บทที่ 1

ต้นวสันตฤดูเดือนสอง ณ ภูเขาเชวี่ย หิมะในฤดูหนาวยังไม่ละลายดี ฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างกะทันหัน พัดพาเอาทั้งหมอก หิมะ และโคลนเข้าไว้ด้วยกัน

ต้นต้วนในป่าถูกปกคลุมด้วยสีขาวโพลน สายลมและสายฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนักหน่วง เมื่อม้าที่คลุ้มคลั่งตัวหนึ่งบรรทุกคนพุ่งเข้ามา ก็ได้ทำลายความเงียบสงัดท่ามกลางหิมะลง

ซ่งถังหนิงยังคงจมอยู่กับความรู้สึกขาดอากาศหายใจจากการถูกบีบคอ พยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้ ในชั่วพริบตาต่อมา ทั้งร่างของนางก็ถูกเหวี่ยงจนลอยกระเด็นออกไป

บังเหียนบาดนิ้วจนเป็นแผล ร่างกายร่วงหล่นลงไปในกองหิมะอย่างแรง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็กลิ้งตกลงไปเบื้องล่างเรื่อย ๆ

“ฟู่! ——”

น่องกระแทกเข้ากับก้อนหินอย่างรุนแรง เสียงลมพัดเสียดใบหู

ซ่งถังหนิงเจ็บปวดจนแทบจะหมดสติไป

นางโบกมือคว้าก้อนหินที่อยู่ใกล้ที่สุด แขนถูกหินขูดจนเป็นรอยเลือดยาวเหยียด รอจนกระทั่งร่างกระแทกเข้ากับพงหญ้าบนทางลาดชันหลายครั้ง จึงสามารถยึดเกาะร่องหินไว้ได้และทรงตัวไว้ได้มั่นคง

ถังหนิงหอบหายใจอย่างหนัก ความรู้สึกขาดอากาศหายใจก่อนตายจากการถูกบีบคอนั้น ผสมปนเปกับความเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งร่าง นางมองกิ่งไม้ที่หักโค่นอยู่บนที่สูงด้วยความมึนงง

เบื้องล่างคือป่าหิมะอันกว้างใหญ่ไพศาล ไกลออกไปมีเสียงร้องโหยหวนของม้าดังแว่วมา

ที่นี่คือ…

ภูเขาเชวี่ย?

นางกลับมาแล้วจริง ๆ

กลับมาตอนอายุสิบห้าปี ขณะที่ประสบอุบัติเหตุจนเสียโฉมที่วัดหลิงอวิ๋น

ปีนี้ ซ่งซูหลานซึ่งเป็นพี่สาวต่างมารดาเพิ่งจะเข้าจวน ก็อาศัยความน่าสงสารของชาติกำเนิด ทำให้พี่ชายของนางโปรดปรานและเอ็นดูเป็นพิเศษ

เพียงแค่ซ่งซูหลานหลั่งน้ำตา ก็สามารถหลอกล่อให้ลูกพี่ลูกน้องที่รักใคร่นางมาตั้งแต่เด็ก และคู่หมั้นที่เติบโตมาด้วยกันประคบประหงมนางราวกับดวงใจ

เพียงเพราะนางมีเรื่องทะเลาะกับซ่งซูหลาน คนที่เคยเป็นญาติสนิทที่สุดของนางทั้งสามคนกลับทอดทิ้งนางไว้ในป่ารกร้างไร้ผู้คน ปล่อยให้นางตกหน้าผา ขาหัก และเสียโฉม

สายฝนเย็นเยียบสาดซัดเข้าใบหน้า โลหิตไหลเข้าตาจนแสบไปหมด

ซ่งถังหนิงกัดฟันแน่นพยายามจะปีนขึ้นไป แต่พอขยับตัวก็กลับไถลลงไปเบื้องล่าง

นางเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เพิ่งจะกลับมา หรือว่าจะต้องตายอีกครั้ง...

