ลูกสาวประธาน

ตอนที่3

ลูกสาวประธาน

วิชัยสบตากับโสภาแวบหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

         “ผมรับประกันเลยครับ ว่าไม่มีปัญหาแน่นอน คุณแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมที่จะได้ดูแลลูกสาวกับครอบครัวของคุณแม่นะครับ”

ถึงวิชัยจะยืนยันมาขนาดนี้ยายวันนาก็ยังไม่วางใจอยู่ดี

          “ถ้าอย่างนั้น เสร็จจากงานแต่งแม่ขอกลับมาอยู่ที่นี่เหมือนเดิมนะ”

         “ไม่ได้นะแม่ หนูตั้งใจจะพาแม่กับน้อง ๆ ไปอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพ อย่าให้หนูเสียความตั้งใจเลยนะแม่ อยู่ไกลกันแบบนี้ หนูก็อดห่วงไม่ได้” โสภาแย้งขึ้นด้วยความร้อนใจ

          “เอ้อ จะมาห่วงอะไร แม่ก็แข็งแรงดี เจ้าศักดิ์กับเจ้าสิงห์ก็อยู่ด้วย พวกมันก็ได้งานทำกันไปแล้ว และอีกอย่างได้ยินว่ากำลังมีแฟน มันคงไม่ยอมไปอยู่ด้วยกับแกหรอก แม่ก็ไม่อยากบังคับโต ๆ กันแล้วปล่อยให้คิดตัดสินใจกันเองจะดีกว่า”

ยายวันนาพูดตรง ๆ เพราะไม่อยากมีปัญหาทีหลัง อีกอย่างคนแก่อย่างแกก็ชอบใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัด อยู่บ้านสวนแบบนี้มากกว่าจะไปอยู่ในเมืองหลวงที่วุ่นวายนั่นหรอก

         “แต่ว่า..” โสภาจะแย้งต่อ แต่วิชัยก็บีบมือของเธอไว้เสียก่อน

          “ไม่เป็นไรหรอกคุณ คุณแม่ท่านไม่อยากไปก็อย่าไปบังคับท่านเลย เอางี้ เดี๋ยวผมจะสั่งให้รีโนเวทบ้านหลังนี้ใหม่ ให้คุณแม่กับน้อง ๆ ของคุณได้อยู่ด้วยกันอย่างสุขสบายนะ” วิชัยกล่าวออกมาจากใจจริง เขาตั้งใจที่จะทำทุกอย่างให้คนที่โสภารักมีความสุข

          “ขอบคุณมากนะคะ สำหรับทุกอย่าง ฉันสัญญาว่าจะเป็นภรรยาที่ดีค่ะ” โสภากล่าวขอบคุณพร้อมกับพนมมือไหว้

          “ไม่เป็นไร เพื่อความสบายใจของคุณผมทำได้ทุกอย่าง” วิชัยตอบพร้อมกับมองสบตากับโสภาท่าทีหวานซึ้ง

          “คุณยายกับน้าศักดิ์น้าสิงห์ไม่ไปแต่หนูไปนะคะ หนูอยากไปเล่นกับพี่ชาย หนูจะให้พี่ชายสอนเตะบอล กับต่อยมวยด้วยค่ะ” คำพูดที่ไร้เดียงสาเรียกเสียงหัวเราะให้พวกผู้ใหญ่ได้เป็นอย่างดี

          “ได้สิพี่ชายของหนูเป็นแชมป์เทควันโดด้วยนะ หนูไปขอให้พี่เขาสอนได้ หรือว่าหนูอยากจะเรียนเองก็ได้ เอางี้แล้วกันตอนนี้หนูก็เรียนจบปอหกแล้ว เดี๋ยวลุงจะพาหนูไปสอบเข้าเรียนโรงเรียนเดียวกับพี่เขา แม่ของหนูบอกว่าหนูเรียนเก่งมาก สอบได้ที่หนึ่งของระดับชั้นทุกปี ลุงคิดว่าหนูจะต้องสอบได้แน่ ๆ”

เด็กหญิงยืดอก ก่อนจะพูดด้วยความมั่นใจ

          “หนูสอบได้แน่นอนค่ะคุณอา เพราะหนูอยากเรียนโรงเรียนเดียวกันกับพี่ชาย พี่ชายต้องเท่มากเลยใช่ไหมคะ” ท้ายประโยคหันมาถามวิชัยด้วยความตื่นเต้น

