ตอนที่ 9 ความจริงบางอย่าง 2

“สักครู่ของเจ้า ข้าว่านานเกินไปกระมัง ข้านั่งรอจนน้ำชาหมดกาแล้ว ขอข้าเข้าไปดูหน่อย หากน้องสี่เหงื่อออกมากเกินไป เขาอาจป่วยได้นะ”

“อ๊ะ! รัชทายาท พระองค์ทรงรอให้กระหม่อมเข้าไปแจ้งท่านอ๋องตามกฏระเบียบก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้านี่นะ บังอาจยิ่ง แต่เอาเถอะ ถือว่าเป็นคนซื่อตรงภักดีต่อน้องสี่ เราจะไม่ถือสา”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

ในตอนนั้นเอง จ้าวเฟิ่งที่กอดรัดเพ่ยหนิงให้ใบหน้าฝังอยู่ตรงแผ่นอกก็โผล่ออกจากผ้าห่มเพียงผู้เดียว

เขาม้วนตัวนางเก็บไว้ใต้ผ้าห่มอย่างแน่นหนาไร้ช่องลม   รีบหยิบเสื้อคลุมบนพื้นห้องมาสวมร่างเปล่าเปลือยของตนพลางก้าวข้ามประตูเล็กที่ทะลุห้องอาบน้ำไปอย่างรวดเร็ว

หลี่อี้ยืนปาดเหงื่ออยู่หลังประตูห้องอาบน้ำ เมื่อได้รับสัญญาณทางสายตาของจ้าวเฟิ่งที่ทำท่าเพิ่งลุกออกจากถังไม้ก็หันไปเปิดประตู ค้อมเอวผายมือเชิญรัชทายาทเดินเข้ามาอย่างผ่าเผย

“น้องสี่” จ้าวไท่หรงทักทายน้องชายอย่างอารมณ์ดี สายตายังแอบสำรวจไปทั่ว ตั้งแต่ห้องส่วนตัวและห้องอาบน้ำ ขื่อเพดาน

“พี่ใหญ่” จ้าวเฟิ่งหรี่ตา แค่นเสียงอย่างรู้ทัน “ท่านคงมิได้มาตรวจสอบผลจากงานเลี้ยงเมื่อคืนกระมัง?”

ฉับพลันนั้น เขาจึงได้เข้าใจ ยาในสุราเมื่อคืน ไม่แน่ว่าคือฝีมือของหวังซูเหยากับรัชทายาทร่วมมือกันหรือไร?

คำถามแฝงนัยทำรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับมุมปากจ้าวไท่หรง ส่งผลให้ใบหน้ายิ่งงดงามน่าหลงใหล “มีเพียงน้องสี่ที่รู้ใจพี่ใหญ่”

ขณะเอ่ย รัชทายาทหนุ่มยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้    มองสำรวจไปทั่วเนื้อตัว ก่อนที่สายตาจะหยุดลงที่เส้นเลือดหลังมือของน้องชาย “เจ้าอย่าบอกนะว่า...ใช้มือ เอ่อ...ทั้งคืน!”

เมื่อคำนี้หลุดออกมา จ้าวไท่หรงขมวดคิ้วเครียด มิน่าเล่า เตียงนอนไม่ยับย่นแม้แต่น้อย “แล้วสาวใช้อุ่นเตียงผู้นั้นล่ะ”

“ข้าส่งตัวกลับบ้านเดิมไปแล้ว”

“ไล่ออกไปหรือแท้จริงเจ้าไม่เคยเรียกใช้กันแน่ ครั้งที่แล้วเจ้าใช้นางหลอกตาพี่ใหญ่ใช่หรือไม่?”

จ้าวเฟิ่งไม่ปฏิเสธ เพียงกระชับเสื้อคลุมซับหยดน้ำที่เกาะพราวไปทั้งแผงอกและกล้ามท้องตึงแน่น เดินกลับเข้าห้องส่วนตัว “พี่ใหญ่เลิกจัดการเรื่องคู่ครองให้ข้าเสียที”

จ้าวไท่หรงถอนหายใจ หมุนตัวเดินตามน้องชายออกมา

“น้องสี่ ครั้งก่อนพี่ใหญ่แบ่งชาชั้นดีมาให้ก็ไม่เห็นเจ้าเรียกสาวงามคนใด เมื่อคืนยังไม่ตกหลุมพรางน้องเหยาอีก สตรีมากมายที่พี่ส่งให้ เจ้าก็ล้วนไม่แตะต้อง แบบนี้จะให้พี่ใหญ่เข้าใจว่าอย่างไร ว่าที่คู่หมั้นคู่หมายเจ้าก็ปฏิเสธ อายุของเจ้าถึงวัยแต่งภรรยาแล้ว จะให้พี่ใหญ่ทำอย่างไร?”

