บทที่ 1 กลับมาอีกครั้ง

เพล้ง!

เสียงแก้วตกแตกที่พื้นดังก้องกระจายไปทั่วทั้งห้องนอน พร้อมกันนั้นปรากฏร่างของหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งที่กำลังร่วงหล่นจากเตียงนอน สภาพของเธอในตอนนี้ค่อนข้างน่าสงสารเป็นอันมาก แต่ถึงแม้จะดูน่าสมเพชเวทนามากเพียงใด ก็ไม่อาจทำให้ชายหญิงสองคนที่ยืนมองดูอยู่รู้สึกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย

"ไป๋เหยา เธอไปดีเถอะ อย่าได้ห่วงเลย กิจการทั้งหมดและเงินของเธอ ฉันสัญญาว่าจะดูแลมันเป็นอย่างดีแทนเธอเอง"

เสียงของชายวัยกลางคนตรงหน้าที่เอ่ยกับเธอช่างดูเย็นชาห่างเหิน ไม่หลงเหลือความรักใคร่ไยดีเช่นแต่ก่อนเลยแม้เพียงน้อย

ไป๋เหยามองชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอด้วยความเจ็บปวด พลางเยาะหยันในใจเป็นร้อยเป็นพันครั้ง เพราะความหน้ามืดตาบอดจึงทำให้เธอหลงเชื่อยอมแต่งงานกับเขา ทิ้งทางเลือกที่ดีทั้งหมดเพราะเขา ทั้งที่เธอควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้

เธอช่วยสนับสนุนเขาทุกอย่าง แต่สุดท้ายเขากลับทรยศเธอและลอบคบชู้กับพี่สาวบุญธรรมที่เธอรักมากที่สุด ช่างน่าเจ็บใจเหลือเกิน!

เมื่อเห็นว่าไป๋เหยาไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม หลัวจิ้งก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เขายกเท้าขึ้นถีบไปที่ขาของไป๋เหยาอย่างดูแคลน

ก็แค่ผู้หญิงหน้าโง่คนหนึ่ง ไม่คู่ควรที่จะเป็นภรรยาของเขา เธอเทียบไม่ได้แม้กระทั่งเส้นผมสักเส้นของไป๋เย่รั่วเลยด้วยซ้ำ!

"พี่หลัวจิ้ง เมื่อไหร่ไป๋เหยาจะตายเสียที ฉันทนรอไม่ไหวแล้วนะคะ"

หญิงสาวที่ชื่อไป๋เย่รั่วถามขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาคล้องแขนหลัวจิ้งอย่างออดอ้อน ไป๋เหยาที่เห็นภาพบาดตาตรงหน้าก็อดที่จะเจ็บแค้นใจมิได้

ทำไมกัน ทำไมเธอถึงได้มอบความจริงใจให้สามีและพี่สาวที่มีนิสัยงูพิษแบบนี้ได้นะ!

ภาพเบื้องหน้าเริ่มเลือนรางลงไปทุกขณะ ไป๋เหยารู้สึกว่าเธอเหนื่อยเหลือเกิน ตลอดเวลาหลายปีมานี้เธอพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด แต่กลับโดนหักหลัง สามีและพี่สาวบุญธรรมใจชั่วได้แย่งทุกอย่างไปจากเธอ

คุณพ่อคุณแม่ล้มป่วยก็เพราะตรอมใจเรื่องเธอจนตายจากไป คนรอบกายก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วยเพราะเธอไม่ฟังคำเตือนของพวกเขา

แม้กระทั่งผู้ชายคนนั้นที่เคยกล่าวเตือนเธอเธอก็ยังผลักไสเขาให้จากไป

ไป๋เหยายิ้มอย่างสิ้นหวัง ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ ชาตินี้เธอพ่ายแพ้อย่างยับเยินแล้ว

พ่ายแพ้อย่างไร้หนทางสู้ต่อแล้วจริง ๆ

...........

เมืองหลิงชุน ปี 1985

"เหยาเหยา เธอได้ยินฉันไหมเหยาเหยา"

เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งที่ร้องเรียกชื่อเธอทำให้ไป๋เหยาได้สติ หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ เธอรับรู้ได้ว่ายามนี้มีสายลมพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างและกระทบกับแก้มขาวเนียนของเธอ ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกหนาวสั่นเป็นอย่างมาก

นี่เธอยังไม่ตายอีกเหรอ!

ไป๋เหยาลืมตาขึ้นมา ก่อนจะพบว่าเวลานี้เธอกำลังนอนอยู่ในห้องห้องหนึ่ง

"เหยาเหยา เธอฟื้นสักทีฉันตกใจแทบแย่!"

ไป๋เหยารีบหันมามอง ก่อนจะพบกับคนที่เธอคุ้นเคย

มู่จิน เพื่อนรักของเธอ!

