การเปลี่ยนแปลงของจ้าวหลินอี

“เข้าบ้านกันเถอะ” จ้าวเผิงเฉิงบอกภรรยากับลูกสาว หน้าบ้านของพวกเขาตอนนี้ต่างก็มีชาวบ้านมามุงดูและแทะเมล็ดแตงโมชมเรื่องสนุกกัน เขาเข้าใจว่ายุคสมัยนี้ด้อยค่าผู้หญิงและเพราะแบบนี้เขาถึงอยากให้ลูกสาวเรียนจบให้สูงมีการงานทำที่ดี ไม่ใช่เป็นเพียงชาวไร่ชาวนาหาเช้ากินค่ำเหมือนตนเอง 

 “หนูจะตั้งใจเรียนและไม่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังค่ะ” จ้าวหลินอีกอดแขนพ่อกับแม่เข้าบ้านพร้อมเอ่ยบอกให้พวกเขามั่นใจว่าจะไม่เสียใจแน่นอนที่สงลูกสาวอย่างเธอเรียนให้จบ ตอนนี้พี่ชายทำงานในเมืองวันหยุดถึงจะกลับมาเธอจะไม่ทำให้พวกเขาต้องเสียหยาดเหงื่อแรงกายฟรี ๆ

 “เด็กดี” อินเยว่เจียลูบศีรษะลูกสาวอย่างรักใคร่เอ็นดู เธอเลี้ยงลูกสาวมาอย่างถนุถนอมแล้วบ้านตระกูลกู้คิดว่าตนเองเป็นใครถึงคิดจะเหยียบย่ำลูกสาวของเธอแบบนี้

 จ้าวหลินอีมองพ่อกับแม่ด้วยหัวใจอบอุ่น ชาติที่แล้วเพราะความโง่งมถึงมองไม่เห็นความรักและความห่วงใยของพวกท่าน แต่ไม่เป็นไรเธอได้ย้อนกลับมาแล้ว เธอจะทำให้พ่อกับแม่มีความสุขและมีชีวิตที่สุขสบาย...

 หลังจากที่วันนั้นครอบครัวบ้านตระกูลกู้ไม่ได้มารังคราญครอบครัวจ้าวหลินอีอีก ซึ่งทำให้ชีวิตเธอสุขสงบขึ้นมาก เวลาที่พ่อกับแม่ไปไร่เธอจะอยู่บ้านอ่านหนังสือทบทวนความทรงจำอีกครั้ง เพราะมันผ่านไปหลายปีทำให้เธอลืมวิชาที่ร่ำเรียนไปจนหมด แต่เพราะความทรงจำเธอค่อนข้างดีทำให้อ่านอีกรอบก็สามารถจดจำได้อย่างรวดเร็ว 

 หลังจากอ่านหนังสือจ้าวหลินอีก็จะออกมาทำความสะอาดบ้านและทำอาหารเย็นรอพ่อกับแม่ ซึ่งครั้งแรกที่เธอทำงานบ้านและทำอาหารเป็นพวกเขาตกใจมากเพราะเมื่อก่อนแม่ไม่เคยให้เธอทำงานพวกนี้มาก่อน และเลี้ยงดูราวกับคุณหนู 

 ทว่าหลังจากแต่งงานไปกลับถูกใช้งานราวกับทาสแรงงานชั้นต่ำ แต่เพราะคำว่ารักทำให้เธออดทนมาตลอด ทว่าความอดทนของเธอกลับถูกตอบแทนด้วยการทรยศหักหลัง กว่าเธอจะตาสว่างได้ต้องชดใช้ทั้งชีวิตไปหนึ่งชาติภพ ชาตินี้เธอจะรักตัวเองให้มากและดูแลตัวเองอย่างดี

 เวลาผ่านไปไม่กี่เดือนร่างกายของจ้าวหลินอีมีความเปลี่ยนแปลง ต่อให้ไม่มากแต่ก็ดูดีขึ้นมากกว่าเดิมเพราะเธอใช้ความทรงจำจากชาติก่อนหาพืชสมุนไพรบ้านชนบทมาขัดผิว อย่างเช่นพวกขมิ้นและพอกหน้าด้วยน้ำมะเขือเทศผสมน้ำผึ้งป่าซึ่งเป็นวัตถุดิบที่หาได้ง่าย ระหว่างนั้นเธอก็ออกแบบเสื้อผ้าไว้หลากหลายด้วยกัน แม้จะเลือกเรียนคณะบริหารก็ตาม เพราะเธอไม่มีความรู้เรื่องการบริหารบริษัทหากเธอมีโอกาสเปิดร้านเสื้อผ้ามาจะได้ไม่เจ้งเสียก่อน 

