บทที่ 2 การกลับมาของฮุยเจียง ½

เรือนฮุ่ยหลัน

ฮุ่ยเจียงเดินเข้ามาในเรือน พ่อบ้านก็เข้ามารายงาน "ท่านราชครูและฮูหยินกำลังรออยู่ในห้องโถงขอรับ" ฮุ่ยเจียงยิ้มบาง ๆ และพยักหน้ารับ เดินตามพ่อบ้านเข้าไปในห้องโถง

"คุณหนูมาแล้วขอรับ" พ่อบ้านรายงานเสร็จก็เดินถอยหลังออกไป ทันใดนั้น เสียงใส ๆ ของเด็กสองคนก็ดังขึ้น

"พี่รองมาแล้ว! พี่รองมาแล้ว!" เด็กสองคนวิ่งเข้ามาหาฮุ่ยเจียงด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายสดใส ฮุ่ยเจียงย่อตัวลงอ้าแขนออกกว้างพร้อมรอยยิ้ม ร่างเล็กของเด็กทั้งสองคนวิ่งโถมนางจนเกือบล้ม

ฮุ่ยเจียงที่รู้อยู่แล้วว่าการมาของนางจะต้องเจอกับเจ้าลูกลิงสองตัวที่โถมเข้ามาหานางอย่างเช่นตอนนี้ ในชาติก่อนนางตั้งรับไม่ทันทำให้นางล้มกลิ้งก้นจ้ำเบ้าลงบนพื้นแข็งจนดูน่าตลกในสายตาบ่าวไพร่ แต่วันนี้นางตั้งรับทัน 

"พี่รอง! พี่รอง!" เด็กชายและเด็กหญิงร้องเรียกพร้อมเสียงหัวเราะสดใส ฮุ่ยเจียงยิ้มพลางกอดพวกเขาเบา ๆ ดวงตาคู่สวยมองน้องชายและน้องสาวด้วยความรักและคิดถึง แม้น้องสาวจะเกิดจากแม่รองแต่ฮุ่ยเจียงก็มีความรักและห่วงใยน้อง ๆ เท่าเทียมกันส่วนมากนางจะใช้เวลาเล่นกับน้อง ๆ สอนคัดตัวอักษรตามที่บิดาเคยสอนและช่วยน้อง ๆ เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ อยู่เสมอ

"ฮุ่ยเฉิง ฮุ่ยหลิน พวกเจ้าช่างซนนัก ดูสิ! พี่สาวเกือบจะล้มก้นกระแทกพื้นแล้ว" นางเอ่ยเบา ๆ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มก้มลงกอดเจ้าลิงน้อยทั้งสองคนแน่น ในชาติก่อนนางไม่ได้มีโอกาสกอดลาพวกเขาด้วยซ้ำ

ฮุ่ยเจียงยังจำเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้ดีในตอนที่พวกเขาทั้งสองก็ถูกลากออกไปนางได้ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ร่างกายเหมือนถูกตรึงด้วยความหวาดกลัวและความเสียใจอย่างลึกล้ำ เสียงหัวใจเต้นดังขึ้นในหูจนแทบไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความสลดหดหู่เมื่อเห็นน้องทั้งสองคนถูกจับไปทำร้ายต่อหน้าต่อตา

"ไม่นะ! ปล่อยพวกเขาไปเถอะ!" ฮุ่ยเจียงตะโกนด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาเริ่มไหลลงอาบแก้ม รู้สึกเหมือนลมหายใจถูกดึงออกจากปอดและไม่มีแรงจะยืนหยัดนางพยายามจะก้าวไปข้างหน้าแต่เพราะนางถูกจับกุมเอาไว้ทำให้ไม่สามารถขยับไปไหนได้ ดวงตาพร่ามัวได้แต่มองตามพวกเขาถูกลากออกไปอย่างไร้ความเมตตา ฮุ่ยเจียงเห็นแววตาแห่งความเจ็บปวดและความกลัวในดวงตาของพวกเขา ภาพเหล่านั้นเสียดแทงเข้าไปในจิตใจนางเหมือนคมมีด นางรู้สึกถึงความทุกข์ทรมานของน้อง ๆ ทุกครั้งที่พวกเขาร้องไห้หรือเรียกชื่อของนางมันเป็นความทรมานที่ยากจะทนทาน

