ตอนที่ยี่สิบเจ็ด
ฮันนีมูน
หวางชิวเฟินสั่งให้คนเตรียมรถม้านุ่มสบาย ในขณะที่เซียงเจินจูจัดเตรียมของกินของใช้ไปอย่างพร้อมสรรพ สองหนุ่มสาวออกเดินทางแต่เช้าตรู่เพื่อไปพักผ่อนอย่างที่ไม่เคยได้มีช่วงเวลาแสนสบายเช่นนี้
หญิงสาวนั่งอิงแอบแนบร่างไปกับสามีหนุ่ม ริมฝีปากทั้งสองวนเวียนบดคลึงกันอยู่ไม่รู้หน่าย ปลายลิ้นหนาหยอกเย้าลิ้นนุ่มนิ่มของนาง ริมฝีปากหนาอ้อยอิ่งอยู่ที่ริมฝีปากเรียว กลีบปากแดงยามนี้ชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใส
“เมื่อครู่พี่เฟินกินอาหารเช้าไม่อิ่มหรือเจ้าคะ” ภรรยาสาวหยอกเย้าด้วยยามนี้ริมฝีปากน้อยถูกบดขยี้จนเริ่มบวมแดง
“ไม่อิ่ม ยามนี้พี่อยากจะกินน้องจูทั้งตัวเชียว”
“พวกเรายังอยู่ในรถม้า จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร”
“เช่นนี้พี่กินเต้าแตงของเจ้าก่อน แล้วค่อยไปกินต่อที่บ้านพักก็แล้วกัน”
มือหนาของชายหนุ่มตรงเข้าแหวกเปิดสาบเสื้อเพื่อกอบกุมทรวงอกอิ่ม เมื่อสัมผัสความอวบหยุ่นได้โดยไม่มีสิ่งขวางกั้นจึงตาโตเหลือบมองภรรยาสาวอย่างขบขัน
“เ
ตอนที่ยี่สิบเจ็ด ฮันนีมูนหวางชิวเฟินสั่งให้คนเตรียมรถม้านุ่มสบาย ในขณะที่เซียงเจินจูจัดเตรียมของกินของใช้ไปอย่างพร้อมสรรพ สองหนุ่มสาวออกเดินทางแต่เช้าตรู่เพื่อไปพักผ่อนอย่างที่ไม่เคยได้มีช่วงเวลาแสนสบายเช่นนี้หญิงสาวนั่งอิงแอบแนบร่างไปกับสามีหนุ่ม ริมฝีปากทั้งสองวนเวียนบดคลึงกันอยู่ไม่รู้หน่าย ปลายลิ้นหนาหยอกเย้าลิ้นนุ่มนิ่มของนาง ริมฝีปากหนาอ้อยอิ่งอยู่ที่ริมฝีปากเรียว กลีบปากแดงยามนี้ชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใส“เมื่อครู่พี่เฟินกินอาหารเช้าไม่อิ่มหรือเจ้าคะ” ภรรยาสาวหยอกเย้าด้วยยามนี้ริมฝีปากน้อยถูกบดขยี้จนเริ่มบวมแดง“ไม่อิ่ม ยามนี้พี่อยากจะกินน้องจูทั้งตัวเชียว”“พวกเรายังอยู่ในรถม้า จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร”“เช่นนี้พี่กินเต้าแตงของเจ้าก่อน แล้วค่อยไปกินต่อที่บ้านพักก็แล้วกัน”มือหนาของชายหนุ่มตรงเข้าแหวกเปิดสาบเสื้อเพื่อกอบกุมทรวงอกอิ่ม เมื่อสัมผัสความอวบหยุ่นได้โดยไม่มีสิ่งขวางกั้นจึงตาโตเหลือบมองภรรยาสาวอย่างขบขัน“เ