ฉับพลันไป๋เหยาก็รู้สึกตื่นตระหนก เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอล้มป่วยเพราะถูกสามีและพี่สาวชั่วลอบวางยา แม้แต่มู่จินก็ยังตัดขาดความเป็นเพื่อนกับเธอ เพราะเธอไม่เชื่อคำเตือนของมู่จิน และเข้าข้างพี่สาวอย่างไม่ลืมหูลืมตา

เรื่องราวในชาติก่อนวนย้อนกลับมาอีกครั้งราวกับภาพวาดเป็นฉาก ๆ มีทั้งภาพวันแรกที่คุณพ่อคุณแม่รับไป๋เย่รั่วเข้ามาในบ้าน ภาพที่เธอพบกับหลัวจิ้ง และวันที่เธอแต่งงานกับเขา รวมไปถึงวันที่เธอตายอย่างทรมาน ปรากฏชัดซ้ำไปซ้ำมาจนเธอรู้สึกปวดหัวเหลือเกิน

นี่มันเรื่องอะไรกัน!

"เหยาเหยา เธอเป็นอะไรไป"

มู่จินที่เห็นว่าเพื่อนรักมีท่าทางลนลาน หน้าตาซีดขาวจึงรู้สึกเป็นห่วงเหลือเกิน

เสียงของมู่จินทำให้ไป๋เหยาได้สติ เธอมองไปที่มู่จินพลางถามขึ้นว่า

"มู่จิน ปีนี้ปีอะไร"

มู่จินมีท่าทางมึนงง ก่อนจะตอบ

"ปี 1985 เธอถามทำไมเหรอ"

1985 อย่างนั้นเหรอ!

ไป๋เหยายกมือขึ้นปิดปากตนเอง เมื่อคิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

ในปีนี้เธอจะมีอายุครบสิบแปดปี เพิ่งจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย จากนั้นเธอก็ได้พบกับหลัวจิ้งและได้เสียกับเขา จนเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา ทำให้คุณพ่อคุณแม่อับอายมากจำต้องให้เธอแต่งงานกับหลัวจิ้งอย่างรวดเร็ว และไม่นานเธอก็แท้งลูกคนแรกอีกทั้งไม่สามารถตั้งท้องได้อีก นับแต่นั้นมาครอบครัวสามีก็หมางเมินต่อเธอ แต่ไม่กล้าทำอะไรเธอมากนัก เพราะไป๋เหยามีฐานะดี คุณพ่อคุณแม่ของเธอก็มีกิจการหลายอย่าง พวกเขายังต้องพึ่งพาครอบครัวของเธอ

ไป๋เหยาหลับตาลงช้า ๆ ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว เธอได้ย้อนเวลากลับมาตอนตนเองอายุสิบแปดปี กำลังเรียนในระดับมหาวิทยาลัย

ในยามที่เธอยังไม่ได้เดินทางผิด ไม่หลงใหลหน้ามืดตามัวกับผู้ชายเฮงซวยคนนั้น!

"เหยาเหยาเธอร้องไห้ทำไม อย่าร้องสิ"

มู่จินรีบปลอบโยนไป๋เหยา ตอนนี้ไป๋เหยาเอาแต่ร้องไห้ เธอดีใจมากเหลือเกิน ดีใจที่สวรรค์ยังมีเมตตาให้เธอได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง

ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมเดินทางผิด และจะเอาคืนสามีชั่วและพี่สาวบุญธรรมหน้าด้านให้จงได้!

เมื่อรับรู้ถึงสถานการณ์ยามนี้แล้ว ไป๋เหยาก็ตั้งสติ และหันไปถามมู่จินว่า

"มู่จิน ทำไมฉันถึงมานอนอยู่ที่นี่ นี่มันโรงพยาบาลกาชาดไม่ใช่เหรอ"

มู่จินเมื่อได้ยินก็ตอบไป๋เหยา

"ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้น่ะเหรอ ก็เพราะก่อนหน้านี้พี่สาวตัวดีของเธอ อยากจะไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าตรงข้ามมหาวิทยาลัยก็เลยชวนเธอไปด้วย แต่ตอนที่กำลังข้ามถนนกลับมองไม่เห็นรถที่สวนมา เธอที่เห็นเหตุการณ์พอดีก็เลยวิ่งเข้าไปผลักพี่สาวออกไปจากกลางถนนจนปลอดภัย ส่วนตนเองกลับถูกรถเฉี่ยวชนโชคดีที่คนขับไม่ได้ขับมาเร็วมากนักจึงแค่หมดสติไปไม่ได้บาดเจ็บหนัก ฉันตามมาเห็นเข้าก็เลยรีบพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาล นี่เหยาเหยา เธอรักพี่สาวฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ไป๋เย่รั่วพี่สาวเธอน่ะ ฉันไม่ถูกชะตาเอาเสียเลย เหมือนร้ายเงียบยังไงก็ไม่รู้ ฉันถึงขนาดคิดเลยนะว่า หล่อนจงใจเดินให้รถชนเพราะต้องการเรียกร้องความสนใจจากเธอหรือเปล่า"

