Share

ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
Author: กานเฟย

บทที่ 1

Author: กานเฟย
“หลิงอวี๋!”

“ในปีนั้นเจ้าวางแผนการชั่วร้ายใส่ข้าอย่างไร้ยางอาย… จากนั้นยังใช้ป้ายทองอาญาสิทธิ์ที่องค์จักรพรรดิพระราชทานให้มาบีบบังคับให้ข้าแต่งงานกับเจ้า...”

“มาตอนนี้ยังลอบขโมยของล้ำค่าที่เสด็จแม่ของข้าทิ้งเอาไว้ เพื่อเติมเต็มสิ่งที่เจ้าขาดหายไป! ยิ่งไปกว่านั้นคือทำร้ายเฮยจื่อเสียจนปางตาย!”

“หากว่าข้ายังไว้ชีวิตเจ้าอีก ข้าก็คงจะไม่แซ่เซียวแล้ว!”

ใคร?

ใครกำลังพูดอยู่กัน

ขณะที่เธอกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงแส้ “เพียะ!” ดังขึ้น

ทั่วทั้งตัวของหลิงอวี๋เจ็บปวดจนสั่นสะท้าน จนต้องลืมตาขึ้นมาทันที...

จากนั้นเมื่อมองเห็นด้านหน้าของเธอ มีชายหนุ่มหล่อเหลา สูงส่งราวกับเทพเจ้านั่งอยู่บนรถเข็น จ้องมองยังเธออย่างแข็งกร้าว

“โบย! ห้าสิบแส้! อย่าให้ขาดแม้แต่หนึ่ง!”

“โบยให้ตาย แล้วจงลากไปโยนทิ้งที่สุสานรวมซะ!”

เพียะ!

เพียะ!

เพียะ!

เสียงแส้ดังออกมาพร้อมกับเสียงลมครั้งแล้วครั้งเล่ากระแทกลงบนกายของหลิงอวี๋

หลิงอวี๋เจ็บปวดจนดวงตามืดมน อีกเพียงนิดเกือบจะเป็นลมไป...

หลิงอวี๋ที่เกือบจะสิ้นลมไป เธอนึกไม่ออกว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ท่านอ๋องอะไรกัน? เฮยจื่ออะไร?

เมื่อครู่นี้เธอยังปีนภูเขาหิมะเหมยหลี่อยู่กับเพื่อน ๆ อยู่เลย!

ใช่แล้ว ในตอนนั้นจู่ ๆ ก็เกิดลมพายุแรงขึ้น...

หิมะบนภูเขาถล่มลงมา เธอตกลงมาจากยอดเขาสูง ทั้งร่างกายของเธอตกลงไปพร้อมกับหินที่ถล่มลงมาเข้าไปในหุบเขา...

เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบกับฉากนี้เข้า

หรือว่าเธอจะตกลงไปในรอยแยกของห้วงเวลา และเดินทางข้ามผ่านเวลามา?

แส้โบยลงมาบนศีรษะและใบหน้าของเธอ เด็กชายอายุสามขวบเป็นเหมือนกับแมวตัวใหญ่ที่คอยอยู่ข้าง ๆ ไม่รู้ว่าวิ่งมาจากที่ใดกัน กอดหลิงอวี๋เอาไว้แน่น ส่งเสียงตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง

“อย่าตีท่านแม่ของข้า… ข้าไม่อนุญาตให้พวกเจ้าตีท่านแม่ข้า...”

ผู้ที่ทุบตีอยู่นั้นไม่คิดเลยว่า จู่ ๆ เขาจะพุ่งเข้ามา แส้ที่เหวี่ยงออกไปไม่ทันได้เก็บกลับคืน พลันฟาดลงบนกายของเด็กน้อย...

