Share

ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
Author: กานเฟย

บทที่ 1

Author: กานเฟย
“หลิงอวี๋!”

“ในปีนั้นเจ้าวางแผนการชั่วร้ายใส่ข้าอย่างไร้ยางอาย… จากนั้นยังใช้ป้ายทองอาญาสิทธิ์ที่องค์จักรพรรดิพระราชทานให้มาบีบบังคับให้ข้าแต่งงานกับเจ้า...”

“มาตอนนี้ยังลอบขโมยของล้ำค่าที่เสด็จแม่ของข้าทิ้งเอาไว้ เพื่อเติมเต็มสิ่งที่เจ้าขาดหายไป! ยิ่งไปกว่านั้นคือทำร้ายเฮยจื่อเสียจนปางตาย!”

“หากว่าข้ายังไว้ชีวิตเจ้าอีก ข้าก็คงจะไม่แซ่เซียวแล้ว!”

ใคร?

ใครกำลังพูดอยู่กัน

ขณะที่เธอกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงแส้ “เพียะ!” ดังขึ้น

ทั่วทั้งตัวของหลิงอวี๋เจ็บปวดจนสั่นสะท้าน จนต้องลืมตาขึ้นมาทันที...

จากนั้นเมื่อมองเห็นด้านหน้าของเธอ มีชายหนุ่มหล่อเหลา สูงส่งราวกับเทพเจ้านั่งอยู่บนรถเข็น จ้องมองยังเธออย่างแข็งกร้าว

“โบย! ห้าสิบแส้! อย่าให้ขาดแม้แต่หนึ่ง!”

“โบยให้ตาย แล้วจงลากไปโยนทิ้งที่สุสานรวมซะ!”

เพียะ!

เพียะ!

เพียะ!

เสียงแส้ดังออกมาพร้อมกับเสียงลมครั้งแล้วครั้งเล่ากระแทกลงบนกายของหลิงอวี๋

หลิงอวี๋เจ็บปวดจนดวงตามืดมน อีกเพียงนิดเกือบจะเป็นลมไป...

หลิงอวี๋ที่เกือบจะสิ้นลมไป เธอนึกไม่ออกว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ท่านอ๋องอะไรกัน? เฮยจื่ออะไร?

เมื่อครู่นี้เธอยังปีนภูเขาหิมะเหมยหลี่อยู่กับเพื่อน ๆ อยู่เลย!

ใช่แล้ว ในตอนนั้นจู่ ๆ ก็เกิดลมพายุแรงขึ้น...

หิมะบนภูเขาถล่มลงมา เธอตกลงมาจากยอดเขาสูง ทั้งร่างกายของเธอตกลงไปพร้อมกับหินที่ถล่มลงมาเข้าไปในหุบเขา...

เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบกับฉากนี้เข้า

หรือว่าเธอจะตกลงไปในรอยแยกของห้วงเวลา และเดินทางข้ามผ่านเวลามา?

แส้โบยลงมาบนศีรษะและใบหน้าของเธอ เด็กชายอายุสามขวบเป็นเหมือนกับแมวตัวใหญ่ที่คอยอยู่ข้าง ๆ ไม่รู้ว่าวิ่งมาจากที่ใดกัน กอดหลิงอวี๋เอาไว้แน่น ส่งเสียงตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง

“อย่าตีท่านแม่ของข้า… ข้าไม่อนุญาตให้พวกเจ้าตีท่านแม่ข้า...”

ผู้ที่ทุบตีอยู่นั้นไม่คิดเลยว่า จู่ ๆ เขาจะพุ่งเข้ามา แส้ที่เหวี่ยงออกไปไม่ทันได้เก็บกลับคืน พลันฟาดลงบนกายของเด็กน้อย...

ตีจนเขาส่งเสียงร้องอย่างน่าสังเวชออกมา กระเด็นลอยออกไปจนล้มลงบนพื้นอย่างแรง

หลิงอวี๋มองเด็กน้อยด้วยความตื่นตกใจ เมื่อมองเห็นร่างกายผอมบางของเขาล้มลงบนพื้นไร้ชีวิตราวกับตุ๊กตาผุพัง ในใจก็เจ็บปวดขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้...