 พอถึงวันที่ต้องเดินทางไปมหาวิทยาลัย พี่เทียนอี้ได้มารับเธอจะพาไปส่งที่มหาวิทยาลัย ส่วนพ่อกับแม่ไม่ได้ไปเนื่องจากอายุเริ่มเยอะแล้ว ตอนที่ปั่นจักรยานผ่านหน้าบ้านกู้ จ้าวหลินอี้เห็นบ้านกู้กำลังยืนส่งกู้เหวินเฟยขึ้นรถที่น่าจะจ้างมา 

 จ้าวหลินอีสังเกตเห็นตู่จื่อหย่าชู้ของอดีตสามีในชาติก่อนอยู่ด้วย มันทำให้เธอทบทวนและดูแล้วทั้งสองคนจะรู้จักกันตั้งแต่แรก แต่เป็นเธอที่โง่เองที่ตาบอดหลงรักอีกฝ่ายจนหน้ามืดตามัวถูกสวมเขาตั้งนานแล้วก็ยังไม่รู้ตัว

 “ฮ่า ๆ ๆ รถยังไม่มีปัญญาจ้างไปส่ง แล้วจะมีปัญญาส่งผู้หญิงที่ไร้ประโยชน์แบบนั้นเรียนได้ยังไง”

 “ฮ่าๆ นั่นสิ บ้านนั้นช่างโง่เขลาเสียจริง”

 บ้านกู้มองเห็นจ้าวเทียนอี้ที่ปั่นจักรยานให้น้องสาวซ้อน พวกเขาต่างหัวเราะให้กับสองพี่น้อง พร้อมกับการพูดทำนองที่ไม่ดี โดยเฉพาะสะใภ้ใหญ่บ้านกู้กับน้องสาวอดีตสามีที่ชอบตู่จื่อหย่ามากกว่า 

 จ้าวหลินอีมองพวกเขาอย่างเย็นชา แต่เธอไม่ได้วิ่งลงจากรถจักรยานไปด่าตอบพวกเขา คนปากเสียแบบนี้สักวันคงได้ตายเพราะปากตัวเอง ไว้ให้เธอมีฐานะที่ร่ำรวยและมีหน้ามีตาแล้วค่อยกลับมาเอาคืนพวกเขาก็ยังไม่สาย เธอจะให้พวกเขาชดใช้กับสิ่งที่ทำกับเธอและลูกสาว เมื่อคิดถึงลูกสาวดวงตาคู่งามกลับหลุบต่ำลงซ่อนแววตาอาฆาตตัวเองไว้จนมิด ตอนนี้เธอยังเด็กจะเอาอนาคตไปทิ้งให้คนแบบนั้นไม่ได้ 

 พอมาถึงสถานีรถไฟจ้าวหลินอีได้เผชิญหน้ากับตู่จื่อหย่าที่น่าจะรู้จักเธอ เพราะเห็นกระซิบกับน้องสาวของกู้เหวินเฟยแต่ไม่ได้เข้ามาทักทายมีเพียงส่งสายตามองมาที่เธอเท่านั้น เพราะพวกนั้นนั่งรถกระบะมาทำให้ถึงเร็วกว่าจักรยานที่พี่ชายปั่นมาส่งเธอ โชคดีที่รถไฟคนละขบวนกันกับเธอ ไม่อย่างนั้นหลายวันนี้คงทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจที่ต้องหายใจร่วมขบวนกับพวกนั้นด้วย 

 “เงินไม่พอหรือมีธุระอะไรด่วนต้องรีบโทรมาหาพี่เข้าใจไหม” จ้าวเทียนอี้ที่ยืนรอรถไฟเป็นเพื่อนน้องสาวเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง เพราะที่หล่อนต้องไปไกลจากบ้านหลายกิโลเดินทางร่วมสองวันถึงจะไปถึงมหาวิทยาลัย

 “ค่ะพี่ พี่ไม่ต้องห่วงฉันดูแลตัวเองได้” จ้าวหลินอีเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ความจริงตอนนี้เธออายุมากกว่าพี่ชายตอนนี้เสียอีก เธอเป็นแม่คนมาแล้วแม้จะล้มเหลวกับการเป็นแม่ก็ตาม เธอพยายามเก็บซ่อนความเจ็บปวดใจแล้วส่งยิ้มให้จ้าวเทียนอี้หายห่วง