เกาะสวาท | 3

วายุเปิดประตูออกมามองตาใสแป๋วที่จ้องมาอย่างสงสัยระคนใคร่รู้

"ลมเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ?" น้ำใสถามขึ้นพลางสำรวจเรือนกายกำยำในชุดนุ่งผ้าขาวม้าที่เอว

"หืม...ไม่ได้เจ็บนี่" วายุมองคนตัวเล็กที่ยังอยู่ในชุดเดิมหัวนมชูชันทิ่มเนื้อผ้าออกมาจนอารมณ์พลุ่งพล่านที่เพิ่งดับไปถูกกระตุ้นอีกครั้ง

"อ้าวก็น้ำใสได้ยินเสียงลมบอกว่าแตกแล้วๆนี่นาลมไม่ได้เป็นอะไรแน่นะ" เธอถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าเพราะเธอนี่แหละที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้

"เอ่อ...อ่อก็ลมขี้แตกไง !"

"อ่อขี้...อ๊ายยยน่าเกลียดยี๊ลมขี้แตก" ร่างนุ่มนิ่มกระโดดหนีทันควันทำท่ารังเกียจใส่ก่อนจะหัวเราะคิกคักยามถูกเขาไล่ต้อนหนี

จนในที่สุดร่างบางก็ถูกอุ้มกระเตงเข้าห้องไปเพื่อสอนเธอใส่ชุดชั้นในทั้งบนและล่าง...

"อ่ะถอดชุดออกก่อนเดี๋ยวลมจะสอนใส่ชุดชั้นในให้"

"โอเคงับ" ร่างบางทำท่าตะเบ๊ใส่กิริยาเป็นไปโดยธรรมชาติเอง

มือเรียวจับรั้งชายเสื้อแล้วถอดดึงขึ้นทางศีรษะตามาด้วยกางเกงผ้าฝ้ายเนื้อดีใส่สบายจนเนื้อตัวเปลือยเปล่ายืนอวดโฉมต่อหน้าพ่อหมาป่าซ่อนรูป

"ทีนี้ก็หันหลัง" วายุสั่งคนตัวเล็กทำตามแต่โดยดี

ชายหนุ่มหยิบยกทรงตัวใหม่ที่ไปขอจากคนในเกาะมาให้ขึ้นมาแล้วเอาตรงส่วนตะขออ้อมไปทางด้านหน้าเพื่อสอนเธอติดตะขอ พอติดเสร็จก็หมุนให้ด้านตะขอกลับไปอยู่ด้านหลังแล้วดึงขึ้นมาจนมันปิดหน้าอกกลึมกลึงได้สำเร็จสอดแขนเรียวเข้ากับสายคล้องแล้วดึงขึ้นเป็นอันเสร็จสรรพ

"มันแน่นอ่าไม่ใส่ได้ไหม ?" เสียงหวานประท้วงเบาๆเมื่อเธอรู้สึกว่ามันรัดคับแน่น

"..." ดวงตาคู่คมหลุบมองสองก้อนอวบอิ่มตรงหน้าแววตาสั่นไหว สงสัยเขาจะขอมาผิดไซร้เจ้าก้อนแฝดถึงได้คับรัดติ้วเช่นนี้

"สงสัยคนละไซร้น้ำใสถอดออกก่อนก็ได้เดี๋ยวได้ไซร้ที่พอดีแล้วน้ำใสต้องใส่นะ"

"อื้อใส่ๆ"

"แต่เดี๋ยวสอนใส่กางเกงชั้นในก่อนนะรู้ไหมว่าผู้หญิงทุกคนต้องใส่มันทุกครั้งนะ"

"ใส่ๆน้ำใสจะใส่" คนตัวเล็กพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

ส่วนคนสอนก็สอนเริ่มจากการดูว่าอันไหนด้านหน้าอันไหนด้านหลังแล้วสวมมันขึ้นมาปิดบังความสวยงามและอลังการเอาไว้ข้างใน

'เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ซ่อนรูปซะมิดชิดเชียวทั้งอวบทั้งอึ๋มทั้งอูมเหลือเกิน ไม่รู้วันไหนเขาจะตบะแตกเข้าสักวัน' วายุคิดในใจ

แม้ไม่อยากจะห่างจากอีกฝ่ายแต่ตอนนี้ต้องยอมรับว่าใจไม่คิดดีเลยสักนิดมันจ้องแต่อยากจะมุดเข้าไปในถ้ำน้อยๆสำรวจหอยตัวอวบใหญ่แบบจริงจัง แต่เขาไม่อยากทำลายเธอเพราะอารมณ์แค่ชั่ววูบนี่เห็นทีคงต้องเอาเธอไปฝากให้อยู่ที่อื่นสักพักก่อน !

