บทที่ 1 การเล่านิทาน…ได้เริ่มแล้ว

สวัสดี สวัสดี… เหล่านักเดินทาง พ่อค้าแม่ขาย ผู้แสวงบุญ นักพรต ข้าหลวง หรือผู้ใดก็ตามที่ผ่านมาในเส้นทางสายนี้ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้วโปรดพักผ่อนเสียที่นี่เถิด มีแอ่งน้ำซึ่งมีน้ำใสสะอาดพอจะดื่มกินแก้กระหายหรือจะใช้อาบให้คลายร้อนก็ย่อมได้ มีผลาผลมากมายให้ท่านเก็บกินแก้หิว และมีร่มไม้มากพอที่จะให้ท่านได้นอนหลับให้พ้นราตรีนี้ไป

แต่ก่อนที่นิทราจะกลืนกินท่านให้ข้าพเจ้าได้ขับกล่อมท่านด้วยนิทานเรื่องนี้เถิด มาเพลิดเพลินกับตำนานอีกด้านที่น้อยคนจะรู้… ตำนานของสตรีผู้หนึ่งที่นักบันทึกมิได้จดจารลงม้วนตำราและกานท์กวีมิได้ใส่ลงไปในวรรณกรรม นามอันแท้จริงของนางข้าพเจ้ามีไว้ในใจแล้ว แต่เพื่อให้นางเป็นนางเอกของเรื่องข้าพเจ้าจึงได้ปรุงแต่งนามนางเสียใหม่ในเรื่องที่ข้าพเจ้าจะเล่าให้ฟังในภายหลัง

แม่นาง ผู้เป็นภรรยาของยอดขุนพลเครางามนามกระฉ่อนในยุคปลายแห่งต้าฮั่น เป็นมารดาของบุตรชายสองคนและบุตรหญิงหนึ่งคนของสกุลกวน และในความทรงจำของผู้คนที่ได้พานพบประสบเจอ นางคือแม่พระของชาวบ้าน เป็นแม่หมอผู้คอยรักษาพยาบาลอาการเจ็บป่วยของผู้ไข้ทั้งหลาย อีกทั้งยังมีจิตใจโอบอ้อมอารีต่อผู้ตกทุกข์ได้ยาก

แต่ในกาลเวลาที่แผ่นดินเป็นทุรยศเสื่อมทรามเช่นนี้…

ชะตาชีวิตของนางซึ่งพันผูกกับเขาผู้นั้นจักเป็นอย่างไรหนอ?

จักมีเคราะห์กรรมใดเล่าที่จะเกิดแก่นางและคนที่นางรัก?

จักมีผู้ใดที่ต้องพลัดพราก ต้องร้องไห้ ต้องสูญสิ้นทุกอย่าง…แม้กระทั่งดวงใจ แก้วตาและชีวิตของตน?

เอาล่ะท่านผู้ฟังที่รักยิ่งทั้งหลาย…ของกินหรือน้ำดื่มมีหรือไม่รีบหยิบให้ไว หนาวก็เอาผ้ามาห่มกายและโหมกองกูณฑ์ให้ไฟลุกโชนโชติช่วงชัชวาลในค่ำคืนนี้ …เข้ามาใกล้ๆ ข้าสิท่านทั้งหลาย

ข้า…อู๋หมิง วณิพกไร้นาม จักเล่าให้ท่านฟังเอง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ก่อนที่ข้าพเจ้าและเราๆ ท่านๆ จะเกิดมาลืมตาดูโลก ขอย้อนกลับไปในอดีตกาลอันไกลโพ้น ครานั้นเป็นช่วงรัชสมัยพระเจ้าเลนเต้ โอรสสวรรค์ผู้ผ่านแผ่นดินต้าฮั่น และสถานที่ที่เป็นจุดเริ่มของเรื่องราวนี้ คือเมืองเล็กๆ ที่เรียกว่าเมืองฮอตัง

มันเป็นวันธรรมดาๆ ในหน้าร้อนภายในป่าไผ่ สายลมพัดผ่านกอไผ่ ถูกต้องกับกิ่งและก้านน้อยๆ ก่อให้เกิดเสียงดังหวิวๆ ท่ามกลางทางเดินที่ผ่านป่าไผ่นี้ล้วนมีแต่ความรื่นรมย์จากความสงบของธรรมชาติที่ไร้การปรุงแต่ง อากาศเย็นสบาย ไม่แสบผิวเท่าพื้นที่ที่ไร้ร่มเงาของพฤกษชาติที่ช่วยบดบังความรุนแรงของแสงอาทิตย์ ณ ที่นั่น หนุ่มน้อยผู้หนึ่งกำลังเดินเล่นในป่าไผ่นี้ด้วยกิริยาสงบเงียบ ดวงตาคมกริบเหมือนดวงตาของหงส์เหลียวแลบรรยากาศรอบๆ ตัวด้วยแววแห่งอาการครุ่นคิด แฝงด้วยความตื่นเต้นกับสถานที่ที่ตนไม่เคยได้พบเจอมาก่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ

