บทที่ 14  งานการมากมาย

บทที่ 14  งานการมากมาย

       เสิ่นลี่อิงนำดินที่นางขุดออกมาจากมิติ และให้เปาเปานำขี้ทาเกลือคล้ายทรายมาผสมกับดินที่นางขุดมา เมื่อผสมเสร็จแล้วลี่อิงจึงนำถังไม้ขนาดกำลังดีออกมาสองถัง ถังหนึ่งนางใช้ตะปูตอกให้เป็นรูเล็กๆ เพียงสองรู และนำผ้าขาวบางรองไว้ที่ก้นถัง  ก่อนจะสั่งให้เด็กน้อยนำดินที่คลุกผสมทั้งสองส่วนเรียบร้อยแล้วมาตักลงใส่ถังที่มีผ้าขาวบางรองไว้อยู่ 

“ครานี้เจ้าใช้มือกดลงไปให้แน่นๆด้วยแล้วค่อยเติมลงไปเพิ่ม หากไม่แน่นน้ำจะไหลผ่านเร็วและได้เกลือน้อย”

“ขอรับ” เด็กน้อยรับคำสั่งและใช้มือของตนตบดินลงไปจนแน่น เสิ่นลี่อิงเห็นว่าเด็กน้อยทำสุดแรงของตนแล้ว นางจึงใช้มือของตนในการกดลงบ้าง เมื่อนางเห็นว่าแน่นดีแล้วก็พยักหน้าให้เปาเปาตักดินใส่ชั้นต่อไปได้ ทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนเต็มถังไม้ 

       เสิ่นลี่อิงวางถังไม้ที่มีดินอยู่ไว้ด้านบนและถังไม้ที่ไม่มีสิ่งใดไว้ด้านล่างนางตักน้ำใส่ถังที่มีดินลงไป ก่อนจะยกขึ้นดูเล็กน้อยว่ามีน้ำหยดออกมาหรือไม่ เมื่อเห็นว่ามีน้ำหยดแล้ว นางจึงรอให้น้ำด้านบนซึมลงไปก่อนจากนั้นค่อยตักน้ำใส่เพิ่มทีละน้อยทีละน้อย “เหลือเพียงแต่รอแล้ว หากน้ำไหลออกมาเต็มถังนี้ และเค็มเพียงพอเราก็จะสามารถต้มเกลือกันได้” 

       ลี่อิงไม่ลืมที่จะนำถังที่กำลังสกัดน้ำเกลือออกมาเข้าไปไว้ในมิติเพื่อความปลอดภัย หากมีผู้ใดมาพบเห็นเข้าคงเป็นเรื่องราวใหญ่โต นางในเวลานี้ไม่พร้อมจะต่อกรมีเรื่องขัดขากับผู้ใด คงต้องทำตัวอ่อนลู่ไปตามลมจนกว่าตัวนางจะแข็งแกร่ง

       ลี่อิงสงสัยนักว่า ณ ที่แห่งนี้มีกรรมวิธีทำเกลืออย่างไร เหตุใดจึงยังไม่มีผู้ใดไปขุดเกลือในป่าแห่งนั้น หรืออาจเป็นเพราะชาวบ้านหมู่บ้านหยางไม่มีความรู้เกี่ยวกับวิธีการทำเกลือ จึงยังไม่มีผู้ใดไปแจ้งทางการและคิดว่าเป็นผืนดินไม่ดี เพาะปลูกไม่ได้ก็เท่านั้น 

แต่ก็ดีลาภปากเรา อิอิ

“แล้วเห็ดเล่าพี่สาว”

“วันนี้ดึกแล้ว คงต้องไว้ทำพรุ่งนี้ นำมาใส่กะละมังนี่ไว้ก่อน พรมน้ำใส่เล็กน้อย ส่วนเห็ดเอามาให้ข้า เดี๋ยวข้าจัดการเอง แล้วเราก็ไปนอนได้” การจัดการของนางคือการนำไปพรมน้ำกลิ่นจันทร์เก็บไว้ภายในตู้เย็นในมิติ

       ค่ำคืนนี้เสิ่นลี่อิงนำสบู่และยาสระผมจากในมิติออกมาใช้ ทั้งนางและเปาเปาน้อยจึงมีกลิ่นหอมสดชื่นอบอวลไปทั้งบ้าน เมื่อได้เวลาเข้านอนนางก็ใช้ไฟฉายส่องไปที่เพดาน และทำมือเป็นรูปสัตว์ต่างๆ เล่านิทานสอนใจให้เปาเปาฟัง 

