บทที่ 7

ค่ำคืนนั้นเอง เธอนอนไม่หลับ!

เหวินหนิงใช้เวลาทั้งคืนค่อยๆ นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตที่แล้วโดยเฉพาะเหตุการณ์ที่เจียงชูหานและมู่อินอยู่ด้วยกัน รวมไปถึงความใจดำของเจียงชูหานที่ขอให้เธอกรอกแบบฟอร์มยืนยันว่าเธอยินยอมเพื่อที่จะผ่าตัดกระจกตา

เธอไม่อยากจะนึกถึงภาพความทรงจำอันสวยงามที่เคยมีต่อเจ็ดปีของความรักและสามปีของการแต่งงานของพวกเขา

เมื่อบ่ายวานนี้ เหวินหนิงได้ส่งข้อตกลงการหย่าไปยังศูนย์วิเคราะห์ลายมือ เมื่อเธอตื่นขึ้นมาจึงรีบโทรไปถามผลทันที

หลังจากที่ตกลงนัดกับทางศูนย์แล้ว เธอก็ตรงไปยังสถานที่ที่นัดหมายกับซูไป๋ไว้

ซูไป๋มาถึงก่อนและรอเหวินหนิงที่ประตู เธอสวมเสื้อโค้ททับกับชุดทำงานแบบเดียวกับที่เป็นลุคโปรดของเหวินหนิง ทว่าหลังจากเธอแต่งงานกับเจียงชูหาน เธอก็ไม่ได้แต่งตัวแบบนั้นอีกเลย

ทุกครั้งที่เธอเห็นซูไป๋ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะอิจฉาในความดูเป็นผู้ใหญ่ของเพื่อน

เหวินหนิงถาม "ทำไมไม่เข้าไปก่อนล่ะ"

"ทุกที่ที่คุณนายเจียงไปล้วนต้องเป็นสมาชิกเท่านั้น พวกเขาไม่ต้อนรับคนที่ไม่ได้เป็นสมาชิกอย่างฉันหรอก" ซูไป๋ตอบ

คำพูดดังกล่าวทำให้เหวินหนิงชะงักไป

เธอมองซูไป๋อย่างรู้สึกผิด "ฉันขอโทษ ฉัน..."

"โถ่ ฉันแค่แหย่เธอเล่น" เห็นว่าหญิงสาวข้างหน้าไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ซูไป๋จึงขัดและผลักเธอเข้าไปข้างใน

จริงๆ ก็ต้องยอมรับว่าหลังจากที่ได้อยู่กับเจียงชูหาน เหวินหนิงก็เริ่มค่อยๆ เข้าไปสู่โลกของเขามากขึ้นเรื่อยๆ

แค่การดื่มชายามเช้าของเธออาจเป็นเงินเดือนทั้งหมดของบางคนเลยก็ได้

คงไม่น่าแปลกใจว่าเมื่อเธอแต่งงานกับเจียงชูหาน หลายคนต่างเข้าใจว่าเธออยู่กับเขาเพราะเงิน

"แล้วทำไมจู่ๆ ถึงคิดได้" ซูไป๋ถามเหวินหนิงขณะที่มือกำลังคนกาแฟอยู่

เหวินหนิงเลิกคิ้ว ขนตายาวของเธอช่วยปกปิดอารมณ์ได้อย่างดี น้ำเสียงของเธอตอบด้วยความสงบ "ก็แค่คิดได้"

หกเดือนที่แล้วซูไป๋แนะนำให้เธอหย่ากับเจียงชูหาน ทว่าเธอโกรธมากจนไม่พูดกับเพื่อนสนิทคนนี้นานถึงสามเดือน

เธอมองหญิงสาวข้างหน้าด้วยความรู้สึกผิดแล้วจึงสารภาพ "พี่ไป๋ ฉันขอโทษจริงๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนั้นฉันไม่ได้โกรธเธอนะ แต่ฉันกลัว"

เธอกลัวว่าข่าวลือนอกบ้านนั้นจะเป็นเรื่องจริง

มันต้องใช้ความกล้าอย่างมากที่จะต้องออกจากความสัมพันธ์ที่มีมาสิบปี ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถจะทำได้

ซูไป๋ไม่ได้ยินดียินร้าย พูดตรงไปตรงมาอย่างเฉียบคม "ฉันเข้าใจ ยังไงซะเธอก็อยู่กับเขามาตั้งหลายปี แล้วก็เป็นปกติที่จะตกหลุมรักผู้ชายแบบเจียงชูหาน"

"........"

