เรื่องราวในอดีต

'อย่าทำแบบนั้นลูก! ฮึก หนิงเหมิงลูกอย่ายิงเค้า อย่าเอาอนาคตของตัวเองไปแลกกับคนแบบนั้น'

ปั้ง!

กรี๊ดดด

"เรียกตำรวจมาเร็วเข้า นังเด็กบ้านั่นมันกำลังจะหนีแล้ว นังฆาตกร! จับตัวมันไว้เร็วเข้า มันยิงลูกสาวของฉัน"

"ฮึก พวกแกต่างหากที่เป็นฆาตกร พวกแกฆ่าคุณตา ฆ่าแม่ของฉัน แถมยังทำให้พ่อของฉันตรอมใจจนตาย สมควรแล้วที่พวกแกต้องชดใช้แบบนี้"

 'โธ่ลูกแม่ ฮื้ออ แม่ผิดเองที่อ่อนแอ สมองนิ่ม ยอมให้คนพวกนั้นปั่นหัว ฮึก หากแม่เข้มแข็งกว่านี้ลูกคงไม่ต้องลงเอยแบบนี้ เสี่ยวหนิงเหมิงของแม่'

ดวงวิญญาณของ กู้เฉิงฮวน ร้องไห้เจียนขาดใจกับภาพตรงหน้า ตอนนี้ลูกสาวของเธอกลายเป็นฆาตกร ตราบาปนี้จะต้องติดตัวลูกเธอไปจนวันตาย ไม่มีใครสนว่าคนที่ถูกยิงเคยทำเรื่องร้ายกาจอะไรมาก่อน

ตอนนี้ในสายตาของทุกคน มีเพียง กู้หนิงเหมิง ลูกสาวของเธอเท่านั้นที่เป็นคนชั่วร้ายที่สุด ไม่นานตำรวจที่อยู่ใกล้พื้นที่ก็เข้ามาจับกุมลูกสาวของเธอไปดำเนินคดีตามกฎหมาย กู้เฉิงฮวนยอมตายอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้งหากช่วยลูกสาวของเธอได้

เสี่ยวหนิงเหมิงเพิ่งอายุ 15 ปีเท่านั้น แต่ก็ต้องไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในเรือนจำเสียแล้ว วิญญาณของกู้เฉิงฮวนตามลูกสาวไปทุกแห่งหน ในขณะเดียวกันเรื่องราวในอดีตก็ตามวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ หากเธอไม่เชื่อคนง่าย ทุกอย่างคงไม่ลงเอยแบบนี้

13 ปีก่อน

เวินเฉิงฮวนเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเศรษฐีเวินซีฮัน พ่อหม้ายหนุ่มพราวเสน่ห์ เขาแต่งงานใหม่อีกครั้งกับแม่หม้ายลูกติด นางชื่อ หลิงเจียอี ลูกของนางชื่อ หลิงจินเยว่ ทั้งคู่เข้ากันได้ดีกับเวินเฉิงฮวนแต่นั้นมาเวินซีฮันจึงยกหน้าที่ดูแลลูกให้กับหลิงเจียอี แต่ใครจะไปคิดว่านางเพียงแค่แสร้งทำดีเท่านั้น

สิ่งของสวยงามนางหลิงเจียอีต่างบอกว่าไม่เหมาะกับเวินเฉิงฮวน ของดี ๆ นางล้วนแต่เก็บไว้ให้ลูกสาวของตนเองทั้งหมด พร้อมกับเป่าหูลูกเลี้ยงให้เชื่อฟังทุกอย่างที่นางบอก เพราะนางหวังดีกับเวินเฉิงฮวนเสมอ 

เด็กสาวใสซื่อเวินเฉิงฮวน สิ่งไหนที่แม่เลี้ยงบอกว่าเป็นเรื่องดี นางก็โอนอ่อนตามโดยง่าย ไม่เคยนึกสงสัยหรือหวาดระแวง ไม่ระแวดระวังตัวเลยสักครั้ง กระทั่งนางได้แต่งงานกับชายที่บิดาหาให้ แม่เลี้ยงของนางพยายามยัดเยียดบุตรสาวของตนแทนที่เวินเฉิงฮวนแต่ก็ไม่เป็นผล

