บทที่ 3 สร้างความ (ไม่) ประทับใจ

เมื่อเข้ามาในบ้านแล้ว ไป๋เหยาก็ให้คนยกชาอย่างดีเพื่อให้มู่จินและมู่เฉินได้ดื่ม อีกทั้งยังให้แม่บ้านหลี่นำขนมที่มู่จินซื้อมาฝากไปจัดใส่จานอีกด้วย คนทั้งสองนั่งอยู่ที่ห้องรับรองไม่นานนักมู่เฉินก็เดินตามเข้ามา เขาหย่อนกายนั่งลงตรงหน้าไป๋เหยา และถามขึ้นมา

"วันนี้คุณลุงคุณป้าไม่อยู่เหรอ"

ไป๋เหยายิ้มให้เขา พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่สนิทและไม่ห่างเหิน

"วันนี้คุณพ่อมีประชุมค่ะ ส่วนคุณแม่อยู่ที่ร้านตัดเสื้อได้ยินว่าช่วงนี้ลูกค้าเยอะเพราะมีแบบชุดออกใหม่"

มู่เฉินพยักหน้ารับช้า ๆ ชายหนุ่มมองไปโดยรอบบ้านตระกูลไป๋ แม้ว่าคนตระกูลไป๋จะไม่ได้ร่ำรวยเท่ากับตระกูลมู่ของเขา แต่ก็นับว่ามีหน้ามีตาในสังคม

เขาหันกลับมามองไป๋เหยา แล้วสอบถามเธออีกครั้ง

"อาการบาดเจ็บของเธอดีขึ้นแล้วใช่ไหม"

ไป๋เหยายิ้มและพยักหน้า รู้สึกว่ามู่เฉินดูจะสนใจเธอมากกว่าแต่ก่อน อีกทั้งท่าทีของเขาก็ไม่ได้คุกคามเธอเช่นในชาติก่อน

ในตอนนั้นเธอไม่ได้สนใจว่ามู่เฉินจะมีใจชอบพอในตัวเธอตั้งแต่เมื่อใด แต่เมื่อชาตินี้รู้แล้วว่าเขาคิดอย่างไร เธอกลับรู้สึกว่ามันช่างน่าอึดอัดเหลือเกิน

มู่เฉินนั้นควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ทั้งนักร้องในบาร์ ดาราสาวชื่อดัง เขาก็ควงพวกหล่อนมาแล้วทั้งนั้น เธอจึงไม่ชอบเขาตรงนี้

อีกอย่างชาตินี้เธอตั้งใจจะขอใช้ชีวิตคนเดียวดีกว่า เธอไม่อยากถูกทำร้ายเพราะความรักอีกแล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนั้นไป๋เหยาจึงตอบมู่เฉินไปว่า

"ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณน้าเล็กที่เป็นห่วง"

ด้านมู่จินนั้นเพราะมัวแต่สนใจค้นหาสมุดที่จดบันทึกเนื้อหาการเรียน จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นความกระอักกระอ่วนใจของเพื่อนรักเลยแม้แต่น้อย

ไป๋เหยาเห็นว่ารออยู่นาน แม่บ้านหลี่ก็ยังไม่ออกมาเสียที เธอจึงขอตัวไปดูเสียหน่อย แม่บ้านหลี่ก็อายุมากแล้ว แต่เพราะเป็นคนที่คุณแม่ไว้ใจจึงได้ทำงานที่นี่ต่อ

เมื่อมาถึงก็เป็นอย่างที่เธอคิดจริง ๆ แม่บ้านหลี่กำลังเตรียมชา ท่าทางดูเชื่องช้าไม่น้อย ไป๋เหยารีบเข้าไปช่วยทันที แม่บ้านหลี่ค่อนข้างแปลกใจอยู่ในที ปกติแล้วคุณหนูของเธอมักจะอารมณ์เสียทุกครั้งเมื่อเห็นเธอทำงานช้าและต่อว่าหลายครั้ง แต่ครั้งนี้คุณหนูกลับไม่ต่อว่าเธอและยังบอกว่าจะจัดการเอง แม่บ้านหลี่ยิ้มเล็กน้อยและไม่เอ่ยอะไรอีก

เพียงไม่นานไป๋เหยาก็เตรียมชาเสร็จ เพราะคนงานในบ้านเธอไม่ได้มีมากนัก สิ่งไหนพอทำได้คุณพ่อคุณแม่ก็มักจะสอนเธอว่าให้ทำเองจะได้ช่วยประหยัดค่าใช้จ่าย การหยิบจับทำเรื่องบางอย่างเองจึงเป็นเรื่องดี ถึงจะมีเงินมากแต่เงินนั้นหากใช้ไม่เป็น ก็อาจจะหมดไปได้สักวัน การประหยัดกับเรื่องที่ควรประหยัดนับว่าเป็นเรื่องดี

ในขณะที่ไป๋เหยากำลังจะไปยกกาน้ำชาออกไป ก็พบเข้ากับมู่เฉินเสียก่อน เขาเดินเข้ามาอย่างกะทันหันจนชนกัน หญิงสาวตกใจจึงทำน้ำชาร้อน ๆ ราดรดไปที่เป้ากางเกงของมู่เฉินทันที ชายหนุ่มร้องเสียงหลง ส่วนไป๋เหยาเองก็อุทานออกมาด้วยความตื่นตระหนก

"น้าเล็ก ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ตายแล้ว ทำยังไงดี"

ไป๋เหยาลนลานแล้ว เธอรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหยิบผ้ามา ในขณะที่คิดจะเข้าไปช่วยเช็ดก็นึกขึ้นมาได้ว่ามันไม่ถูกต้อง

เธอเป็นผู้หญิงจะถือผ้าไปช่วยเช็ดเป้ากางเกงให้ผู้ชายแบบนี้ได้อย่างไรกัน

ให้ตายเถอะ!