“เมื่อครู่เหมือนจะได้ยินเสียงมาจากทางนี้ เอ๊ะ ตรงนี้มีม้าอยู่ตัวหนึ่ง... นายท่าน จะไปดูหรือไม่ขอรับ?”

“ดูคนตายหรือ?”

“...ก็จริง ตกจากที่สูงขนาดนี้ คนคงตายไปนานแล้ว...”

ซ่งถังหนิงได้ยินเสียงที่คลุมเครือจากทางลาดชันด้านบนราวกับกำลังจะเดินจากไป นางไม่สนใจความประหลาดใจและความสับสนจากการได้เกิดใหม่แล้ว นางคว้าก้อนหินใต้มือไว้แน่นแล้วตะโกนออกไปสุดเสียง “ข้างบนมีคนอยู่หรือไม่ ช่วยด้วย! ช่วยข้าด้วย!!”

ข้างบนเงียบไปชั่วขณะ ไม่นานก็มีศีรษะหนึ่งโผล่ออกมา

“โอ้ ช่างดวงแข็งจริง ๆ ยังรอดชีวิตมาได้อีกหรือ?”

ซ่งถังหนิงมองผ่านม่านฝน ไม่เห็นชัดเจนว่าคนที่อยู่ข้างบนเป็นใคร เห็นเพียงเสื้อคลุมฟางที่เขาสวมอยู่

นางรีบอ้อนวอน “ท่านผู้กล้า ข้าคือคุณหนูรองแห่งจวนซ่งกั๋วกง พระชายาเฉิงคือท่านน้าของข้า ท่านลุงของข้าคือเสนาบดีผู้ช่วยสำนักราชเลขาธิการซ่งหง ขอท่านผู้กล้าโปรดช่วยข้าด้วย จวนของข้าจะต้องตอบแทนอย่างงามแน่นอน”

ทันทีที่นางอ้าปาก น้ำฝนก็ผสมกับเลือดไหลเข้าปาก ทำให้นางสำลักจนร่างกายโงนเงน

คนที่อยู่ข้างบนประหลาดใจ “นายท่าน เป็นคุณหนูจากจวนซ่งกั๋วกงขอรับ”

“คนของสกุลซ่งหรือ?”

เสียงของคนคนนั้นเมื่อครู่ไพเราะดุจหยกกระทบกันเบา ๆ “พาขึ้นมา”

“ขอรับ”

คนที่อยู่บนทางลาดชันรับคำสั่งแล้วกระโดดลงไป ก้อนกรวดที่สั่นคลอนอยู่แล้วก็ร่วงลงมาเพราะเขา

ซ่งถังหนิงตกใจจนต้องรีบหลับตา มือที่จับก้อนหินสั่นเทาและร้องเสียงหลง ขณะที่กำลังจะร่วงลงไป ก็ถูกใครบางคนคว้าตัวไว้แล้วดึงขึ้นมา พลิกตัวทะยานขึ้นไปด้านบน

วิชาตัวเบาของคนผู้นั้นยอดเยี่ยมยิ่งนัก ในชั่วพริบตาก็ถึงที่หมาย เมื่อเท้าแตะพื้นดินที่มั่นคงในป่าหิมะ และแน่ใจว่าตนเองรอดแล้ว ซ่งถังหนิงก็เข่าอ่อนทรุดลงนั่งบนพื้น

ม่านตาของนางถูกเลือดบดบัง ทุกสิ่งเบื้องหน้าจึงเป็นสีแดงฉาน นางเงยหน้าขึ้นมองรถม้าเบื้องหน้าแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณท่านผู้กล้าที่ช่วยชีวิต...”

“ผู้กล้าหรือ?”

