บทที่ 2

ซ่งถังหนิงคาดไม่ถึงเลยว่าเซียวเยี่ยนจะเปลี่ยนท่าทีได้เร็วขนาดนี้ เมื่อครู่ยังยิ้มแย้มพูดคุยอยู่ดี ๆ ชั่วพริบตาต่อมากลับจะเอาชีวิตนางเสียแล้ว

เมื่อถูกกระชากแขนดึงขึ้นมา นางก็ตระหนักได้ว่าหายนะมาเยือนแล้ว ซ่งถังหนิงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะสงบสติอารมณ์ลง

นางยังตายไม่ได้ นางยังไม่ได้ทำให้สกุลซ่งได้รับผลกรรมที่ก่อไว้ ยังไม่ได้ถามให้แน่ชัดว่าเหตุใดพวกเขาถึงทำกับนางเช่นนั้น

นางเกาะขอบรถม้าไว้แน่น ร่างกายเจ็บปวดราวกับจะฉีกขาด

“หัวหน้าเซียว ข้าไม่ได้โกหกท่าน ข้าเพิ่งจะจำท่านได้เมื่อครู่นี้เองจริง ๆ ก่อนหน้านี้ข้าเคยเห็นท่านในวังหลวงเพียงครั้งเดียว ไม่ได้คุ้นเคยกับท่าน จึงจำท่านไม่ได้ในทันที”

“ข้าไม่ใช่คนเลว ข้าหลงทางจริง ๆ วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของมารดาข้า คนที่วัดหลิงอวิ๋นทุกคนเคยเห็นข้า...”

เด็กสาวถูกลากออกไป พยายามเกาะพื้นดินเพื่อร้องขอชีวิต

ตอนแรกนางยังสามารถแก้ต่างได้อย่างใจเย็น ตะโกนบอกให้เขาไปตรวจสอบยืนยัน แต่ต่อมาเมื่อเห็นว่าเขาเป็นคนเลือดเย็น ก็ค่อย ๆ สิ้นหวังและร้องไห้โฮออกมา

ละอองฝนบดบังสายตา สายฝนที่สาดกระหน่ำทำให้โคลนกระเด็นไปทั่ว

เซียวเยี่ยนเงยหน้าขึ้นมองอย่างเฉยเมย สีหน้าดูเย็นชาและเกียจคร้าน

เสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกสีดำปกปิดคางที่ขาวซีด ดวงตานั้นฉายแววเย็นชาเศร้าสร้อยดุจน้ำค้างแข็ง

จนกระทั่งชางลั่งลากนางไปถึงริมหน้าผา กำลังจะเหวี่ยงนางทิ้งลงไป เสื้อคลุมขนสัตว์ที่เปรอะเปื้อนโคลนของเด็กสาวก็หลุดออก เผยให้เห็นเชือกสีแดงเส้นหนึ่งที่ห้อยลงมาจากคอของนาง

“เดี๋ยวก่อน”

ซ่งถังหนิงเกาะกิ่งไม้ที่หักอยู่ข้างมือไว้แน่น ร้องไห้จนพูดไม่ออก

เซียวเยี่ยนหรี่ตาลงเล็กน้อย กางร่มเดินไปที่ริมหน้าผา ย่อตัวลงไปหยิบเชือกสีแดงที่คอของนางแล้วกระตุกอย่างแรง เชือกพร้อมกับหยกหักครึ่งท่อนที่ห้อยอยู่นั้นก็ตกอยู่ในมือของเขา

หยกนั้นมีสีเทาอมเขียว ไม่โปร่งแสงเหมือนหยกชั้นดี รูปทรงของมันแปลกประหลาดคล้ายกับหางงูที่ถูกตัดขาด

บนตัวหยกมีร่องเส้นแกะสลักแบบเส้นลึกที่มีความหนาบางไม่เท่ากัน บางครั้งยังมีลายงูขดที่นูนขึ้นมาปะปนอยู่ด้วย

“หยกนี้ได้มาจากที่ใด?”

เซียวเยี่ยนทอดสายตาลงต่ำ หางตาคมกริบจนแทบจะทิ่มแทงคนได้

ถังหนิงมองด้วยดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตา “ข้า... ข้าสวมมันมาตั้งแต่เด็ก...”

เซียวเยี่ยนหรี่ตาลง “ตั้งแต่เด็ก?”

