คนที่ทำให้ทุกอย่างชัดขึ้น

ว่ากันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจการเป็นคนสายตาสั้นมาตั้งแต่เกิดเป็นข้อบกพร่องที่หลายคนไม่อยากมีมัน แต่กับคนที่ชอบอยู่กับภาพเลือนลางมากกว่าการเห็นอะไรชัดเจนเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ยาก

..ภาพของครอบครัวภายในบ้านที่พ่อกับแม่เดินแยกคนละฝั่งของบ้าน ทั้งที่ต่อหน้าสื่อทำเป็นรักกันนักหนา ภาพที่เห็นทำให้ไม่รู้สึกได้ถึงคำว่าครอบครัวไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรักใดๆ ผ่านการมองเห็นสักครั้ง

ไม่เคยเข้าใจว่าถ้าไม่รักกันถึงขนาดนั้นจะมีลูกด้วยกันทำไม จะมาทำเหมือนรักลูกมากมายทำไม!

นับวันความรู้สึกว่าความรักที่พ่อแม่ให้ไม่ใช่เรื่องจริงการต่อต้านทวีความรุนแรงขึ้นจนไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นตัวอะไรในสายตาคนอื่น

สิ่งที่อยากมองให้ชัดสิ่งเดียวกลายเป็นโมเดลรถหรูในวันเกิดปีแรกและปีเดียวที่ทั้งคู่บอกว่าตั้งใจเลือกด้วยกัน

พ่อบรรยายถึงคุณลักษณะพิเศษของมัน 'ถ้าลูกใช้รถที่ผลิตจากวัสดุดีๆ ต่อให้ลูกสายตาสั้นพ่อก็จะกังวลเรื่องความปลอดภัยน้อยลง'

แม่พูดถึงความโดดเด่นและรูปลักษณ์ภายนอกของมัน 'สีแดงคือสีประจำวันเกิดของร็อค รถคันนี้เหมือนพ่อกับแม่ที่จะทำให้ลูกโดดเด่นไม่เป็นรองใครและปลอดภัยเมื่อเจอกับปัญหา'

เพราะแบบนั้นสิ่งที่อยากเห็นชัดจึงมีเพียงแค่รถที่ว่าดี สวย ราคาแพง เป็นที่ต้องการของทุกคน

รถที่น่าอิจฉาเป็นที่ต้องการแต่คนที่ครอบครองมันกลับไม่เป็นที่ต้องการของใคร

โลกของเรามันช่างย้อนแย้งสิ้นดี

กระทั่งวันหนึ่งมีคนเข้ามาในชีวิตจากอุบัติเหตุมีคนซื่อๆ เอ๋อๆ เดินกลางถนนจนต้องหักหลบ แม้มองไม่ชัดนักแต่คำพูดคำจากับใบหน้าเลือนลางยามเข้าใกล้ดูก็รู้ว่าถูกจัดให้อยู่ในสถาณะเหยื่อเสมอ

และคงจะเป็นเหยื่องของคนอื่นไปตลอดชีวิตถ้าไม่มีเหตุการณ์บังคับให้เข้มแข็ง

คนตัวเล็กก้มหน้าก้มตาทำงานทุกอย่างตามที่เจ้าหนี้สั่งเป็นความได้เปรียบของคนรู้ช่องโหว่บางเรื่องได้ดีกว่า

รถที่ระเบิดถูกเปลี่ยนให้ใหม่จากประกันที่ทำไว้แพงหูฉีกกับบริษัทรถนอก มัน..ไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายแม้แต่บาทเดียว

สิ่งที่สตาร์ไม่รู้คือมันทำงานให้คนอื่นฟรี

ในตอนนั้นคิดแต่โมโหอยากเอาคืนอยากให้ชดใช้จึงยื่นข้อเสนอหนี้มหาโหดให้ แต่ในตอนนี้กลับนึกถึงมันตอนทำอะไรดีๆ

ตอนนี้กลับหงุดหงิดที่มันใสซื่อเสียมากมายไม่อยากให้ถูกกระทำแต่ไม่กล้าสารภาพเรื่องหนี้เพราะอยากให้มันอยู่ดูแลแบบนี้ไปตลอด

คนเราก็เห็นแก่ตัวแบบนี้..

คนทุกคนมีความน่าสมเพช แค่ต่างกรรมต่างวาระเด็กสตาร์อาจจะดีกว่าด้วยซ้ำที่ไม่ต้องคิดอะไรมากเป็นแค่ลูกหมายอมทำตามที่เจ้านายสั่ง

แต่คนน่าสมเพชที่ไม่ต้องฟังใคร ไม่ต้องสนใจใคร อยากทำอะไรก็ทำ กลับไม่รู้ว่าจะไปทางไหนไม่ต่างจากขับรถหลงทางมาตลอดชีวิต ขับรถหลงทางท่ามกลางสายฝน รถที่น้ำมันไม่มีทางหมดหยุดไม่ได้ขับไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งวันหนึ่งบังเอิญขับไปเจอพระอาทิตย์อันเจิดจ้า แสงที่ผ่านเข้ามาหลังจากไม่ได้พบเจอมานานแสนนานมันช่างแปลกใหม่

แสงสว่างที่ไม่คุ้นชินไม่สามารถมองได้ในคราแรก แต่หลังจากอยู่กับมันนานเข้าความสว่างของมันกลับทำให้มองเห็นความสวยงามของโลกใบนี้ได้อย่างเหลือเชื่อ

ในบางครั้งก็เผลอคิดว่าถ้าได้ครอบครองความสว่างไว้กับตัว มีดาวประจำตัวคงไม่น่าเบื่อเหมือนที่ผ่านมาก็เป็นได้

"โอ๊ะ~ วันนี้สวมแว่นด้วยมีงานสำคัญต้องไปเหรอครับ?"

