Share

บทที่ 3

Author: กานเฟย
“ตึกตึก… ตึก...”

ไม่รู้ว่าสลบไปนานเท่าใด หลิงอวี๋ได้ยินเสียงนาฬิกาดังตึกตึกแว่ว ๆ จนลืมตาขึ้นมา...

ทันใดนั้น ดวงตาของหลิงยวี่ก็สว่างขึ้น เธอพบว่าตัวเองอยู่ในห้องทดลองอิสระของตนที่วิทยาลัยแพทย์

หรือว่าตนจะเดินทางข้ามเวลากลับมาแล้ว?

หลิงอวี๋ลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้นขึ้นมา ทว่าเพียงเคลื่อนไหวร่างกายก็รู้สึกได้ว่าทั่วทั้งร่างเจ็บปวด และยังมีเลือดสดไหลออกมา...

เธอก้มหัวลงไปมองก็พบว่าร่องรอยบาดเจ็บของแส้ก็ถูกนำกลับมาด้วย!

เธออดทนต่อความเจ็บปวดตามหากล่องยา แล้วฉีดยาบาดทะยักให้กับตนเอง ก่อนจะรีบจัดการบาดแผลอย่างรวดเร็ว

มีรอยแส้มากมายอยู่ตรงหน้าอก แผ่นหลัง และบนใบหน้า ล้วนแต่ลึกลงสู่ผิวหนัง มองดูแล้วช่างน่าหวาดกลัวและโหดร้าย

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังจัดการอาการบาดเจ็บบนร่างกายอยู่ทางนี้นั้น ก็ก่นด่าสาปแช่งเซียวหลินเทียนไปพลาง สาปแช่งให้เขาไม่ได้ตายดี ขาดลูกหลานสืบสกุล...

เมื่อคำด่า “ขาดลูก” สองคำนี้ออกมา ก็คิดถึงเสี่ยวเมาที่ปกป้องตนจนไม่อาจสาปแช่งต่อไปได้

เธอไม่ได้หวังให้เสี่ยวเมาตายไป!

บาดแผลของหลิงอวี๋เพิ่งจะใส่ยาลงไป ขณะที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังลอยมา

เธอตื่นตกใจ ทันใดนั้นดวงตาก็มืดมนทันที ประหลาดใจที่พบว่าตนเองยังอยู่ในตำหนักอ๋องที่อธิบายไม่ได้นั้นอยู่อีก

เด็กน้อยตัวผอมบางที่ขดอยู่ปลายเท้าของเธอนั้นคือ เสี่ยวเมา!

หลิงอวี๋ประคองร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บนั้น แล้วเข้าไปช่วยตรวจร่างกายของเสี่ยวเมา

ก็ได้ยินด้านนอกนั้นมีคนพูดคุยกันออกมา

แม่นมของหลิงอวี๋ แม่นมลี่คุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้อ้อนวอนออกมาอย่างขมขื่น

“พ่อบ้านฟั่น ขอร้องท่านล่ะ ได้โปรดเชิญเรียกหมอให้คุณชายน้อยและพระชายาเถิด! คุณชายน้อยถึงขั้นกับกระอักเลือดออกมาแล้ว หากว่ายังมิเรียกหมอมาให้เขาจะต้องตายแน่!”

พ่อบ้านฟั่นเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “คุณชายน้อยอะไรเล่า ท่านอ๋องของพวกเรายังมิเคยยอมรับเขามาก่อน นั่นเป็นเพียงแค่ลูกนอกสมรสเท่านั้น!”

“ต่อให้เจ้าจะคำนับให้ข้าสักหนึ่งร้อยครั้ง ข้าเองก็ไม่มีทางช่วยพวกเจ้าเรียกหมอมา!”

“ท่านอ๋องทรงมีรับสั่ง ก่อนที่คุณชายเฮยจื่อจะไม่เป็นอะไรแล้วนั้น พวกเจ้าจะต้องอยู่ในเรือนบุหงาเพื่อสำนึกตน!”

“หากว่าคุณชายเฮยจื่อเป็นอะไรไป พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องถูกฝังไปพร้อมกับเขา!”

หลิงอวี๋ได้ยินคำของพ่อบ้านฟั่นแล้ว ก็โกรธเกลียดเสียจนต้องกัดฟันแน่น

ต่อให้เสี่ยวเมาจะไม่ใช่ลูกของเซียวหลินเทียน เขาเองก็เป็นเพียงแค่เด็กที่บริสุทธิ์เท่านั้น!