ถังหนิงร้องไห้จนจมูกและตาแดงก่ำ หลังจากได้เห็นความโหดเหี้ยมของชายผู้นี้แล้วก็ไม่กล้าโกหก

“ตอนข้ายังเด็ก หยกชิ้นนี้ก็แขวนอยู่ที่คอข้าแล้ว ท่านแม่บอกว่าท่านน้าคนหนึ่งที่ดีกับข้ามากเป็นคนมอบให้ ท่านบอกว่านี่คือของดูต่างหน้าที่ล้ำค่าที่สุดของนาง ให้ข้าสวมติดตัวไว้ และยังกำชับข้าว่าห้ามมอบให้ใครเป็นอันขาด”

กิ่งไม้หักในมือสั่นไหวท่ามกลางสายฝน นางร้องไห้จนไม่เป็นผู้เป็นคน

“ข้า... ข้าไม่ได้โกหกท่าน ข้าไม่ได้โกหกท่านจริง ๆ ท่านเชื่อข้าเถอะ... ข้า...”

อ๊า!!

กิ่งไม้หักทานน้ำหนักไม่ไหว มันหักและร่วงลงเบื้องล่าง ซ่งถังหนิงกรีดร้องสุดเสียงขณะที่ทั้งร่างร่วงหล่นลงไป

ขณะที่นางคิดว่าตัวเองจะต้องตายแน่แล้ว กลับมีมือใหญ่ข้างหนึ่งคว้าแขนของนางแล้วดึงขึ้นมา

ร่างของนางตกลงไปในอ้อมกอดที่เย็นเยียบ มีคนบีบคางของนางไว้

เซียวเยี่ยนพินิจมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยดินโคลนและคราบเลือดในมืออย่างละเอียด ในสมองของเขากลับปรากฏภาพเด็กน้อยที่อ้วนกลมเหมือนขนมบัวลอย น่ารักและอ่อนนุ่ม คอยเดินตามหลังเขาไปทุกหนทุกแห่งเมื่อนานมาแล้ว

“เหตุใด ถึงกลายเป็นอัปลักษณ์เช่นนี้?”

ซ่งถังหนิงถูกบีบคางจนเจ็บไปหมด ทั้งตัวเต็มไปด้วยโคลนและกลิ่นคาวเลือด ทำให้นางหายใจไม่ออก

คนตรงหน้ามีเส้นผมดำขลับดุจเมฆา แม้แต่ขอบเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกก็ยังไม่เปียกฝน แต่นางกลับดูน่าสมเพชราวกับลูกไก่ตกน้ำที่ยังไม่ทันลอกขน ก็ถูกคนจับกดลงไปกลิ้งอยู่ในน้ำหลายครั้ง

ความหวาดกลัวจากการรอดตายอย่างหวุดหวิด ความกังวลใจที่ยังไม่ทันได้ดีใจกับการได้เกิดใหม่ รวมถึงความไม่ยอมจำนนและความหวาดกลัวจากการถูกรัดคอจนตายในชาติที่แล้ว ทั้งหมดนี้ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป เพียงเพราะคำพูดที่เต็มไปด้วยความรังเกียจของเซียวเยี่ยนว่า “อัปลักษณ์”

ตายก็ตายสิ แต่เหตุใดต้องมาว่านางอัปลักษณ์ด้วย?!

ดวงตาของนางแดงก่ำขึ้นมาทันที นางผลักเซียวเยี่ยนออกไป

“ข้าอัปลักษณ์แล้วอย่างไร ข้าอัปลักษณ์แล้วไปขอกินข้าวบ้านท่านหรือไร ข้าอัปลักษณ์แล้วไปขวางหูขวางตาท่านนักหรือไร?”

ถังหนิงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด “ข้าแค่หลงเข้ามาที่นี่ ข้าแค่เดินผิดทางเท่านั้น...”

“ท่านมีอำนาจล้นฟ้า ฆ่าคนเป็นเรื่องสนุก ท่านตัดสินความเป็นความตายของคนได้ตามใจชอบ แต่ข้าไม่เคยล่วงเกินท่านเลยแม้แต่น้อย ท่านไม่อยากช่วยข้า ก็ปล่อยให้ข้าตกหน้าผาตายไปก็ได้ เหตุใดต้องช่วยข้าขึ้นมาแล้วผลักข้าลงไปอีก เหตุใดต้องล้อเล่นกับข้าครั้งแล้วครั้งเล่า...”

“ข้าทำผิดอะไร...”

“ข้าทำผิดอะไร?!!”