ตีจนเขาส่งเสียงร้องอย่างน่าสังเวชออกมา กระเด็นลอยออกไปจนล้มลงบนพื้นอย่างแรง

หลิงอวี๋มองเด็กน้อยด้วยความตื่นตกใจ เมื่อมองเห็นร่างกายผอมบางของเขาล้มลงบนพื้นไร้ชีวิตราวกับตุ๊กตาผุพัง ในใจก็เจ็บปวดขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้...

ทันใดนั้น ในหัวก็ปั่นป่วนขึ้นมา ความทรงจำมากมายนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่ในจิตใจ...

“ต่อให้เจ้าวางแผนให้ข้าทำลายความบริสุทธิ์ของเจ้าไป ตัวข้าผู้เป็นอ๋องก็ไม่มีทางที่จะแต่งงานกับเจ้า ข้ามีคนที่ข้ารักอยู่แล้ว แม้แต่นิ้วมือของนาง เจ้าก็มิอาจจะเทียบได้!”

“หลิงอวี๋ เจ้าอาศัยบุญคุณที่ต้องทดแทนจากการรับดาบแทนข้า หยิบเอาป้ายทองอาญาสิทธิ์ที่องค์จักรพรรดิพระราชทานให้กับเจ้า เพื่อร้องขอให้องค์จักรพรรดิพระราชทานงานอภิเษกให้! ได้ ข้าจะแต่งงานกับเจ้า แต่ข้าจะไม่มีทางที่จะรักเจ้าไปตลอดชีวิตนี้!”

หลิงอวี๋เป็นหลานสาวของเสนาบดีเจิ้นหย่วน ตั้งแต่เล็กได้รับความรักมาโดยตลอด มีรูปร่างหน้าตาที่งดงาม แต่กลับโง่เขลาเบาปัญญา

ในปีนั้น หลิงอวี๋เพิ่งจะมีอายุครบสิบห้าปี ครั้งแรกที่พบกับอ๋องอี้เซียวหลินเทียน ที่เอาชนะสงครามกลับเมืองหลวงมานั้น ก็รู้สึกหลงใหลในรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูหล่อเหลาของเขา

หลิงอวี๋พยายามใช้เล่ห์เหลี่ยมที่มีทั้งหมดของนาง เพื่อให้ได้แต่งงานกับเขา...

เซียวหลินเทียนเกลียดนาง แต่งงานในวันที่สองก็ร้องขอที่จะไปยังสนามรบ ไปครั้งหนึ่งก็ถึงสี่ปี…

และหลังจากที่เซียวหลินเทียนจากไปแล้ว แปดเดือนหลังจากนั้นหลิงอวี๋ก็คลอดก่อนกำหนด ให้กำเนิดเด็กชายออกมา

คนภายนอกต่างก็คิดว่านางสวมเขาให้กับเซียวหลินเทียน...

เซียวหลินเทียนเองก็ถือว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกนอกสมรส แม้แต่ชื่อก็มิได้ตั้งให้!

เสี่ยวเมาเป็นชื่อที่คนรับใช้ในตำหนักตั้งให้กับเขา เพราะเห็นว่าเด็กน้อยผู้นี้ดูอ่อนแอนัก!

ครึ่งปีก่อนหน้านั้น

เซียวหลินเทียนกลับมาจากสนามรบ แต่สองขากลับพิการไป จำต้องนั่งอยู่บนรถเข็น

หลิงอวี๋เพื่อเอาอกเอาใจเซียวหลินเทียนแล้ว แต่งหน้าแต่งตัวทุกวัน เห็นเครื่องประดับ และอาภรณ์งดงาม ก็มักจะนำกลับมา และยังซื้อของจำพวกดาบ พู่กัน หมึก ให้กับเซียวหลินเทียนอีกด้วย

หลิงอวี๋ใช้เงินไปราวกับสายน้ำเพื่อเอาอกเอาใจ แต่มิทำให้เซียวหลินเทียนสั่นไหว กลับทำให้เซียวหลินเทียนขยะแขยงมากยิ่งขึ้น

คนที่มีเจตนาร้าย ที่มองว่านางโง่เขลา ก็วางอุบายให้นางต้องควักกระเป๋าออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

หลิงอวี๋ที่สุรุ่ยสุร่ายใช้สินเดิมของตนจนหมด และยังถูกสาวใช้หลิงผิงยุยง ใช้ชื่อของอ๋องอี้ไปยืมเงินดอกเบี้ยสูงเข้า...

