บทที่ 8

เช้าตรู่วันต่อมา ผังเป่ยรีบลุกลี้ลุกลนกินซุปเล็กน้อย ก่อนจะถือบ่วงดักสัตว์และกับดักจับสัตว์รุดหน้าไปบนเขา ไปติดตั้งกับดักอื่น

ขณะเดียวกัน หลี่ว์ซิ่วหลันและผังซีอยู่ที่บ้าน ลงมือเย็บเสื้อหนังให้ผังเป่ย

ขณะผังเป่ยง่วนอยู่กับการติดตั้งกับดักในป่าเขา หลี่ว์ซิ่วหลันก็นำเนื้อกวางโรตะวันออกสดใหม่สองสามชิ้น ไปเยี่ยมหลี่ว์ชิงซงผู้เป็นลุงใหญ่

ทีแรก ลุงใหญ่ไม่อยากรับเนื้อไว้ ทว่าหลี่ว์ซิ่วหลันยืนกรานยื่นให้เขา พร้อมบอกข่าวดีกับเขาว่าผังเป่ยกลายเป็นผู้พิทักษ์ภูเขาแล้ว

หลี่ว์ชิงซงได้ยินดังนั้นก็ดีใจกับเรื่องที่อยู่เหนือความคาดหวัง เขาถามด้วยความตื่นเต้นว่า “จริงเหรอ? เสี่ยวเป่ยล่าสัตว์ได้แล้ว?”

หลี่ว์ซิ่วหลันยิ้มพลางพยักหน้ายืนยัน “ใช่ ตอนนี้เขาล่าสัตว์ได้แล้ว!”

หลังหลี่ว์ชิงซงดีอกดีใจ เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเข็มกับด้ายออกมา พร้อมกับหอกปลายพู่แดงที่ตนได้รับขณะอยู่หน่วยเยาวชนตอนเด็ก ๆ มามอบให้หลี่ว์ซิ่วหลัน

เมื่อเห็นหอกปลายพู่แดงนั้นอีกครั้ง หลี่ว์ซิ่วหลันก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ นี่เป็นของที่พี่ชายรักที่สุด อย่ามองแค่ว่าเป็นหอกปลายพู่แดง ที่จริงแล้วมันคือหอกสั้นที่เคยอยู่ในมือพ่อ หลังจากนั้น เพื่อให้พวกเขาเล่นกัน จึงให้แม่ทำพู่แดงมาติดไว้บนหอก แม้บอกว่าเป็นหอกปลายพู่แดง ทว่าพลังการสังหารของมันไม่อาจเทียบได้กับหอกปลายพู่แดงทั่วไป เมื่อขว้างเจ้านี่ออกไป ขอแค่แรงพอ ก็แทงหมูป่าทะลุได้เช่นกัน!

นอกจากนี้ เขายังให้หินลับมีดหนึ่งก้อนและธนูที่ยังไม่ได้ประกอบอีกคันหนึ่ง

ลูกธนูเป็นของใหม่ทั้งหมด หลี่ว์ชิงซงเก็บเอาไว้ตอนล่าสัตว์ ธนูคันนี้พ่อทำขึ้นมาเป็นพิเศษ หัวลูกศรเป็นลูกศรฟันหมาป่า ขอแค่ยิงถูกเป้า ก็ทำให้เหยื่อเลือดอาบได้!

ขอแค่ยิงโดน ต่อให้เป็นสัตว์ร้ายที่ดุร้ายแค่ไหน ก็ต้องหนีไปซ่อนตัวเพื่อหลบลูกธนูถัดไป!

ของเหล่านี้เพิ่มความแข็งแกร่งให้อุปกรณ์ที่ติดตั้งของผังเป่ยอีกหนึ่งส่วนอย่างไม่ต้องสงสัย

หลี่ว์ซิ่วหลันซาบซึ้งจนน้ำตาคลอเบ้า รีบขอบคุณอย่างต่อเนื่องทันที “ขอบคุณนะพี่!”

หลี่ว์ชิงซงถอนหายใจทีหนึ่ง ในใจเต็มไปด้วยความจนใจ “นี่มีอะไรให้ขอบคุณกัน คนเป็นพี่ชายอย่างฉันไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี จะว่าไปแล้วเธออยู่บนเขาจริง ๆ เหรอ? เอาแต่ทำแบบนี้ก็ไม่เข้าท่าเท่าไร ช้าเร็วพ่อก็ต้องรู้! พี่รู้ว่าเธอเป็นห่วงสุขภาพของพ่อ แต่ก็ไม่ต้องถึงขั้นหลบอยู่บนเขาหรือเปล่า”