มู่จินเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา ครั้งนี้ไป๋เหยาไม่โกรธเพื่อนรักเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังนับถือมู่ จินเป็นอย่างมากที่ตาแหลมมองคนออกตั้งแต่แรก แตกต่างจากตัวเธอเองที่โง่งมเหลือเกิน

เมื่อเห็นว่าไป๋เหยาเงียบไป มู่จินก็คิดว่าเพื่อนรักคงจะไม่ชอบใจที่เธอไปต่อว่าพี่สาวบุญธรรม มู่จินถอนหายใจออกมาเล็กน้อยพลางบอกกับไป๋เหยา

"เอาเถอะ ขอโทษละกัน ฉันไม่ว่าพี่สาวเธอแล้ว"

ไป๋เหยายิ้มแล้วตอบมู่จินด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ฉันไม่ได้โกรธเธอเสียหน่อย บางครั้งฉันก็ควรเชื่อที่เธอพูดบ้าง คนเราน่ะรู้หน้าไม่รู้ใจ"

มู่จินเมื่อได้ยินไป๋เหยาพูดแบบนั้นก็ยิ้มตาหยี ก่อนจะตบมือด้วยความชอบใจ

"ไป๋เหยา เธอตื่นแล้ว ฉันดีใจมากจริง ๆ"

"อะไรของเธอ"

ไป๋เหยาหัวเราะออกมาเล็กน้อย รู้สึกโชคดีที่เธอย้อนเวลากลับมาและได้เจอกับมู่จินอีกครั้ง

มู่จินเทน้ำใส่แก้วให้ไป๋เหยา เธอรับมันมาดื่มเพราะรู้สึกกระหายน้ำมาก

หลังจากดื่มน้ำจนรู้สึกว่าดีขึ้นมากแล้ว ไป๋เหยาจึงสอบถามมู่จินอีกครั้ง

"นี่มู่จิน เธอบอกว่าเป็นคนพาฉันมาโรงพยาบาล เธอพาฉันมาได้อย่างไรกัน"

มู่จินยิ้มน้อย ๆ

"น้าเล็กของฉันขับรถมารับฉันกลับบ้าน และเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี ก็เลยพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาลน่ะสิ"

เมื่อได้ยินคำว่า "น้าเล็ก" หัวใจของไป๋เหยาก็พลันเต้นแรงขึ้นมา ภาพเก่า ๆ วนย้อนกลับมาอีกครั้ง

"ไป๋เหยา เธอไม่ควรหลงเชื่อคำพูดผู้ชายคนนั้นง่าย ๆ เธอยังอ่อนต่อโลกเกินไป"

"น้าเล็กคะ คุณเป็นเพียงน้าของเพื่อนสนิทฉัน แต่ไม่ได้เป็นน้าเล็กของฉันเสียหน่อย คุณจะพูดอะไรก็ช่วยคิดให้ดีดีหน่อยนะคะ"

"ที่ฉันเตือนก็เพราะว่าฉันหวังดี มู่จินเป็นหลานของฉัน เธอเป็นเพื่อนมู่จินก็เหมือนเป็นหลานของฉันอีกคนเหมือนกัน"

"เหอะ วางตัวเป็นผู้ใหญ่ ทั้งที่น้าเล็กก็อายุมากกว่าฉันและมู่จินไม่กี่ปีเท่านั้น หลีกไปค่ะ ฉันจะไปหาหลัวจิ้ง"

"ไป๋เหยาเธอคิดใหม่ได้ไหม เธออย่าเชื่อเขาเลยนะ"

"ทำไมฉันต้องเชื่อน้าด้วยคะ"

"เพราะฉันชอบเธอ"

"ว่าอะไรนะคะ"

"ฉันชอบเธอ!"

"ตลกสิ้นดี ฉันไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้อย่างน้าเล็กหรอกค่ะ"

ไป๋เหยาเม้มริมฝีปากแน่น หากครั้งนั้นเธอเชื่อเขา เธอก็คงไม่ต้องพบจุดจบเช่นนั้น

ถึงแม้เธอจะไม่ได้ชอบเขา ไม่อาจตอบรับคำรักของเขาได้ แต่เธอก็ไม่ควรพูดให้เขาเสียความรู้สึกขนาดนั้น

ช่างน่าละอายใจเหลือเกิน