ยิ่งไปกว่านั้นเสี่ยวเมาก็เป็นลูกชายแท้ ๆ ของเซียวหลินเทียนจริง ๆ !

ภายใต้แสงไฟสลัว เป็นครั้งแรกที่หลิงอวี๋มองไปยังเสี่ยวเมาอย่างชัดเจน แทบจะร้องไห้ด้วยความเสียใจ”

เสี่ยวเมาไม่ควรมีชื่อว่าเสี่ยวเมา ควรจะเรียกว่า เสี่ยวหลัวโป (หัวไชเท้าน้อย) ถึงจะถูก

หัวของเขาใหญ่มาก ดูไม่เข้ากับร่างกายเล็กอ่อนแอของเขา ดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะขาดสารอาหารมาเป็นเวลานาน

“ท่านแม่… ข้าจะคอยปกป้องท่าน! รอเมื่อข้าเติบโตขึ้น ข้าจะจัดการผู้ที่มารังแกท่านให้หมด...”

เสี่ยวหลัวโปมีอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้น เมื่อสัมผัสก็รู้ได้ว่าร้อนเป็นอย่างมาก รู้สึกได้ว่ามีคนสัมผัสเขา ในขณะที่เขาสลบไปก็ยังคงเอ่ยคำพูดโหดร้ายออกมา

มุมปากของเขายังคงมีคราบเลือดที่ยังคงไม่ได้เช็ดออกมา มองดูแล้วช่างน่าเวทนานัก

“เด็กดี… แม่จะต้องรอเจ้าเติบโต!”

มีเด็กดีที่เอาใจใส่เช่นนี้ หลิงอวี๋ก็เข้าสู่บทบาทของมารดาโดยไม่รู้ตัว

เสี่ยวเมา นอกเสียจากรอยบาดแผลที่ทิ้งเอาไว้จากแส้ที่ช่วยรับแทนหลิงอวี๋แล้ว ยังถูกองครักษ์เตะจนกระดูกหักไปสองซี่

อาการไข้เกิดมาจากร่างกายที่อ่อนแอจนเกินไป อีกทั้งกระดูกซี่โครงยังหักจนก่อให้เกิดขึ้นมา

หากว่าตนเองยังคงอยู่ในห้องวิจัยอิสระแล้วนั้น ยาอะไรก็มีอยู่ทั้งนั้น

ที่นี่ไม่มีอะไรอยู่ ต่อให้ตนเองจะมีทักษะทางการแพทย์ที่น่าภาคภูมิใจอยู่ แต่แล้วจะช่วยคนได้อย่างไรกัน?

เดี๋ยวก่อน… เมื่อกี้นี้ตนไม่ใช่ว่าเข้าไปในห้องวิจัยหรอกหรือ?

เช่นนั้นแล้วมันเกิดขึ้นจริง หรือว่าตนเองกำลังฝันกันนะ?

หลิงอวี๋คิดไปอย่างวุ่นวาย มือลูบลงไปหน้าอกอย่างคุ้นชิน

เดิมทีแขวนจี้หยกที่ย่ามอบ ตอนนี้กลับว่างเปล่า บนผิวหนังนั้นมีรอยนูนขึ้นมา เป็นเหมือนกับปาน ที่มีขนาดใหญ่เท่ากับจี้หยก

เธอลูบไล้อย่างประหลาดใจอยู่สองสามครั้ง ทันใดนั้นดวงตาก็สว่างวาบขึ้นมา เธอย้อนกลับมายังห้องวิจัยของตนอีกครั้ง

ที่แท้แล้วไม่ใช่ความฝัน!

ก็มองไปยังเครื่องมือและยาชนิดต่าง ๆ ในห้องวิจัย

หลิงอวี๋ก็ตื่นเต้นจนเกือบจะกระโดดออกมา นี่คือการชดเชยจากสวรรค์ที่โยนนางไปยังสถานที่บ้าบอนั่นหรือ?

เช่นนั้นแล้ว เสี่ยวเมาก็ถือว่ามีทางช่วยเหลือแล้ว?!!