“ข้าบอกแล้วว่ายังไม่อยากแต่งงาน”

“เจ้ายังรอนางอยู่อีกหรือ?”

“...”

‘นาง’ ที่ว่า สองพี่น้องรู้ดีว่า ‘ใคร’ โดยไม่ต้องเอ่ย เพียงแต่ใครคนนั้นกลับไม่รู้อะไรเลย

นอกจากไม่รู้ นางยังยืนพิงผนังแอบฟังจากห้องลับอีกฝั่งอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เพราะอย่างนี้ปะไร นางถึงไม่อยากทำดีกับจ้าวเฟิ่ง                เขามีหญิงอื่นอยู่ในใจ แต่กลับมานอนกับนางทุกคืน หึ!  คิดแล้วช่างน่าโมโหยิ่งนัก

หญิงสาวตัวเปลือยหอบผ้าห่มยืนแอบฟัง นางกัดผ้าห่มแทบขาด อยากเกรี้ยวกราดแต่ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ

โถงรับรองเรือนเฉินเฟิง

เฉิงอ๋องจ้าวเฟิ่งที่นั่งประจันหน้ากับรัชทายาทจ้าวไท่หรงยังคงไม่พูดจา หลี่อี้จึงดูแลปรนนิบัติชงชาด้วยมือสั่นเทา

เมื่อได้รับสัญญาณทางแววตาของเฉิงอ๋องให้ออกไปเฝ้าหน้าประตูห้อง หลี่อี้ก็แทบติดปีกโบยบิน รีบซอยเท้าไปยืนเฝ้าทันทีไม่มีรีรอ

เมื่ออยู่ตามลำพัง พี่น้องที่มีความลับต่อกันน้อยมาก จึงไม่มีเรื่องปิดบัง จ้าวไท่หรงเอ่ย “เจ้าควรตัดใจจากนางเสียที น้องสี่”

เขาอุตส่าห์พาสตรีมายัดเยียดให้น้องชายขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่ละนางหยาดเยิ้มยวนใจปานนั้น ยังไม่สนใจอีก

เสียงตอบของจ้าวเฟิ่งราบเรียบ “พี่ใหญ่ก็เลิกส่งคนออกตามหานาง และหยุดส่งคนมาค้นในจวนของข้าเสียที”

เมื่อถูกรู้ทัน รัชทายาทจึงกระแอมเบาๆ  “พี่ใหญ่แค่อยากตรวจสอบให้มั่นใจว่าจวนเฉิงอ๋องจะไม่ใช่เรือนทองซ่อนสตรี”           

เขายื่นใบหน้างดงามเข้าหาน้องชาย กระซิบเสียงเย็นอีกว่า “และสตรีผู้นั้น ยังเป็นนักฆ่าเสียด้วย”

จ้าวเฟิ่งยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยไม่เปลี่ยนสี “พี่ใหญ่กลัวข้าจะมีเรือนทองซ่อนสตรีหรือกลัวว่าตัวเองจะคลาดจากนางกันแน่”

ขณะเอ่ย สายตาคมยังจ้องมองพี่ชายนิ่งๆ ทุกสิ่งที่สะท้อนเข้าม่านตาล้วนใช้คำว่ามองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง รู้ถึงจิตใจ           

จ้าวเฟิ่งยกถ้วยชาขึ้นไล้ปลายจมูกก่อนดื่ม ครู่หนึ่งค่อยพูดอย่างไม่รีบไม่ร้อนอีกว่า “ที่แท้พี่ใหญ่ก็พึงใจนางถึงเพียงนี้ กลัวว่าหากข้าซ่อนนางไว้ในจวนตัวเองจริงๆ การที่ท่านส่งคนออกไปค้นหาทั่วเมืองล้วนไร้ผล คนไม่อาจกลับมาให้ท่านได้ยลโฉมโดยง่าย”