บทที่ 4 พบ (อดีต) สามีชั่ว

ส่วนไป๋เหยานั้น ตอนนี้เธอพอจะคลายความกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านี้ไปได้บ้างแล้ว หญิงสาวถอนหายใจออกมาแล้วจึงมองไปที่สมุดจดบันทึกที่มู่จินนำมามอบให้พร้อมรอยยิ้ม แต่ไหนแต่ไรมู่จินก็ใส่ใจเธออย่างนี้มาโดยตลอด

 ไม่นานนักไป๋เหยาก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาจอดในบริเวณตัวบ้าน เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นรถของคุณแม่นั่นเอง ไป๋เหยารีบวางหนังสือลงและเดินออกไปรับคุณแม่ของเธอทันที

เมื่อออกไปก็เห็นว่าไป๋เย่รั่วก็กลับมาแล้วเช่นเดียวกัน รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋เหยาจืดจางไปชั่วขณะ ไม่นานนักเธอก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

คุณนายไป๋ยิ้มให้ลูกสาวเล็กน้อย

"เสี่ยวเหยา ลูกหายดีแล้วหรือยัง อย่าเพิ่งรีบออกมาเดินตากลมสิจ๊ะ"

ไป๋เหยาอมยิ้ม และเดินเข้าไปคล้องแขนคุณแม่ของเธออย่างออดอ้อน

"หนูหายดีแล้วค่ะ พรุ่งนี้จะไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแล้ว อยู่บ้านน่าเบื่อจะตายไป"

คุณนายไป๋พยักหน้า เธอเองก็ไม่อยากให้ไป๋เหยาขาดเรียนนาน ๆ เช่นเดียวกัน สองแม่ลูกสนทนากันต่อครู่หนึ่ง คุณนายไป๋จึงนึกขึ้นมาได้ว่าไป๋เย่รั่วก็อยู่ด้วย

"จริงสิ แม่ซื้อผลไม้กับของกินมาเยอะแยะเลย ลูกไปช่วยพี่เขาเก็บของเข้าบ้านเถอะ จะได้ไปช่วยแม่เตรียมมื้อเย็น"

"แม่คะ หนูยังปวดไปทั้งตัวอยู่เลย ให้พี่เขายกเข้ามาเองเถอะค่ะ คนงานในบ้านก็มี ถ้าพี่เขาทำไม่ไหวก็เรียกให้คนมาช่วย แต่ของแค่นี้เองพี่คงทำได้ใช่ไหม"

ไป๋เหยาพูดพร้อมกับส่งยิ้มสดใสให้พี่สาว เธอเห็นเพียงไป๋เย่รั่วกำลังยิ้มตอบเธออย่างอ่อนโยน ไม่ได้แสดงท่าทางไม่พอใจอะไร

"ได้จ้ะ เธอรีบเข้าไปพักเถอะ"

        "ค่ะพี่"

        ไป๋เย่รั่วรับคำทั้งที่ในใจมีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด แต่เธอจะปฏิเสธอะไรได้ เธอยังต้องอยู่ที่บ้านนี้ต่อไปซ้ำยังไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ จะทำอะไรก็ต้องมองหน้าคนในบ้านก่อนเสมอ

        ไป๋เหยายกยิ้มมุมปาก ต่อไปนี้เธอจะไม่ช่วยอะไรไป๋เย่รั่วอีก ให้หล่อนได้ทำเองเสียบ้าง

วันนี้กว่าคุณพ่อของเธอจะกลับมาก็ค่ำมากแล้ว เธอและคุณแม่จึงทานมื้อเย็นกันก่อน ไป๋เหยาไม่ได้รู้สึกหิวมากนัก เธอกินไปเพียงไม่กี่คำก็ขอตัวไปพักผ่อน ในขณะที่หญิงสาวกำลังจัดหนังสือเพื่อเตรียมไว้สำหรับไปเรียนวันพรุ่งนี้ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง ไม่นานก็เห็นไป๋เย่รั่วที่เดินเข้ามา

ไป๋เหยาไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ น้ำเสียงที่ถามพี่สาวก็ยังคงเป็นปกติ

"พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมมาหาฉันล่ะ"

ไป๋เย่รั่วยิ้ม และเดินเข้ามากอดน้องสาว 

"เสี่ยวเหยา พี่ขอโทษนะ เรื่องวันนั้นพี่รู้สึกผิดมากจริง ๆ"

ไป๋เหยาส่งเสียงเหอะในลำคอ เธอรู้สึกอยากจะอาเจียนให้กับท่าทางเสแสร้งของไป๋เย่รั่วเสียจริง ๆ 

แต่ตอนนี้ยังไม่อาจทำได้ เธอต้องค่อย ๆ จัดการไป๋เย่รั่วให้รู้สำนึกทีละน้อย

"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ พี่ไม่ต้องกังวลนะ ว่าแต่พี่เถอะ มีอะไรรึเปล่า"