ทันใดนั้น ในหัวก็ปั่นป่วนขึ้นมา ความทรงจำมากมายนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่ในจิตใจ...

“ต่อให้เจ้าวางแผนให้ข้าทำลายความบริสุทธิ์ของเจ้าไป ตัวข้าผู้เป็นอ๋องก็ไม่มีทางที่จะแต่งงานกับเจ้า ข้ามีคนที่ข้ารักอยู่แล้ว แม้แต่นิ้วมือของนาง เจ้าก็มิอาจจะเทียบได้!”

“หลิงอวี๋ เจ้าอาศัยบุญคุณที่ต้องทดแทนจากการรับดาบแทนข้า หยิบเอาป้ายทองอาญาสิทธิ์ที่องค์จักรพรรดิพระราชทานให้กับเจ้า เพื่อร้องขอให้องค์จักรพรรดิพระราชทานงานอภิเษกให้! ได้ ข้าจะแต่งงานกับเจ้า แต่ข้าจะไม่มีทางที่จะรักเจ้าไปตลอดชีวิตนี้!”

หลิงอวี๋เป็นหลานสาวของเสนาบดีเจิ้นหย่วน ตั้งแต่เล็กได้รับความรักมาโดยตลอด มีรูปร่างหน้าตาที่งดงาม แต่กลับโง่เขลาเบาปัญญา

ในปีนั้น หลิงอวี๋เพิ่งจะมีอายุครบสิบห้าปี ครั้งแรกที่พบกับอ๋องอี้เซียวหลินเทียน ที่เอาชนะสงครามกลับเมืองหลวงมานั้น ก็รู้สึกหลงใหลในรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูหล่อเหลาของเขา

หลิงอวี๋พยายามใช้เล่ห์เหลี่ยมที่มีทั้งหมดของนาง เพื่อให้ได้แต่งงานกับเขา...

เซียวหลินเทียนเกลียดนาง แต่งงานในวันที่สองก็ร้องขอที่จะไปยังสนามรบ ไปครั้งหนึ่งก็ถึงสี่ปี…

และหลังจากที่เซียวหลินเทียนจากไปแล้ว แปดเดือนหลังจากนั้นหลิงอวี๋ก็คลอดก่อนกำหนด ให้กำเนิดเด็กชายออกมา

คนภายนอกต่างก็คิดว่านางสวมเขาให้กับเซียวหลินเทียน...

เซียวหลินเทียนเองก็ถือว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกนอกสมรส แม้แต่ชื่อก็มิได้ตั้งให้!

เสี่ยวเมาเป็นชื่อที่คนรับใช้ในตำหนักตั้งให้กับเขา เพราะเห็นว่าเด็กน้อยผู้นี้ดูอ่อนแอนัก!

ครึ่งปีก่อนหน้านั้น

เซียวหลินเทียนกลับมาจากสนามรบ แต่สองขากลับพิการไป จำต้องนั่งอยู่บนรถเข็น

หลิงอวี๋เพื่อเอาอกเอาใจเซียวหลินเทียนแล้ว แต่งหน้าแต่งตัวทุกวัน เห็นเครื่องประดับ และอาภรณ์งดงาม ก็มักจะนำกลับมา และยังซื้อของจำพวกดาบ พู่กัน หมึก ให้กับเซียวหลินเทียนอีกด้วย

หลิงอวี๋ใช้เงินไปราวกับสายน้ำเพื่อเอาอกเอาใจ แต่มิทำให้เซียวหลินเทียนสั่นไหว กลับทำให้เซียวหลินเทียนขยะแขยงมากยิ่งขึ้น

คนที่มีเจตนาร้าย ที่มองว่านางโง่เขลา ก็วางอุบายให้นางต้องควักกระเป๋าออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

หลิงอวี๋ที่สุรุ่ยสุร่ายใช้สินเดิมของตนจนหมด และยังถูกสาวใช้หลิงผิงยุยง ใช้ชื่อของอ๋องอี้ไปยืมเงินดอกเบี้ยสูงเข้า...

