บทที่ 10

หลิงอวี๋เข้าใกล้เซียวหลินเทียน แต่กลับดูเงอะงะ กระโปรงของนางพันกันโดยไม่ได้ตั้งใจ นางเซถลาทิ้งตัวลงบนเท้าของเขา

คิดที่จะส่งตัวเองเข้าในอ้อมแขนเขาอีกครั้ง?

หลิงอวี๋ใช้อุบายนี้หลายครั้งตั้งแต่เซียวหลินเทียนกลับมาเมืองหลวง!

พฤติกรรมของนางผู้นี้ทำให้เขาคิดว่านางเปลี่ยนไปแล้ว แต่เขาไม่คาดคิดว่านางจะยังน่าขยะแขยง!

เขาไม่ควรเชื่อเลยว่า นางจะช่วยเฮยจื่อได้จริง!

เซียวหลินเทียนโกรธจนอยากจะเตะนางออกไป ทว่าเขาไม่สามารถขยับเท้าได้เลย

เขากำลังจะเรียกชิวเฮ่าเข้ามา ก็ได้ยินเสียงแหบแห้งของหลิงอวี๋เอ่ยออกมา

“ท่านอ๋อง ท่านเหนื่อยเกินไปแล้ว พักผ่อนเถอะ...”

สองขาของเซียวหลินเทียนนั้นไม่มีความรู้สึก ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าตอนที่หลิงอวี๋แกล้งล้มลง เข็มฉีดยาในมือได้ฉีดยาสลบเข้าที่ขาของเขาแล้ว

จนรู้สึกว่าการมองเห็นค่อย ๆ มัวลง…

“คนชั้นต่ำ เจ้าทำอะไรข้า...”

เซียวหลินเทียนตระหนักได้ทันทีว่า มีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว

ประมาทเกินไปจนตกลงไปในแผนของคนชั้นต่ำนี้!

วินาทีต่อมา เซียวหลินเทียนก็ตกอยู่ในความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด...

เซียวหลินเทียนหมดสติ หลิงอวี๋ช่วยพยุงเขาขึ้นรถเข็น ส่วนลู่หนานที่เฝ้าประตูอยู่ด้านนอกไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ

เมื่อหลิงอวี๋แน่ใจแล้วว่าจะไม่มีใครมารบกวนตนเอง จึงรีบนำเครื่องมือที่จำเป็น เช่น มีดผ่าตัด และถังออกซิเจนธรรมดา ๆ ออกจากห้วงเวลา แล้วรีบผ่าตัดให้กับเฮยจื่อ

การผ่าตัดซ่อมแซมเช่นนี้ นางเคยทำมาหลายครั้งแล้วในชาติที่แล้ว และมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย

เพียงแต่บาดแผลจากการถูกแส้ที่แขนและทั่วร่างกายเพียงแค่ขยับก็เจ็บปวดแล้ว ซึ่งส่งผลอย่างมากต่อความเร็วในการเคลื่อนมีดของนาง

ก่อนหน้านั้นมีนางพยาบาลคอยช่วยเหลืออยู่ การผ่าตัดสามารถทำได้ในหนึ่งชั่วโมง แต่ครั้งนี้ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง

หลังการผ่าตัด หลิงอวี๋มีเหงื่อออกมาก และล้มลงกับพื้นเพื่อพักผ่อน

หลังจากให้เฮยจื่อให้ออกซิเจนอีกครึ่งชั่วโมง หลิงอวี๋ก็คำนวณได้ว่า ยาสลบของเซียวหลินเทียนกำลังจะหมดฤทธิ์ ดังนั้นจึงได้รีบเก็บอุปกรณ์ทางการแพทย์

เมื่อครู่นั้นหลิงอวี๋อาศัยจากอาการสลบของเซียวหลินเทียนและเฮยจื่อ เพื่อเข้าไปในห้วงเวลาเพื่อตรวจร่างกายด้วยตัวเอง

หลิงอวี๋มีโครงหน้าที่ชัดคม แต่รอยแส้บนใบหน้าทำให้เธอดูน่ากลัวเล็กน้อย

รอยแส้ใหม่สามารถจัดการได้ง่าย!

