กลับมาที่เดิม

 ปี คศ. 1983

เฮือก!

"มิติ?"

คำพูดของกู้เฉิงฮวนคำแรกเมื่อตื่นขึ้นมา ก็ยังเป็นคำถามที่ค้างคาใจเธออยู่ ทว่ายังไม่ทันได้คำตอบ พอลืมตาขึ้นมาเธอก็อยู่บนเตียงนอนในห้อง และดูเหมือนว่าจะเป็นช่วงที่เธอโดนวางยาจนใกล้จะเสียชีวิตแล้ว

"ที่นี่มัน.."

แอดดดด

"ฮวนฮวน น้องเป็นยังไงบ้าง พี่ขอโทษที่ไม่ได้ดูแลน้องให้ดี พอพี่ได้ข่าวจากแม่บ้านหวังพี่ก็รีบกลับมาทันที พี่ผิดเอง"

กู้อี้หานในวัย 35 ปี รีบวิ่งเข้าไปดูภรรยาด้วยความร้อนรน 2 เดือนแล้วที่เขามีปัญญาหากับภรรยา ประจวบกับต้องไปทำงานต่างเมืองเพราะกำลังเริ่มการก่อสร้างโรงแรมแห่งใหม่ แต่พอได้รู้ข่าวจากแม่บ้านหวัง คนเฒ่าคนแก่ของมารดาของกู้เฉิงฮวน เขาก็รีบกลับมาดูภรรยาทันที

"สะ..สามี ฉันขอโทษ ฮึก ขอโทษที่ไม่ฟังเหตุผลของพี่ ฮื้อออ ขอโทษที่ไม่เชื่อใจพี่ ฮึก ทั้งที่สามีภรรยาควรไว้ใจกันแท้ ๆ ฉันขอโทษ"

พรึบ

ร่างของกู้เฉิงฮวนถูกสามีดึงเข้ามากอดไว้ทั้งที่เธอกำลังร้องไห้จนเนื้อตัวสั่นเทิ้ม กู้อี้หานรอวันนี้มานาน วันที่ภรรยาของเขาจะกลับมาเป็นตัวเอง ไม่มีครั้งไหนที่เขารู้สึกหมดหวังกับกู้เฉิงฮวน

"น้องไม่ต้องขอโทษ ที่ผ่านมาน้องแค่ฟังคนอื่นมากเกินไป พี่ไม่เคยถอดใจจากครอบครัวของเราเลยรู้ไหม เริ่มต้นกันใหม่นะฮวนฮวน"

ทุกครั้งที่เธอหงุดหงิด ทุกครั้งที่เธอตามไปอาละวาด เขาได้แต่คิดว่า อย่างน้อยภรรยาก็ยังรักเขาอยู่ แต่ที่เป็นแบบนั้นอาจจะเป็นเพราะรับฟังแม่เลี้ยงกับน้องสาวต่างมารดามากเกินไป

"ฮึก ค่ะ เราจะเริ่มต้นกันใหม่ ฉันจะเป็นคนใหม่ เป็นแม่ที่ดีของเหมิงเหมิง เป็นภรรยาที่ดีของป๊ะป๋า"

กู้อี้หานพอได้ยินภรรยาเรียกตัวเองว่า 'ป๊ะป๋า' ใจของเขาเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เกิดอะไรขึ้น ทำไมภรรยาของเขาถึงได้รู้จักออดอ้อนแบบนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยทำแบบนี้เลยด้วยซ้ำ

"ป๊ะ...ป๊ะป๋าเหรอ"

"ใช่ค่ะ ป๊ะป๋าของหนู เตรียมตัวให้ดีเลยนะคะ ต่อไปนี้พี่จะได้พบกับภรรยาคนใหม่"

"พี่คงเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก ลูกของเราก็จะเป็นเด็กที่โชคดีที่สุดในโลกเช่นกัน"

"หนูจะทำให้เหมิงเหมิง ป๊ะป๋า แล้วก็คุณพ่อกลับมามีความสุขอีกครั้ง"

ก๊อก  ก๊อก   ก๊อก

"เข้ามาได้"

ในระหว่างที่สองสามีภรรยากำลังพูดคุยกันอย่างหวานชื่น เสียงประตูห้องก็ดังขัดจังหวะเสียก่อน

"ป้าพาคุณหนูมาส่งค่ะ"

แม่บ้านหวังอุ้มคุณหนูน้อยกู้หนิงเหมิงอายุเพียง 2 ขวบเข้ามาในห้อง แต่ด้วยความที่เด็กน้อยไม่ค่อยสนิทกับมารดา จึงมีท่าทีหวาดกลัวอยู่บ้าง

"เหมิงเหมิง มาหาแม่เร็วเข้า ขอแม่อุ้มหนูได้ไหมจ๊ะ"

"เสี่ยวหนิงเหมิง ลูกไม่ต้องกลัว แม่ไม่ดุลูกแล้ว งั้นมาให้พ่ออุ้มหนูดีไหมลูก"