สุดท้ายแล้วเมื่อไม่อาจคืนเงินได้ และก็ถูกหลิงผิงยุยงเข้าอีกเข้าอีกครั้ง จึงลอบขโมยมรดกตกทอดของพระชายาองค์ก่อนมารดาของท่านอ๋องออกไปขายเพื่อใช้หนี้...

สุดท้ายแล้ว ถูกเฮยจื่อบุตรบุญธรรมของอ๋องอวี๋พบเข้า หลิงอวี๋ก็ยังคงโง่เขลาฟังคำยุยงของหลิงผิงอีกครั้ง หลอกเฮยจื่อไปขายเพื่อใช้หนี้อีก......

ในตอนที่ตามหาเฮยจื่อกลับมาได้นั้นก็ถูกทุบตีจนร่างกายบอบช้ำ ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย นี่ถึงได้เป็นการยั่วยุให้อ๋องอี้โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก จนหวดแส้โบยนางจนตายไป...

หลิงอวี๋เรียงลำดับความทรงจำในใจจนเสร็จแล้ว ในใจก็เกิดความคิดหนึ่งเข้า!

เธอที่เป็นแพทย์อัจฉริยะมาจากศตวรรษที่ 21

อัจฉริยะทางการแพทย์ที่กลายเป็นหัวหน้าโครงการวิจัยทางการแพทย์อิสระภายในหน่วยสืบราชการลับเมื่ออายุได้ 16 ปี ยังมิทันได้แสดงพรสวรรค์ความสามารถอย่างเต็มที่ ก็ถูกสวรรค์โยนลงมาในสถานที่แปลกประหลาดนี่เข้าอย่างนั้นหรือ?

แล้วยังมาจบด้วยการอยู่ในร่างผู้โง่เขลาอีกหรือ?

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (4)
goodnovel comment avatar
Saijai Wongsuwan
โง่ขนานแท้
goodnovel comment avatar
Tiwapon Prasertsarn
จบอยู่ในร่างผู้โง่เขลา ?
goodnovel comment avatar
papaporn sala
ให้อัปเดตตอนที่ซื้อไว้หายเกลี้ยงเลย ทำยังไงอยากได้ I'd เดิม เติมเหรียญไว้ตั้งเยอะ
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2672

    สายฝนยังคงโปรยปรายลงมา ทว่าชาวบ้านแห่งหมู่บ้านตงหยางต่างกำลังเร่งมือขุดคลองกันอย่างขะมักเขม้นท่ามกลางสายฝนหูเฉิงถึงกับเรียกภรรยาของตนออกมาช่วย ส่วนป้าหูก็ช่วยรวบรวมเหล่าสตรีในหมู่บ้านมาทำหน้าที่ส่งข้าวส่งน้ำด้วยความพยายามของทุกคน ในที่สุดเมื่อถึงยามค่ำก็สามารถขุดคลองเชื่อมจากหมู่บ้านตงหยางไปยังแม่น้ำสายใหญ่ได้สำเร็จเมื่อเห็นมวลน้ำท่วมไหลระบายออกจากหมู่บ้านตงหยางลงสู่แม่น้ำใหญ่ ใบหน้าของทุกคนก็ปรากฏรอยยิ้มแห่งความยินดีหลิงอวี๋ได้สังเกตทิศทางการไหลของน้ำท่วมแล้ว จึงดึงตัวหูเฉิงมาชี้แนะสถานการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง“ท่านลุงหู วันพรุ่งพวกท่านช่วยขุดเพิ่มในจุดเหล่านี้อีกสักหน่อย เพียงเท่านี้ก็จะสามารถระบายน้ำท่วมขังในหมู่บ้านออกไปได้ทั้งหมดแล้ว”“ในภายภาคหน้าก็ช่วยซ่อมแซมคลองที่ขุดขึ้นมาเหล่านี้ อย่าได้ปล่อยทิ้งร้างไป เช่นนี้แล้วต่อให้ในภายหน้าต้องเผชิญกับพายุฝนหรือน้ำท่วมใหญ่อีก ก็จะมิถูกน้ำท่วมแล้ว!”หูเฉิงเห็นแล้วว่าน้ำท่วมในหมู่บ้านได้ระบายออกไปกว่าครึ่งผ่านคลองสายใหม่นี้แล้ว เขาจึงรู้สึกนับถือหลิงอวี๋จากใจจริงเขามองออกเช่นกันว่า จุดที่หลิงอวี๋ชี้แนะนั้นถูกต้อง การขุดคลองหลายสาย

