บทที่ 6

ภายในตำหนักคุนหนิง วังหมัวมัวรายงานเรื่องที่พวกเขายังไม่ได้ร่วมหอกันต่อเฉิงฮองเฮา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างนอก ฮองเฮาก็ทราบแล้วเช่นกัน ไม่ว่าเจียงเฟิ่งหัวทำได้อย่างไร สุดท้ายนางก็รักษาเกียรติของตนเองเอาไว้ได้

เฉิงฮองเฮาเลิกคิ้วงามขึ้นเล็กน้อย เอ่ยเสียงเรียบ “ถ้าเจียงเฟิ่งหัวเป็นคนมีความสามารถ การร่วมหอย่อมเป็นเรื่องไม่ช้าก็เร็ว จากที่เห็นวันนี้ นับว่าข้าเลือกชายาที่ดีคนหนึ่งให้ซางเอ๋อร์แล้วสินะ”

“ท่านอ๋องเดี๋ยวประคองขึ้นเดี๋ยวประคองลง คิดว่าคงโปรดพระชายาเป็นแน่เพคะ” สี่หมัวมัวเอ่ยมาอีกว่า “องค์หญิงเก้าช่างไม่รู้ความเกินไปแล้ว มาถึงหน้าประตูตำหนักแล้วแท้ๆ ก็ยังไม่เข้ามาคารวะทักทายฮองเฮา ไม่รู้จริงๆ ว่ากุ้ยเฟยสั่งสอนอย่างไร”

“ไม่ช้าก็เร็วนางจะต้องได้รับบทเรียนแน่” เฉิงฮองเฮารังเกียจเซี่ยหลิงเอ๋อร์ด้วยเช่นกัน

สี่หมัวมัวยินดีในคราเคราะห์ของผู้อื่น “ตั้งแต่กำหนดเรื่องมงคลของท่านอ๋อง กุ้ยเฟยก็ไปร้องไห้ต่อหน้าฝ่าบาทมาแล้วหนหนึ่ง บอกว่าคุณหนูซูกับท่านอ๋องของพวกเราชอบพอกัน ต้องการขอพระเมตตาให้คุณหนูซู สุดท้ายฝ่าบาทปฏิเสธกุ้ยเฟยไปโดยอ้างว่ากษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ ยามนั้นสีหน้าปั้นยากยิ่งนัก ฝ่าบาทช่วยระบายโทสะแทนฮองเฮาเสียที ยังคงเป็นฮองเฮาที่ปราดเปรื่อง ชิงไปขอราชโองการก่อนก้าวหนึ่ง”

คิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าฮองเฮาก็บึ้งตึงขึ้นมาทันใด “นางยุยงให้หลานสาวมายั่วยวนลูกชายข้า ทำให้ซางเอ๋อร์ลุ่มหลงงมงาย ในเมื่อซางเอ๋อร์ชมชอบ ข้าจะไม่ทำเรื่องอย่างการพรากคู่รักจากกัน รังแต่จะทำให้แม่ลูกหมางใจกันเปล่าๆ ข้าจะให้นางเป็นอนุภรรยา”

“ฮองเฮาปราดเปรื่องนักเพคะ” สี่หมัวมัวประจบ

เฉิงฮองเฮายิ้มเย็นชา “แม้ซางเอ๋อร์เป็นบุตรภรรยาเอก แต่กลับได้รับความรักจากฝ่าบาทน้อยนัก ยามนี้ยังไม่กำหนดตัวรัชทายาท ฝ่าบาทมีโอรสมากมาย ทุกคนแข่งขันกันอย่างดุเดือดทั้งในที่ลับและที่แจ้ง กอปรกับฝ่าบาททรงระแวงมากขึ้นทุกที เขากลัวว่าลูกชายข้าได้รับการสนับสนุนจากตระกูลซู ย่อมไม่มีทางตกลงอยู่แล้ว”

“ยามนี้ซางเอ๋อร์ยังจำเป็นต้องงำประกายเอาไว้ ทั้งยังถึงวัยเจรจาเรื่องมงคลแล้ว การแต่งงานกับบุตรีราชครูที่ไร้อำนาจอิทธิพลคนหนึ่งจะทำให้ฮ่องเต้วางพระทัย ตระกูลเจียงยังเป็นตระกูลบัณฑิตก็พอจะเรียกได้ว่าเหมาะสม”

ฮ่องเต้ยังมีประสงค์จะตักเตือนเหิงอ๋องเพื่อป้องกันสกุลเฉิง

ฮ่องเต้กับฮองเฮาต่างคนต่างความคิด ฮ่องเต้สามารถพระราชทานสมรส เฉิงฮองเฮารู้สึกเพียงว่ามีคนยื่นสิ่งที่กำลังต้องการมาให้อย่างถูกจังหวะ

ยามนั้น นางกำนัลเข้ามารายงานในตำหนัก “ทูลฮองเฮา ท่านอ๋องกับพระชายามาถึงโถงหลักแล้วเพคะ”