นับแต่นั้นเป็นต้นมานางหลิงเจียอีจึงเริ่มวางยาพิษ เศรษฐีเฒ่าเวินซีฮัน ทีละนิดเพื่อให้ร่างกายของเขาค่อย ๆ อ่อนแรงลง ในเวลาเดียวกันก็วางแผนให้บุตรสาวพยายามเข้าหาสามีของกู้เฉิงฮวน แต่กู้อี้หานก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครเข้าหาได้โดยง่าย เพราะคนที่เขารักมีเพียงกู้เฉิงฮวนเท่านั้น  (หลังจากนี้นางเอกแต่งงานแล้ว ไรต์ต้องเปลี่ยนมาใช้แซ่ของสามีแทนแซ่เวินแล้วนะคะ)

เมื่อสองแม่ลูกเข้าหากู้อี้หานไม่สำเร็จ ขณะนั้นกู้เฉิงฮวนก็ตั้งท้องลูกคนแรก กู้อี้หานจึงดูแลนางไม่ห่างจนสองคนแม่ลูกไม่อาจเข้าใกล้กู้เฉิงฮวนได้ จนเวลาผ่านไป กู้เฉิงฮวนได้คลอดลูกสาวชื่อกู้หนิงเหมิง หรือ เสี่ยวหนิงเหมิง เจ้าก้อนมะนาวน้อย

งานของกู้อี้หานเริ่มไปได้ดี จึงมีเวลาไม่มากพอจะมาดูแลลูกเมีย นางหลิงเจียอีและลูกสาวที่รอเวลานี้อยู่นานแล้วจึงเริ่มทำการวางยาชนิดเดียวกันที่ใช้กับเศรษฐีเฒ่าเวินซีฮัน ขณะเดียวกันก็เป่าหูให้นางระแวงสามี จนกู้เฉิงฮวนตามไปอาละวาดกู้อี้หานที่โรงแรมอยู่บ่อยครั้ง

พักหลังมา ความสัมพันธ์ของสามีภรรยาเริ่มเหินห่าง กู้เฉิงฮวนนึกน้อยใจสามีบวกกับพิษจากยาที่แม่เลี้ยงใส่ให้นางกินในปริมาณที่มากขึ้น คนในบ้านต่างก็คิดว่าอาการของนางมาจากการตรอมใจ หลังจากที่มีปัญหากับสามีจึงไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งเกี่ยว

 พอกู้อี้หานกลับมาบ้านหลังจากไปทำงานต่างเมืองหลายเดือนก็พบว่า ตอนนี้ภรรยาของตนซูบผอมไม่มีเรี่ยวแรงลุกนั่ง นั่นจึงทำให้เขาโทษว่าเป็นความผิดของตน ไม่นานเศรษฐีเฒ่าเวินซีฮันก็สิ้นใจ นางหลิงเจียอีทำพินัยกรรมปลอม ทรัพย์สมบัติทั้งหมดจึงตกเป็นของนางเพียงคนเดียว

ครั้นสืบหาความจริงกว่าจะรู้ว่าภรรยากับพ่อตาถูกวางยาพิษก็สายไปเสียแล้ว กู้เฉิงฮวนเสียชีวิตห่างจากบิดาเพียง 2 เดือนเท่านั้น ตอนนั้นกู้หนิงเหมิงมีอายุเพียง 2 ขวบ กู้อี้หานได้พาลูกสาวไปใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านของตนเอง

หลายปีต่อมากู้อี้หานยังหาทุกหนทางเพื่อจะแก้แค้นให้ภรรยา แต่ก็ไม่สำเร็จ นานวันเข้าเขาก็ตรอมใจแล้วจากโลกไปตอนที่กู้หนิงเหมิงอายุเพียง 10 ขวบ แม้จะมีผู้เป็นลุงทั้ง 4 คนคอยเคียงข้าง แต่ความอบอุ่นไม่อาจสู้อยู่กับบิดามารดาได้

จานนั้นมากู้หนิงเหมิงก็กลายเป็นเด็กเก็บกด ก้าวร้าว ชอบไปขลุกตัวอยู่กับพวกอันธพาล จากผ้าสีขาวบริสุทธิ์บัดนี้แปดเปื้อนไปด้วยสีสันดำมืด จึงนำพามาสู่เหตุฆาตกรรมในวันนี้  แต่สิ่งเดียวที่หนูน้อยไม่เคยรู้นั่นก็คือ วิญญาณของกู้เฉิงฮวนผู้เป็นมารดา ยังคงวนเวียนอยู่ข้างกายมานานนับ13 ปีไม่เคยห่างหาย

กลับมาที่ปัจจุบัน

ในขณะที่ตำรวจกำลังควบคุมตัวกู้หนิงเหมิงไปที่สถานีตำรวจ แต่ดวงวิญญาณของกู้เฉิงฮวนที่กำลังจะตามไป กลับมีพลังบางอย่างดึงนางให้ไปที่ไหนสักแห่งที่นางไม่รู้จัก

"ไม่นะ ปล่อยฉันเถอะ ฮึก ฉันขอร้อง ฉันเป็นห่วงลูกของฉัน ได้โปรด!"