พระพายพัดมาเรื่อยๆ เอื่อยๆ ถูกต้องชายเสื้อสีน้ำทะเลและปลายผ้าซึ่งเหลือจากการผูกมวยผมของผู้เยาว์ เด็กหนุ่มผู้นั้นหลับตาแล้วยิ้มน้อยๆ พลางกางแขนโอบรับไมตรีจากสายลมเย็นๆ แสงแดดอุ่นๆ และความสุขจากความสงบที่เส้นทางในป่าไผ่นี้มอบให้ตน แต่ว่า…

“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยที!” เสียงหวีดแหลมของสตรีเสียดแทงเข้ามาราวกับลูกศร ทำลายบรรยากาศแห่งความสงบที่ผ่านมาจนสิ้น เขาลืมตา หันซ้ายแลขวาหาว่าผู้ใดหนอกำลังเดือดร้อนจนต้องร้องออกมาเช่นนี้

เขาเริ่มวิ่งไปตามทิศเสียงนั้น ทว่าเส้นทางเบื้องหน้าเริ่มห่างไกลจากถนนที่ถูกถางไว้เรียบร้อย กลายเป็นทางรกครึ้มที่ต้องไต่โขดหิน ลัดเลาะขึ้นเนินเขา แต่เด็กหนุ่มหน้ามนกลับหาได้หวั่นไม่ ยังคงมุ่งมั่นวิ่งต่อไปโดยไม่ลดละ แม้เหงื่อจะเปียกชุ่ม แม้สีผิวจะเปลี่ยนจากสองสีเป็นแดงระเรื่อ แม้จะเหนื่อยหอบจนทรุดตัวเล็กน้อย เขาก็ไม่หยุด หนทางด้านหน้าพาเขาออกจากดงไผ่ เข้าสู่พื้นที่ใหม่ ใต้เงาไม้ใหญ่ที่ปลูกเรียงรายแทนแนวกอไผ่ ในที่สุด…ปรากฏสิ่งปลูกสร้างคล้ายวิหารหรือวัดตั้งอยู่กลางป่าเขา

“คุณหนู! อย่าโดดลงมานะเจ้าคะ!”

“ข้ารู้แล้ว! โธ่เอ๊ยสูงขนาดนี้ข้าโดดลงมาไม่แข้งขาหักก็ตายน่ะสิ!”

พ่อหนุ่มเหลียวมองไปที่ต้นสนต้นหนึ่งก็พบกับที่มาของเหตุที่ตนดั้นด้นขึ้นมาถึงนี่ เด็กหญิงตัวน้อยอายุราวๆ แปดหรือเก้าขวบกำลังนั่งเกาะกิ่งสนที่อยู่ในสภาพจะหักแหล่มิหักแหล่ ที่ข้างล่างก็มีหญิงรุ่นๆ อีกสองคนที่น่าจะเป็นพี่เลี้ยงของเด็กนี้กำลังส่งเสียงวี้ดว้ายและมีท่าทีกังวลกระสับกระส่ายไปมา

เด็กหนุ่มในอาภรณ์สีน้ำทะเลครุ่นคิด จะทำอย่างไรดีหนอ จะช่วยเด็กคนนี้ยังไงดี?

‘จะบอกให้เด็กนั้นค่อยๆ ถดตัวและปีนลงมาดีไหม แต่ถ้าเด็กนั้นกลัวจนแข้งขาสั่นแล้วร่วงตกลงมาเล่า?’