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (2)
goodnovel comment avatar
Jocky Tagool
เด็กหน้าไม่เหมือนพ่อเลยรึงัย ถึงมั่นใจนักว่าไม่ใช่ลูกตัวเองน่ะ
goodnovel comment avatar
Tiwapon Prasertsarn
มีทางช่วยเหลือเสี่ยวเมาแล้ว
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2860

    เผยอวี้รีบเอ่ยถามด้วยความร้อนรน “เจ้าวังน้อย มิทราบว่าลูกแก้วนี่สามารถใช้งานได้กี่ครั้งหรือขอรับ?”หากสามารถใช้ได้หลายครั้ง ภายหน้าเมื่อกลับไปกำหนดพิกัดที่ฉินตะวันตกแล้ว มิว่าจะเดินทางไปแห่งหนใด หากคิดถึงบ้านใคร่กลับไปเยี่ยมเยียน ก็สามารถใช้ลูกแก้วนี้เดินทางไปกลับได้หยวนป๋อหัวเราะร่าพลางเอ่ย “เสียใจด้วย ลูกแก้วนี้ใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น!”“พวกท่านอาจมิรู้ การสร้างของสิ่งนี้จำเป็นต้องสิ้นเปลืองวัสดุและพลังปราณไปมิน้อย ต้นทุนการสร้างนั้นสูงลิ่ว จึงมิอาจทำออกมาเป็นจำนวนมากได้!”“ต่อให้เป็นลูกแก้วสมปรารถนาคุณภาพดีที่สุดที่ตำหนักเสวียนเทียนสร้างขึ้น ก็ยังใช้งานได้สูงสุดเพียงสามครั้งเท่านั้น!”เผยอวี้ถามต่ออย่างใคร่รู้ “เช่นนั้นการสร้างลูกแก้วสมปรารถนาสักลูก ต้องใช้เงินจำนวนเท่าใดหรือ?”หยวนป๋อชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว“สามหมื่น? หรือว่าสามแสนตำลึงกัน?” เผยอวี้ถามอย่างมิอยากจะเชื่อหยวนป๋อพยักหน้า “สามแสนตำลึง!”เผยอวี้ ลู่หนานและหลิงหว่านต่างพากันตกตะลึงเงินจำนวนมหาศาลเพียงนี้สร้างลูกแก้วสมปรารถนาได้เพียงลูกเดียวหรือ?นี่เป็นจำนวนเงินที่ชาวบ้านทั่วไปหาทั้งชีวิต หรือต่อให้หาอีกห

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2859

    คำกล่าวของเซียวหลินเทียนทำให้หลิงอวี๋ชะงัก นางจะลืมถ้อยคำนั้นได้อย่างไรย้อนกลับไปเมื่อครั้งยังอยู่ฉินตะวันตก ในวันพิธีแต่งตั้งฮองเฮา ยามที่นางทอดสายตามองฝูงชนที่เนืองแน่น สัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันหนักอึ้งเป็นเซียวหลินเทียนที่ก้าวเข้ามากุมมือนางไว้แน่นเขาเอ่ยกับนางว่า “ในวันพิธีขึ้นครองราชย์ของข้า ข้าเองก็หวาดกลัวเช่นกัน!”จากนั้นเขาก็จูงมือนางก้าวขึ้นสู่แท่นบูชาทีละก้าวและในห้วงเวลานั้นเอง เขาก็ได้กล่าวประโยคนั้นออกมาสองคนเดินเคียง ย่อมมั่นคงกว่าเดินลำพัง!เมื่อหลิงอวี๋หวนนึกถึงเหตุการณ์ในยามนั้น พลันบังเกิดความรู้สึกซับซ้อนในอกตลอดเส้นทางที่ผ่านมา พวกเขาต่างเคียงบ่าเคียงไหล่ ประคับประคองซึ่งกันและกัน ฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการมานับมิถ้วน!เซียวหลินเทียนกำลังใช้วาจานี้บอกกล่าวนางว่า พวกเขาจะยังคงจับมือก้าวเดินต่อไปด้วยกันใช่หรือไม่?มิว่าจะต้องเผชิญกับขวากหนามใด ก็จะมิทอดทิ้งและไม่มีวันปล่อยมือออกจากกันหลิงอวี๋กระชับฝ่ามือของเซียวหลินเทียนแน่นขึ้น ยามนี้เขามองมิเห็น สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดย่อมเป็นการที่นางคอยกุมมือเขาไว้“หม่อมฉันจำได้!”หลิงอวี๋แย้มยิ้ม “ดังนั้น ชาตินี