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2671

    หลิงอวี๋นั่งลงและเริ่มตรวจรักษาผู้ป่วยทันทีโชคดีที่ฮูหยินจี้ยังคงเกรงใจในฐานะของหลิงอวี๋ จึงได้สั่งให้องครักษ์จัดระเบียบให้ชาวบ้านเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยหลิงอวี๋ตรวจรักษาผู้ป่วยอย่างอดทน ส่วนหลิงหว่านคอยช่วยเขียนใบเทียบยาอยู่ข้าง ๆเมื่อเซียวหลินเทียนเข้ามาเห็นภาพนั้น ก็อดรู้สึกเจ็บปวดใจแทนนางมิได้ออกไปวิ่งเต้นมาทั้งวัน ครั้นกลับมาก็ยังมิได้พักผ่อน หลิงอวี๋ลำบากยิ่งนักในเมื่อหลิงอวี๋มิได้พักผ่อน เซียวหลินเทียนก็ย่อมมิพักเช่นกัน เขาไปหาลู่ปินเพื่อมอบหมายภารกิจในการขุดลอกแม่น้ำหลิงอวี๋ยุ่งอยู่จนกระทั่งเที่ยงคืนจึงตรวจผู้ป่วยจนหมดสิ้นนางเหนื่อยล้าจนแทบจะยกแขนมิขึ้น หลังจากชำระล้างร่างกายอย่างเร่งรีบแล้วก็ล้มตัวลงนอนทันทีรุ่งเช้าของอีกวัน เมื่อหลิงอวี๋ตื่นขึ้นมา เซียวหลินเทียนและคนอื่น ๆ ก็เตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางแล้วหลิงหว่านนำเสบียงแห้งมาให้หลิงอวี๋ เมื่อขึ้นรถม้าแล้วก็หยิบออกมาให้นางกิน“พี่หญิงหลิงหลิง เราจะขุดลอกแม่น้ำได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ?”เมื่อคืนหลิงหว่านก็ได้ยินเรื่องราวมาบ้างแว่ว ๆ แต่นางมิอยากจะเชื่อว่าหลิงอวี๋ออกไปเพียงวันเดียวก็สามารถหาหนทางได้แล้