สุดท้ายแล้วเมื่อไม่อาจคืนเงินได้ และก็ถูกหลิงผิงยุยงเข้าอีกเข้าอีกครั้ง จึงลอบขโมยมรดกตกทอดของพระชายาองค์ก่อนมารดาของท่านอ๋องออกไปขายเพื่อใช้หนี้...

สุดท้ายแล้ว ถูกเฮยจื่อบุตรบุญธรรมของอ๋องอวี๋พบเข้า หลิงอวี๋ก็ยังคงโง่เขลาฟังคำยุยงของหลิงผิงอีกครั้ง หลอกเฮยจื่อไปขายเพื่อใช้หนี้อีก......

ในตอนที่ตามหาเฮยจื่อกลับมาได้นั้นก็ถูกทุบตีจนร่างกายบอบช้ำ ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย นี่ถึงได้เป็นการยั่วยุให้อ๋องอี้โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก จนหวดแส้โบยนางจนตายไป...

หลิงอวี๋เรียงลำดับความทรงจำในใจจนเสร็จแล้ว ในใจก็เกิดความคิดหนึ่งเข้า!

เธอที่เป็นแพทย์อัจฉริยะมาจากศตวรรษที่ 21

อัจฉริยะทางการแพทย์ที่กลายเป็นหัวหน้าโครงการวิจัยทางการแพทย์อิสระภายในหน่วยสืบราชการลับเมื่ออายุได้ 16 ปี ยังมิทันได้แสดงพรสวรรค์ความสามารถอย่างเต็มที่ ก็ถูกสวรรค์โยนลงมาในสถานที่แปลกประหลาดนี่เข้าอย่างนั้นหรือ?

แล้วยังมาจบด้วยการอยู่ในร่างผู้โง่เขลาอีกหรือ?

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (2)
goodnovel comment avatar
papaporn sala
ให้อัปเดตตอนที่ซื้อไว้หายเกลี้ยงเลย ทำยังไงอยากได้ I'd เดิม เติมเหรียญไว้ตั้งเยอะ
goodnovel comment avatar
Nit
เล่นยาก วกกลับไปอ่านเรื่องอื่นได้ยาก เมนูไม่ได้เรื่อง ห่วยแตก
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2394

    หยางหงหนิงน้ำตาไหลพราก พลางเอ่ยออกมาอย่างเศร้าสร้อย“เสด็จลุง ท่านป้า หากหม่อมฉันผิด สิงอวี๋ก็ผิดยิ่งกว่าหม่อมฉันเพคะ! พวกท่านมิสามารถโยนความผิดทั้งหมดมาไว้ที่หม่อมฉันได้นะเพคะ!”“หม่อมฉันขอร้องพวกท่าน ละเว้นให้หม่อมฉันสักหน่อยเถิดเพคะ หม่อมฉันยินดีที่จะใช้ชีวิตที่เหลือตั้งป้ายขอพรอุทิศแก่เพ่ยเพ่ย เพื่อชดใช้ความผิดของหม่อมฉันเพคะ!”ขณะที่หยางหงหนิงกำลังพูดอยู่นั้น นางก็คำนับเจ้าแห่งทิศใต้และชายาไปด้วยคำนับไปมิถึงสองครั้ง หน้าผากของนางก็มีเลือดไหลลงมาตามหน้าผากที่เรียบเนียนของนางแล้วเมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ได้รับความเห็นใจจากคนมากมายอีกครั้งฮูหยินหยางก็มองไปทางองค์หญิงหานเยวี่ยและเสิ่นฮ่าวอย่างอ้อนวอนเสิ่นฮ่าวขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เสด็จพี่ หยางหงหนิงพูดถูก นางพลั้งมือดึงเพ่ยเพ่ยตกน้ำไป มิได้เป็นความตั้งใจของนาง หากจะนับเป็นความผิดใด ๆ ก็เป็นความผิดของสิงอวี๋ผู้นั้น!”“หงหนิงเองก็น่าสงสารเช่นกัน พวกท่านเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีตของนางกับเพ่ยเพ่ย แล้วปล่อยนางไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”ยังมิทันที่ชายาเจ้าแห่งทิศใต้จะพูดอะไร เย่หรงก็อดมิได้ที่จะเอ่ยเยาะเย้ยออกมา“จิ