‘หรือเราควรจะปีนขึ้นไปช่วยดี แต่ต้นสนนี้ไม่เหมือนต้นไม้ที่บ้านเราซึ่งเราปีนเล่นมาหมดแล้ว หากตัวเราตกลงมาก็ไม่แคล้วจะเดือดร้อนอีก’

ป๊อก! เสียงไม้หัก ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดเล็กแหลมจากด้านบนและเสียงวี้ดว้ายจากพวกพี่เลี้ยงที่ด้านล่าง

ไม่มีเวลาให้คิดอีกต่อไปแล้ว! พ่อหนุ่มหน้ามนออกตัววิ่งให้ไว สองแขนชูขึ้นในอากาศ แล้วก็เป็นดั่งใจหวังเพราะร่างของเด็กหญิงที่ร่วงจากกิ่งสนที่หักนั้นเคราะห์ดีได้หล่นมาอยู่ในอ้อมแขนของเขาพอดิบดีพอดี…เด็กนั้นเกาะแขนเขาแน่น เนื้อตัวยังสั่นกึกๆเพราะตกใจ แต่มิวายที่ดวงตากลมโตคู่นั้นก็มองมาที่เขา

และในเสี้ยววินาทีที่ผ่านพ้นเวลาแห่งความเป็นความตาย นั้นเองที่สายตาคนทั้งคู่สบกันอย่างจัง

ดวงตาเรียวยาวดุจหงส์ของเด็กหนุ่มชาวฮั่นวัยสิบสามปี บุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลกวนแห่งเมืองฮอตัง

…กับดวงตากลมโตที่ล้ำลึกและมีแววหวานอย่างประหลาดของเด็กหญิงจากแดนตะวันตกอันไกลโพ้น

ในเสี้ยววินาทีนั้น ราวกับโลกทั้งใบหยุดนิ่ง

ไม่มีเสียงพี่เลี้ยงร้องโวยวาย

ไม่มีเสียงซุบซิบจากฝูงชนที่มามุงดู

ในโลกของเด็กทั้งสอง…เวลาหยุดลงแล้ว

และภายในดวงตาทั้งคู่นั้น ต่างฝ่ายต่างรู้โดยไม่ต้องเอ่ยคำใดเลย…ว่าอีกฝ่ายกำลัง “คิด” เหมือนกัน

เย็นย่ำแล้ว ภายในเรือนหลังหนึ่งไม่ใหญ่ไม่เล็ก ชายผู้หนึ่งซึ่งวัยใกล้ย่างเข้าหาความชรากำลังนั่งอ่านม้วนตำราภายใต้แสงตะเกียงสลับกับมองไปที่นอกระเบียงและที่ประตูทางเข้าบ้านเป็นระยะๆ ด้วยความกระวนกระวายใจ ก่อนที่ตนจะต้องวางตำราลงเมื่อบ่าวนายหนึ่งเรียก

“นายท่านขอรับ”

“ว่ากระไรรึ” เขาถามกลับ

“มีคนมาเคาะที่ประตูเรือน บอกว่าพาคุณหนูมาส่งขอรับ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายวัยกลางคนรีบผลุนผลันตามบ่าวนายนั้นไปที่ประตูเรือน ไม่นานคนที่ตนต้องการพบก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า…บุตรีสุดที่รักพร้อมด้วยสองพี่เลี้ยง

เด็กหญิงตัวน้อยรีบวิ่งไปกอดพ่อ ฝ่ายผู้เป็นพ่อก็กอดกลับด้วยความรู้สึกหายเป็นห่วงที่ลูกรักกลับมาอย่างปลอดภัย ด้วยว่าบุตรีนางนี้เป็นสิ่งมีค่าเพียงสิ่งเดียวที่ภรรยาได้มอบให้ก่อนจะตายจากเมื่อหลายปีก่อนจากโรคร้าย

หลังจากทั้งกอดทั้งหอมลูกสาวจนหนำใจแล้ว เขาก็ตรวจดูเนื้อตัวและเสื้อผ้า เห็นแล้วก็ขมวดคิ้วเป็นเชิงว่าสงสัย กังวลแล้วก็หน่ายใจ ด้วยว่าเด็กนี้เป็นเด็กซน จึงเอ่ยถามบุตรีไปว่า

“เจ้าไปเที่ยวเล่นถึงไหนมา ไยเนื้อตัวและเสื้อผ้าจึงมอมแมมเช่นนี้ เจ้ามิได้ไปเล่นแผลงๆ ใช่มั้ยอาแชลูกพ่อ”

“อาแช” ตอบบิดาแจ้วๆ “ข้าตามพวกพี่เลี้ยงไปศาลเจ้ามาเจ้าค่ะ ระหว่างรอก็รู้สึกเบื่อเลยปีนขึ้นต้นสนเล่น…” คำตอบนั้นหากเป็นพ่อแม่บ้านอื่นได้ยินนางคงจะโดนตีข้อหาซนเกินเหตุและสุ่มเสี่ยงอันตรายเป็นแน่แท้ หากแต่กิริยาอาการของบิดานั้นมีเพียงแค่…เอามือทาบอกและทำสีหน้าเหมือนจะเป็นลมกับเรื่องที่ลูกสาวพูดให้ฟัง แล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มแห้งๆ พลางปะเหลาะถาม “โอ้…แล้วลูกปีนลงมาอย่างไรล่ะ?”