เฉิงฮองเฮาสางผมเล็กน้อยแล้ววางมือลงบนแขนสี่หมัวมัวเพื่อลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ไปกันเถอะ ไปดูสะใภ้คนงามผู้นี้ของข้า” นางเลือกบุตรีสกุลเจียงยังมีเหตุผลอีกข้อ นั่นคือราชครูเจียงไม่มีอำนาจอิทธิพล ภายภาคหน้าค่อนข้างควบคุมได้ง่าย

ตำหนักอันวิจิตรตระการตามีการตกแต่งอย่างประณีตงดงามทั้งเคร่งขรึมและหรูหราสง่างาม ทั้งตำหนักสะท้อนบารมีและความสูงศักดิ์ ความยิ่งใหญ่อลังการระดับนี้ นอกจากตำหนักเฉิงเฉียนที่ประทับของฮ่องเต้แล้วก็คือตำหนักของฮองเฮาที่โอ่อ่าหรูหราที่สุด

เจียงเฟิ่งหัวและเซี่ยซางถูกพาเข้าไปรอในตำหนักหลัก นางสายตาไม่วอกแวก สำรวมกิริยาสง่างามทั้งไม่เย่อหยิ่งและไม่ต่ำต้อย

นางลอบคิดในใจว่า ซูกุ้ยเฟยและเฉิงฮองเฮาแก่งแย่งชิงดีกันทั้งในทางลับและทางแจ้ง ต่อหน้าฮ่องเต้ซูกุ้ยเฟยเหนือกว่าฮองเฮาไปเสียทุกอย่าง แม้ฮองเฮาจะเป็นเจ้านายของวังหลัง ทว่าความสัมพันธ์กับฝ่าบาทกลับเบาบางดุจกระดาษ นางทุกข์ระทมมาตลอดที่ชีวิตนี้ไม่อาจได้รับความรักจากสามี

คิดถึงตรงนี้ มุมปากเจียงเฟิ่งหัวก็โค้งขึ้นเล็กน้อย ช่างเหมือนตนเองมากจริงๆ แต่ฮองเฮาฉลาดมาก วางแผนชั่วชีวิตก็เพื่อตำแหน่งฮองเฮา ส่วนนางกลับเอาแต่โหยหาความรักของเซี่ยซาง โง่งมจนถึงที่สุด

เวลานั้น ฮองเฮาเปลี่ยนไปมีสีหน้ายิ้มแย้มเดินเข้ามานั่งลงบนตั่งนุ่มอย่างสง่างาม

เซี่ยซางรีบแสดงคารวะ “ลูกคารวะเสด็จแม่”

เจียงเฟิ่งหัวก็รีบคุกเข่าลงอย่างนอบน้อมเช่นกัน “หม่อมฉันคารวะเสด็จแม่เพคะ”

“ไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถอะ!” ดวงตาเฉิงฮองเฮาจับจ้องเจียงเฟิ่งหัวพลางยิ้มเอ่ย “ซางเอ๋อร์ ยังไม่รีบประคองภรรยาลูกขึ้นมาอีก”

“พ่ะย่ะค่ะ” เซี่ยซางประคองเจียงเฟิ่งหัวขึ้นมาอย่างสุภาพมีมารยาท

นางหยัดร่างขึ้นอย่างชดช้อย “ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”

ยามนั้น สี่หมัวมัวยกน้ำชามา เจียงเฟิ่งหัวรับมาแล้วเดินมาข้างหน้า “เชิญเสด็จแม่ดื่มชาเพคะ”

ฮองเฮารับมาจิบคำหนึ่งแล้ววางลง สั่งให้นางกำนัลยกถาดเข้ามา บนนั้นมีเครื่องประดับงามประณีตหลายชิ้น ถือว่าเป็นของขวัญแรกพบหน้า

นางรับไปอย่างนอบน้อมแล้วกล่าวขอบคุณ การคารวะน้ำชาแม่สามีจึงผ่านไปอย่างจืดชืดเช่นนี้เอง

ฮองเฮาพลันเอ่ยว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นนอกตำหนักแล้ว ซางเอ๋อร์ต้องการรับนางเป็นชายารอง เจ้ามีความเห็นแย้งหรือไม่”

“ทูลเสด็จแม่ หม่อมฉันไร้ความเห็นแย้งเพคะ หม่อมฉันกลับจวนไปแล้วจะจัดการเรื่องรับชายารองของท่านอ๋องด้วยตนเองเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวสีหน้าสงบนิ่งไร้ระลอก ท่าทีเคารพนบนอบ

ฮองเฮามุ่นคิ้วเล็กน้อย รูปโฉมเหนือกว่าซูหว่านถิงก็จริง นิสัยกลับอ่อนโยนไปสักหน่อย เกรงว่าคงไม่ใช่คู่มือของสตรีเจ้าเล่ห์อย่างซูหว่านถิง

ฮองเฮาให้สี่หมัวมัวบอกให้พวกเขานั่งลง นางดึงมือเจียงเฟิ่งหัวอย่างใกล้ชิดสนิทสนม เอ่ยชมว่า “สะใภ้คนนี้ของข้าทำให้สตรีทั้งเมืองเซิ่งจิงด้อยลงไปถนัดตา ลักษณะมีน้ำมีนวลต้องใจข้านัก”