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2393

    ฮูหยินหยางคิดว่าถึงอย่างไรสิงอวี๋ก็ตายไปแล้ว คนตายมิอาจให้การใด ๆ ได้ ขอเพียงตนยืนกรานในจุดนี้ เจ้าแห่งทิศใต้ก็ทำอะไรหยางหงหนิงมิได้!ฮูหยินหยางหันไปทางผู้คน แล้วเอ่ยออกไปอย่างวิงวอน “พวกท่านตัดสินกันดู… หงหนิงของข้าเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เมื่อมีสัตว์ประหลาดโจมตีอยู่ตรงหน้า และด้านหลังก็มีคนคิดจะสังหารนางอีก!”“การที่นางแย่งเชือกมาเพราะตกใจจนเสียการควบคุม นี่เป็นความผิดของนางหรือ?”“ท่านหญิงฉางเล่อจากไปแล้ว หงหนิงของข้าก็เสียใจแทบขาดใจเช่นกัน แต่การตำหนินางเช่นนี้โหดร้ายเกินไปหรือไม่?”คนที่มุงดูเหล่านั้นนึกถึงเหตุการณ์ในยามนั้น แล้วก็มีบางคนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย“ในยามคับขัน ทุกคนก็ล้วนคิดเอาตัวรอดตามสัญชาตญาณกันทั้งนั้น! การกระทำเช่นนี้ของหยางหงหนิงก็มิถือว่าเป็นการเจตนาฆ่าหรอก!”“ใช่ ท่านดูเถิด นางเสียใจจนเป็นลมไปแล้ว เห็นได้ชัดเลยว่านางเองก็เสียใจกับการตายของท่านหญิงฉางเล่อมากเช่นกัน!”“เจ้าแห่งทิศใต้ พวกท่านเป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง ช่วยเมตตาต่อเด็กผู้นี้สักหน่อยเถิด!”ชายาเจ้าแห่งทิศใต้โกรธกับคำพูดของคนเหล่านี้จนหัวเราะออกมา จากนั้นนางก็หันไปทางคนเหล่านั้น แล้วยิ้มเยาะพร้อม

