คนซื้อกระเป๋า

ณ ร้านกระเป๋าแบรนด์ดังยี่ห้อหนึ่ง

คนน่ารักผมขาวอ้าปากค้างมองรอบร้านตกตะลึงใบหน้าสวยเฉี่ยวผสมความน่ารักกวาดตามองของแบรนด์เนมยี่ห้อดังที่สุดในร้านไม่กล้าเฉียดเข้าใกล้เพราะราคาแพงมาก

ใครบางคนแอบมองปฏิกริยานั้นจึงเรียกสติขึ้น

ไปเลือกมาสิ สตาร์หันซ้ายหันขวาเส้นผมปลิวเล็กน้อยก่อนจะหยุดมองเจ้าหนี้ขอให้ช่วยตัดสินใจ

ร้านใหญ่ไม่มีของมากชิ้นทั้งที่พื้นที่กว้างขวางกินอาณาบริเวณมากมาย สินค้าถูกจัดวางตกแต่งเฉิดฉายชิ้นใครชิ้นมันวางเคียงข้างเครื่องประดับพราวระยับทุกอย่างมีมูลค่าส่งเสริมสินค้าให้โดดเด่นยิ่งขึ้น

"ผมเลือกไม่เป็นหรอกครับ"

"นี่พนักงานคนนั้นน่ะมานี่หน่อย!"

สตาร์รู้สึกเงียบหูไปเพียงอึดใจคนห่ามกลับมาพูดสั่งเสียงดังลั่นอีกครั้ง

"เลือกกระเป๋าที่เข้ากับหมอนี่มาใบนึงไวๆ!"

ร็อคสั่งพนักงานขายพูดรัวเร็วแล้วนั่งลงบนโซฟารับรองสุดหรูภายใน

"ได้ค่ะ~ คุณลูกค้าเป็นคนตัวเล็กน่ารักแต่เซ็กซี่ผิวกับผมขาวๆ นั่นเข้ากันมากเลยค่ะ ดิฉันว่าสีขาวครีมแต่งทองโรสโกลด์ใบนี้เข้ากับคนรักของคุณมากเลยนะคะลองสะพายดูสิคะ เป็นคนตัวเล็กเหมาะกับกระเป๋าใบไม่ใหญ่นักสายเล็กๆ เข้ากับบ่าขาวบอบบางดีนะคะ"

พนักงานพูดเชียร์สินค้ายาวเหยียดไม่ทันได้มองใบหน้าเลิ่กลักของทั้งคู่ที่หันมาสบตากันก่อนจะต่างหันหน้าหนี

"อะ ..อ่อ... ครับ" คิ้วเรียวขมวดมุ่นมองของในมือที่พนักงานยื่นให้อย่างระมัดระวัง

ดวงหน้าเล็กก้มมองกระเป๋าสลับกับเจ้าของเงินที่พาเข้ามาส่งสายตาให้ช่วยเพราะไม่ใช่เจ้าของเงินยิ่งมองเจ้าหนี้ก็ยิ่งทำตัวแปลกความอันตรายของความสวยทำให้คุณชายร็อคขาโหดผุดลุกยืนนั่งลงบนโซฟาซ้ำๆ หันซ้ายขวาทำท่าเหมือนหุ่นยนต์เออเร่อ

"คุณร็อค..ใบนี้มันแพงจังราคามันตั้งแสนห้า" ร่างหนาเบิกตาโพลงเมื่อจู่ๆ สตาร์เคลื่อนใบหน้าเล็กก้มลงมากระซิบในสิ่งที่กังวล

ลูกหนี้ที่เคยดุด่าอยู่ใกล้เพียงลมหายใจกั้นชัดเจนยิ่งกว่ามองจอฟูลเฮชดี

ชัดกว่าครั้งไหนจนเผลอกลั้นหายใจ

"เอาใบนี้! อันนี้! อันนั้น! เอามาเลยเร็ว!"

ร่างหนาลุกพรวดเร็วถอยห่างร่างเล็กหัวเกือบทิ่มยกนิ้วขึ้นมาชี้ส่งเดชโดยไม่สนว่าราคาจะสูงแค่ไหน

"ว้าว~ ตาถึงมากค่ะรอสักครู่นะค้า~"

พนักงานขายตาโตคว้ากระเป๋าแบรนด์เนมสามใบไปคีย์ข้อมูลทันทีทำเอาร่างเล็กอ้าปากค้าง แค่ใบเดียวยังราคายังแสนกว่านี่สามใบ...