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2670

    เสียงของหูเหิงเอ่ยขึ้นมา “ท่านแม่ ท่านพ่อพูดถูก เสบียงเหล่านี้พวกเรากินมิหมดหรอก แต่พวกป้าเลี่ยวอดอาหารมาหลายวันแล้วขอรับ!”“พวกเด็กกำพร้าและหญิงหม้ายมิสามารถออกไปหาอาหารได้ พวกเราช่วยได้สักนิดก็ช่วยเถิดขอรับ!”“ท่านวางใจได้ หากพวกเราไม่มีเสบียงแล้ว ข้ากับท่านพ่อเข้าไปล่าสัตว์ในภูเขาให้ได้ มิปล่อยให้ท่านแม่กับน้องสาวต้องอดอย่างแน่นอน!”สตรีผู้นั้นเงียบไปสักพักหนึ่งแล้วจึงเอ่ยว่า “นำไปมอบให้เถิด! วันพรุ่งแม่จะไปขุดผักป่าที่ในภูเขาสักหน่อย เอามาผสมกับข้าวแล้วต้มโจ๊กให้พวกเจ้ากิน จะได้ประทังชีวิตไปจนบาดแผลเจ้าหายดี!”หลิงอวี๋ฟังถึงตรงนี้แล้วก็จากไปก่อนหน้านี้นางยังกังวลอยู่ว่าหูเฉิงจะอาศัยการสนับสนุนของตนไปแอบอ้างบารมีเพื่อรังแกผู้อื่น และข่มเหงชาวบ้านบัดนี้เมื่อเห็นว่าแม้มีเพียงแต่เสบียงหนึ่งถุง หูเฉิงก็มิได้เก็บไว้เองแต่แบ่งปันให้คนที่ต้องการความช่วยเหลืออีกทั้งลูกทั้งสองคนและภรรยาของหูเฉิงก็มิใช่คนเห็นแก่ตัวเช่นกัน การที่หลิงอวี๋มอบเสบียงบรรเทาทุกข์ให้กับพวกเขาก็สามารถวางใจได้แล้วหลิงอวี๋รีบกลับไปที่เมืองจงโจว เซียวหลินเทียนยังมิกลับมา ดังนั้นหลิงอวี๋จึงไปหาแม่ทัพจี้ก่อนแ

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2669

    หูเฉิงมองแผนที่ที่หลิงอวี๋วาดขึ้นมาแล้วลูบคางอย่างนิ่งเงียบจากนั้นหูกังก็เอ่ยแทรกขึ้น “ฮองเฮาหลิง ทางน้ำนี้ต้องขุดนานเท่าใดหรือ? เมื่อขุดแล้วจะทำให้น้ำที่ท่วมอยู่ระบายออกไปได้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”หลิงอวี๋จึงเอ่ยออกไปอย่างมั่นใจ “หูกัง ข้าช่วยสำรวจมาให้พวกเจ้าแล้ว… พวกเจ้ามิเคยเห็นแม่น้ำสายนั้น อย่าว่าแต่น้ำที่ท่วมในหมู่บ้านพวกเจ้าเลย น้ำที่ท่วมพวกหมู่บ้านในละแวกนี้ก็ระบายไปได้ไม่มีปัญหา!”“พวกเจ้าไปหาคนมาขุดเถิด ข้าจะรับผิดชอบเรื่องอาหารการกินของพวกเจ้าเอง ไม่มีทางปล่อยให้พวกเจ้าหิวโซไปทำงานเป็นแน่!”จากนั้นหลิงอวี๋ก็หันไปหาหูเฉิงอีกครั้ง “ท่านลุงหู ท่านเป็นคนที่ได้เห็นใต้หล้ามาก่อน ท่านน่าจะรู้ดีว่าพึ่งพาผู้อื่นนั้นมิสู้พึ่งพาตนเอง!”“หวังพึ่งราชสำนักมิได้แล้ว ก็ทำได้เพียงพึ่งพาตนเองเท่านั้น! หากพวกท่านมิยินยอมที่จะช่วยเหลือตนเองก็ทำได้เพียงแต่รอความตายเท่านั้น!”“ฝนตกหนักเช่นนี้มิรู้ว่าเมื่อใดจะหยุดตก หากพวกท่านอยู่บนภูเขาเช่นนี้ไปตลอด ไม่มีใครไปขุดลอกระบายน้ำ เช่นนั้นสถานการณ์ก็จะเลวร้ายลงเรื่อย ๆ!”“แม้ว่าพวกเราจะอยากช่วยเหลือพวกท่าน แต่ก็ไม่มีกำลังคนและทรัพยากรมากถึงเพียงนั