เจียงเฟิ่งหัวมีท่าทางกระดากอาย “เสด็จแม่ชมเกินไปแล้วเพคะ หม่อมฉันหาได้ดีปานนั้น” นางลอบชำเลืองมองเซี่ยซาง

ฮองเฮาเห็นอย่างนั้นก็เอ่ยว่า “ข้าบอกว่าเจ้าดีเจ้าก็ดีสิ เฟิ่งหัวมีชื่อสมัยเด็กว่าหรวนหร่วนกระมัง ต่อไปข้าเรียกเจ้าว่าหรวนหร่วนเหมือนแม่เจ้าดีหรือไม่”

เจียงเฟิ่งหัวรู้สึกตกใจที่ได้รับความโปรดปรานโดยไม่คาดหมาย “เพคะ” ท่าทางอ่อนโยนของนางบริสุทธิ์ไร้พิษภัย เหมือนหมากที่เชื่อฟังใช้งานง่ายเม็ดหนึ่ง

ชาติก่อน เนื่องจากเจียงเฟิ่งหัวไม่ได้รับความโปรดปรานจากเซี่ยซาง นางยังไม่ฟังคำพูดของฮองเฮาจึงกลายเป็นหมากที่ถูกฮองเฮาสละทิ้ง

ภายหลัง ฝีมือของซูถิงหว่านสูงส่งจริงๆ เพื่อนางแล้ว เซี่ยซางแทบจะทะเลาะกับฮองเฮาจนถึงขั้นตัดขาดความเป็นแม่ลูกกัน กระทั่งว่าหลังจากซูถิงหว่านได้นั่งตำแหน่งฮองเฮาแล้ว ซูกุ้ยเฟยยังได้รับตำแหน่งไทเฮาเช่นเดียวกับฮองเฮา โมโหจนนางแทบกระอักเลือดเลยทีเดียว

ชาตินี้ หมากที่เต็มใจเป็นฮองเฮาอย่างนาง ต่อให้ไม่เลือกวิธีการก็ต้องขึ้นไปสู่ตำแหน่งฮองเฮาให้จงได้

หลังรับประทานมื้อเช้า เซี่ยซางอ้างว่าต้องไปห้องทรงพระอักษรปลีกตัวจากไป เจียงเฟิ่งหัวรั้งอยู่เป็นเพื่อนคุยกับฮองเฮา

เจียงเฟิ่งหัวนั่งอยู่บนตั่งนุ่มอย่างเรียบร้อยมีมารยาท ฮองเฮากล่าวตามตรง “เพิ่งแต่งงานได้ไม่ถึงสองวัน เจ้ายินดีให้ซางเอ๋อร์รับชายารองเข้าจวนจริงๆ หรือ”

“หม่อมฉันไม่ยินดีก็เปลี่ยนแปลงอันใดไม่ได้อยู่ดีเพคะ มิสู้สงเคราะห์ให้พวกเขาได้ลงเอยกับคนที่รัก เสด็จแม่ก็คิดเช่นนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือเพคะ?” ยิ่งขัดขวาง เขาก็จะยิ่งดึงดัน มิสู้ปล่อยให้เขาทำตามที่ต้องการ

เครื่องหน้าของนางประณีตงดงาม สีหน้าสงบดุจสายลมเอื่อย ดวงตาเป็นประกายปราศจากระลอกกระเพื่อม ราวกับว่าไม่ถือสาจริงๆ

เฉิงฮองเฮาพินิจนางอย่างละเอียดครู่หนึ่ง มุมปากพลันโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม เป็นสตรีฉลาดคนหนึ่งจริงๆ ด้วย

“มีภรรยาที่มีคุณธรรมอย่างหรวนหร่วนดูแลซางเอ๋อร์ ข้าก็วางใจแล้ว” เฉิงฮองเฮาค่อยดึงหัวข้อสนทนาเข้าเรื่องหลัก “ซูถิงหว่านเติบโตที่ชายแดนมาตั้งแต่เล็ก นิสัยมีชีวิตชีวาอยู่สักหน่อย ซางเอ๋อร์รู้สึกว่าแปลกใหม่จึงลุ่มหลงไปชั่วขณะ ต่อไปเมื่อชายารองซูเข้าจวนมาแล้ว หน้าที่อันหนักหน่วงในการชี้แนะชายารอง ข้าคงต้องมอบให้เจ้าแล้ว จะสอนอย่างไร หรวนหร่วนหาวิธีการด้วยตนเอง ถึงอย่างไรก็เป็นแค่อนุ บุรุษก็แค่ต้องเอาใจสักหน่อย เขาก็จะมาที่ห้องของเจ้าเอง”

“หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวใบหูแดงก่ำ ก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตาตกลงบนจอกชาตรงหน้า ฮองเฮาต้องการดึงนางไปเป็นพวก นางจะพูดอย่างไรก็ต้องตอบรับ