"คุณร็อคจะเอามาทำไมตั้งสามใบ?" เสียงเล็กกระซิบกระซาบกับเจ้าของเงินท่าทางจิตหลุดไปไกล

"เรื่องของกูออกไป ออกไปห่างๆ เลย!

พรึ่บบบ!

เจ้าของรอยสักดุดันว่าให้เสียงดังก้าวถอยห่างร่างเล็กถลาเข้าไปจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์ปล่อยให้ลูกหนี้ตัวเล็กยืนงงเกาหัวแกร่กๆ อยู่ที่เดิม

ตึกๆๆๆๆ

"คุณร็อค.. คุณร็อค จะรีบเดินไปไหนยังไม่ได้หยอดตาเลยนะครับ"

ร่างหนาถือถุงแบรนด์เนมออกมาจากร้านหรูก้าวขาฉับเร็วจนคนตัวเล็กวิ่งตามแทบไม่ทัน

สตาร์เหนื่อยหอบจากการเร่งรีบสาวเท้าสั้นกว่าตามให้ทันขายาวของเจ้าหนี้ หน้าขาวเเดงเรื่อหอบลิ้นห้อยยื่นมือเล็กคว้าชายเสื้อสูทไว้ได้ทัน

กึ่ก..

''แฮ่กกก ..รอ ..รอผมก่อนสิครับ"

ใบหน้าเคร่งขรึมหันขวับกลับมาตามเสียงหอบ น้อยๆ เป็นอีกครั้งที่ต้องชะงักให้กับภาพคนตรงหน้า

อึ่กก! ลูกกระเดือกแหลมเคลื่อนขึ้นลงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก้มมองคนตัวเล็กช้อนสายตาเว้าวอนขึ้นมามองสบตากัน

ลิ้นเล็กแลบออกมาจากริมฝีปากวาววับสีชมพูแก้มแดงปลั่งแม้ตอนนี้ที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงจากการวิ่งก็ไม่มีอะไรดูแย่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เลือดในกายสูบฉีดแรงขึ้นตรงเข้าหล่อเลี้ยงส่วนที่สำคัญที่สุดอย่าง...หัวใจ ให้เต้นคล่อมจังหวะระรัว

ตึกๆๆๆๆๆๆๆ

วันนี้ดาวเจิดจรัสกว่าวันไหนดาวที่มาในรูปแบบของมนุษย์ตรงหน้า ทำเอาหัวใจด้านชาระทึกระส่ำราวกับไม่เคยเต้นมาก่อน

เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดพรายตามกรอบหน้ามองร่างเล็กในชุดหรูดูปราดเปรียวเครื่องหน้างดงาม ต้องตายามได้มองอยากมองตลอดเวลาไม่สามารถห้ามใจตนเองได้

นัยตากลมโตกรีดอายไลน์เนอร์เส้นคมช้อนตวัดสายตาน่ารังแก และน่าถนุถนอม มันน่าตีเสียเหลือเกิน

สตาร์เหมือนกันกับรถหรูพวกนั้น มีสเน่ห์ เป็นคนแรกที่ทำให้รู้สึกเหมือนตอนอยากครอบครองสักคัน

เป็นคนแรกที่มองชัดเต็มตาแล้วรู้สึก...ดี

ร้านจิวเวอรี่

"เครื่องประดับพวกนี้ต้องใส่ด้วยเหรอครับ?"

สตาร์มองสร้อยเส้นเล็กรูปดาวฝังเพชรกำไลข้อมือต่างหูแหวนชุดเข้ากันบนร่างกายของตัวเองแล้วเอ่ยถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

ใส่เพชรขัดส้วมได้ไหม?

วันนี้เจ้าหนี้คนร้ายกาจของเขาแปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ปกติต้องจ้องหน้าตะคอกใส่กำคอเสื้อเขย่ายิ่งกว่ามิลค์เชคเป็นคนสายตาสั้นมากแต่ไม่ชอบทำให้มันดีขึ้นจึงชอบเข้ามาตะโกนสั่งงานใกล้ๆ

แต่ตอนนี้แค่สวมคอนเเทคเลนส์ออกมาจากบ้านกลับไม่เข้าใกล้เอาแต่เหล่มองตั้งแต่ออกมาจากร้านของเพื่อนสนิทที่ชื่อดีดี้

"ใส่ๆ ไปเถอะ!"