มู่เฉินเองก็ขยับถอยหลังสองก้าวเช่นเดียวกัน เขาคิดไม่ถึงว่าไป๋เหยาจะลนลานถึงขนาดวิ่งไปหยิบผ้ามาหมายจะเช็ดเป้ากางเกงให้เขาอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้

ชายหญิงสองคนมีท่าทางประหม่าอย่างเห็นได้ชัด เป็นมู่เฉินที่พูดขึ้นมาเพื่อทำลายบรรยากาศที่แปลกพิกลนี้

"ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ได้ร้อนมากนัก"

"ฉันจะให้คนไปหาซื้อเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้น้าเล็กนะคะ"

"ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นอะไร แต่คงต้องขอตัวพามู่จินกลับบ้านก่อน อยู่ในสภาพเช่นนี้ต่อหน้าพวกเธอคงไม่ดีนัก"

ไป๋เหยาพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด  ให้ตายเถอะ เพิ่งจะได้เจอเขาครั้งแรก นอกจากจะไม่สร้างความประทับใจให้เขาแล้ว เธอยังเกือบจะทำลายมู่เฉินน้อยให้สูญพันธุ์อีกด้วย

แย่มาก แย่มากจริง ๆ!

ทางด้านมู่จินที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็รีบเข้ามาดู หญิงสาวตกใจเป็นอย่างมาก เธอจึงรีบบอกลาไป๋เหยาและบอกว่าจะมาหาใหม่ ไป๋เหยาพยักหน้ารับคำพร้อมกับลอบมองมู่เฉินเป็นระยะ ๆ เห็นเพียงชายหนุ่มมีสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้แสดงท่าทางโกรธหรือเอ่ยปากตำหนิอะไรเธอเลยแม้แต่น้อย

ไป๋เหยายกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองด้วยความอับอาย

ด้านมู่เฉินเมื่อขึ้นมานั่งบนรถแล้ว เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก มู่จินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ จึงเปิดปากถามน้าเล็กของตนด้วยความสงสัย

"นี่น้าเล็ก น้าไปทำอะไรให้เหยาเหยาโมโหหรือเปล่า เธอถึงสาดชาร้อนใส่น้าแบบนี้ ซ้ำยังสาดมาที่... ให้ตายเถอะ ฉันต้องหัวเราะหรือสงสารน้าดี"

"หุบปากไปเลยจินจินตัวแสบ"

มู่จินเบ้ปากพร้อมกับแอบขบขันน้าเล็กของตัวเอง แม้จะมีศักดิ์เป็นน้าเล็กแต่เขากลับมีอายุไม่ได้ห่างจากเธอมากเท่าใดนัก ปีนี้เธออายุสิบแปด ส่วนน้าเล็กของเธอปีนี้อายุยี่สิบหกปีแล้ว เขาค่อนข้างสนิทสนมกับเธอมาก น้าเล็กหน้าตาหล่อเหลา หญิงสาวที่ได้พบเห็นต่างชื่นชอบน้าเล็กมาก แต่น้าเล็กของเธอมักจะติดนิสัยชอบควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า คาดเดาว่าก่อนหน้านี้คงจะไปลวนลามไป๋เหยาก็เลยถูกเพื่อนรักของเธอสาดชาร้อนใส่กางเกงเข้าให้

สมน้ำหน้า!

เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลมู่ มู่เฉินก็รีบจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของตนเองทันที แล้วจึงเดินลงมาที่ชั้นล่าง และพบว่าคุณแม่ของเขาและพี่สาวเพิ่งจะกลับมาจากข้างนอก

ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับเดินเข้าไปหา

"คุณแม่ พี่สาว กลับมาแล้วเหรอครับ"

คุณนายมู่เมื่อเห็นลูกชายก็ยิ้มและบอกอย่างอ่อนโยน

"ใช่แล้ว แม่ซื้อลูกพลับมาฝากลูกด้วยนะ"

"คุณแม่น่ะใส่ใจแกมากเลยนะ แกก็ทำตัวให้ดี ๆหน่อย เลิกควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าได้แล้ว และก็อย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องไม่ดีเชียว"

มู่หลิง ผู้เป็นพี่สาวเอ่ยขึ้นมาอย่างหยอกเย้า มู่เฉินยิ้มและพยักหน้า

"ครับ ผมจะเป็นคนดีเพื่อคุณพ่อคุณแม่และพี่นะ"

"จ้ะ"

เมื่อสนทนากันจนพอใจแล้ว คุณนายมู่และมู่หลิงก็แยกย้ายไปพักผ่อน เหลือเพียงมู่เฉินที่ยืนอยู่ในห้องรับรองแขกเพียงลำพัง ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อยและครุ่นคิดในใจ

ชาตินี้เขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องไม่ดีอีกแล้ว เขาจะทำให้ทุกคนในครอบครัวมีความสุข

และที่สำคัญเขาจะพยายามไม่เข้าไปก้าวก่ายเรื่องของไป๋เหยาอีกต่อไป เขาไม่อยากถูกเธอต่อว่าด่าทอให้เจ็บปวดใจอีกแล้ว!