“เห็นหรือไม่หากเป็นคนเก่งแล้ว แต่ไร้ซึ่งความพยายาม ก็สามารถพ่ายแพ้ให้กับคนที่เก่งน้อยกว่าได้”

“ขอรับ กระต่ายหยุดวิ่งจึงแพ้ แต่เต่าไม่ย่อท้อ”

“จบเรื่องก็นอนได้แล้ว พรุ่งนี้เจ้าต้องช่วยข้าทำงาน” เสิ่นลี่อิงดึงตัวเปาหลงเข้ามากอดใช้มือตบๆ จนเขาหลับไป นางจึงลุกไปทำเสี่ยวหลงเปาจากน้ำแกงที่ลุงไฉ่นำมาส่งไว้เมื่อเย็น ทำเสร็จแล้วจึงจะเป็นเวลานอนของนางบ้าง

       ในที่สุดผีประจำบ้านหลังนี้ก็มาพบนางในฝันเสียที สรุปแล้วมีผีสองตน พวกเขามิใช่เจ้าของบ้านคนเก่าแต่เป็นผีบ้านผีเรือนที่อยู่กับบ้านมาแต่ไหนแต่ไร คนที่จะมองเห็นมีเพียงแค่คนที่ทำเรื่องชั่วในบริเวณบ้านเท่านั้น ส่วนการเซ่นไหว้ ผีบอกลี่อิงว่าสามารถปักธูปลงบนอาหารได้เลย 

       เสิ่นลี่อิงตื่นแต่เช้านำเสี่ยวหลงเปาไปส่งให้ลุงไฉ่ แล้วจึงค่อยกลับมาปลุกเปาหลงให้มาทานข้าวเช้า วันนี้เป็นหมูผัดเปรี้ยวหวานรสชาติกลมกล่อม ทั้งยังมีน้ำแกงไก่ถู่โต้วที่เด็กน้อยติดใจอีกด้วย กินกับข้าวสวยร้อนๆ อร่อยถูกใจนัก

“อร่อยอีกแล้ว”

“อร่อยเจ้าก็กินมากๆ จะได้โตเร็วๆ เสียที”

“ไปกันเถอะได้เวลาเพาะเห็ดแล้ว”

“ขอรับ”

       ยังไม่ทันที่เสิ่นลี่อิงจะเดินอ้อมไปหลังบ้าน ไฉ่ตู้และไฉ่หม่าก็มาถึงบ้านนางแล้ว “พวกข้ามาถอนหญ้าตามที่แม่นางบอก” 

       เสิ่นลี่อิงพยักหน้าเล็กน้อย “อืม จัดการรอบบ้านกับที่ดินตรงนั้น ถอนให้หมดเลยนะ ข้าจะใช้ปลูกพืชผัก”

“ไม่ต้องห่วงที่เท่านี้ไม่เกินสองวัน ก็คงแล้วเสร็จ มีอย่างอื่นให้ช่วยหรือไม่”

“ไม่มีแล้ว ข้าจะอยู่หลังบ้านนี้ อย่าได้คิดทำอะไรเชียว”

“พวกข้าเข็ดแล้ว ทั้งยังต้องบอกต่อความอับอายว่ากลัวจนฉี่ราด ย่อมมิกล้า” 

       ไฉ่ตู้นั้นมีแววตาดูสำนึกผิด แต่ไฉ่หม่าคนนี้แปลกนัก คงต้องจับตาดูไว้เสียก่อน เมื่อคนไปเริ่มงานแล้ว นางก็คร้านจะสนใจอีกจูงเปาเปาไปหลังบ้านทันที ลี่อิงตัดสินใจจะเอาพื้นที่เพิงเก่าของบ้านหลังนี้มาใช้เป็นโรงเพาะเห็ด 

       เสิ่นลี่อิงนำดินและเศษไม้ที่ขุดเมื่อวานมาวางไว้หลังเพิง ส่วนนี้นางจะทดลองให้เห็ดเติบโตเลียนแบบธรรมชาติและได้ใช้ประโยชน์จากจุดที่ไม่สามารถปลูกสิ่งใดได้เพราะแสงอาทิตย์ส่องไม่ถึง “ตรงนี้เราเพียงปล่อยไว้ หากเชื้อเห็ดเดินได้ดีก็จะเกิดขึ้นมาเอง”