"แค่การแต่งงานอาจไม่เหมาะกับเธอก็ได้" ซูไป๋สรุป

เหวินหนิงพยักหน้าเห็นด้วย

มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่า่เธอมีชีวิตแบบไหนตลอดสามปีที่ผ่านมาของการแต่งงาน

เมื่อเธอและซูไป๋กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ไม่สอดคล้องกันดังขึ้น: "เฮ้ ฉันคิดว่าคุณเป็นใคร?" ก่อนที่เธอและซูไป๋จะได้พูดอะไรขึ้น เสียงแหลมก็ดังขึ้นมา "โอ้ ดูซิว่าใครมา"

ได้ยินดังนั้น เหวินหนิงหันหลังมาเจอเจียงชูซีมองเธออย่างเหยียดหยาม

เจียงชูซี น้องสาวของเจียงชูหาน ... ลูกสาวบุญธรรมของตระกูลเจียง

เหวินหนิงมองไปที่เจียงชูซีก่อนจะแอบเหลือบไปมองมู่อินที่อยู่ข้างๆ จริงๆ มู่อินก็ไม่ได้สวยเป็นพิเศษ ทว่ารูปร่างอ้อนแอ้นของเธอก็ทำให้คนสนใจได้ตั้งแต่แรกเห็น

ดวงตาของเหวินหนิงเศร้าลง

เธอตัวสั่นกำมือแน่นแล้วพูด "พี่ไป๋ ไปกันเถอะ"

เธอไม่ต้องการจะอยู่ตรงนี้อีกต่อไปด้วยความกังวลว่าเธอจะควบคุมตัวเองไม่อยู่และฉีกร่างของหญิงสาวคนนั้น แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่ดี

โดยเฉพาะในวันพิเศษอย่างนี้ เธอไม่ควรจะต่อล้อต่อเถียงกับมู่อิน

ซูไป๋เองก็ทนไม่ค่อยได้กับคนพวกนี้ที่ใช้ครอบครัวตัวเองมาเป็นเครื่องมือในการข่มคนอื่นและยกว่าตนเองเหนือกว่า "เอาสิ ฉันเองก็ต้องไปทำงานแล้วเหมือนกัน"

ทว่าเจียงชูซียังคงเยาะเย้ยเหวินหนิง "ดูเหมือนว่าสิ่งที่แม่ของฉันสอนไปคงไม่เข้าหัวเธอเลยนะ เธอยังคงออกไปเที่ยวเล่นกับพวกคนชั้นต่ำแบบนี้"

"เจียงชูซี!"

เหวินหนิงไม่สามารถอดทนต่อความโกรธของเธอได้ เธอหันหลังกลับไป

ทว่าก็มีแรงมารั้งข้อมือเธอไว้ "หนิงหนิง"

"หืม โกรธเหรอ? โกรธเพราะฉันดูถูกเพื่อนชั้นต่ำของเธอเหรอ?"

"เจียงชูซี เธอก็เป็นลูกสาวบุญธรรมของตระกูลเจียง แล้วดูสิว่าเลี้ยงดูกันมาอย่างไร" เหวินหนิงโต้กลับอย่างหยาบคาย

แม้จะรู้ว่าการเป็นลูกสาวบุญธรรมนั้นเป็นเรื่องละเอียดอ่อนสำหรับเจียงชูซี ขนาดที่เฉินหรานแม่สามียังไม่เคยป่าวประกาศเรื่องว่าเธอเป็นลูกบุญธรรมเลยด้วยซ้ำ

เธอมองไปที่เจียงชูซีที่ตอนนี้หน้าซีดเผือด

เหวินหนิงตะคอกอย่างเย็นชาก่อนที่จะดึงมือของซูไป๋ไป "ไปกันเถอะ!"

เสียงโกรธเคืองของเจียงชูซีดังมาจากข้างหลัง "พี่ชายของฉันไปทำอีท่าไหนถึงตกหลุมรักคนอย่างเธอกัน"

"เอาเถอะ เราไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลากับพวกเธอเลย" มู่อินกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหากแต่ว่าแสดงตำแหน่งเหนือกว่าอย่างเชี่ยวชาญ

น้ำเสียงของเธอแสดงให้เห็นท่าทีชัดเจนที่จะบอกว่าเธอเป็นคุณนายที่แท้จริงของตระกูลเจียง

มุมปากของเหวินหนิงแค่นขึ้นมาอย่างเย็นชา