ เอาไว้คุยกันนะครับ”

หญิงสาวเดินจากไปพร้อมกับสายตาของโทนี่ที่มองตามจนลับตา

         “พี่ดาว พี่อยู่ที่ไหนกันนะ” เขาพึมพำออกมาเบา ๆ

..........................................................................

         “ยินดีด้วยนะคะคุณพ่อคุณแม่ ได้เป็นแฝดหญิงชาย แข็งแรงทั้งคู่เลยค่ะ”

          “จริง ๆ หรือคะคุณหมอ โอ๊ย! ดาวดีใจที่สุดเลยค่ะธัช” ดุจดาวพูดเสียงสั่น พร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา เมธัชเองก็ดีใจไม่แพ้กัน เขาจับมือของดุจดาวไว้แน่น

         “ครับดาวผมก็ดีใจ ดีใจที่สุดเลยครับ”

หมอสาวยิ้มให้สองสามีภรรยา อดที่จะมีความสุขไปด้วยไม่ได้

          “ช่วงนี้คุณแม่ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ หากมีอาการอะไรที่ผิดปกติ รีบติดต่อหมอได้ตลอดเลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ”

          “ได้ค่ะคุณหมอ ฉันจะดูแลตัวเองอย่างดีที่สุด และจะทำตามที่คุณหมอสั่งอย่างเคร่งครัดเลยค่ะ”    ดุจดาวรับคำอย่างจริงจัง

         “ผมจะช่วยดูแลด้วยครับคุณหมอ” เมธัชพูดพร้อมกับมองดุจดาวอย่างแสนรัก

เมื่อตรวจเสร็จ ทั้งคู่ก็พากันออกไปซื้อของใช้เด็กอ่อนกันอย่างมีความสุข

          “พี่ดาว!” เสียงร้องเรียกนั้น ทำให้ทั้งเมธัชและดุจดาวหยุดเดินและหันกลับไปมอง