ตอนที่ยี่สิบหก โยนให้สามี“หากข้าจะหน้าด้านขอให้ซือถูช่วยสืบว่าองค์หญิงรองยังมีชีวิตอยู่หรือสิ้นไปแล้ว ไม่ทราบซือถูจะยอมช่วยหรือไม่”“เจ้าลองบอกเบาะแสมาเผื่อข้าจะมีหนทาง”อาถังตัดสินใจเล่าเรื่องที่สืบรู้มาทั้งหมดให้หวางชิวเฟินฟังก่อนจะกระโดดจากไปโดยเร็ว ซือถูหนุ่มเรียกคนมาสั่งการอย่างเงียบเชียบด้วยไม่ต้องการกระโตกกระตาก ไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงหรือไม่ย่อมไม่ส่งผลดีต่อเซียงเจินจูเมื่อเซียงเจินจูโยนเรื่องให้สามีรับผิดชอบไปแล้วจึงเบาใจขึ้น นางใช้เวลาจัดระเบียบจวนสกุลหวางของตนเองใหม่ด้วยที่ผ่านมามีเพียงพ่อบ้านเก่าแก่คอยดูแลหญิงสาวเห็นด้วยที่จะไม่รับสาวใช้เยาว์วัยมารับใช้ด้วยไม่อยากให้พวกนางคิดปีนเตียงสามี จึงรับเพียงสาวใช้รุ่นใหญ่ซึ่งสามีเสียชีวิตหรือตกยากจนต้องขายตัวมาเป็นสาวใช้การจัดการในจวนใช้เวลาไม่นาน เวลาที่เหลือหญิงสาวจึงวางแผนจัดทำขนมชนิดใหม่เพื่อเพิ่มรายได้ให้แก่ร้านชาเซียงซือของนาง“ท่านยายเจ้าคะ ผลไม้เหล่านี้หากนำมาเคี่ยวให้ข้นแล้วทาลงไปบนแผ่นแป้งปิ้งน่าจะได้ร
ตอนที่ยี่สิบหกโยนให้สามี“อืม...ตายายของเจ้าเล่าว่าพบจี้หยกนี้ในห่อผ้าซึ่งห่อตัวเจ้ามา หมายความว่าผู้ที่นำเจ้ามาทิ้งน่าจะต้องการทิ้งเบาะแสไว้ให้”“แต่ที่ผ่านมาไม่เคยมีผู้ใดมาตามหาข้า จนผ่านมา16ปีแล้ว”“พวกเขาบอกแล้วว่าตามหามาตลอดมิใช่หรือ เพียงแต่ไม่เคยพบเบาะแสด้วยเจ้าไม่เคยนำจี้หยกออกมาสวมใส่ จนเมื่อไม่นานมานี้” ชายหนุ่มแย้งขึ้นใช่แล้ว เซียงเจินจูตัวจริงทะนุถนอมจี้หยกมากจนไม่เคยนำออกมา มีเพียงช่วงที่ไข่มุกเข้าร่างมาจึงหยิบออกมาชื่นชมและลองสวมใส่เดินเล่นในบ้าน“น้องจู เจ้าไม่อยากกลับไปสู่ฐานะเดิมหรือ หากเจ้าเป็นธิดาขององค์หญิงรองย่อมคือหลานสาวของฮ่องเต้เชียวนะ” หวางชิวเฟินชี้ให้เห็นความน่าจะเป็น“ไม่ ข้าไม่อยากเป็นคนต่างแคว้น อีกอย่างอาถังบอกว่าฮองเฮาองค์นี้ต้องการฆ่าทั้งองค์หญิงรองและทายาท หากข้าเข้าไปสู่วังวนนั้นคงไม่อาจอยู่อย่างเป็นสุขได้”“เจ้าไม่สงสารกุ้ยเฟยซึ่งอาจจะเป็นท่านยายตัวจริงหรือ”“สงสารก็ส่วนสง