ไป๋เย่รั่วเมื่อได้ยินไป๋เหยาถามขึ้นก็เม้มริมฝีปากแน่น เธอขยับเข้ามาใกล้น้องสาวเล็กน้อย

"คือว่า พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนเธอไปกับพี่หน่อยได้ไหม มีรุ่นพี่คนหนึ่งที่รู้จักกับพี่ อยากจะเจอเธอ เขาแอบชอบเธอมานานแล้วแต่ไม่กล้าพูด ถ้าเธอไม่อยากพบเขาพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ แต่พี่รับปากเขาเอาไว้แล้วว่าจะให้เขาได้พบเธอ เพราะเขาเคยช่วยพี่เอาไว้ตอนที่พี่ถูกเพื่อนในมหาวิทยาลัยกลั่นแกล้ง พี่ก็เกรงใจเขาน่ะ"

ไป๋เย่รั่วลอบสังเกตท่าทีของไป๋เหยา แต่ทว่ากลับไม่พบความผิดปกติอะไร

"รุ่นพี่เหรอคะ เขาเป็นใคร แล้วพี่รู้จักเขาตอนไหน เขาเป็นคนดีหรือเปล่า"

"เขาชื่อหลัวจิ้ง เป็นรุ่นพี่ของพี่เอง แต่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยอีกที่หนึ่ง เป็นมหาวิทยาลัยเล็ก ๆ เขาช่วยพี่หลายครั้ง พวกเรามีโอกาสได้พูดคุยกันจนสนิทสนมกัน แล้วเขาก็บังเอิญเห็นเธอตอนที่มารับพี่ เขาอยากรู้จักกับเธอ นี่เสี่ยวเหยา แม้ว่าฐานะของเขาจะเทียบเราไม่ได้ แต่เขานิสัยดีมากเลยนะ รู้จักเขาเอาไว้ก็ไม่เสียหายตรงไหนนี่ คนเราน่ะต้องสร้างมิตรเอาไว้ดีกว่าสร้างศัตรู"

ไป๋เหยาเมื่อได้ยินชื่อของหลัวจิ้ง เธอก็แอบกำมือแน่น 

ในชาติก่อนก็เป็นไป๋เย่รั่วแนะนำให้เธอได้รู้จักกับหลัวจิ้ง ก่อนหน้านี้เธอไปรับไป๋เย่รั่วที่ร้านขนมและเห็นไป๋เย่รั่วกำลังสนทนากับหลัวจิ้ง ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดอะไร คิดว่าเป็นเพื่อนของพี่สาวจึงตอบตกลงไปพบเขา จากนั้นเธอก็ตกหลุมรักเขาหัวปักหัวปำ นอกจากหน้าตาเขาจะหล่อเหลาแล้วยังเอาใจเก่ง ดูแลเธอทุกอย่าง เธอเป็นเพียงหญิงสาวที่อ่อนต่อโลก ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนและไว้ใจไป๋เย่รั่วมากเชื่อว่าพี่สาวย่อมไม่แนะนำคนไม่ดีให้เธอ และสุดท้ายแล้วเธอก็พบจุดจบเช่นนั้น

ไป๋เหยายิ้มเย็นในใจ ที่แท้พี่สาวใจชั่วก็วางแผนมาโดยตลอด ตั้งแต่แรกเริ่มไป๋เย่รั่วไม่เคยจริงใจกับเธอเลย หล่อนรวมหัวกับหลัวจิ้งมาหลอกเธอให้ตายใจ เพื่อหวังจะแย่งทุกอย่างของเธอไป

ไป๋เย่รั่วจิตใจอำมหิต ค่อย ๆ ลงมืออย่างไม่รีบไม่ร้อนเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต

สุดท้ายก็จัดการเธออย่างแยบยล!

แต่ชาตินี้มันจะไม่เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว

อยากเจอเธอหรือ ได้เลย เธอจะไปเจอเขา แต่ครั้งนี้หลัวจิ้งคนบัดซบผู้นั้นจะต้องจำไปจนวันตายอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่าไป๋เหยาไม่ตอบ ไป๋เย่รั่วก็ร้อนใจเป็นอันมาก เธอกลัวว่าแผนการของตนเองจะไม่สำเร็จ

ทว่าไม่นานไป๋เหยาก็ตอบเธอ

"ได้ค่ะ ฉันจะไปกับพี่"

"จ้ะ อย่างนั้นพี่ไปนอนแล้วนะ"

"ค่ะ"

ไป๋เหยาพยักหน้ารับคำ เมื่อไป๋เย่รั่วหันหลังเดินจากไป แววตาของไป๋เหยาก็เย็นชาขึ้นมาทันที

ด้านไป๋เย่รั่วนั้นเมื่อกลับมาถึงห้องของตนแล้วเธอก็รู้สึกพอใจมาก อีกไม่นานไป๋เหยาก็จะเดินเข้าไปติดกับดักของเธอแล้ว

เธอจะคอยดูว่าระหว่างเธอที่เป็นลูกบุญธรรมแต่ปฏิบัติตัวดีมาตลอด กับไป๋เหยาที่เป็นลูกคุณหนูตัวจริงแต่กลับใจแตก ทำเหมือนอีตัวที่ไปนอนกับผู้ชายได้ง่าย ๆ จนตั้งท้องขึ้นมา ใครจะดีกว่ากัน!

