บทที่ 3 ผู้งามพร้อมดั่งหยกทั้งสอง

จากบรรยากาศมีที่แต่ความร้อนและแสงจ้าจากรังสีแห่งดวงตะวัน แปรเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มด้วยเมฆและฝนอย่างที่ไม่มีใครคาดคิด ลูกเล็กเด็กแดงอยู่ที่ไหนพ่อแม่ก็ไปตามให้เข้าบ้านเพราะกลัวเป็นหวัด สาวน้อยสาวใหญ่ที่กำลังตากผ้าก็มีอันต้องเก็บผ้าเข้าบ้านพร้อมปากที่คว่ำและคิ้วขมวดเป็นปมอย่างไม่สบอารมณ์ จะมีเพียงแค่พวกชาวนาชาวไร่ที่ดีใจยามฝนเทกระหน่ำลงมาชโลมผืนดิน ใบข้าวและพืชพรรณที่พวกเขาปลูกไว้

พวกสาวใช้ในเรือนของท่านโฮปินร้องกรี๊ดวี้ดว้ายวิ่งหนีกันอลหม่าน สวนทางกับมานพน้อยแซ่กวนที่กำลังเดินไปตามระเบียงพร้อมม้วนตำราที่ตนขนจากคลังของท่านอาจารย์เพื่อนำกลับไปอ่านที่ห้อง เขาพอจะเดาออกเลาๆ ว่าเพราะอะไร จากเสียงครืนๆ ที่แปรเปลี่ยนเป็นเสียงกัมปนาทราวฟ้าดินจะแตกเป็นเสี่ยงกับแสงแวบวาบแปลบปลาบที่มาจากอสุนีบาตซึ่งฟาดลงมาที่พื้นดิน กระนั้นนั่นไม่ได้สั่นคลอนหัวใจชายหนุ่มเลย

ดวงตาคมราวตาหงส์มองเลยออกไปที่ศาลากลางสวนนั้น ดรุณีน้อยนางหนึ่งยังคงนั่งอยู่ในนั้นโดยไม่กลัวฝนที่สาดเข้ามา ไม่กลัวเสียงฟ้าร้อง และไม่กลัวเสียงฟ้าผ่า นางจ้องมองปรากฏการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ

‘จะปล่อยนางไว้ให้ถูกน้ำถูกฝนก็อาจจะป่วยไข้ จำเราจะเรียกนางให้กลับเข้าเรือนเสีย’

ระหว่างที่เขากำลังจะรีบวิ่งฝ่าฝนไปรับลูกสาวของท่านอาจารย์ สิ่งที่น่าอัศจรรย์ก็เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา อาแชลุกขึ้นจากที่ตรงนั้นแล้วก้าวเดินออกจากศาลา หยดฝนหลายร้อยหลายพันเทลงใส่ร่างเล็กๆ ของนางและทำให้เสื้อผ้าหน้าผมเปียกชุ่มไปหมด

ใจหนึ่งของผู้น้อยแซ่กวนมีความกังวลกลัวว่าเด็กหญิงซึ่งเป็นทั้งลูกอาจารย์และเป็นเสมือนน้องสาวตัวน้อยๆ จะหนาวสั่นจนไม่สบาย แต่อีกใจก็ราวกับว่าเวลาและสรรพสิ่งรอบตัวหยุดนิ่ง และเด็กหญิงที่อยู่ตรงหน้านั้นมีความงามสง่าอย่างน่าประหลาด …นางไม่หวาดกลัวแม้กระทั่งลมพายุและเสียงฟ้าคำราม ไม่หวั่นความเปียกชื้นและหนาวเย็นเมื่อฝนเทลงมากระทบร่าง ท่าทีที่นางย่างเยื้องฝ่าสายฝนเต็มไปด้วยความมั่นใจ ไร้ซึ่งท่าทีกระดี๊กระด๊า ผิดวิสัยของการเป็นเด็กซนของนางซึ่งเขาเพิ่งได้เห็นเมื่อวานนี้

จนนางเดินเข้ามาหลบใต้ระเบียงทางเดินในสภาพผมเปียก ผ้าเปียกและตัวเปียก เขาถึงได้เอ่ยถามออกไปว่า

“จะฝ่าฝนใยเจ้าไม่รีบวิ่งเหมือนคนอื่นๆ?”