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2858

    หากสองใจรักมั่นนิรันดร์กาล ไหนเลยจะต้องอยู่เคียงกันทุกทิวาราตรี!ชั่วขณะนั้น หลิงหว่านพลันคิดตกขอเพียงในใจของเผยอวี้มีนาง ต่อให้มิได้แต่งงานกับเขา แต่ได้คอยประคับประคอง ปลอบโยนซึ่งกันและกันเช่นนี้ เพียงเท่านี้ก็ดีมากแล้ว!หากเผยอวี้มิแต่งภรรยาอื่น นางเองก็จะมิยอมออกเรือนกับบุรุษใด!นางเชื่อมั่นว่าท่านพ่อท่านแม่ หรือแม้แต่ท่านอดีตเสนาบดี จะต้องเข้าใจและสนับสนุนนางเป็นแน่!“หว่านเอ๋อร์!”เผยอวี้เองก็ตระหนักถึงความนัยในวาจานั้น เขาเผลอกระชับอ้อมกอด รั้งร่างของหลิงหว่านแนบชิดอกอีกครา“เชื่อข้า ข้าจะมิปล่อยให้เจ้าต้องรอนานถึงเพียงนั้น! และข้ายิ่งไม่มีวันปล่อยให้เจ้าต้องแก่เฒ่าไปอย่างโดดเดี่ยว!”“เพราะข้า... ตัดใจทำเช่นนั้นมิได้...”เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกที่หลิงหว่านมีต่อตนอย่างแน่ชัด เผยอวี้ก็ยิ่งมั่นใจเปี่ยมล้นเขาจะต้องทำให้ท่านพ่อท่านแม่ยอมรับการแต่งงานนี้ด้วยความเต็มใจให้จงได้ถึงยามนั้น เขาจะจัดงานแต่งอย่างยิ่งใหญ่ ให้หลิงหว่านได้แต่งเข้ามาอย่างสมเกียรติและภาคภูมิทั้งสองกอดกันเงียบงัน นี่เป็นคราแรกที่ต่างฝ่ายต่างเปิดเผยความในใจ ทำให้พวกเขารู้สึกว่าความสุขเช่นนี้ช่างได้ม

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2857

    “หว่านเอ๋อร์...”เผยอวี้พึมพำแผ่วเบา “เรื่องที่เกิดขึ้นในฉินตะวันตก องค์จักรพรรดิทรงเล่าให้ข้าฟังหมดแล้ว!”“ข้าขอโทษ ครอบครัวข้าทำให้เจ้าต้องเจ็บช้ำน้ำใจ!”หลิงหว่านพยายามหยัดกายลุกขึ้น ทว่ากลับถูกเผยอวี้โอบกอดไว้แน่น เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก“หว่านเอ๋อร์ ชาตินี้หากมิใช่เจ้า ข้าก็จะมิขอแต่งงานกับผู้ใด!”“หากพวกเขามิเห็นด้วย ข้าจะพยายามเกลี้ยกล่อมจนกว่าจะยอม!”“หนึ่งปี สองปี ขอเพียงเจ้ายินดีรอข้า ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด!”หลิงหว่านชะงักงันไปทันทีเผยอวี้กับเซียวหลินเทียนอายุไล่เลี่ยกัน ลูกของเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋ก็ห้าขวบกว่าแล้ว แต่เผยอวี้กลับบอกว่าขอเพียงนางยอมรอ เขาจะเพียรพยายามเกลี้ยกล่อมคนในครอบครัวให้ยอมรับนางให้ได้!เผยอวี้มิรีบร้อนเรื่องสืบทอดทายาทตระกูลเผย มีลูกหลานสืบสกุลหรือไรกัน?“หว่านเอ๋อร์ ข้าชอบเจ้า!”เสียงของเผยอวี้ดังขึ้นข้างหูหลิงหว่าน เขาเอ่ยด้วยความรวดร้าว “ข้านึกภาพมิออกเลยว่าตัวข้าเองจะแต่งงานกับสตรีอื่นได้อย่างไร!”“ข้าอยากให้เจ้าเป็นคนให้กำเนิดลูกของข้า... ข้าอยากให้ทุกวันหลังเลิกประชุมขุนนาง เมื่อกลับถึงเรือนก็ได้กินฝีมือปลายจวักของเจ้า!”“