"ข้าไม่สามารถปกป้องพวกเจ้าได้..." ฮุ่ยเจียงพูดกับตัวเองในความมืดมิดแห่งความสิ้นหวัง นางรู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังถล่มลงมาต่อหน้าต่อตา ความรู้สึกผิดรุนแรงเกินกว่าจะรับไหว นางได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมหัวใจถูกฉีกขาดเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยความเสียใจและความเจ็บปวดที่ไม่มีวันลืม

ฮุ่ยเจียงรู้สึกว่าความหวังและความสุขทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกทำลายลงในชั่วพริบตา ความเสียใจนี้จะหลอกหลอนนางไปตลอดชีวิต และนางรู้ดีว่าความเจ็บปวดนี้จะไม่เคยจางหายไปจากความทรงจำของนาง

ถึงตอนนี้นางก็ยังเจ็บปวดเมื่อคิดถึงภาพในครั้งอดีต ดวงตาคู่งามมองฮุ่ยเฉิงและฮุ่ยหลินที่มองมาที่นางด้วยความรู้สึกผิดท่าทางหงอย ๆ ก็ทำเอาหัวใจอ่อนยวบ

"พี่รองข้าขอโทษขอรับ" ฮุ่ยเฉิงที่รู้กล่าวขอโทษก่อนเป็นคนแรก ตามมาด้วยน้องสาวตัวน้อยแต่สิ่งที่ฮุ่ยหลินพูดออกมาก็ทำให้ฮุ่ยเจียงขำพรืดอย่างห้ามไม่ได้ "พี่รอง ข้าขอโทษเจ้าค่ะ แต่พี่ฮุ่ยเฉิงที่เป็นคนชวนข้าก่อนแล้วยังท้าข้าแข่งอีกด้วย" ฮุ่ยเฉิงที่ได้ยินน้องสาวตัวเล็กพูดแบบนั้นก็จ้องตานางแทบถลนจากนั้นก็ยื่นมือมาผลักหัวนางเบา ๆ และส่ายหัวด้วยความเอ็นดูไม่ใช่ว่านางเป็นคนที่คิดเรื่องนี้ก่อนหรอกหรือพอโดนเอ็ดเข้าหน่อยก็หาวิธีเอาตัวรอดคนเดียว อย่างนี้ปล่อยไว้ไม่ได้ฮุ่ยเฉิงคิดพร้อมกับจู่โจมไปที่น้องสาวตัวเล็ก นิ้วชี้ป้อม ๆ จิ้มไปเอวนางหลายครั้งเพื่อเป็นการเอาคืน

"เจ้าตัวแสบ อย่าอยู่เลย"

"คิก คิก พี่สามข้าผิดไปแล้ว คิก คิก พี่รองช่วยข้าด้วยพี่สามรังแกข้า " ฮุ่ยหลินที่พี่ชายกำลังเอาคืนและนางก็จั๊กจี้จะตายอยู่แล้ว ร่างกลม ๆ ของฮุ่ยหลินวิ่งหนีไปรอบตัวพี่สาวคนงามตามด้วยพี่ชายที่วิ่งไล่ตามไม่หยุด ฮุ่ยเจียงมองเด็กน้อยทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม ความรู้สึกอบอุ่นเดิมหวนกลับมาอีกครั้ง ในยามที่เห็นน้องชายและน้องสาววิ่งล้อมหน้าล้อมหลัง ก่อนที่จะนึกไปถึงช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด ร่างเล็กของน้องชายและน้องสาว รวมถึงบิดามารดาและแม่รองที่ถูกบั่นคอนอนตายเรียงรายกันอย่างอนาถ

สองมือของฮุ่ยเจียงจิกแน่นในหัวอกบีบคั้นอย่างรุนแรง ชายชั่วกับหญิงสารเลวใจคอโหดเหี้ยมแม้ชีวิตของเด็ก ๆ พวกมันก็ไม่เว้น