ผนังรถม้าทำจากไม้แดงประดับด้วยทองสำริดแกะสลักลวดลาย หน้าต่างมีมือข้างหนึ่งยื่นออกมา

ซ่งถังหนิงเห็นม่านนั้นถูกเลิกขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าด้านข้างที่คมคายราวกับแกะสลัก แฝงไปด้วยความสูงส่งและสง่างาม ม่านตาของนางหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว สีหน้าเหม่อลอย

ท้องฟ้าสีเลือด พื้นดินสีเลือด รถม้าสีเลือด

และ

เซียวเยี่ยน...

ใบหน้าของซ่งถังหนิงซีดขาวในทันที ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ช่วยนางจะเป็นคนของเซียวเยี่ยน

เดิมทีเซียวเยี่ยนมาจากสำนักขันที เป็นหัวหน้าขันทีในวัง เนื่องจากได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ จึงได้กุมอำนาจบัญชาการกองกำลังทหารในเมืองหลวง ในมือมีองครักษ์เกราะดำที่ทุกคนต่างหวาดกลัว คอยทำหน้าที่กำจัดเหล่าขุนนางที่ไม่เห็นพ้องหรือเป็นปฏิปักษ์กับฮ่องเต้โดยเฉพาะ

ผู้ใดที่ถูกเขาหมายหัวล้วนต้องพบกับจุดจบที่เลวร้าย คนที่ตายด้วยน้ำมือเขานั้นมีนับไม่ถ้วน

ขุนนางทั่วทั้งราชสำนักต่างมองว่าเขาเป็นขันทีทรราช แต่เพราะอำนาจล้นฟ้าของเขา แม้แต่เชื้อพระวงศ์และขุนนางผู้มีอำนาจเมื่อพบเขาก็ต้องก้มหัวเรียกเขาว่า “หัวหน้าเซียว”

เซียวเยี่ยนเป็นคนเย็นชาอำมหิต ใช้วิธีการที่เหี้ยมโหดปรานี เขาไม่มีญาติมิตรหรือคนรู้จัก ไม่มีพันธะใด ๆ แต่ในชาติที่แล้ว เขากลับกลายเป็นที่พึ่งพิงที่ใหญ่ที่สุดของซ่งซูหลาน พี่หญิงของนางผู้มีชาติกำเนิดเป็นบุตรีอนุนอกเรือน

ใบหน้าของซ่งถังหนิงซีดขาว นางก้มหน้าลงต่ำ นึกถึงเรื่องราวที่นางได้ยินคนเฝ้ายามคุยกัน ในระหว่างที่นางถูกสกุลซ่งกักขัง

พวกเขาบอกว่า หัวหน้าเซียวรับซ่งซูหลานเป็นน้องสาวบุญธรรม

พวกเขาบอกว่า หัวหน้าเซียวดูแลน้องสาวคนนี้เป็นอย่างดี

ด้วยอำนาจของเซียวเยี่ยน ไม่มีใครกล้าดูถูกซ่งซูหลาน

ผู้คนในเมืองหลวงต่างพากันประจบประแจงและยกย่องซ่งซูหลานเพราะสถานะนี้ แม้ว่าภายนอกบุตรีอนุนอกเรือนคนนี้จะมีตำแหน่งเป็นเพียงบุตรอนุภรรยา แต่กลับมีชีวิตที่สูงส่งกว่าองค์หญิงเสียอีก

ซ่งถังหนิงจำได้ไม่เคยลืม หลังจากที่นางตกหน้าผาที่ภูเขาเชวี่ยจนเสียโฉม เพราะ “ความริษยา” ที่มีต่อซ่งซูหลาน นางจึงถูกคนสกุลซ่งกักขังไว้ในจวนนานหลายปี ส่วนซ่งซูหลานกลับได้แต่งงานกับลู่จื๋อเหนียน คู่หมั้นที่เติบโตมาด้วยกันและหมั้นหมายกันมานานหลายปีของนาง

ในวันที่พวกเขาแต่งงานกัน นางอาศัยช่วงชุลมุนหนีออกมาได้อย่างยากลำบาก ทว่าที่หน้าประตู นางกลับชนเข้ากับเซียวเยี่ยนที่สวมชุดคลุมขนปีกนกกระเรียน ผู้ซึ่งกำลังยืนอยู่ต่อหน้าซ่งจิ่นซิวพี่ชายของนาง