หลี่ว์ซิ่วหลันเช็ดน้ำตา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ตราบใดที่ยังปิดบังได้ก็ปิดบังต่อไปแล้วกัน! ชาตินี้เพื่อพวกเรา พ่อต้องลำบากมาทั้งชีวิต สุขภาพของแม่ก็ไม่ค่อยดี แถมบ่อน้ำตายังตื้นอีก ถ้ารู้เรื่องฉัน จะไม่ร้องไห้จนตาแฉะเลยเหรอ? เอาละพี่ พี่วางใจเถอะนะ ตอนนี้ฉันสบายดี ได้กินเนื้ออีกด้วย! ไม่พูดแล้ว ฉันต้องรีบกลับไปตัดเสื้อให้เสี่ยวเป่ย”

มองแผ่นหลังที่เดินจากไปของน้องสาว ในใจของหลี่ว์ชิงซงก็รู้สึกฉงนไปหมด

เขารู้ดีว่า แม้น้องสาวจะพูดอย่างสบาย ๆ แต่ความจริงนั้นการที่พวกเธอสามแม่ลูกต้องใช้ชีวิตอยู่บนเขายากลำบากแค่ไหน

ส่วนหลี่ว์ซิ่วหลานก็เข้าใจดีว่า ความเป็นห่วงของพี่ชายเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แต่เธอไม่โกรธเกลียดใครเลย ตอนนี้เธอมีแค่ความคิดเดียวเท่านั้น คือต้องสร้างบ้านที่อบอุ่นให้ลูก ๆ ให้ได้

ถือของที่ได้มาจากบ้านพี่ใหญ่ หลังหลี่ว์ซิ่วหลันกลับถึงบ้านก็เริ่มง่วนทำงานทันที

เธอประกอบคันศรฟันหมาป่าเหล่านี้อย่างคล่องแคล่ว เตรียมอุปกรณ์ล่าสัตว์ให้ผังเป่ย

ถึงอย่างไร อาวุธยิ่งดีก็ยิ่งรับประกันความปลอดภัยให้ลูกชายได้มากขึ้นอีกส่วน!

คันธนูธรรมดาที่มีแรงดึงกว่าร้อยยี่สิบปอนด์ พริบตาเดียวในมือของหลี่ว์ซิ่วหลันก็ค่อย ๆ เปล่งประกายความมีชีวิตชีวาของความใหม่ออกมา

เมื่อครู่ยังเป็นชิ้นส่วน ตอนนี้เป็นธนูใหม่ที่กลับมาดีดังเดิมแล้ว!

เมื่อผังเป่ยกลับถึงบ้าน แล้วเห็นแม่เตรียมอุปกรณ์ใหม่ให้เขา ในใจก็เปี่ยมไปด้วยความปลื้มปีติและความซาบซึ้ง

รับหอกปลายพู่แดงที่มีน้ำหนักเป็นอย่างมากที่แม่ส่งมาให้เล่มนี้ ในใจของผังเป่ยก็ผุดความตื่นเต้นขึ้นมาระลอกหนึ่ง

เขาถอดพู่แดงออก เหลือเอาไว้เพียงหัวหอก รูปแบบดั้งเดิมของหอกสั้นเล่มนี้โชว์อยู่ตรงหน้าผังเป่ย

หัวหอกดำสนิท แม้จะไม่สะท้อนแสง ทว่าพื้นผิวเป็นมันและด้านบนมีกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ เพียงโชว์ฐานะที่เดิมควรมีของตนอย่างไร้เสียง!

หอกสั้นเล่มนี้เคยสังหารหมีมาก่อน! ด้ามไม้เองก็ทำมาจากไม้ต้นโอ๊ก ค่อนข้างแข็งแรงทีเดียว ต่อให้เป็นมีดและหอกก็ตัดมันไม่ได้ง่าย ๆ

สิ่งที่ไม่ค่อยดีนักก็คือเจ้าสิ่งนี้หนักอยู่หน่อย ๆ ทว่าหากขว้างออกไป พลังสังหารต้องแข็งแกร่งมากแน่นอน!

และสำหรับผังเป่ยแล้วนั้น หอกสั้นเล่มนี้ค่อนข้างใช้ได้จริงบนเขา นอกจากจะทำเป็นอาวุธสำหรับต่อสู้ระยะประชิดได้แล้ว ยังใช้โดยการขว้างปาได้อีกด้วย

ผังเป่ยพอใจในหอกสั้นที่ตาทิ้งไว้ให้เล่มนี้เป็นอย่างมาก หลังหยิบมาไว้ในมือแล้ว เขาก็ขัดด้ามหอกอย่างละเอียด ให้มั่นใจว่าความแหลมคมของมันจะไร้ที่เปรียบ