ดินแดนสุขาวดี

"นี่คือที่ไหนกัน"

เสียงนกร้องขับขาน เหมือนมีเพลงบรรเลงอยู่ตลอดเวลา รายรอบด้วยภูเขาเขียวขจี พืชผักนานาพันธุ์อวบอ้วนน่ากิน ไม่ไกลนักมีสระบัวส่งกลิ่นหอมคลุ้งไปทั่วบริเวณ ถัดไปเป็นบ่อมรกตที่มีตาน้ำพิสุทธิ์ผุดขึ้นมาตลอด

"ที่ไหนสำคัญอย่างไร เราผู้เฒ่ามีสิ่งอยากจะสอบถามเจ้าสัก 2-3 ประโยคได้หรือไม่"

ชายชราชุดขาว ผมสีขาวยาวสยายถึงกลางหลัง หนวดเครายาวเฟื้อยล้วนเป็นสีขาวทั้งหมด กู้เฉิงฮวนจ้องมองดูคนผู้นั้นในยามเดินเหมือนมีสายลมพัดพา ราวกับว่ามีเวทมนตร์นำพาให้เธอได้มายังที่นี่

"ได้ค่ะ แต่..ท่านเป็นใครเหรอคะ"

"เราผู้เฒ่าคือผู้ที่จะให้โอกาสเจ้า หากเจ้าต้องการ เราสามารถทำให้เจ้ากลับไปยังวันวานได้อีกครั้ง แก้ไขทุกอย่างให้ถูกให้ควร เจ้าไม่ควรไว้ใจผู้อื่นเช่นนั้น"

"จะ..จริงเหรอคะ ฮึก ได้โปรดอย่าหลอกฉันเลยนะคะ"

สีหน้าของกู้เฉิงฮวนเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความหวัง หากเธอสามารถกลับไปยังอดีตได้ เธอสาบานว่าจะใช้ทุกนาทีให้มีค่า 

"หากเจ้าต้องการก็ย่อมได้ แต่มีสิ่งที่ต้องแลกเปลี่ยน"

"แลกเปลี่ยน แลกด้วยอะไรคะ"

"กุศล สระมรกตแห่งนั้นมีตาน้ำพิสุทธิ์ ที่สามารถชะล้างสิ่งสกปรกที่อยู่ในร่างกายได้ ไม่ว่ายาพิษชนิดรุนแรงในโลกมนุษย์ที่ไม่สามารถหายารักษาได้ เพียงแค่ใช้น้ำในสระนี้ดื่มกินเข้าไปเพียง 1 กลืนเท่านั้นก็จะเห็นผลในชั่วข้ามคืน"

"ท่านจะให้ฉันใช้น้ำพิสุทธิ์ในบ่อนี้ช่วยคนเหรอคะ"

"ช่วงเวลาที่เจ้าจากมา บ้านเมืองเกิดความวุ่นวายโกลาหล หลายคนต้องสูญเสียโดยใช่เหตุ บ้างก็ต้องสูญเสียเพราะความละโมบของผู้อื่น เช่นครอบครัวของเจ้า ดังนั้นเจ้าควรสร้างกุศลใหญ่ ให้โอกาส ให้ชีวิตกับคนที่คู่ควรเท่านั้น"

"ตกลงค่ะ ฉันตกลง!"

ชายชราลูบที่เคราของตนเองในขณะที่ใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยเตือนแก่กู้เฉิงฮวนอีกครั้ง

"ระวังอย่าหลงกลคนโลภ ไม่เช่นนั้นเรื่องน้ำพิสุทธิ์นี่จะก่อให้เกิดเรื่องร้ายแรงครั้งใหญ่ เข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่"

"เข้าใจแล้วค่ะ"

"นี่คือวิธีใช้ของในมิตินี้ ส่วนนี่ เป็นแหวนที่ต้องใช้ในการเข้าออกที่แห่งนี้ มีเพียงเจ้าที่มองเห็นมัน นอกจากเจ้าจะต้องการให้คนผู้นั้นได้ล่วงรู้ จึงจะสามารถเห็นได้"

"มิติ?"

ยังไม่ทันได้เอ่ยถามต่อ วิญญาณของกู้เฉิงฮวนก็ถูกดึงดูดไปที่ไหนสักแห่ง หรืออาจจะเป็นที่ที่นางจากมา...