เป่าผมให้หนูหน่อย

ตอนที่8

เป่าผมให้หนูหน่อย

ไม่พูดเปล่า คว้าข้อมือหนาของเมธัชพร้อมทั้งดึงแกมลากเข้าไปในห้อง โดยที่เมธัชไม่ทันได้ตั้งตัว

         “เอ๊ะนี่ จะทำอะไรน่ะ” เมธัชร้องถามด้วยความตกใจ

แปะ

ไดรเป่าผม ถูกยัดเข้ามาในมือของชายหนุ่ม เขามองมันอย่างงง ๆ

คนตัวเล็ก นั่งอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ดวงตากลมใสกำลังมองเขาผ่านเงาสะท้อนในกระจก พร้อมกับออกคำสั่ง

          “พี่ชายเป่าผมให้หนูหน่อยสิคะ เนี่ย หนูเคยดูในซีรี่ย์ มีเด็กหญิงหน้าตาน่ารักอย่างหนูนี่แหละ เป็นน้องสาวคนสุดท้อง และมีพี่ชายตั้งสามคนแน่ะ พี่ชายทั้งสามก็จะช่วยกันดูแล แล้วก็เป่าผมให้แบบนี้เลยค่ะ เป่าสิคะ” ท้ายประโยคยังย้ำขึ้นอีกครั้ง แล้วเมธัชก็ทำตามคำสั่งนั้นอย่างงง ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำด้วย

          “นั่นมันในละคร แต่นี่มันชีวิตจริง เราไม่ควรให้ผู้ชายเข้ามาในห้องนอนนะ”

เขาค่อย ๆ เป่าผมเส้นเล็กสีน้ำตาลเข้มให้อย่างเบามือ แต่ไม่วายสั่งสอนไปด้วย เพราะดูแล้ว น้องสาวของเขาคนนี้ไม่ได้เรียบร้อย พูดน้อย อ่อนแอขี้กลัวเหมือนที่เขาจินตนาการไว้เสียแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเอ็นดูและยินดีที่จะมีน้องสาว แม้จะดูห้าว ๆ ไปหน่อยก็ตาม

         “ก็ถ้าคนนั้นเป็นพ่อ เป็นพี่ ก็เข้ามาได้ไม่ใช่หรือคะ”

เมธัชหลับตาพร้อมกับถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะพูดออกมา โดยไม่รู้ตัวว่าเขาชักจะเริ่มกลายเป็นคนช่างพูดเหมือนวุ้นเย็นเข้าไปทุกที

         “ก็ได้ ถ้ามีเหตุจำเป็น เช่นเจ็บไข้ไม่สบาย ยิ่งถ้าเราโตเป็นสาวแล้ว ยิ่งควรสงวนความเป็นส่วนตัวให้มากกว่านี้นะเข้าใจหรือยัง”

เด็กหญิงทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้า

          “ไม่เข้าใจเท่าไหร่ค่ะ แต่หนูจะเชื่อที่พี่ชายสอนทุกอย่างเลยค่ะ”

 วุ้นเย็นพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สีหน้าก็จริงจัง เรียกรอยยิ้มบาง ๆ ให้กับใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้น

         “เสร็จแล้ว” เขาบอก พร้อมกับเผลอลูบเส้นผมนุ่มลื่นเบา ๆ แต่พอเห็นอีกฝ่ายมองตาแป๋ว จึงรีบหดมือกลับมา

          “รีบลงไปกินข้าวเถอะ อย่าให้ผู้ใหญ่ต้องรอ มันจะไม่ดี” พูดจบก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที           วุ้นเย็นรีบลุกจากเก้าอี้แล้ววิ่งตามไป

         “พี่ชายรอหนูด้วยค่ะ”

...........................................................................

