7: กำจัดเหา [1]

“กินเสร็จแล้วตามแม่ออกไปตรงลานอาบน้ำ ถ้วยจานไม่ต้องเก็บเดี๋ยวแม่จัดการเอง” หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แค่วันแรกที่ย้อนเวลากลับมาก็งานหนักถึงเพียงนี้เชียวหรือ

จือหลินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง แล้วจากนั้นจึงเรียกของวิเศษออกมาแล้วจัดการหาชุดสำหรับเด็กและผู้ใหญ่อย่างละสามชุด ผ้าเช็ดตัว สบู่ก้อนสำหรับเด็ก ครีมนวดผม แชมพู และที่ขาดไม่ได้เลยนั้นคือหวีเสนียด นางสังเกตเห็นในตอนที่บุตรชายเดินผ่าน เด็กน้อยเกาหัวยุกยิกในบางครั้งจะมีตัวเหาไต่ขึ้นมาด้านบนให้เห็น สิ่งแรกคงจะต้องจัดการอาบน้ำให้เสี่ยวหลงเสียใหม่

หลังจากเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว ร่างบางจึงได้หอบเอาของทั้งหมดออกไปตรงลานสำหรับใช้อาบน้ำ จะเรียกว่าลานก็ไม่ได้ เป็นเพียงแค่ไม้ไผ่สานตั้งเป็นฉากสูงถึงปลายคาง แล้วเอาใบไม้มาแปะทับไว้เพื่อไม่ให้คนภายนอกได้เห็น ส่วนน้ำก็ต้องไปตักมาจากลำธาร และก็ต้องเดินไกลออกไปพอดู

“ขอโทษขอรับท่านแม่ ที่ยังไม่ได้ตักน้ำ” เด็กน้อยยืนก้มหน้าจนปลายคางชิดอก เตรียมรับโทสะจากมารดา วันนี้เขาตื่นสายกว่าทุกวัน และมัวแต่ดีใจที่มารดาพูดดีด้วยจนลืมไปว่ายังไม่ได้ไปตักน้ำใส่อ่างน้ำใช้ ตามคำสั่งของท่านแม่ที่เขาจะต้องทำเช่นนี้ทุกวัน

“ถอดชุด” ในระหว่างนำชุดและผ้าเช็ดตัวที่หอบมาพาดไว้กับราว ก็สั่งให้เสี่ยวหลงถอดชุดที่สวมอยู่ออก ก่อนจะหันกลับมาหยิบขันตักน้ำในอ่างรอบุตรชาย

น้ำเหลือเพียงครึ่งถัง อาบให้เสี่ยวหลงเสร็จก็คงจะหมดพอดี ไม่รู้ว่าไอแพดจะสามารถเนรมิตเอาน้ำมาไว้ในอ้างได้หรือไม่ ถ้าได้จะเป็นการดีมากมันสามารถทุ่นแรงนางได้เยอะเชียวล่ะ

เสี่ยวหลงรีบทำตามที่ท่านแม่บอกแต่โดยดี เขารู้สึกสงสัยอยู่เล็กน้อยที่วันนี้ท่านแม่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน เมื่อวานยังลงโทษด้วยการใช้ไม้ตีก้นเขาอยู่เลย ทำโทษที่ตนมัวแต่เล่นละเลยการทำงานบ้าน

“เสี่ยวหลงมานั่งตรงนี้สิ”

“ขอรับ”

จือหลินให้บุตรชายเดินมานั่งตั่งข้างถังน้ำ จากนั้นนางจึงจัดการแกะมวยผมของเสี่ยวหลงออก เหาที่เห็นในตอนแรกเพียงตัวสองตัว แต่พอแกะมวยผมออกกลับไต่ยั้วเยี้ยเต็มไปหมด ไม่แปลกใจเลยทำไมถึงได้เอาแต่เกายุกยิกทั้งวัน

ก่อนจะสระผมนางให้เสี่ยวหลงก้มหัวลง จากนั้นจึงเอาหวีเสนียดหวีผมที่พันกันจนยุ่ง ค่อยสางออกทีละนิดๆ แต่บางปอยผมก็พันกันจนไม่สามารถหวีลงได้ เล่นเอาเจ้าเด็กน้อยร้องโอดโอยฉี่แทบเล็ด ในยามที่มารดาพยายามสางผมออกให้ได้ เจ้าตัวทนไม่ไหวร้องต้องร้องเสียงหลง

“ท่านแม่ ข้าเจ็บขอรับ โอ๊ยยย!”

“ทนอีกนิดนะเสี่ยวหลง เชื่อแม่แล้วจะดีเอง” ยิ่งเจอเหาติดมากับหวีมากเท่าไหร่ อาการอยากจะสางมันออกจากหัวบุตรชายก็ยิ่งมากเท่านั้น เรียกได้ว่านางกำลังมันมือนั้นเอง ตอนสมัยเด็กๆ ยายก็เคยทำแบบนี้กับนางอยู่บ่อยๆ ความรู้สึกมันเป็นเช่นนี้เอง

“โอ๊ย!! ท่านแม่ โอ๊ยยยยย” ท่านแม่ดึงจนหัวสั่นหัวคลอนไปหมดแล้ว แต่จะบอกให้มารดาหยุดก็ไม่กล้า จึงได้แต่ก้มหน้าจำใจยอม

“นั่นเจ้าทำอะไรเสี่ยวหลงน่ะ สตรีร้ายกาจปล่อยลูกข้าเดี๋ยวนี้นะ”

เสียงที่ดังลอยมาจากภายในบ้านทำเอาสองแม่ลูกถึงกับชะงัก เด็กน้อยที่รู้ตัวว่าตนเองส่งเสียงดังจึงรีบยกมือขึ้นปิดปาก แต่กระนั้นก็ไม่วายตะโกนบอกบิดาที่เข้าใจผิดคิดว่ามารดาตีเขา

“ท่านแม่ไม่ได้ทำอะไรขอรับ”

“เจ้าไม่ต้องกลัวนาง บอกพ่อมานางตีเจ้าใช่ไหม” ชายหนุ่มที่นอนรอฟังบุตรชายได้แต่กัดฟันข่มความโกรธ ถ้าหากเขาไม่พิการ ถ้าหากเขาสามารถเดินได้ช่วยเหลือตนเองได้ สาบานได้เลยว่าจะไม่ปล่อยให้ลูกต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้แน่

“ลูกไม่ได้โกหกขอรับ ท่านพ่อวางใจเถิด”

เสียงตอบรับของบุตรชายดังแว่วมาจากหลังบ้าน ทำให้เหมาเสี่ยวถงได้แต่นิ่งเงียบ หากบุตรชายยืนยันเช่นนั้นเขาจะทำอันใดได้