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2668

    “ฮองเฮาหลิงประสงค์ถามสิ่งใด หากหูเฉิงรู้จะตอบทุกสิ่งมิปิดบัง และจะพูดความจริงอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”หูเฉิงแสดงท่าทีเคารพอย่างมาก แม้แต่จะนั่งตรงหน้าหลิงอวี๋ก็ยังมิกล้า“ท่านลุงหูนั่งลงคุยกันเถิด!”หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อย นางข่มขวัญหูเฉิงได้เรียบร้อยแล้วจึงมิจำเป็นต้องรักษาระยะห่างระหว่างกันอีกหูเฉิงเองก็มิใช่คนขี้ขลาด เขาคิดว่าครอบครัวของตนตกต่ำถึงเพียงนี้แล้ว มิได้มีอะไรจะเสียอีก เขาจึงนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าหลิงอวี๋อย่างใจเย็น“ท่านลุงหู เมื่อครู่ข้าบอกไปแล้วว่าราชสำนักของพวกท่านยังเอาตัวมิรอด ยามนี้คงมิอาจช่วยเหลือพวกท่านได้!”“ข้า สามีของข้าและเจ้าแห่งทิศใต้แท้จริงแล้วเป็นสหายกัน พวกเรามาจากฉินตะวันตกก็เพื่อที่จะช่วยเหลือเจ้าแห่งทิศใต้ สิ่งเหล่านี้อาจจะไกลเกินไปสำหรับพวกท่าน เช่นนั้นเรามาพูดถึงสิ่งที่ใกล้ดีกว่า!”“ท่านบอกข้าทีว่าพวกท่านติดอยู่บนภูเขานี้กี่คน?”หูเฉิงครุ่นคิดแล้วเอ่ยออกไป “ฮองเฮาหลิง พวกเราเป็นราษฎรของหมู่บ้านตงหยาง ที่หมู่บ้านตงหยางมีราษฎรอยู่กว่าร้อยครัวเรือนพ่ะย่ะค่ะ จำนวนคนก็น่าจะห้าร้อยกว่าคน”“ครั้นเมื่อน้ำท่วม พวกเราล้วนวิ่งขึ้นภูเขากัน มีคนจำนวนมากที่ตา

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2667

    หลิงอวี๋เห็นว่าเด็กหนุ่มที่พูดอยู่ใส่เพียงเสื้อตัวหนึ่งเท่านั้น อีกทั้งที่แขนเสื้อก็ยังมีเลือดซึมออกมาด้วยนางจึงรู้สึกสะกิดใจขึ้นมา เด็กหนุ่มผู้นี้พยายามล่าสัตว์มาอย่างสุดชีวิตจึงกังวลว่าตนจะแย่งชิงไปกระมัง?นางครุ่นคิด จากนั้นก็หยิบเสบียงหนึ่งถุงและโอสถรักษาแผลหนึ่งกล่องออกมาจากในมิติ จากนั้นก็เอ่ยออกไปอย่างอดทน “ท่านลุงหู ข้าขอมอบเสบียงถุงนี้กับพวกท่านก่อน เพื่อเป็นการพิสูจน์ความจริงใจของข้า!”“อีกอย่างเด็กหนุ่มผู้นี้ได้รับบาดเจ็บมา ข้าจึงมอบโอสถรักษาแผลให้เขาด้วยหนึ่งกล่อง พวกท่านถอยหลังไปสักหน่อย ข้าจะโยนขึ้นไปให้!”บุรุษผู้นั้นยกหน้าไม้ขึ้นมาอย่างระวังตัว หลิงอวี๋กังวลว่าลูกดอกของเขาจะยิงทะลุถุงข้าวเข้า นางจึงรีบเปิดให้เขาดูอย่างรวดเร็วบุรุษผู้นั้นตาไวมาก เมื่อเขาเห็นว่าเป็นถุงเสบียงจริง ๆ ก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันทีครั้นเมื่อเกิดน้ำท่วม ครอบครัวของพวกเขาเอาแต่ห่วงจะหนีเอาตัวรอด ต่างก็มิได้นำเสบียงออกมาหลายวันมานี้ พวกเขาอาศัยล่าสัตว์และขุดผักป่าเพื่อประทังชีวิต มิได้กินข้าวกันมาหลายวันแล้วหลิงอวี๋ยกมือขึ้นสะบัดแล้วโยนขึ้นไป ถุงที่บรรจุข้าวอยู่ห้าหกกิโลก็ตกอยู่ตรงหน้าขอ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status