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2392

    ฮูหยินหยางและหยางหงหนิงที่หลบอยู่ในเรือนชั้นในของจวนองค์หญิงได้ยินว่าชายาเจ้าแห่งทิศใต้พาคนมาแรกเริ่มพวกนางยังคงดูสงบกันมาก คิดว่าเจ้ากรมหยางจัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้แล้ว องค์หญิงหานเยวี่ยเองก็พูดไว้แน่ชัดแล้วเช่นกัน ดังนั้นเรื่องนี้จึงน่าจะแก้ไขไปได้โดยง่ายแต่ฮูหยินหยางก็ยังส่งนางรับใช้ที่มีความคล่องแคล่วสองคนไปคอยดูอยู่ด้านหน้า และพวกนางก็กลับมารายงานข้อมูลอยู่เป็นครั้งคราวจนกระทั่งตอนที่ฮูหยินหยางได้ยินว่าองค์หญิงหานเยวี่ยและเสิ่นฮ่าวมิสามารถหยุดยั้งเจ้าแห่งทิศใต้ได้ และกำลังส่งคนมาพาตัวหยางหงหนิงไป นางก็ตกตะลึงไปทันทีหยางหงหนิงก็ยิ่งตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง นางดึงฮูหยินหยางไว้แล้วตะโกนออกมาอย่างร้อนใจ“ท่านแม่ ทำอย่างไรดีเจ้าคะ? ข้ามิอยากตาย!”“ท่านจะให้เจ้าแห่งทิศใต้พาตัวข้าไปมิได้เด็ดขาดนะเจ้าคะ!”ฮูหยินหยางเห็นน้ำตาของหยางหงหนิงก็ตกใจ รีบปลอบใจนางทันที “เจ้าอย่าเพิ่งกังวลไปเลย ยังมิถึงตอนสุดท้ายเสียหน่อย!”“เจ้าวางใจเถิด ต่อให้แม่ต้องตาย แม่ก็ไม่มีทางยอมให้เจ้าแห่งทิศใต้พาตัวเจ้าไปแน่!”“เจ้าใจเย็นก่อน จำสิ่งที่แม่บอกกับเจ้าไว้เมื่อวานได้หรือไม่? เจ้าทำตามที่แม่บ

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2391

    “ท่านปู่ ท่านรีบเข้าไปช่วยพระชายาเจ้าแห่งทิศใต้เถิดขอรับ!”เย่หรงวิ่งเข้ามาดึงตัวโม่เจี๋ยไว้ และเมื่อเห็นว่าชายาเจ้าแห่งทิศใต้หมดสติไปจึงรีบตะโกนขึ้นมาเย่ซงเฉิงส่ายหัวอย่างจนใจ แล้วเดินเข้าไปยัดโอสถให้ชายาเจ้าแห่งทิศใต้ ก่อนจะรักษาอาการบาดเจ็บที่มือของนางองค์หญิงหานเยวี่ยและเสิ่นฮ่าวต่างมองหน้ากันไปมา เรื่องนี้รุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว จะจัดการอย่างไรดีเล่า?หรือว่าจะต้องส่งตัวหยางหงหนิงไปจริง ๆ?ทันใดนั้นเอง เสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา“สายสัมพันธ์ของครอบครัวนั้นบางเสียยิ่งกว่ากระดาษอีก ข้ารู้สึกมาตลอดว่า เรื่องเช่นนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นระหว่างพี่น้องของข้า ที่แท้แล้ว... ก็มีเพียงข้าที่คิดไปเองฝ่ายเดียว!”“เจ้าแห่งทิศใต้เสด็จมาแล้ว!”ผู้คนที่มุงดูอยู่ต่างก็หลีกทางให้โดยมิรู้ตัว องค์หญิงหานเยวี่ยและเสิ่นฮ่าวจึงได้เห็นเจ้าแห่งทิศใต้ยืนอยู่ด้านหลังของฝูงชนที่ด้านหลังของเขามีขุนนางหลายคนยืนอยู่ด้วย และในบรรดาขุนนางนั้นก็ยังมีบรรดาผู้ตรวจการที่เป็นที่เคารพนับถือหลายคนทีเดียวเจ้าแห่งทิศใต้แต่งกายด้วยชุดองค์ชายสีเข้มทั้งตัว เห็นได้ชัดว่าหลังจากว่าราชกิจเสร็จแล้วก็รีบตรง