ความตื่นตระหนกและความหวาดหวั่นทำให้นางหลงลืมไปชั่วขณะว่าคนตรงหน้าคือใคร หยาดน้ำตาเม็ดโตของซ่งถังหนิงไหลทะลักออกมาเป็นสาย

เดิมทีนางคือบุตรภรรยาเอกของบ้านรองสกุลซ่ง มารดาของนางคือบุตรสาวคนโตของอดีตราชครูผู้ล่วงลับหรงเชียนอัน

ราชครูหรงมีบุตรสาวสองคน บุตรคนโตแต่งให้กับซ่งซีคุณชายรองแห่งจวนซ่งกั๋วกง ส่วนคนรองแต่งให้กับเฉิงอ๋อง

สามีภรรยาซ่งซีเสียชีวิตไปนานแล้ว เหลือเพียงซ่งถังหนิงซึ่งเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว แม้จะไม่มีบิดามารดาคอยปกป้อง แต่ในฐานะที่เป็นทายาทเพียงคนเดียวของบ้านรองสกุลซ่ง และยังมีพระชายาเฉิงผู้เป็นท่านน้าที่รักและปกป้องนางอย่างยิ่ง ประกอบกับบารมีที่ราชครูหรงทิ้งไว้ แม้แต่องค์ฮ่องเต้ยังทรงเอ็นดูเด็กที่กำพร้าตั้งแต่เยาว์วัยเช่นนาง สถานะของถังหนิงในเมืองหลวงจึงนับว่าสูงส่งอย่างยิ่ง

นางหมั้นหมายกับลู่จื๋อเหนียน หลานชายของตระกูลฝั่งมารดาของฮองเฮา ซึ่งก็คือบุตรชายคนโตของภรรยาเอกแห่งสกุลลู่มาตั้งแต่เด็ก ทั้งยังมีซ่งจิ่นซิวพี่ชายคนโตของบ้านใหญ่ในจวน และเซี่ยอิ๋นลูกพี่ลูกน้องจากจวนเฉิงอ๋องคอยดูแลปกป้อง ชีวิตของนางจึงมีแต่ความสุขสบาย แต่การปรากฏตัวของซ่งซูหลานกลับทำลายทุกสิ่งทุกอย่างลง

ครึ่งปีก่อน ท่านอาสามซ่งถานออกไปทำธุระนอกเมือง และได้พาเด็กสาวที่น่าสงสารกลับมาจากอันโจว

ตอนแรกซ่งถังหนิงคิดว่าเป็นเพียงญาติของใครบางคนในจวน จึงปฏิบัติต่อนางอย่างดี แต่ใครจะคิดว่าอีกไม่กี่วันต่อมา ท่านอาสามกลับบอกว่า เด็กสาวคนนั้นคือผลพวงจากความเจ้าชู้ของซ่งซีบิดาของนางซึ่งทิ้งไว้ข้างนอกเมื่อครั้งยังหนุ่ม

ซ่งถังหนิงจะยอมรับในทันทีได้อย่างไรว่า บิดาที่รักมารดาของนางอย่างสุดซึ้งนั้นจะมีคนอื่น

แต่ท่านลุงใหญ่กลับยอมรับเรื่องนี้ ท่านอาสามก็บอกว่าเขาเคยเห็นบิดาอยู่กับหญิงผู้นั้นด้วยตาตนเอง แม้แต่ท่านย่าก็ยังถูกน้ำตาของซ่งซูหลานกล่อม จนต้องมาเกลี้ยกล่อมนางว่าอย่างไรเสียนางก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของบิดา เป็นพี่สาวร่วมสายเลือดของนาง

ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งเกลี้ยกล่อมนางว่า แค่เลี้ยงดูนางไว้ในจวน ให้ข้าวนางกิน

พี่ชายก็บอกกับนางว่า น้องสาวของเขามีเพียงนางคนเดียว จะไม่ยอมให้ซ่งซูหลานข้ามนางไปเด็ดขาด

ซ่งถังหนิงในวัยเยาว์นั้นใสซื่อราวกับกระดาษขาว เมื่อได้ฟังคำพูดของพวกเขาจึงยอมให้นางอยู่ที่นี่ และยังช่วยซ่งซูหลานปกปิดฐานะตามคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่าซ่ง บอกกับคนภายนอกว่า มารดาของซ่งซูหลานเป็นบ่าวรับใช้ที่ดีข้างกายมารดาของนางที่บิดาเคยรับไว้แล้วทิ้งเลือดเนื้อเชื้อไขไว้ เพียงแต่เพราะเมื่อก่อนร่างกายอ่อนแอจึงถูกส่งไปเลี้ยงดูนอกเมืองหลวง

บุตรีอนุนอกเรือนจึงได้กลายเป็นบุตรีอนุในเรือน และนางก็ได้กลายเป็นคุณหนูรองสกุลซ่ง