“คือว่า…ตอนแรกลูกจะปีนลงมาเพราะพี่เลี้ยงเรียกแต่ว่า…” อาแชเริ่มมีท่าทีลุกลี้ลุกลนจนบิดาสังเกตได้ “แต่ว่าอะไร ฮึ?”

“กิ่งไม้หัก ลูกก็เลยร่วงลงมาเจ้าค่ะ-” พูดยังไม่ทันจบบิดาของอาแชก็ทำท่าจะเป็นลมจนพวกบ่าวไพร่ต้องรีบมาประคองตัวไว้ อาแชเห็นพ่อลมใส่ก็รีบวิ่งไปเกาะแขนแล้วพูดต่อ “…แต่ท่านพ่อไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ ตอนที่ข้าร่วงลงมา มีคนช่วยข้าไว้ทันเจ้าค่ะ”

“ใครกันเล่า” ยังไม่ทันที่ผู้ใดจะตอบคำถามนั้น ณ บริเวณประตูเรือนก็ปรากฏร่างของมานพน้อยในอาภรณ์สีน้ำทะเล เขาผู้นั้นประสานมือและโค้งคำนับเป็นเชิงให้เกียรติผู้มีอาวุโสมากกว่า ท่ามกลางสายตาของเจ้าบ้านและผู้คนในเรือนนั้นที่ต่างจ้องมองอย่างพิศวงในความรู้สึกบางอย่างต่อเด็กหนุ่มผู้นี้

เจ้าของเรือนเดินเข้าไปใกล้ๆ ไล่มองจากปลายเท้าเรื่อยๆ จนถึงศีรษะของมานพน้อยก็พบว่า…

แม้เด็กนี้จะมีอายุได้สิบสี่ปี แต่กายสูงใหญ่เกือบจะเทียบเท่าคนหนุ่มในวัยอายุสิบแปดหรือยี่สิบปีได้แล้ว ผิวกายหรือก็ดูราวว่าเป็นสีแดงระเรื่อๆ ใส่อาภรณ์สีเขียวอมฟ้าก็ดูราวกับดวงตะวันฉายบนน้ำทะเลอย่างไรอย่างนั้น พินิจพิเคราะห์ดูใบหน้าซึ่งประกอบด้วยดวงตาเรียวยาวราวตาหงส์และคิ้วซึ่งวางตัวราวหนอนไหม เขาก็รู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้…คงไม่ใช่เด็กธรรมดาเสียแล้ว

“เจ้า…ชื่อแซ่อันใดหรือพ่อหนุ่ม”

“ข้าพเจ้าชื่ออู แซ่กวนขอรับ”

เจ้าของเรือนพยักหน้า “โอ ที่แท้ก็ลูกชายเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลกวนนี่เอง เชิญๆ “ว่าจบก็ชี้ชวนให้เด็กหนุ่มมาเป็นแขกของเรือนตน พลางหันไปสั่งบรรดาบ่าวไพร่ให้เตรียมสำรับอาหารให้พร้อมสรรพและให้พวกเขาดูแลแขกคนนี้ให้ดีเลยทีเดียว

…และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

พร้อมหรือยังเล่าท่านทั้งหลาย? พร้อมหรือยังสำหรับเรื่องราวในบทถัดไป ที่ข้าพเจ้าจะค่อยๆ ถักทอผ่านถ้อยคำทีละน้อยๆ ไปจนถึงบทสุดท้าย?

พร้อมหรือยังสำหรับช่วงเวลาแห่งเสียงหัวเราะ ความสุข ความสนุกสนานที่ชวนให้บันเทิงหัวใจ?

พร้อมหรือยังสำหรับเรื่องราวอันเศร้าสร้อย ที่อาจทำให้ท่านน้ำตาคลอ หรือถึงขั้นต้องปาดหยดน้ำตาเงียบๆ

พร้อมหรือยังที่จะออกเดินทางย้อนสู่กาลเก่าก่อน สู่ยุคสมัยที่ท่านไม่คุ้นเคย กับผู้คนที่แม้ไม่รู้จักแต่ข้าพเจ้าขอสัญญาว่า…

…ท่านจะรักพวกเขา

เอ้า! ถ้าพร้อมแล้วล่ะก็ ตามข้าพเจ้ามาเลย!