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา งานแต่งเล็ก ๆ แต่เต็มไปด้วยความโรแมนติกก็ถูกจัดขึ้นบนเรือสำราญ ที่วิชัยได้เหมาไว้สำหรับงานแต่งงานของเขาในค่ำคืนนี้

โสภาที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาวดูสวยงามโดดเด่นสมกับเป็นเจ้าสาว ยืนเคียงข้างเจ้าบ่าวที่อยู่ในชุดสูทราคาแพงสีน้ำเงินดูสง่างาม เช่นเดียวกับเมธัช ที่สวมชุดสูทสีน้ำเงิน ข้างกายก็มีวุ้นเย็นที่สวมชุดคล้ายกับของเจ้าสาว สีขาวฟูฟ่อง

ทรงผมและใบหน้าเรียวเล็กถูกช่างจัดแต่งให้อย่างสวยงาม จนใคร ๆ ต่างก็มองด้วยความชื่นชม ว่าสวยเหมือนแม่ไม่มีผิด ส่วนเมธัชนั้นก็หล่อเหลาเหมือนกับพ่อด้วยเช่นกัน

         “ดูสิคะพี่ชาย ใคร ๆ ต่างก็ชมว่าเราสองคนทั้งสวยทั้งหล่อ เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากเลยด้วยล่ะค่ะ” เด็กหญิงพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใสร่าเริงตามบุคลิกของเธอ

          “คู่ที่เหมาะสมอะไร เราเป็นพี่น้องกันนะ” เด็กหนุ่มรู้สึกเขินแปลก ๆ ในคำพูดนั้น แม้จะเป็นคำพูดที่ไม่ได้มีเลศลมคมในอะไรก็ตาม จึงร้องปรามขึ้นเบา ๆ

         “ก็คู่พี่น้องไงคะ ไม่ใช่พี่น้องแล้วจะเป็นคู่อะไรได้อีกล่ะคะพี่ชาย คิก ๆ” วุ้นเย็นหัวเราะคิกอย่างล้อเลียน ทำเอาเมธัชหน้าแดงไปถึงใบหู

เพราะจริง ๆ คำพูดของเด็กหญิงก็ไม่มีอะไรเลย จู่ ๆ หัวใจของชายหนุ่มก็กระตุกวาบ เมื่อเข้าใจว่าเป็นเขาที่คิดไปเอง กับน้องสาวที่ถึงจะเป็นลูกติดของแม่เลี้ยง ที่ทั้งพ่อและโสภาต่างก็ฝากฝังให้รักและเอ็นดูเหมือนเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของตนเอง

         ‘น้องสาวเรา วุ้นเย็นเป็นน้องสาวเรา คิดอะไรไปเรื่อยได้เนี่ย’ เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ เขายอมรับว่า หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา เด็กหญิงคนนี้ ตามติดแทบจะสิงร่างของเขา เธอทั้งซุกซน ชอบขอให้พาไปสำรวจรอบ ๆ คฤหาสน์ ทั้งยังถามนั่นนี่จนบางครั้งก็รู้สึกรำคาญ แต่กลับกลายเป็นความเคยชิน ที่หากตื่นมาแล้วไม่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วก็จะรู้สึกเหงาแปลก ๆ ไปแล้ว

         “ตอนนี้ก็ต้อนรับแขกครบทุกคนแล้ว ธัช” วิชัยหันมาทางลูกชาย

         “ครับคุณพ่อ”

          “พาน้องไปหาอะไรกินสิ น่าจะหิวกันแล้ว เดี๋ยวพ่อกับน้าโสภา จะไปนั่งคุยกับแขกสักหน่อย”

          “ได้ครับคุณพ่อ ไปกันเถอะ” ประโยคท้ายหันมาพูดกับเด็กหญิงที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับแบมือไปตรงหน้า

วุ้นเย็นยื่นมือเล็กวางลงไปบนฝ่ามืออุ่นอย่างยินดี

         “แล้วอย่าซุกซน จนเกิดเรื่องอีกล่ะยายวุ้น” โสภาปรามอย่างเป็นห่วง

          “คุณน้าวางใจเถอะครับ ผมจะดูแลน้องเอง”

เมธัชพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะดึงคนตัวเล็กไปที่โซนอาหารบุฟเฟ่ต์

         “ว้าว น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะ” วุ้นเย็นกวาดตามองไปที่ขนมหน้าตาน่ากินที่ส่งกลิ่นหอม พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่ง

          “ก็กินสิ”