เดิมทีซ่งถังหนิงคิดว่าแค่มีคนที่ไม่ชอบเพิ่มขึ้นมาในจวนอีกคนหนึ่ง แต่ใครจะคิดว่าซ่งซูหลานจะแย่งชิงความรักของพี่ชายไป แย่งชิงความสนใจของลูกพี่ลูกน้องไป และแย่งชิงคู่หมั้นที่เติบโตมาด้วยกันของนางไป

ส่วนนางกลับต้องเสียโฉม ขาพิการ ถูกกักขังอยู่ในเรือนร้างที่มืดมิดราวกับหนอนที่ดิ้นรนมีชีวิตอย่างน่าสมเพช และสุดท้ายก็ถูกคนรัดคอจนตาย

“เหตุใดพวกท่านต้องรังแกข้าด้วย เพราะอะไร?”

“ข้าทำอะไรผิดกันแน่ ถึงต้องทำกับข้าเช่นนี้...”

หัวใจที่พยายามเข้มแข็งมาตลอดของซ่งถังหนิงพังทลายลง หยาดน้ำตาเม็ดโตไหลทะลักออกมาเป็นสาย น้ำฝนที่เปรอะเปื้อนบนใบหน้าไม่อาจปิดบังดวงตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังได้

ทั้ง ๆ ที่นางต่างหากที่เป็นน้องสาวของซ่งจิ่นซิว

ทั้ง ๆ ที่นางต่างหากที่เติบโตมาด้วยกันกับลู่จื๋อเหนียน

ทั้ง ๆ ที่เซี่ยอิ๋นคือลูกพี่ลูกน้องที่รักใคร่นางมาตั้งแต่เด็ก

นางไม่ได้ทำอะไรเลย นางไม่เคยทำร้ายใครเลย

แต่เหตุใดพวกเขาถึงคอยปกป้องซ่งซูหลานแล้วมาตำหนินาง?

พวกเขาบอกว่านางไม่รู้ความ บอกว่านางไม่รู้จักให้อภัย บอกว่าซ่งซูหลานมีชาติกำเนิดที่น่าสงสาร ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในอดีต กล่าวโทษนางที่เกิดมาสุขสบาย แต่กลับไม่รู้จักสงสารความทุกข์ยากของซ่งซูหลานเลยแม้แต่น้อย

แต่นางไม่ได้เป็นคนทำให้ซ่งซูหลานกลายเป็นบุตรีอนุนอกเรือน สิ่งที่นางปรารถนาเหล่านั้นล้วนเป็นของนางมาตั้งแต่แรก

เป็นซ่งซูหลานที่แย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปจากนาง ทำลายชีวิตทั้งชีวิตของนาง

พวกเขาปกป้องนางอย่างอ่อนโยนและเอาใจใส่ แต่กลับตำหนิว่านางใจคอโหดเหี้ยม

แต่นางทำผิดอะไร?!

เสียงของเด็กสาวราวกับเสียงร่ำไห้ด้วยความโศกเศร้าและทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส เหมือนกับตกอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังที่ไร้ทางหนี จากเสียงร้องไห้ตะโกนจนสุดเสียง กลายเป็นเสียงสะอื้นที่แผ่วเบาด้วยความสิ้นหวัง ค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่งกับพื้น เอื้อมมือไปกอดตัวเอง

“ข้าแค่อยากมีชีวิตอยู่ให้ดี ๆ ... ข้าแค่อยากมีชีวิตอยู่เท่านั้น...”

“เพราะเหตุใด เหตุใดพวกท่านต้องรังแกข้า...”

ความเจ็บปวดที่เสียดแทงกระดูกทำให้นางหอบหายใจ ราวกับตกอยู่ในฝันร้าย นางร้องไห้อ้อนวอน

“ท่านพี่ ข้าเจ็บเหลือเกิน...”

“ท่านแม่... ช่วยข้าด้วย...”

ลมหายใจของเซียวเยี่ยนชะงักไป ราวกับถูกใครบางคนบีบหัวใจ

เขาก้มลงหมายจะยื่นมือออกไป แต่การสัมผัสของเขากลับทำให้ซ่งถังหนิงที่สภาพจิตใจเปราะบางจนถึงขีดสุดราวกับสายป่านที่ขาดผึง เสียงร้องไห้หยุดชะงักลง ก่อนที่ทั้งร่างจะเอนล้มลงไปด้านข้าง

เซียวเยี่ยนใช้แขนยาวคว้าตัวนางเข้ามากอดไว้ เสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน

เมื่อเห็นว่านางหลับตาแน่นและหมดสติไปแล้ว เซียวเยี่ยนก็อุ้มนางขึ้นแล้วพูดกับชางลั่งว่า

“กลับจวน!”