ตอนที่ยี่สิบห้า ความลับสองหนุ่มสาวโยกโยนขับเคลื่อนเรือน้อยโต้คลื่นลมอยู่ในห้องหอทั้งวันทั้งคืน มีบางเวลาที่ออกมากินอาหารด้วยความหิวโหยจากนั้นก็โอบอุ้มเข้าไปดื่มกินกันและกันต่อจนครบกำหนดวันลาของหวางชิวเฟิน เมื่อได้รวมร่างสร้างรักกัน ความสัมพันธ์ย่อมแนบชิดผูกพันแน่นหนาอย่างรวดเร็ว เซียงเจินจูลุกขึ้นมาสั่งให้พ่อครัวเตรียมอาหารเช้าแล้วจัดโต๊ะอย่างสวยงาม สองหนุ่มสาวกินอาหารด้วยกันอย่างหวานชื่นก่อนหญิงสาวจะเดินไปส่งสามีหนุ่มขึ้นรถม้าอย่างอ้อยอิ่ง “ข้าเตรียมอาหารกลางวันเอาไว้ในกล่องด้วย ยามบ่ายข้าจะให้คนไปส่งน้ำชาและขนมที่กรมเผื่อพี่เฟินหิว แล้วค่อยกลับมากินอาหารเย็นด้วยกันที่จวน” “ได้ พี่จะไปรับที่ร้านชาแล้วกลับมาด้วยกันดีหรือไม่” &ldqu
ตอนที่ยี่สิบสี่ หิวกระหายหญิงสาวแสร้งเอียงอายเดินเข้ามาหาสามีหนุ่มด้วยท่าทางยั่วยวน “พี่เฟินอยากกินแตงลูกกลมของข้า ย่อมต้องดูว่ามีความสามารถเพียงใด” “น้องจู พี่เคยบอกแล้วว่าอย่าได้ท้าทายพี่ มิเช่นนั้นเจ้าจะไม่ได้นอนแน่” “ข้าก็เคยบอกแล้วว่าไม่กลัว” “เช่นนั้นก็เตรียมใจไว้ให้ดี” สองหนุ่มสาววิ่งไล่จับกันเสื้อผ้าหลุดลุ่ย พ่อบ้านเก่าแก่รีบกันบ่าวไพร่ให้ออกห่างตั้งแต่ได้ยินคำท้าทายแล้ว ผู้คุ้มกันต่างกระจายตัวออกห่างอย่างรู้งาน ทุกคนย่อมเข้าใจดีว่าพวกเขายังสดใหม่จึงหิวโหยจนต้องกลืนกินกันทั้งวันทั้งคืน&nbs
ตอนที่ยี่สิบสี่ หิวกระหายหลังจากนั้นหวางชิวเฟินก็พลิกร่างบางคว่ำหน้าลง ยกสะโพกกลมกลึงขึ้นแล้วพาตัวเองไปซ้อนด้านหลัง มือหนาจับแก่นกลางกายซึ่งยังคงแข็งแน่นดันเข้าไปในร่องน้ำรักจนสุดโคนหญิงสาวถูกจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวจึงได้แต่แอ่นตัวรองรับการกระแทกกระทั้น ชายหนุ่มอารมณ์พลุ่งพล่านฮึกเหิมยกสะโพกถอนแล้วกระแทก ถอนแล้วกระแทกอีกครั้งและอีกครั้ง ก่อนจะซอยถี่รัวเร็วอย่างไม่รั้งรอพร้อมเปล่งเสียงแหบพร่าเร่าร้อน“โอ้วววว ร่องดอกไม้ของน้องจูช่างตอดรัดรุนแรงยิ่งนัก”สองมือหนาโอบกายบางเข้าขยำเต้าทรวงอวบทั้งสองข้างพร้อมกันอย่างเร้าอารมณ์เซียงเจินจูถูกโยกขย่มด้วยความแปลกใหม่ถึงกับร้องครวญครางแทบไม่เป็นภาษา หญิงสาวทั้งจุกทั้งเสียว ขยับสะโพกรับจังหวะจ้วงโจนอย่างซ่านเสียวแท่งลำเขื่องมุดเข้ามุดออกจนร่องรูฉ่ำเยิ้มปลิ้นสีแดงไปๆมาๆ ช่องทางรักสีหวานตอดรัดกลืนกินแท่งเนื้อแน่นอย่างเอร็ดอร่อยท่วงท่านี้ย่อมแทงเข้าได้ลึกครูดถูกจุดเสียวย้ำๆ ยิ่งโดนบดขยี้ทั้งทรวงอกด้านบนและติ่งเสียวด้านล่างหญิงสาวจึงแทบแดดิ้น จิก