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2856

    “องค์จักรพรรดิ ท่านทรงมอบพระราชโองการสมรสพระราชทานให้กระหม่อมแต่งงานกับหว่านเอ๋อร์มิได้หรือขอรับ?”เผยอวี้วิงวอนอย่างปวดร้าวเซียวหลินเทียนกล่าวอย่างจนใจ “เรื่องนี้พี่หญิงหลิงหลิงของเจ้าลั่นวาจาไว้แล้วว่าห้ามก้าวก่าย!”“เผยอวี้ นางพูดถูกแล้ว ชีวิตวันหน้าคือหว่านเอ๋อร์ที่ต้องอยู่ร่วมกับคนตระกูลเผย หากท่านแม่และท่านย่าของเจ้ายังมิยอมรับนาง หว่านเอ๋อร์แต่งเข้าไปก็คงมีแต่ความทุกข์ใจ!”“เจ้าเป็นพี่น้องของข้า ข้าย่อมอยากเห็นเจ้ามีความสุข และข้าก็มิอยากให้เจ้ากลับบ้านไปแล้วต้องจมอยู่ท่ามกลางศึกพวกนางทุกวัน!”วาจาของเซียวหลินเทียนล้วนเป็นความจริง ไหนเลยเผยอวี้จะมิเข้าใจหลักการที่ว่าครอบครัวปรองดองนำมาซึ่งความเจริญทว่าจะให้เขาตัดใจจากหว่านเอ๋อร์เพื่อตามใจท่านแม่และท่านย่า เขาทำมิได้“เอาเช่นนี้เถิด รอให้กลับไปแล้วเจ้าลองเกลี้ยกล่อมท่านแม่ของเจ้าดูอีกครั้ง หากนางยอมเปลี่ยนท่าที ข้าจะประทานสมรสให้พวกเจ้าเอง!”เซียวหลินเทียนพูดปลอบโยนเผยอวี้กำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ รู้สึกไร้เรี่ยวแรงและจนปัญญายามเผชิญหน้าศัตรูเขามิเคยหวาดหวั่น ทว่าสิ่งที่ต้องเผชิญหาใช่ศัตรูไม่ แต่เป็นท่านแม่และท่าน

  • ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา   บทที่ 2855

    หลิงอวี๋และหลิงหว่านแยกตัวไปจัดเตรียมสำรับมื้อค่ำ เผยอวี้ได้แต่เหม่อมองแผ่นหลังของหลิงหว่านที่เดินจากไป ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ยากจะอธิบายหลิงหว่านยังจดจำความแค้นเคืองที่มารดาและท่านย่าของเขาเคยคัดค้านมิให้นางแต่งเข้าตระกูลเผยอยู่หรือไม่?ที่นางแสดงท่าทีห่างเหินเย็นชาประหนึ่งคนแปลกหน้าเช่นนี้ เป็นเพราะนางมิอยากจะข้องแวะกับเขาอีกแล้วหรือ?“เผยอวี้ เข้ามา!”เซียวหลินเทียนเดินนำเข้าไปในห้อง เมื่อสัมผัสได้ว่าเผยอวี้มิได้ตามเข้ามา จึงเอ่ยเรียกขึ้นเผยอวี้รีบก้าวตามเข้าไป ทันใดนั้นก็เห็นจั่วชิวเดินนำอยู่ด้านหน้า ส่วนเซียวหลินเทียนเดินตามหลังเผยอวี้ชะงักไปเล็กน้อย ตามกฎแล้วจั่วชิวเป็นเพียงองครักษ์เงา ย่อมมิอาจเดินนำหน้าผู้เป็นนายได้ทว่าเพียงชั่วพริบตาเผยอวี้ก็เข้าใจสถานการณ์ ดวงตาของเซียวหลินเทียนมองมิเห็น จั่วชิวซึ่งมีหน้าที่ดูแลจึงต้องเดินนำหน้าเพื่อคอยบอกทิศทางขอเพียงเซียวหลินเทียนใช้หูฟังเสียงฝีเท้าและเดินตามการนำทางของเขา ก็จะมิเดินพลาดเป้าเช่นนี้แล้ว จั่วชิวก็เปรียบเสมือนดวงตาของเซียวหลินเทียนนั่นเองเมื่อคิดได้ดังนั้น เผยอวี้ก็อดรู้สึกปวดร้าวและสะท้อนใจมิได้

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status