ตอนนี้เขามีมีดเล็ก หอกสั้นและธนู แม้จะเป็นอาวุธเย็น แต่สำหรับตอนล่าสัตว์แล้ว ตอนนี้ผังเป่ยเองก็นับว่ามี ‘ของขนาดเล็ก’ เต็มตัวแล้ว หากเจอความลำบากมีกำลังที่จะสวนกลับได้แล้ว

ตอนนั้น ตาก็อาศัยของเหล่านี้สร้างชื่อเสียงบนเขา ตอนนี้มีอาวุธเหล่านี้แล้ว ผังเป่ยก็มีความมั่นใจต่อการล่าสัตว์บนภูเขาเต็มเปี่ยม

เขารู้ดีว่า แม้ตอนเจอสัตว์ร้ายเข้าจริง ๆ ประสิทธิภาพของอาวุธเหล่านี้อาจมีขีดจำกัด แต่อย่างน้อยในตอนขยายขอบเขตการเคลื่อนไหว ก็ทำให้เขามีความสามารถในการป้องกันตัวเองอย่างเพียบพร้อมแน่นอน

ขณะผังเป่ยขยับอาวุธไปมาอย่างมีความสุข แม่ก็เรียกให้เขาไปวัดตัว

ผังเป่ยวางหอกสั้นลง ก่อนจะวิ่งไปให้แม่วัดความกว้างของไหล่

แม่วัดขนาดไปด้วยพลางบ่นว่าต้องให้สิทธิผังเป่ยมาก่อนอยู่ตลอดเวลา เนื่องจากเธอกับน้องสาวมักอยู่ที่บ้าน ไม่จำเป็นต้องใช้ของที่ดีเกินไป

ต่อไปผังเป่ยล่าสัตว์ได้เยอะมากขึ้น ค่อยเพิ่มเติมไปทีละนิด

ผังเป่ยสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากความเป็นห่วงของแม่ เขายิ้มพร้อมเอ่ยว่า “แม่ แม่วางใจเถอะ ผมไม่เป็นไร ขอแค่มีเสื้อใส่สักตัวก็พอแล้ว และผมก็จะไม่เข้าไปในป่าภูเขาลึกอีก กวางโรตะวันออกที่ตีนเขาก็ไปบ่อย ๆ ไม่ได้ ตอนนี้เรามีหอกสั้น ผมว่าอีกสองสามวันจะยืมสิ่วเจาะน้ำแข็งไปหาปลาริมแม่น้ำกลับมากิน”

หลี่ว์ซิ่วหลันถอนหายใจ “เสี่ยวเป่ย ไม่ใช่ว่าแม่บ่นนะ ตอนแม่เด็ก ๆ นายพรานที่ตายบนภูเขามีถมเทไป พวกเขาคนไหนบ้างที่ไม่ได้มีทักษะการล่าที่เลิศล้ำ ประสบการณ์มากมาย? นายพรานเก่าแก่หลายสิบปี ผลสุดท้ายก็ไม่เหลือแม้แต่ศพในท้ายที่สุด”

“คนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านว่ากันว่า ในภูเขาแห่งนี้มีเทพเจ้าแห่งภูเขาอาศัยอยู่ ขอเพียงทำให้ท่านโกรธ ก็กลับมาไม่ได้แล้ว!”

แม้ผังเป่ยจะไม่เชื่อเทพแห่งภูเขาอะไร แต่เขาเองก็รู้ดีว่าในภูเขาแห่งนี้ต้องมีสัตว์ร้ายขนาดใหญ่อยู่แน่

หากเจอเข้าละก็ ด้วยร่างเล็ก ๆ ของเขา ไหนจะอาวุธที่ตัวเขา นั่นเท่ากับส่งเนื้อให้มันชัดๆ!

ดังนั้น ผังเป่ยจึงรีบรับประกันกับแม่ “แม่ แม่วางใจเถอะ ผมรับประกันกับแม่เลย ผมจะล่าสัตว์ใกล้ ๆ เท่านั้น และจะไม่มีทางเสี่ยงอันตรายเข้าไปในเขาลึกเป็นอันขาด!”

หลี่ว์ซิ่วหลันหัวเราะฮ่า ๆ เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เอาละ ๆ แกไปเก็บฟืนกลับมาหน่อย ใช้รมควันหนังไปไม่น้อย ตอนกลางคืนไม่มีฟืนก่อไฟแล้ว”

“แม่กับเสี่ยวซียังต้องช่วยกันเตรียมเสื้อหนังให้แก ในภูเขาหนาวเกินไป ต่อให้ไม่เจอสัตว์ร้ายก็อาจหนาวตายได้ง่าย”

“ครับ!” ผังเป่ยฉีกยิ้มพลางพยักหน้า เขาหันหน้าไปมองเสี่ยวซีที่กำลังรมควันหนังอยู่

ผังเป่ยเดินไปลูบศีรษะของเด็กน้อย เขายิ้มและพูดว่า “เสี่ยวซีอยู่บ้านเป็นเพื่อนแม่ดี ๆ นะ พี่จะออกไปเก็บฟืนหน่อย!”