“เพราะสตรีผู้งามพร้อมย่อมสงวนท่าที เช่นเดียวกับผู้ปกครองหรือนักปราชญ์ที่จะไม่เดินจนจี้หยกแกว่งไปมาดูเสียกิริยา นักบวชผู้ละโลก และม้าทรงที่สง่างาม” นางกล่าวเช่นนั้นแล้วก็รีบเดินผ่านไปไวๆ…เป็นคำพูดที่นับว่าประหลาดโดยแท้ แต่หากท่านผู้ฟังพอจะคุ้นเคยกับประโยคนี้ ข้าพเจ้าก็บอกได้เลยว่าอาแชมิใช่คนแรกที่พูดแบบนี้ดอก แต่เป็นวิสาขาอุบาสิกาคนงามจากเมื่อสองพันกว่าปีก่อนพุทธกาลโน้นต่างหากที่ได้กล่าวถึงบุคคล 4 จำพวกที่ไม่ควรวิ่ง คือพระราชา พระภิกษุ สตรี และช้างทรง

ท่านน่าจะแปลกใจไม่ใช่น้อยว่าเด็กตัวเท่านี้แบบอาแชซึ่งเกิดและโตในแผ่นดินจีนยุคต้าฮั่นจะรู้จักกับบวรพระพุทธศาสนาได้เช่นไร? และจะรู้จนถึงขั้นซึมซับคำสอนและเรื่องราวต่างๆ แล้วนำมาปรับแต่งให้เข้ากับโลกทัศน์แบบจีนได้ขนาดนั้นเลยหรือ?

นักเดินท่านท่านหนึ่ง : “นั่นสิ…ถึงข้าจะพอรู้ว่าในต้นยุคฮั่นมีศาสนาพุทธเข้ามาแล้ว”

นางระบำพเนจรอีกนาง: “…แต่ก็มากับคนผ่านทางจากแดนไกล ส่วนชาวฮั่น ที่นับถือก็มีส่วนน้อยมากๆ ถ้าไม่ใช่พวกลูกครึ่งนอกด่านก็แค่พวกนักปราชญ์ที่สนใจหรือชนชั้นสูงบางพวก…ในบางยุคน่ะนะ”

เอาเถิด ข้าพเจ้ายังไม่เล่าอะไรไปมากกว่านี้หรอก…เอาเป็นว่าตอนนี้เด็กหญิงก็กลับเข้าเรือนไปแล้ว และตอนนี้เด็กหนุ่มที่โตกว่านางก็ทำได้แต่มองนางจนลับตาด้วยประกายบางอย่างในดวงตาคู่นั้น ท่ามกลางสายฝนที่พร่างพรายและฟ้าคำรนจางๆ ที่ข้างนอกนั่น

เขามีความรู้สึกต่อนางอย่างไรก็สุดจะรู้…รู้เพียงว่า มีบางสิ่งบางอย่างได้เบ่งบานขึ้นมาโดยที่เขายังไม่รู้ชื่อเรียกของมัน

เช้าของอีกวันที่ฟ้าไม่มีฝน อาแชเด็กน้อยทอดสายตาจากระเบียงเรือนตนไปที่เด็กหนุ่มซึ่งแก่กว่านางถึงห้าปีซึ่งกำลังหวดซ้ายป่ายขวากับบรรดานักเรียนรุ่นพี่ แม้ในทีแรกเขาจะดูเสียเปรียบเนื่องจากว่าอายุน้อยกว่าพวกศิษย์ของบิดาที่เป็นหนุ่มกระทงกันแล้ว แต่ชั่วอึดใจเดียวนั้นแหละที่เด็กหนุ่มแซ่กวนพลิกโผเป็นฝ่ายรุกและเอาชนะบุรุษเหล่านั้นได้…หากจะถามว่าเด็กเก้าขวบสิบขวบแบบนางรู้สึกเช่นไรที่มองภาพที่ฝั่งตรงข้ามก็เป็นการยากจะคาดเดาเหลือคะนานับ นอกจากแววตาของเจ้าหล่อนที่เป็นประกายสุกใสที่ดูมีความสุขตามประสา