ใช้ยาขี้ผึ้งชนิดพิเศษของตนเองทาลงไป ไม่กี่วันก็จะกลับกลายมาเป็นปกติแล้ว

สิ่งที่เป็นปัญหาเล็กน้อยคือ รอยแผลเป็นเก่าที่หลิงอวี๋ทิ้งไว้ ในตอนที่เข้าขวางดาบให้กับเซียวหลินเทียนทิ้งเอาไว้

แต่สำหรับปรมาจารย์ด้านการแพทย์อย่างหลิงอวี๋นั้นไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแค่ผ่าตัดซ่อมแซมให้ตนเองสองครั้งก็ได้แล้ว

นอกจากนี้น้ำเสียงที่แหบแห้งและไม่น่าพอใจนัก

หลิงอวี๋รู้สึกว่า คนที่มีรูปลักษณ์งดงามไม่ควรมีเสียงที่ไม่น่าฟัง ดังนั้นจึงเอาเลือดของตัวเองไปทดสอบ

ปรากฏว่า มีสารพิษตกค้างในเลือดอย่างที่นางคิดเอาไว้

สารพิษชนิดนี้มาจากพืชที่เรียกว่าอูเอ้อ

หลิงอวี๋และปู่ในชาติที่แล้วออกเดินทางไปทางตอนใต้ของมณฑลหูหนาน พบพืชชนิดนี้และทำการวิจัยเกี่ยวกับมัน

น้ำมันสกัดของพืชนี้สามารถทำลายระบบประสาทส่วนกลาง ผู้ที่รับเพียงเล็กน้อยจะมีอารมณ์ไม่ดี หากได้รับเป็นเวลานานจะทำลายตับ และถุงน้ำดีจนทำให้เกิดมะเร็งและเสียชีวิตได้

หลิงอวี๋ได้ทำการทดสอบการทำงานของตับอีกครั้ง และพบว่าร่างกายได้รับพิษเข้าสู่ระยะกลาง และตับบางส่วนได้รับความเสียหายแล้ว

หากสถานการณ์ยังเป็นเช่นนี้ต่อไป หลิงอวี๋จะต้องตายเพราะพิษภายในครึ่งปีอย่างแน่นอน

ใครวางยานี้?

หลิงอวี๋ไม่มีเวลามาเจาะลึกเรื่องนี้ในตอนนี้ ทำได้เพียงแค่จำเอาไว้แล้วตรวจสอบในภายหลัง

หลังจากเก็บอุปกรณ์และออกมาแล้ว นางบังเอิญเห็นเซียวหลินเทียนขยับนิ้วมื่ออย่างจะฟื้นขึ้นมา

หลิงอวี๋เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นจึงไม่กลัวว่าเขาจะสงสัย

"คนชั้นต่ำ...!"

เซียวหลินเทียนลืมตาขึ้น มองเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดนั้นเคลื่อนไหวอยู่ต่อหน้าเขา

เขาจำแผนการก่อนที่เขาจะตกอยู่ในอาการสลบไปได้ เขาโกรธจัดพลันใช้ฝ่ามือตบลงบนหน้าอกของนางอย่างแรง

ขาพิการเซียวหลินเทียนนั้น ถูกคนที่ไว้ใจที่สุดลอบวางแผนการ!

เขาทนมิได้ที่จะถูกวางแผนใส่อีกครั้ง!

โดยเฉพาะคนคนนี้เป็นคนที่เขาเกลียดที่สุด... หลิงอวี๋!

หลิงอวี๋ไม่คาดคิดว่าคนผู้นี้จะมีบุคลิกที่รุนแรงเช่นนี้ และยังจะโจมตีออกมาก่อนที่เขาจะฟื้นขึ้นอย่างเต็มที่

โดยไม่ทันได้ป้องกันถูกฟาดเข้าจนเซถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนจะล้มลงกับพื้น

รสคาวและรสหวานปะทุขึ้นในปากของนาง นางกระอักเลือดออกมาเต็มปาก...