ตอนที่ยี่สิบสาม กลืนกินร่างบางสั่นกระตุก มือเท้าจิกเกร็ง ยกสะโพกลอย แอ่นอกค้าง งุนงงกับความรู้สึกแปลกใหม่ “ดีหรือไม่” เสียงถามอย่างไม่ต้องการคำตอบด้วยชายหนุ่มยังคงใช้นิ้วโป้งหนาบดคลึงเม็ดกระสันเพื่อปลุกเร้าความซาบซ่าน ก่อนจะก้มลงไปถอดกางเกงของตนเองเพื่อล้วงแท่งหรรษาออกมา เซียงเจินจูเคยเห็นความใหญ่โตมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อมาเห็นอีกครั้งก็ยังคงแตกตื่นกับความอวบแน่นจนต้องเผลอกลืนน้ำลาย หวางชิวเฟินเห็นสายตาของเจ้าสาวหมาดๆจึงก้มลงไปจุมพิตปลอบอีกคราก่อนจะอาศัยจังหวะที่หญิงสาวกำลังเคลิบเคลิ้มใช้นิ้วมือแทรกโพรงอุ่นทีละนิ้วเพื่อเปิดทาง แล้วค่อยๆแหวกร่องดอกไม้แดงเพื่อดันท่อนเอ็นแข็งเข้ามาในบุปผางามอย่างช้าๆ เพียงเริ่มแรกเซียงเจินจูก็กรีดร้องด้วยควา
ตอนที่ยี่สิบสอง พิธีวิวาห์“พวกเจ้าคุยเรื่องใดกัน หัวเราะจนผู้อื่นเข้าใจว่าเปิดการแสดงแล้ว” หวางชิวเฟินซึ่งรีบปลีกตัวออกมาจากงานเลี้ยงเปิดประตูเข้ามา “เหตุใดพี่ชิวเฟินมาเร็วเช่นนี้ ข้ายังเล่าไม่จบเลย” มู่เยว่ฉีโวยวาย “เอาไว้วันอื่นค่อยเล่าต่อเถอะ เจ้าออกไปได้แล้ว” ซือถูหนุ่มรีบเอ่ยปากไล่ “ชิ ยามนี้ข้าคงไม่สำคัญแล้ว” มู่เยว่ฉีแสร้งแง่งอนแต่ก็ยอมเดินออกไปโดยดีแล้วยังหันหน้ามาล้อเลียนเซียงเจินจูอีก เซียงเจินจูรีบปิดผ้าลงแล้วเมื่อนึกขึ้นได้ “พี่เฟินคงไม่ว่าอันใดที่ข้ากินขนมรอ”
ตอนที่ยี่สิบสอง พิธีวิวาห์อดีตผู้คุ้มกันอวยพรแล้วกระโดดหายออกไปทางหน้าต่างหลังจากนั้นเซียงเจินจูก็ไม่สามารถหลับตาลงได้อีก นางนอนครุ่นคิดถึงเรื่องจี้หยกและความสัมพันธ์อันวุ่นวายจนเวียนหัวเฮ้อ!... ทำไมเรื่องมากเพียงนี้ อีกเพียงวันเดียวก็จะถึงพิธีวิวาห์ เซียงเจินจูพยายามเลิกคิดมากแล้วตั้งสติจดจ่อกับงานแต่งงาน แต่จู่ๆอาถังก็กระโดดเข้ามาอีกจนนางซึ่งยังคงนอนครุ่นคิดอยู่ตกใจ “มีเรื่องใดอีกหรือ” หญิงสาวถามออกไปทันที “กุ้ยเฟยตอบกลับมาแล้ว นางมั่นใจว่าคุณหนูคือบุตรสาวขององค์หญิงรอง” “หา! จะใช่ได้อย่างไร องค์หญิงรองแต่งงานแล้วหรือ&rdquo