วันธรรมดาวันหนึ่งของลูกหนี้กับเจ้าหนี้ในห้องชุดหรูหรากว้างขวางคนตัวขาวกับเสื้อยืดสีขาวตัวใหม่กางเกงวอมตัวใหม่ และหลังคาใหม่สีขาวเดินสว่างวาบๆ ไม่ต่างจากหิ่งห้อยเอ่ยทักเจ้านายเสียงสดใส

ปกติทุกวันจะเสียงดังใส่กันแต่วันนี้ออกจะเงียบกว่าเดิมนัก

แต่คนที่ไม่ปกติมากกว่าใครเห็นจะเป็นเจ้าหนี้ตัวโตทายาทเจ้าของบริษัทนำเข้ารถหรู ชายหนุ่มสวมเสื้อฮาวายลายสีแดงกางเกงผ้าเนื้อดีสีดำสวมแว่นสีชาเซ็ตผมเรียบแปล้นั่งกดมือถือบนโซฟาหรูตัวยาวมุมโปรด

เสื้อผ้าหน้าผมที่ดูคล้ายพร้อมจะออกไปข้างนอกทำลูกหนี้ตัวเล็กสงสัย

สตาร์คนใหม่น่ารักสดใสเดินไปเดินมาไม่ต้องสวมหมวกคลุมผมเพราะดีดี้กำชับเพื่อนสนิทไว้แถมยังส่งเสื้อผ้าน่ารักๆ สีขาวตัวเล็กลายการ์ตูนกับผ้ากันเปื้อนผืนใหม่คล้ายเด็กในเมดคาเฟ่..

นี่อาจเป็นเหตุผลให้ร็อคสวมแว่นอยู่บ้านก็เป็นได้

"ไม่มี ..ทำไมกูสวมแว่นไม่ได้หรือไง?"

เสียงแข็งกร้าวเอ่ยขึ้นใบหน้าบูดบึ้งแต่ไม่เข้ามากระชากคอเสื้อสตาร์เขย่าหรือตะโกนเช่นเดิมหลังกลับมาจากพาสตาร์ไปหาเพื่อนในห้าง

มือหนาลดมือถือลงจ้องมองใบหน้าเล็กทัดผมสีขาวไว้ข้างหูสองมือถือเครื่องดูดฝุ่นไร้สายไร้เสียงรบกวนกับผ้าเช็ดทำความสะอาดผืนเล็กในมือ

"วันนี้อยากกินอะไรดีครับเดี๋ยวผมทำความสะอาดตรงนี้เสร็จผมจะทำให้ "

ลูกหนี้ตัวเล็กลดความประหม่าลงเมื่อไม่ถูกรุกล้ำกระทำห่ามถ่อยเช่นเดิม

เจ้าหนี้ตัวโตกลับมาสวมแว่นสายตาบ่อยขึ้น เว้นระยะห่างกับลูกหนี้มากขึ้น ไม่ตะโกนเสียงดังใส่เพราะคนตัวเล็กจะรีบวิ่งเข้ามาประคองกลัวเจ้านายเตะนั่นเตะนี่เป็นแผลอีก

นั่นแหละที่ร็อคไม่ชอบเพราะรู้สึกวูบวาบวิงเวียนใจเต้นแรงเกินไป

''ผัดผักบุ้งไฟแดงกับอะไรก็ได้ที่บำรุงสายตา" ร็อคพูดขึ้นระหว่างเสิร์ทหาข้อมูลอาหารบำรุงสายตา

"ครับ? ผักบุ้ง? ของบำรุงสายตา? " สตาร์ยกมือขึ้นเกาหัวพลางคิดว่าเจ้าหนี้ไปล้มหัวฟาดที่ไหนมา

"เออ! ทำหน้าอะไรแบบนั้น สงสัยเหี้ยอะไร?"

"วันนี้ผมจะตากผ้าที่ระเบียงฝนอาจจะตกเปลี่ยนเป็นอบแห้งดีไหมน้า?"

"มึงกำลังแขวะกูอยู่ใช่ไหมว่ากูกินผักแล้วฝนจะตกไอ้สตาร์!"

"เปล่านะครับ แต่มันแปลกนี่นา คุณไม่ชอบใส่แว่นแต่ก็ใส่มัน แถมยังมองผมเดินไปเดินมาตลอดมีอะไรอยากได้หรืออยากให้ทำหรือเปล่าครับมาเหลือบมองแบบนี้มันขนลุกนะ"

"ทำไม? กูมองแล้วจะยังไงเห็นกูเป็นใครแฟนมึงหรือไง! เจ้านายมองลูกน้องทำงานผิดตรงไหน!"

"คุณร็อคก็พูดไปเรื่อยผมกับแฟนไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกครับเขาน่ะชอบมองรถมากกว่าไม่ได้ว่างมานั่งมองผมหรอก"

"เหอะ โง่! คิดถึงมันมากหรือไงไอ้คนพันนั้น!"

"อะไรนะครับ?"

"ช่างเหอะไปทำอาหารได้แล้ว!"

"ผักบุ้งเหรอครับ?"

"เออ! ไอ้สัตว์!"

บางครั้งแสงสว่างก็กวนตีนหน้าซื่อได้เหมือนกัน