บทที่ 8

"หนิงหนิง เธอไม่จำเป็นต้องมาข้องเกี่ยวกับเรื่องของฉันกับพวกเขาหรอก" ซูไป๋มองเหวินหนิงอย่างทุกข์ใจเมื่อเห็นเหวินหนิงออกมาปกป้องเธอ

เห็นได้ชัดว่าเธอกังวลที่เห็นช่วงเวลาที่ยากลำบากของเหวินหนิงในตระกูลเจียง โดยเฉพาะในขณะนี้ที่การหย่าร้างยังไม่เกิดขึ้น เพราะการเป็นลูกสะใภ้ของบ้านคนรวยไม่ใช่เรื่องง่าย

หวินหนิงปัด "พวกเขาก็ไม่ได้ดูแลอะไรฉันดีขนาดนั้นอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันกำลังจะหย่าก็ไม่จำเป็นจะต้องไปสุภาพอะไรกับพวกเขา"

เป็นเพราะเจียงชูหาน ไม่ว่าจะมีคนในครอบครัวเจียงกี่คนทำเรื่องแย่กับเธอ เธอก็จะพยายามอย่างหนักให้พวกเขาพอใจหวังว่าพวกเขาจะยอมรับเธอ

ทว่าคนพวกนี้ไม่มีวันยอมรับหรอกมีเพียงแต่ทำตัวว่าเธออยู่เท่ากันแค่นั้น

โทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นอยู่ เธอหยิบออกมาเห็นเป็นเจียงชูหาน เธอหันไปมองซูไป๋ "นั่นไง มาแล้ว!"

ไม่ต้องคิดอะไรมากเลยเพราะเธอรู้ว่าเป็นเรื่องของเจียงชูซี

เธอรับสาย "ว่าไง"

"เธอพูดอะไรกับซีซี?"

"นายไม่รู้เหรอว่าฉันพูดอะไรไป? ว่าแต่ฉันเห็นเธออยู่กับคุณมู่ ไม่ยักจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นสนิทสนมกับครอบครัวของนายมาก"

เหวินหนิงกระแทกเสียงตรงคำว่า "ครอบครัวของนาย"

แม้เพียงผ่านสายโทรศัพท์ เธอก็รับรู้ได้ถึงลมหายใจที่หนักอึ้งอยู่ครู่หนึ่งของชายปลายสาย

เหวินหนิงวางสายเรียบร้อย และหลับตาเพื่อซ่อนแววตาคมวับของเธอ

ซูไป๋ที่อยู่ข้างๆ มองดูเธอ "ฉันไม่ได้คาดคิดว่าความสัมพันธ์ของเธอกับมันจะแย่ขนาดนี้"

ดูท่าทีของเขาทางโทรศัพท์เมื่อกี้สิ?

โดยเฉพาะเจียงชูหาน หากเธอได้ยินถูกต้องนี่คือการสอบสวนเหวินหนิงเรื่องของเจียงชูซี

ไม่ถึงนาทีหลังจากวางสายของสามี สายของเฉินหรานแม่สามีก็ดังขึ้นมาทันที เหวินหนิงเหลือบมองซูไป๋พร้อมกับท่าทีปวดหัว

"พี่ไป๋ ฉันขอโทษที่ไปด้วยไม่ได้ ฉันว่าฉันต้องไปแล้ว" เธอไม่อยากให้เพื่อนสนิทของเธอเห็นภาพความวุ่นวายขนาดนี้

แน่นอนว่าเหวินหนิงรู้ดีว่าไม่ว่าเธอจะสบายดีหรือไม่ผู้คนรอบตัวเธอก็เข้าใจอย่างดี

ซูไป๋พยักหน้ารับทราบและปล่อยเธอไป

เหวินหนิงรับโทรศัพท์หลังจากขึ้นรถ ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร คำพูดที่ไม่พึงประสงค์ก็ดังมาจากปลายสาย "มาที่บ้านเก่าเดี๋ยวนี้"

"ฉันยุ่งตอนนี้"

หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็วางสายโทรศัพท์โดยไม่ให้อีกฝ่ายพูดอีกและรีบปิดเสียงโทรศัพท์ไม่ว่าจะโทรเข้ามากี่สายเธอก็ไม่รับสาย

.....

หลังจากกลับมาถึงคฤหาสน์แล้ว

เหวินหนิงเรียกป้าจางผู้ที่ใจดีกับเธอเสมอเข้ามา บังเอิญว่าวันนี้คฤหาสน์จะจัดสวนต้นไม้และจัดวางดอกไม้ในแจกันใหม่

เหวินหนิงและป้าจางใช้เวลาทั้งเช้าด้วยกันเพื่อทำความสะอาด

โทรศัพท์บ้านดังขึ้น "ป้าจาง ไปรับโทรศัพท์เถอะ"

"ได้ค่ะ"

ป้าจางเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

เหวินหนิงไม่รู้ว่าเสียงปลายสายพูดว่าอะไร แต่ป้าจางเหลือบมองที่เหวินหนิงแล้วพูดกับคนที่โทรมาว่า "คุณนายเล็กกลับมาตั้งแต่ประมาณเก้าโมงเช้าค่ะ"

"........"

“ใช่ค่ะ เธออยู่บ้านตั้งแต่ตอนนั้น”

ชั๊บ! เสียงกรรไกรตัดกิ่งกุหลาบดังสนั่นขณะที่เหวินหนิงก้มมองไปดู แววตาของเธอเข้มขึ้น!!

มู่อินถูกลักพาตัวสินะ

เธอจัดดอกไม้ต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ป้าจางวางสายเรียบร้อย เหวินหนิงถามเหมือนไม่รู้เรื่องราว "นั่นสายจากใครกัน"

ป้าจางตอบ "สายของนายน้อยค่ะ"

ฮ่า นี่สินะสามีของเธอ ปฏิกิริยาแรกของเขาคือสงสัยเธอทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นถูกลักพาตัว

สิบปีที่ผ่านมา เธอได้อะไรบ้าง?

แม้ว่าเธอจะได้รับโอกาสชีวิตใหม่ เหวินหนิงก็อดไม่ได้ที่จะเศร้าสลด

"เขาถามว่าอะไรเหรอ"

"นายน้อยถามว่าคุณนายเล็กกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่และได้ออกไปไหนข้างนอกอีกไหม"

เหวินหนิงพยักหน้ารับทราบ เธอ...กำลังจะเผชิญกับการต่อสู้ครั้งใหญ่

เธอวางกรรไกรในมือพูดอย่างรวดเร็ว "บอกทางแม่ครัวหน่อยว่ากลางวันนี้ฉันอยากจะกินหม้อไฟ"

เธอจะฉลอง!

หากจะมีน้ำสกปรกมาราดเธอให้แปดเปื้อนมากเพียงใด เธอจะเอาแรงที่ไหนไปสู้รบปรบมือกันล่ะ ถ้าเธอไม่ได้กินดีพอ??