“นางคือ?” เซียวเยี่ยนแสดงสีหน้าเย็นชา

พี่ชายของนางซ่งจิ่นซิว ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ “คนบ้าในจวน ทำให้ท่านหัวหน้าตกใจแล้ว”

“ในเมื่อเป็นคนบ้า ก็ดูแลให้ดี”

เพียงประโยคเดียว นางก็ถูกจับตัวกลับไป

ในคืนนั้น นางก็ถูกรัดคอจนตายในห้อง ก่อนตายได้ยินเพียงเสียงเย็นยะเยือกของคนข้างหลังว่า

“ใครใช้ให้เจ้าไปรบกวนคนที่ไม่ควรรบกวน”

......

ความรู้สึกขาดอากาศหายใจจากการถูกผ้าขาวรัดคอทำให้นางหายใจถี่ขึ้น ราวกับว่านางเห็นตัวเองคอพับ ตาเบิกโพลง ตายตาไม่หลับ

ซ่งถังหนิงตกใจจนอยากจะถอยหลัง แต่กลับชนเข้ากับขาของชางลั่งโดยไม่ทันได้ระวัง

ชางลั่งเห็นเด็กสาวหนาวจนหน้าซีดเผือด ก็หยิบร่มขึ้นมากางให้นาง “แม่นางน้อยซ่งไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่? ฝนตกหนักขนาดนี้ ที่นี่ก็เปลี่ยวและเดินทางลำบาก แม่นางน้อยซ่งมาที่นี่คนเดียวได้อย่างไร?”

ซ่งถังหนิงก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความตื่นตระหนก “ข้าไม่ได้มาคนเดียว ข้ามากับพี่ชายเพื่อไหว้พระที่วัดหลิงอวิ๋น”

“ไหว้พระหรือ?” ชางลั่งประหลาดใจ “ที่นี่ห่างจากวัดหลิงอวิ๋นไกลมากนะ”

ซ่งถังหนิงกลัวเซียวเยี่ยน และไม่รู้ว่าตอนนี้เขามีความเกี่ยวข้องกับซ่งซูหลานแล้วหรือไม่

นางไม่กล้าพูดถึงความผิดของซ่งซูหลาน ได้แต่พูดอย่างระมัดระวัง “พี่ชายของข้ามีธุระด่วนต้องกลับเมืองหลวงก่อน ให้ข้าอยู่ที่วัดแล้วจะมารับทีหลัง เป็นข้าที่ดื้อรั้นตามออกมาเลยหลงทาง...”

“โกหก”

คนบนรถม้าพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ขึ้นไปไหว้พระมีถนนหลวง ลงเขาก็มีเช่นกัน คุณหนูจวนกั๋วกงเดินทางย่อมมีบ่าวไพร่ติดตามเป็นกลุ่ม แม้จะดื้อรั้นออกจากวัด ก็ไม่มีทางที่จะขี่ม้ามาถึงที่นี่ตามลำพังเด็ดขาด”

“ข้า...” ถังหนิงตัวสั่น

“ใครส่งเจ้ามา”

คนในเมืองหลวงทุกคนต่างรู้ดีว่า ทุกปีในวันนี้เขาจะขึ้นภูเขาเชวี่ยเพื่อเซ่นไหว้ สตรีผู้นี้บอกว่าไปวัดหลิงอวิ๋น แต่กลับเดินในเส้นทางเล็ก ๆ ที่เขาใช้ขึ้นลงเขา

ช่วงนี้เขากำลังสืบสวนเรื่องราวในอดีตบางอย่าง ซึ่งเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของตระกูลใหญ่หลายตระกูลในเมืองหลวง และยังไปเหยียบตาปลาของใครหลายคนเข้า

เขาต่อสู้กับคนเหล่านั้นในราชสำนักมานานหลายปี พวกสุนัขจนตรอกที่อยากจะเอาชีวิตเขาก็มีอยู่ไม่น้อย

ตระกูลใดกันที่สืบรู้การเดินทางของเขา แล้วใช้ชื่อของคุณหนูสกุลซ่งมา หวังจะใช้แผนเสี่ยงอันตรายเพื่อเข้าใกล้ตัวเขา?