"ถ้าหนูกลัวแม่ก็ให้ป๊ะป๋าอุ้มก่อน ไว้เชื่อใจแม่เมื่อไหร่ค่อยให้แม่อุ้มก็ได้เด็กดี"

หนูน้อยตาแป๋วจ้องมองมารดาไม่กะพริบตา กระนั้นสองมือน้อย ๆ ก็ยังยื่นไปหาบิดาให้โอบอุ้มตนเอาไว้

แม่บ้านหวังที่เห็นว่ากู้เฉิงฮวนที่นางเห็นมาแต่เล็กแต่น้อยเริ่มมีสติขึ้นบ้างแล้ว นางจึงเลือกที่จะบอกเล่าสิ่งที่เห็นให้ผู้เป็นเจ้านายทั้งสองฟัง ครั้นจะพึ่งนายท่านเวิน ท่านก็ไม่ได้สติขึ้นมาเลย

"คุณหนู คุณกู้ อย่าว่าป้าละลาบละล้วงเลยนะคะ เรื่องที่ป้าจะพูดต่อไปนี้ป้าเห็นมาด้วยตาของตัวเอง ข้าวกับยาที่คุณหนูกับนายท่านกินแต่ละมื้อ สองแม่ลูกนั่นวางยาพิษมานานแล้ว ป้าเคยบอกนายท่านแต่ท่านก็ไม่เชื่อ แต่ป้าว่าอาการของคุณหนูกับนายท่านเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนเลยนะคะ"

"..."      "..."

"ได้โปรดเชื่อป้า อย่างน้อยก็ไปตรวจร่างกายสักหน่อยนะคะ ป้าเลี้ยงคุณหนูมาแต่อ้อนแต่ออก ไม่เคยมีสักครั้งที่ป้าจะประสงค์ร้ายกับคุณหนู ต่างจากสองแม่ลูกคู่นั้น ที่หวังแต่จะกอบโกยจากคุณหนูและนายท่าน หลายปีมานี่ก็เหลือเพียงบ้านหลังนี้และทรัพย์สินที่เป็นชื่อของคุณหนูเท่านั้นที่ยังเหลืออยู่"

ไม่ผิดจากที่แม่บ้านหวังพูดเอาไว้เลยสักนิด หลังจากที่นางกับบิดาตายไป ทุกอย่างก็ตกเป็นของสองแม่ลูกนั่น เสี่ยวหนิงเหมิงยังโชคดีที่มีพ่อดูแลอีกหลายปี แต่หลังจากนั้น...

"ฉันเชื่อป้าจ้ะ ป้าพอจะรู้ไหมว่าสองคนแม่ลูกคู่นั้นไปซื้อยาพวกนี้มาจากที่ไหน"

แม่บ้านหวังน้ำตาไหลรินออกมาเป็นทาง ในที่สุดก็มีวันนี้ วันที่คุณหนูเปิดใจรับฟังคำพูดของนาง เท่านี้ก็ถือว่านางไม่ผิดต่อคำฝากฝังของคุณนายที่จากไปแล้ว

"ฮึก รู้เจ้าค่ะ ป้าเคยให้ลุงป๋อ คนสนิทของนายท่านแอบตามสองแม่ลูกคู่นั้นไป จนได้รู้ว่าทั้งคู่ไปซื้อยาที่ไหน แล้วยังได้รูปถ่ายตอนพวกเค้าซื้อขายกันมาด้วยนะคะ"

"สามีคะ ช่วยจัดการเรื่องนี้ให้น้องได้ไหม อีกอย่าง น้องอยากพาทุกคนย้ายออกไปจากบ้านหลังนี้"

กู้เฉิงฮวนหันกลับไปพูดกับสามีของเธอที่ประคองกอดเธออยู่ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ส่วนหนูน้อยกู้หนิงเหมิงตอนนี้ก็ยอมให้มารดาจับต้องตัวแล้ว

"ต้องได้อยู่แล้ว พี่จะจัดการเรื่องนี้ให้น้องเอง หมดเคราะห์หมดโศกสักทีนะคนดี"

ฟอดดด   ฟอดดด 

กู้อี้หานหอมแก้มภรรยาและลูกน้อยจนเกิดเสียงดังฟอดใหญ่อยู่หลายครั้ง แม่บ้านหวังที่เห็นแบบนั้นก็พลอยอิ่มเอมใจที่ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นในเร็ววัน

"ขอบคุณค่ะ  ป้าหวังจ๊ะ ตอนนี้คนในบ้านส่วนใหญ่มีแต่คนของสองแม่ลูกนั่นใช่ไหมคะ"

"ใช่ค่ะคุณหนู เราจะเอายังไงดีคะ ต่อให้สองแม่ลูกนั่นไม่อยู่บ้าน แค่หมารับใช้พวกนั้นก็คงไม่ยอมให้พวกเราพานายท่านออกไปตรวจร่างกายแน่นอนค่ะ"

"เดือนนี้เดือนอะไรคะป้า"