ตัดกลับไปที่โลกของคนหนุ่ม หลังจากฝึกซ้อมและเรียนรู้วิชาต่อสู้พอสมควร หนุ่มน้อยกวนอูก็ปลีกตนไปรับใช้ท่านอาจารย์ตามที่ตนเคยทำ ไม่ว่าจะด้วยการนวดเฟ้นก็ดี ด้วยการชงน้ำชาให้ดื่มก็ดี ด้วยการเป็นเพื่อนเล่นหมากล้อมด้วยก็ดี แน่ล่ะว่าสร้างความริษยาชิงชังให้พวกศิษย์รุ่นพี่ที่เป็นหนุ่มกระทงไม่น้อยเลยทีเดียว

“ไอ้เด็กหน้าแดงนี่มีอะไรดีนักท่านอาจารย์จึงเอ็นดูมัน”

“นั่นสิ ข้าล่ะอยากจะรู้จริงๆ”

“อย่าให้เผลอนะ พวกข้าเล่นมันแน่”

แน่ล่ะว่าเสียงซุบซิบนินทาเมื่อครู่นี้ โฮปินที่ทำทีท่าสบายๆ ทำมีว่าตนมิได้ใส่ใจได้ยินมันอย่างชัดเจน เขารู้มานานแล้วว่าศิษย์กลุ่มนี้เบื้องหน้าทำตัวเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน กระตือรือร้น แต่แท้จริงแล้วพวกเขาล้วนเป็นคนที่ทำดีหวังผล ทำดีเอาหน้า เพื่อกลบเกลื่อนพฤติกรรมเกกมะเหรกเกเรตามกมลสันดานของเด็กไม่เอาไหน ไม่ก็พวกลูกผู้ดีที่ถูกพ่อแม่ปู่ย่าตายายตามใจจนเสียคน ถึงอย่างนั้นด้วยความเป็นครู โฮปินก็มีความหวังน้อยๆ ว่าเด็กๆ เหล่านี้อาจกลับใจได้ในสักวัน และภาวนาว่าขออย่าได้มีคนไม่ดีที่มีอำนาจมากกว่ามาพบกับเด็กๆ กลุ่มนี้เลย…

โฮปินถอนใจก่อนจะหันไปมองศิษย์คนล่าสุดที่กำลังนั่งพัดวี นึกทบทวนถึงช่วงที่ตนเริ่มการเรียนการสอนให้กวนอูซึ่งนับว่าช้ากว่าพวกศิษย์รุ่นก่อนๆ ไปไม่น้อย…แน่ล่ะว่าโฮปินมิได้ให้เขาไปเริ่มเรียนร่วมกับศิษย์คนอื่นๆในทุกวิชาเพราะได้ทราบจากทางบ้านของอีกฝ่ายว่ากวนอูได้รับการศึกษาในระดับพื้นฐานอันมีการอ่านเขียน การคิดคำนวณ และปรัชญาขงจื๊อเบื้องต้นมาแล้ว ถ้าจะให้เรียนร่วมกับศิษย์คนอื่นๆ ก็จะเป็นพวกศาสตร์อื่นๆ อย่างเช่นศาสตร์การต่อสู้ที่ได้เกิดขึ้นไปแล้วเมื่อสักครู่

กวนอูเป็นเด็กฉลาด เขารู้ดี แต่ก็มีข้อบกพร่องบางอย่างที่เขาอยากจะปรับปรุงเหมือนกัน แต่ที่แน่ใจที่สุดก็คือเด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กไม่เอาไหนอย่างแน่นอน เพียงแค่ต้อง…รอเวลาให้เด็กคนนี้เติบโต

เขาหรี่ตาอมยิ้มและมองไปที่ศิษย์คนนี้อย่างมีความหวัง สิ่งที่เขาคิดต่อจากนี้ไปก็คือ…

‘เด็กคนนี้ฉลาดทั้งในทางบู๊และบุ๋น เมื่อโตไปจะต้องเป็นยอดคนและเป็นที่พึ่งให้แก่คนที่ฝากชีวิตแก่เขา เราจะขัดเกลาและเจียระไนให้เขาเป็นหยกชิ้นที่ดีและงามพร้อมสำหรับลูกสาวของเราให้จงได้!’