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2390

    เมื่อเสิ่นฮ่าวได้ยินเช่นนี้ เขาก็จ้องมองไปด้วยสายตาโหดเหี้ยม จากนั้นก็ด่าทอออกไป “ใครมันพูดจาเหลวไหลใส่ร้ายข้า?"เหล่าคุณชายตระกูลเส้ายืนขึ้นมาตรงหน้าทันที แล้วปิดกั้นสายตาของเสิ่นฮ่าวมิให้เห็นคนที่พูด“กล้าทำแล้วยังจะกลัวถูกดุอีกรึ?”คนผู้นั้นคือคนที่โม่เจี๋ยส่งมา นามว่าฉาชิ่งฉาชิ่งอายุยี่สิบกว่าปี คิ้วหนาและตาโต แต่ครึ่งหนึ่งบนใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นที่น่าเกลียด เห็นได้ชัดว่าเป็นแผลที่เกิดจากการถูกไฟไหม้ขาของเขาเหลืออยู่ครึ่งเดียว จึงต้องพึ่งไม้เท้ามาที่นี่เขายืนอยู่ด้านหลังของคนตระกูลเส้า แล้วก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ทุกคนดูแม่ทัพเสิ่นของพวกเราสิว่าสง่างามเพียงใด!”“หากมีคนจะบุกรุกเข้าไปในจวนองค์หญิง เขาก็จะสังหารโดยมิละเว้น! มีความสามารถเช่นนี้ เหตุใดจึงมิไปฆ่าฟันศัตรูที่สนามรบเล่า?”“เมื่อครู่เขาบอกว่าข้าใส่ร้ายเขา ข้าใส่ร้ายหรือไม่ ทุกคนดูจากความโอ่อ่าของจวนองค์หญิงก็รู้แล้ว!”“เหล่าพี่ใหญ่ทุกท่าน โปรดหลีกทางให้ที! ข้ามิกลัวตาย… หากเขาจะสังหารก็ให้เขาสังหารเสียเถิด!”ฉาชิ่งผลักคุณชายตระกูลเส้าที่ปกป้องตนออกไป แล้วใช้ไม้เท้าเดินขึ้นไปข้างหน้าเสิ่นฮ่าวมองฉาชิ

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2389

    ด้วยความที่บิดาของหลิวซานหมายจะเข้าหาองค์หญิงหานเยวี่ยและเจ้ากรมหยาง เขาจึงบังคับให้หลิวซานพูดโกหกออกมาเขาเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ “สิงอวี๋และหลงเพ่ยเพ่ยต่างก็ตายไปแล้ว และเย่หรงก็เป็นลูกที่มิเอาไหนของตระกูลเย่ ขอเพียงเจ้ายืนยันอย่างหนักแน่นว่าเย่หรงและสิงอวี๋ทำร้ายหยางหงหนิง ใครจะสงสัยพวกเจ้ากันเล่า!”“เจ้ากรมหยางรับรองไว้แล้วว่าคนอื่น ๆ ก็จะพูดเช่นเดียวกับเจ้าทั้งหมด เจ้าก็วางใจเสียเถิด!”หลิวซานถูกพ่อบังคับแกมเกลี้ยกล่อมด้วย สุดท้ายนางจึงหอบความหวังเล็ก ๆ ไว้แล้วพูดสิ่งที่พูดออกไปเมื่อครู่นี้หลังจากที่เย่หรงดุด่านางจบแล้ว เขาก็ตะโกนใส่องค์หญิงหานเยวี่ย“องค์หญิงหานเยวี่ย ท่านเรียกหยางหงหนิงออกมาเถิด พวกเราต้องการเผชิญหน้ากับนางพ่ะย่ะค่ะ!”หยางซูและหลงอิงก็เออออตามเช่นกัน “ใช่เพคะ พวกเราต้องการเผชิญหน้านางเสียให้รู้เรื่อง!”“นางก่อเรื่องใหญ่เช่นนี้ แล้วก็ซ่อนตัวมิพบปะผู้ใด ทั้งยังใช้การกระทำเล็กน้อยเช่นนี้มาใส่ร้ายพวกเราอีก พวกเราต้องการให้นางยอมรับผิดจากปากของนางเองเพคะ!”องค์หญิงหานเยวี่ยขมวดคิ้วมุ่น นางมิชอบการถูกกระทำเช่นนี้เสียมาก ๆ นางจึงเอ่ยออกไปด้วยเสียงทุ้มลึก“ข้าช่ว

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status