"เดือน 2 ปี 1983 ค่ะ คุณหนูถามทำไมเหรอคะ"

สีหน้าของกู้เฉิงฮวนเผยความวิตกกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด หากตอนนี้เป็นเดือน 2 แสดงว่าเหลือเวลาเพียง 1 เดือนเท่านั้น เพราะบิดาของเธอเสียชีวิตวันที่ 1 เดือน 3 ปี 1983 ต้องเร่งมือแล้วล่ะกู้เฉิงฮวน

"ตอนนี้คุณพ่อไม่รับรู้อะไรแล้วใช่ไหมคะ"

"ใช่ค่ะ"

"ป้าหวังมีกล้องถ่ายรูปไหมคะ"

"มีค่ะ ป้าแอบซื้อเอาไว้ตอนที่ให้ลุงป๋อตามไปดูสองแม่ลูกคู่นั้นไปแอบซื้อยาพิษพวกนั้นค่ะ"

"ดีเลยค่ะ งั้นเย็นนี้ตอนนี้คนพวกนั้นกำลังผสมยาลงในอาหาร หนูอยากให้ป้าช่วยแอบถ่ายรูปไว้ให้ได้มากที่สุด ถ่ายไว้ได้หลายครั้งก็ยิ่งดีนะคะ แต่อย่าลืมปิดแสงด้วย ป้าทำเป็นใช่ไหม"

"ทำเป็นค่ะคุณหนู คนที่ร้านขายกล้องเคยสอนป้ามาแล้ว"

กู้เฉิงฮวนยกนิ้วโป้งให้แม่บ้านหวังทั้งสองข้างเพื่อเป็นการชื่นชม ยังดีที่ป้าหวังรู้จักเปิดรับเทคโนโลยีและใช้ประโยชน์จากมัน แบบนี้ต้องยกให้เป็นสุดยอดแม่บ้านเท่านั้น

"ยายยายเก่ง เหมิงเหมิงยกโป้งห้ายเยย"

(ยายาเก่ง เหมิงเหมิงยกโป้งให้เลย)  หนูน้อยที่เห็นการกระทำของมารดาก็อดไม่ได้ที่จะทำตามอย่างยิ้มแย้มตามประสา

"เหมิงเหมิงของแม่ก็เก่ง ใช่ไหมจ๊ะ"

"อื้อ เหมิงเหมิงเก่ง"  (^-^)

"ถ้าอย่างนั้นพี่จะออกไปหาเพื่อนที่เป็นนายทหารและนายตำรวจสักหน่อย อย่างน้อยถ้าจะเล่นงานคนพวกนี้เราคงต้องมีหลักฐานให้แน่นหนาและหาพยานมาด้วย พี่สัญญาว่าจะพาหนูกับลูก รวมไปถึงคุณพ่อ ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"

เพียงแค่คิดว่าทุกวันภรรยากับพ่อตาจะต้องกินยาพิษเข้าไปตลอด มันก็ทำให้กู้อี้หานร้อนรุ่มจนนั่งไม่ติดแล้ว ครั้นจะพาออกไปตอนนี้เลยเขาก็สามารถทำได้ แต่การจะหาหลักฐานมาเอาโทษคนทำผิดจะเป็นเรื่องที่ยากยิ่งนัก

"ถ้าพวกนั้นเอาข้าวมาให้ น้องก็เททิ้ง หรือไม่ก็บอกว่าเบื่ออาหารรู้ไหม พี่จะรีบหาหมอที่ดีที่สุดมารักษาน้องกับคุณพ่อให้ได้ เชื่อใจพี่นะฮวนฮวน"

"เรื่องหมอพี่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ยังมีสิ่งที่เรียกว่าปาฏิหาริย์รอเราอยู่ ขอเพียงพี่รวบรวมหลักฐานได้มากพอ จากนั้นก็พาคนเข้ามาย้ายหนูกับคุณพ่อออกไปได้เลย"

"ตกลงครับ เหมิงเหมิงคนเก่ง หนูอยู่กับแม่จ๋าก่อนนะลูก เดี๋ยวพ่อออกไปจัดการธุระข้างนอกไม่นานจะรีบกลับมานานกอดหนูกับแม่นะคะ"

"เหมิงเหมิงบ๊ายบายป๊ะป๋าก่อนเร็วลูก บาย"

"บ๊ะบาย ป๊ะป๋า"

"บายค่ะลูกสาวป๋า แล้วป๋าจะรีบกลับมาหาหนูกับแม่นะคะ"

เสียงเล็ก ๆ ที่ยังพูดไม่ชัดกลับทำให้คนเป็นพ่อมีแรงฮึดสู้ กู้อี้หานรีบเดินออกจากห้องแล้วขึ้นรถตรงไปทำธุระที่ค่ายทหารทันที ระหว่างทางเขาก็ได้สั่งให้ผู้ช่วยจัดการเรื่องทำความสะอาดบ้านตระกูลกู้ให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เพื่อรอต้อนรับทุกคน