"แฮ่ก ๆ ข้าเหนื่อยแล้ว ยอมแพ้แล้ว ๆ ข้าสารภาพแล้วเจ้าค่ะ พี่รองเมื่อกี้เป็นความคิดของข้าไม่ใช่ของพี่สามเจ้าค่ะ" ฮุ่ยหลินที่โดนพี่ชายจับตัวจี้เอวไม่หยุดร่างเล็กของนางหยุดอยู่ข้าง ๆ ฮุ่ยเจียงสอดแขนเรียวเข้ามากอดที่ขาของนางกอดเอาไว้แน่นแล้วยอมสารภาพแต่โดยดี

"เอ่าล่ะ ๆ พวกเจ้าวิ่งกันจนเหงื่อออกหมดแล้วไปเถอะป่านนี้ท่านพ่อท่านแม่ แม่รองชะเง้อรอแล้วกระมัง" ฮุ่ยเจียงไม่ใช่ไม่รู้ว่าน้องสาวคนเล็กแสบเพียงใดความคิดนี้ทำไมนางจะไม่รู้กันเล่า ก็นางเลี้ยงเจ้าพวกแสบมากับมือ

"ขอรับพี่รอง//เจ้าค่ะพี่รอง" เด็ก ๆ ตอบรับพร้อมกันฮุ่ยเจียงจับมือน้องสาวคนเล็กเอาไว้จากนั้นพากันเดินเข้าไปในเรือนโดยมีน้องชายเดินเคียงข้างมาไม่ห่างพอเข้ามาถึงนางก็เห็นบิดามารดารวมถึงแม่รองที่นั่งพูดคุยกันอยู่ ในมือของท่านพ่อยังมีตำราเล่มโปรดที่ชอบอ่านถัดไปด้านข้างมารดาและแม่รองกำลังนั่งปักผ้าหัวแทบชนกันในช่วงเวลาว่างครอบครัวของนางจะทำกิจกรรมร่วมกันแบบนี้และมันเป็นภาพที่นางเห็นจนชินตาในชาติที่แล้วครอบครัวที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรัก

นางมองทั้งสามคนแล้วระบายยิ้มออกมาครอบครัวใหญ่ของนางไม่เคยมีเรื่องราวทุกข์ร้อนใจในเรือน ถึงแม้ว่าบิดาของนางจะมีฮูหยินรองแต่ก็ใช่ว่าจะละเลยท่านแม่ส่วนแม่รองนั้นท่านแม่ก็เป็นคนเสนอท่านพ่อให้ยอมรับนางและยังเอ็นดูแม่รองราวกับเป็นพี่น้องท้องเดียวกันและนั่นยิ่งเป็นการทำให้ท่านพ่อเกรงอกเกรงใจท่านแม่มาก ส่วนแม่รองก็อยู่แบบเจียมตัวแต่ถึงอย่างนั้นนางก็ได้รับการเอาใจใส่จากท่านพ่ออยู่เสมอโดยที่ท่านแม่เองก็ไม่ได้ว่าอะไรเหมือนจะดีใจซะอีกที่ท่านพ่อมีคนมาช่วยดูแล และหลากหลายเรื่องราวที่พวกท่านนำมาปรึกษาหารือกันโดยไม่มีเรื่องใดเป็นความลับ นางเคยถามท่านแม่ว่าเหตุใดจึงส่งเสริมให้ท่านพ่อมีภรรยารอง ท่านแม่เพียงบรรจงลูบผมนางแล้วพูดออกมาด้วยความอ่อนโยน

'หากเจ้าไม่อยากเห็นคนที่เจ้ารักเป็นทุกข์เจ้าเพียงแค่ปล่อยวางและจงทำตัวเองให้มีความสุขแล้วชีวิตเจ้าก็จะมีความสุขเอง' และนั่นคือสิ่งที่ออกมาจากปากมารดาและยังคงเป็นความจริงเพราะนางเห็นว่ามารดาและบิดารวมถึงแม่รองต่างคนก็มีความสุข

"พี่รองมาแล้วเจ้าค่ะ" เสียงเล็ก ๆ ปลุกสติที่กำลังร่องรอยในตอนที่ก้าวเข้ามาในเรือนดวงตาคู่สวยก็สบกับคนที่รักทั้งสามคนที่มองนางอยู่ก่อนแล้ว ฮุ่ยเจียงส่งยิ้มจนตาหยี

"เจียงเอ๋อร์คารวะท่านพ่อท่านแม่ แม่รองเจ้าค่ะ"