วิชัยยกมือลูบหัวเล็ก ๆ นั้นอย่างเอ็นดู ก่อนจะล้วงหยิบมือถือมาจากกระเป๋า แล้วเปิดรูปของลูกชายเพียงคนเดียวให้เด็กหญิงตัวน้อยดู

         “นี่ไงล่ะพี่ชายของหนู เป็นไงเท่ไหม”

ดวงตากลมเบิกกว้าง ห่อริมฝีปากเล็กอิ่มเป็นตัวโออีกครั้ง ก่อนจะร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น พร้อมกับชูนิ้วโป้งทั้งสองข้าง

         “โอ้โฮ พี่ชายของหนูเท่มากจริง ๆ ด้วยค่ะ ดีล่ะหนูจะได้อวดเพื่อน ๆ ที่โรงเรียน อ้า จริงสิเดี๋ยวหนูก็ต้องย้ายโรงเรียนแล้วนี่นา งั้นหนูก็จะอวดพี่ชายกับเพื่อนใหม่ที่โรงเรียนใหม่ก็แล้วกันค่ะ” วุ้นเย็นพูดจบก็ยิ้มแป้นจนเห็นฟันซี่เล็กขาวสะอาดเรียงกันราวไข่มุก

         “แต่หนูห้ามไปกวนพี่เขามากเกินไปนะลูก” โสภาปรามไว้ก่อนเพราะรู้นิสัยของลูกสาวของตัวเองดี ว่าเป็นเด็กขี้สงสัยและชอบซักถาม

         “ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ หนูสัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือ ว่าจะไม่ทำให้พี่ชายต้องอารมณ์เสียหรือรำคาญแน่นอน สัญญาค่ะ” พูดพร้อมกับชูสองนิ้วขึ้นมา พร้อมกับหัวเราะคิก กิริยาน่ารักนั้นเรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ทุกคน

...........................................................................

เช้าวันต่อมา ครอบครัวของโสภาก็เดินทางเข้ากรุงเทพ เพื่อไปร่วมงานแต่งงานที่วิชัยได้จัดเตรียมไว้ก่อนแล้ว

         “โอ้โฮ บ้านของคุณอาใหญ่จังเลยค่ะ มีสวนหย่อม มีสนามหญ้าสีเขียว มีต้นไม้ดอกไม้สวย ๆ ทั้งนั้นเลย อุ๊ย!นั่นมีสระว่ายน้ำด้วย สวยแล้วก็ใหญ่กว่าที่โรงเรียนอีกค่ะ”

เสียงร้องอย่างตื่นเต้น กับเสียงพูดเจื้อยแจ้วราวกับน้องแก้วนกขุนทองนั้น ดังขึ้นตั้งแต่ที่รถเคลื่อนผ่านประตูรั้วใหญ่เข้ามาจน รถจอดสนิทอยู่หน้าประตูคฤหาสน์สีขาว

เด็กหญิงกวาดตามองรอบ ๆ อย่างตื่นเต้น เธอรู้สึกราวกับกำลังอยู่ในความฝัน หรือหลุดเข้าไปในโลกที่เคยจินตนาการไว้ ทุกอย่างดูสวยงามน่าตื่นตาตื่นใจไปหมด

ทันทีที่วิชัยก้าวลงจากรถ แม่บ้านที่สวมชุดเมดสีฟ้าขาวราวสิบกว่าคนกับชายสวมชุดสูทสีดำหลายคน ก็มายืนเรียงเป็นแถวแยกเป็นสองฝั่งตรงทางเข้าบ้าน แล้วกล่าวสวัสดีพร้อมกัน

         “สวัสดีครับ/ค่ะ คุณท่าน นายหญิง”

วุ้นเย็นห่อปากตามเคยชินเมื่อรู้สึกทึ่งหรือตื่นเต้น ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนเป็นลูกสาวท่านประธานบริษัท หรือลูกสาวมาเฟียร ในซี่รี่ย์ที่ชอบดู ยิ่งเข้ามาในห้องโถงใหญ่ เธอก็ยิ่งตื่นเต้นทั้งกวาดตามองและเดินสำรวจไปทั่ว จนโสภาต้องคอยห้ามปราม แต่วิชัยกลับยิ้มชอบใจ

         “ปล่อยลูกไปเถอะคุณ เด็กฉลาดก็อย่างนี้แหละ”

         “สวัสดีครับคุณพ่อคุณน้าโสภา”