เสี่ยวซีหันหน้ากลับมา เธอพยักหน้าอย่างรู้ประสา “อื้ม หนูรู้แล้วพี่!”

หลังกำชับผังซีเสร็จ ผังเป่ยก็เดินออกประตูบ้านไปเก็บฟืนพร้อมถือหอกสั้นที่ทำใหม่ไปด้วย

บนเขาต้องพกอาวุธติดตัวตลอดเวลาเผื่อเอาไว้ ใครก็ไม่สามารถรับรองได้ว่าจะไม่เจอสัตว์ร้าย

ระหว่างขั้นตอนเก็บฟืน ผังเป่ยเลือกกิ่งไม้อย่างพิถีพิถันเป็นอย่างมาก แบบนี้จะยิ่งจุดไฟได้ง่าย

ทว่าขณะที่ผังเป่ยกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บฟืนอยู่นั้น เขาก็เดินออกไปไกลโดยไม่ได้ตั้งใจ

ขณะเขายืดตัวขึ้นมาเช็ดเหงื่อ ทันใดนั้นก็พบรอยเท้าเพิ่มขึ้นมาอีกจำนวนหนึ่ง

รอยเท้าเหล่านี้ไม่ใช่ของมนุษย์ แต่เป็นรอยเท้าของสัตว์ประเภทเดียวกับสุนัข

ผังเป่ยเดินตามรอยเท้าไปด้วยความสงสัย ตามทางยังเห็นรอยเลือดเล็กน้อยอีกด้วย

เขาเงยหน้าใช้จมูกดมกลิ่นที่อยู่ในอากาศอย่างแน่วแน่ ทันใดนั้นดวงตาเขาก็ขยายใหญ่ขึ้นเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ

หากผังเป่ยไม่ได้ล่าสัตว์ละก็ พวกนี้ไม่ใช่รอยเท้าของสุนัข แต่เป็นของหมาป่า!

หนำซ้ำยังมีไม่น้อยอีกด้วย!

การค้นพบเหนือการคาดหมายนี้ทำให้เขาระแวดระวังขึ้นมาในทันใด เขารู้ว่าการเจอหมาป่าบนภูเขาเป็นเรื่องที่อันตรายมาก

ดังนั้นเขาจึงยกหอกสั้นในมือขึ้นมาอย่างระมัดระวัง คอยป้องกันการโจมตีและเผื่อเจอเหตุการณ์อันตราย

หัวหน้าเองก็เคยบอกเอาไว้ว่า หลายวันนี้มีหมาป่าเข้าไปในหมู่บ้าน ทีแรกผังเป่ยยังคิดว่าแค่ตัวสองตัว แต่ดูจากรอยเท้ายุ่งเหยิงใต้เท้าแล้ว ดูจากจำนวนนี่ไม่ใช่หมาป่าตัวสองตัวแน่ แต่เป็นฝูงหมาป่า!

ผังเป่ยรีบแบกฟืนขึ้นหลัง หันหลังได้ก็วิ่งกลับบ้านทันที

แค่หอกสั้นในมือเขา แม้จะสังหารหมาป่าได้ตัวหนึ่ง ทว่าฝูงหมาป่าไม่ได้ง่ายเหมือนอย่างหมาป่าตัวเดียวเสียหน่อย! การต่อต้านพรรค์นี้ นั่นเป็นการเพิ่มอรรถรสให้ฝูงหมาป่าก่อนจะกินตนเข้าไปเล็กน้อย

ขณะผังเป่ยกลับถึงบ้าน เขาวิ่งจนเหงื่อท่วมตัว ทว่าเมื่อมาถึงหน้าประตูลานบ้าน เขายังคิดว่ายังไม่บอกแม่ก่อน แบบนี้มีแต่จะทำให้เธอเป็นกังวลและหวาดกลัว

แต่ก็ต้องคิดหาวิธีเตือนแม่ว่าห้ามออกไปไหนตอนกลางคืนเช่นกัน

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ผังเป่ยมองกำแพงลานบ้านที่ทรุดโทรมเป็นอย่างมาก เนื่องจากไม่มีคนคอยดูแลมานานของบ้านตน สิ่งนี้อย่าว่าแต่หมาป่าเลย สุนัขธรรมดายังขวางไม่อยู่!

ไม่ได้การ ให้ดีเขาต้องคิดหาวิธีมาซ่อมแซมกำแพงลานบ้านให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นจะเป็นอันตรายมากจริงๆ!