แรกเริ่มที่มาอยู่ที่บ้านตระกูลไป๋ ไป๋เย่รั่วคิดว่าเธอจะได้ทุกอย่าง เธอถูกทอดทิ้งมาตั้งแต่เด็กและมีปมในจิตใจ เมื่อได้มองเห็นเด็กคนอื่น ๆ มีบ้าน มีครอบครัวที่รักใคร่ แต่เธอกลับถูกทอดทิ้ง เธอก็คิดว่าโลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

จนกระทั่งวันหนึ่งสวรรค์ก็เมตตาเธอ เมื่อประธานไป๋และคุณนายไป๋มาที่นี่เพื่อรับเด็กไปอุปการะ เพราะพวกเขามีลูกยาก อยากได้เด็กสักคนไว้คอยเป็นเพื่อนลูกสาวตน และเธอก็ได้รับเลือก เมื่อเข้ามาอยู่ในฐานะบุตรสาวบุญธรรมเธอก็ได้ใช้แซ่ไป๋ ใช้ชีวิตเป็นคุณหนูที่สุขสบายเฉกเช่นลูกสาวบ้านอื่น

ไป๋เย่รั่วมีใจริษยามาตั้งแต่เด็ก เธอมองโลกในแง่ร้ายมาโดยตลอด เห็นใครดีกว่าไม่ได้ เมื่อมาเจอไป๋เหยาเธอจึงคิดในใจมาโดยตลอดว่าสักวันเธอจะทำให้ไป๋เหยาหายไป และคนที่ได้ครอบครองสมบัติทุกอย่างของตระกูลไป๋ก็คือเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น

จนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอได้พบกับหลัวจิ้ง ตอนนั้นเธอเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เธอและเขายังไม่มีความสัมพันธ์เกินเลย เพียงแค่คบหากันเท่านั้น 

หลัวจิ้งเป็นเพียงลูกพ่อค้าธรรมดาคนหนึ่ง เขาเองก็มีใจทะเยอทะยานเช่นเดียวกับเธอ เมื่อเขาคบหากับเธอและบังเอิญได้เจอกับไป๋เหยาก็รู้สึกชอบพอในตัวไป๋เหยา จึงเริ่มเสนอแผนการดีดีให้กับเธอ แรกเริ่มเธอไม่เห็นด้วยเพราะรู้สึกหึงหวงเขา แต่ชายหนุ่มบอกว่าหากเธอและเขาอยากสบายก็ต้องใช้ไป๋เหยาเป็นตัวเบิกทางที่ดีที่สุด

ไป๋เย่รั่วคิดทบทวนก็รู้สึกว่าคำพูดของหลัวจิ้งค่อนข้างสมเหตุสมผล เธอจึงยอมเปิดทางให้หลัวจิ้งและไป๋เหยาได้เริ่มทำความรู้จักกัน

เธอเชื่อว่าหลัวจิ้งไม่มีทางทรยศเธอ แม้แต่ตอนที่เขารู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวที่แท้จริงของบ้านตระกูลไป๋เขาก็ยังไม่รังเกียจเธอ เขารักเธอจากใจจริง

หญิงสาวยกยิ้มมุมปาก เรื่องนี้ต้องค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป จะรีบร้อนไม่ได้เป็นอันขาด

เช้าวันต่อมาไป๋เหยาไปเรียนตามปกติ เพราะได้สมุดจดบันทึกของมู่จินทำให้เธอเข้าใจเนื้อหาที่อาจารย์สอนในวันนี้ได้อย่างรวดเร็วขึ้น  หลังเลิกเรียนมู่จินบอกว่ามีเรื่องต้องไปจัดการที่บ้านนิดหน่อย คงไม่ได้ไปเดินเล่นกับไป๋เหยา ไป๋เหยาพยักหน้าแล้วบอกว่ามีเรื่องที่ต้องทำเช่นกัน มู่จินจึงวางใจและกลับบ้านไป

ไป๋เหยามาตามนัดที่ให้ไว้กับไป๋เย่รั่ว ตอนนี้พี่สาวกำลังนั่งรอเธออยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้หน้ามหาวิทยาลัย ข้างกายมีคนที่ไป๋เหยาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

หลัวจิ้ง!