“ทำเช่นนั้นได้หรือขอรับ”

“หากเจ้าลองถามน้าจินเหมย เมื่อเห็ดเกิดที่ใดก็จะเกิดที่นั่นซ้ำๆ แปลว่าดินนั้นมีความพิเศษ เราขุดดินนั้นมาย่อมได้เชื้อเห็ดมาด้วย”

“แต่หากไม่อยู่ที่เดิม ได้หรือ”

“คิดว่าได้ เราเพียงต้องสังเกต ที่ตรงนั้นมืดและเปียกเล็กน้อย ตรงนี้ก็เช่นกัน”

“เลียนแบบหรือ”

“ถูกต้อง ฉลาดมาก”

       สำหรับในเพิงนางจะเพาะแบบที่เคยเรียนรู้ในภพเก่ามาปรับสักเล็กน้อย “วิธีเพาะเห็ดนี้ เจ้าต้องดูและจดจำไว้” 

“อย่างแรกที่ต้องมีคือหาเศษหญ้าเศษกิ่งไม้เล็กๆ มาให้เต็มหม้อนี้ เจ้าวิ่งเก็บรอบๆ นะ หญ้าที่ยังเขียวอยู่ห้ามเก็บมา”

“ได้ๆ ไม่เขียว” เด็กน้อยรับคำ ก่อนจะวิ่งเก็บกิ่งไม้แห้งที่หล่นอยู่รอบข้าง เสิ่นลี่อิงเองก็เดินไปหาไฉ่ตู้และไฉ่หม่าว่าเศษกิ่งไม้แห้งใบไม้แห้งและหญ้าแห้งให้นำไปให้นางด้วย บอกเพียงเท่านั้นนางก็เริ่มเก็บบ้าง ไม่นานนักก็ได้มาเกือบเต็มหม้อ

“ทีนี้เราก็ต้องนำไปต้มหนึ่งชั่วยาม เมื่อดับไฟก็ปิดฝาไว้รอให้เย็นลง”

“ต้มทำไมขอรับ”

“ต้องฆ่าเชื้ออื่นออกก่อน จะได้ไม่แย่งเชื้อเห็ดเติบโต” อธิบายเสร็จนางก็ตักน้ำลงหม้อจนเกือบเต็มและหยดน้ำกลิ่นจันทร์ลงไปด้วย เมื่อนำไปเพาะเห็ดจะได้โตเร็วขึ้น

       เสิ่นลี่อิงเดินกลับไปถามสองพี่น้องไฉ่ว่านางจะไปซื้อถังไม้ได้ที่ใดบ้าง เมื่อได้คำตอบว่าต้องไปบ้านช่างกู้นางก็ไปทันที โดยพาเปาเปามาด้วย และฝากให้ไฉ่ตู้ดูไฟเตาให้นางเป็นระยะ นางซื้อถังไม้ขนาดเกือบเท่าถังสีทาบ้านใหญ่ๆ ในภพเก่ามายกโหล จากนั้นให้ลุงกู้ช่างไม้เจาะรูให้ด้านล่างเพื่อทำเกลือสองถัง และเจาะรอบถังสี่ด้าน ไว้สามแถว สำหรับเพาะเห็ด และขอซื้อเศษขี้เลื่อยมาด้วย เมื่อทำเสร็จนางเร่งกลับบ้าน เสิ่นลี่อิงไม่ไว้ใจไฉ่หม่าเลยจริงๆ

       เมื่อกลับไปถึงก็เห็นว่าไฉ่หม่ากำลังพูดคุยกับฉินเปาอยู่ แต่พอเห็นนางกลับมีอาการแปลกๆ ถามไฉ่หม่าไปก็ยังมาพูดจาปากมันลิ้นลื่น 

“ไม่มีสิ่งใดก็ดี ผีบ้านข้าเป็นเช่นไร เจ้าคงรู้ดี” อย่างไรดูท่าทางก็ต้องลอบวางแผนชั่วเอาไว้แน่นอน เอาเถิดนางไม่กลัว

      เมื่อเสิ่นลี่อิงเดินออกมาชายทั้งสองลอบยิ้ม ‘ผีอยู่ในบ้านแต่คนย่อมออกนอกบ้าน’ เห็นทีความสงบคงอยู่กับเสิ่นลี่อิงได้เพียงไม่นาน

_______

ปากมันลิ้นลื่น หมายถึงคนพูดจากะล่อน