สายตาของเซียวเยี่ยนเย็นชา “สารภาพมาตามตรง จะให้ศพอยู่ในสภาพสมบูรณ์”

ซ่งถังหนิงตกใจในทันที “ข้าเป็นบุตรสาวสกุลซ่งจริง ๆ ข้าไม่ได้โกหกท่านผู้สูงศักดิ์ ข้าแค่หลงทางชั่วขณะจึงมาถึงที่นี่...”

เซียวเยี่ยนก้มหน้าลงมองเด็กสาวที่ตัวสั่นด้วยความกลัวอยู่บนพื้น

ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ราวกับดอกตูมเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ดวงตากลมโตเมื่อร้องไห้ก็แดงก่ำช้ำเลือด ขดตัวเป็นก้อนราวกับสัตว์ป่าตัวน้อยที่บาดเจ็บ แต่เขากลับไม่รู้สึกสงสารเลยแม้แต่น้อย

“ฆ่าทิ้งเสีย”

“เจ้าคนเนรคุณ คิดจะทำร้ายนายท่านของข้าหรือ?”

ชางลั่งที่เมื่อครู่ยังมีสีหน้าเป็นห่วง บัดนี้กลับบีบคอของนางไว้

ความกลัวในวินาทีที่ถูกรัดคอจนตายจู่โจมเข้ามาในใจ ซ่งถังหนิงยื่นมือไปเกาะขอบรถม้าแล้วล้มลงกับพื้น “หัวหน้าเซียวโปรดไว้ชีวิตด้วย!”

“โอ้?”

บนรถม้ามีเสียงหัวเราะเยาะ เซียวเยี่ยนมองลงมาจากที่สูง “เลิกแกล้งทำเป็นไม่รู้จักข้าแล้วหรือ?”

แม้จะเป็นเพียงประโยคเบา ๆ หนึ่งประโยค แต่ถังหนิงกลับรู้สึกราวกับว่าวินาทีต่อมาจะถูกถลกหนัง “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงท่านหัวหน้า เพียงแต่ตอนแรกจำท่านไม่ได้...”

“ตอนนี้จำได้แล้ว”

“ข้า...”

ซ่งถังหนิงรู้สึกชาวาบไปทั้งศีรษะ

เซียวเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ “อะไรกัน กลัวข้าหรือ?”

เขาสลัดความโหดเหี้ยมออกไปราวกับเป็นคนอารมณ์ดี แต่ถังหนิงกลับรู้สึกลำคอตีบตัน “ไม่เจ้าค่ะ ข้าเพียงแค่ได้ยินคนพูดว่าท่านหัวหน้าชอบความสงบ”

“คำพูดเหลวไหลมาจากไหนกัน”

เซียวเยี่ยนราวกับได้ยินเรื่องน่าสนใจอะไรบางอย่าง เขาเท้าแขนกับขอบหน้าต่าง ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย

“ข้าชอบความครึกครื้นที่สุด โดยเฉพาะตอนถลกหนังคนทั้งเป็น เลือดเนื้อที่แหลกเละผสมกับเสียงร้องขอชีวิตอันโหยหวน ช่างไพเราะเสนาะหูยิ่งนัก หนังแผ่นนั้นลอกจากศีรษะลงมา ถลกออกมาทั้งแผ่น งดงามอย่างยิ่ง”

“...”

เมื่อเห็นว่านางหน้าซีดไร้สีเลือด เซียวเยี่ยนก็หัวเราะเยาะ สายตาเย็นชาลงทันที

“โยนนางลงไป”