"น้ำใสช่วงนี้ลมจะไม่อยู่สักพักน้ำใสไปอยู่กับป้าของลมก่อนสักพักได้ไหม ?" หลังจากตัดสินใจได้วายุก็พูดออกไปก่อนที่จะอดใจอ่อนให้กับเธออีกไม่ได้

"ทำไมอ่ะ...วายุเกลียดน้ำใสแล้วหรอมะ..ไม่อยากให้น้ำใสอยู่ด้วยแล้วใช่ไหมฮะ..ฮึกฮื่ออออ" เสียงกรีดร้องสะอื้นดังลั่นทันทีที่วายุพูดจบ

น้ำใสกระวนกระวายใจไม่อยากไปห่างจากเขา พยายามครุ่นคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือทำให้เขาไม่พอใจตรงไหน ทำไมเขาถึงไม่อยากให้เธออยู่ด้วยแล้ว สองแขนโผเข้ากอดเขาเต็มแรงเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความกลัวว่าตัวเองจะถูกทิ้ง หลายวันที่ผ่านมายอมรับเลยว่าเธอผูกพันกับเขามากจริงๆ

"ไม่เอาน้ำใสไม่ไปไหนทั้งนั้นนะ..ฮึกๆน้ำใสจะอยู่กับลมคนเดียวไม่เอาๆฮื่อๆ" ร่างบางเกาะเกี่ยวแผ่นหลังกว้างหนา เกลือกกลิ้งใบหน้าไปกับแผงอกแกร่งร้อนผะผ่าวไปมา

"ไม่ใช่ๆโอ๋ๆอย่าร้องสิน้ำใสอย่าร้องนะลมใจไม่ดี"

มือหนาโอบกระชับร่างบางเข้าหาตัวแน่นพลางลูบไหล่สั่นระริกอย่างสงสารนึกก่นด่าตัวเองในใจว่าคิดบ้าอะไรถึงจะเอาน้ำใสไปไว้ให้อยู่กับคนอื่น ถึงจะเป็นสาวสวยแต่ตอนนี้น้ำใสก็เหมือนเด็กเพราะความจำอะไรก็ยังไม่ได้กลับมาทุกอย่าง ท่าทางไหล่ลู่เนื้อตัวสั่นเทายิ่งทำให้ชายหนุ่มสงสารเขาจูบกระหม่อมบางเบาๆปลอบประโลมให้เธอนิ่งเสีย

"ลมขอโทษๆลมสัญญาว่าต่อไปนี้ลมจะไม่มีวันทิ้งน้ำใสเป็นอันขาด !" ให้คำสัญญาพร้อมทั้งจูบหน้าผากนูนแทนคำสัญญาไปด้วย

"จริงๆนะลมห้ามทิ้งน้ำใสต้องอยู่กกับน้ำใสตลอดไปนะ" ใบหน้าหวานเงยขึ้นพลางมองด้วยแววตาคาดหวัง สองตาแดงระเรื่อมีหยดน้ำใสคลอสองหน่วยตาเพียงแค่เธอกระพริบมันก็หยดลงมาราวกับสั่งได้

"จริงครับ"

"รักลมที่สุดในโลก"

น้ำใสกระโดดกอดเขาแน่นอีกครั้งพลางบอกรักเขา ในขณะที่เขาชักเริ่มไม่อยากรักตัวเองเสียแล้ว เพราะความคิดอยากรังแกคนตรงหน้ามันมาเป็นพักๆเสียแล้ว

"อื้อ...อะไรทิ่มหน้าท้องน้ำใสอ่า" น้ำใสร้องออกมาเมื่อถูกอะไรแข็งๆทิ่มแทงตรงหน้าท้องน้อยเป็นระยะ มือบางปล่อยจากลำคอหนาแล้วเลื่อนฝ่ามือลงมาคว้าหมับเข้าให้ที่ของแข็งตรงหน้าที่บังอาจมาทิ่มแทงเธอได้

"ซี๊ดดด ! อ่าาาส์" เสียงทุ้มคำรามแหบพร่ายามของรักตกอยู่ในกำมือน้อยที่รวบจับบีบเสียแน่น

"อะ..อะไรอ่าา" กำไปสงสัยไปในรูปลักษณ์ของมัน ในขณะที่เจ้าของมันใบหน้าบิดเบ้เพราะความเสียวซ่านเป็นเหตุไปแล้ว

"หู้ววว..มันดิ้นได้ด้วยยยลมเลี้ยงตัวอะไรไว้ในกางเกงอ่าาขอน้ำใสดูหน่อย" น้ำเสียงตื่นเต้นกับสีหน้าอยากรู้อยากเห็นถูกส่งให้คนตัวโตอย่างเว้าวอน

'เอาละสิ ! งานเข้ามึงแล้วล่ะสิไอ้ลมเอ๋ย !' คนตัวโตได้แต่คร่ำครวญในใจ ขณะปล่อยให้ฝ่ามือเรียวเล็กเลื่อนลงมาปลดตะขอกางเกงของตัวเองอย่างปลงๆ

"โอ้โห ! ทำไมลมมีแบบนี้ด้วยอ่าแล้วทำไมของน้ำใสไม่เห็นมีแบบลมบ้างล่ะ"

"..."

"อู้ยยยย ! ทำไมมันใหญ่ขึ้นๆได้อีกอุ้ยๆมันดิ้นได้ๆ"

"..."

"อันนี้คืออะไรเอาไว้ทำอะไรเหรอ ?"

"..."

แล้วอีกหลายคำถามที่ออกมาจากปากอิ่ม ทุกคำถามล้วนแล้วเขาตอบไม่ได้ทั้งนั้น ไอ้ทำไมมันใหญ่ขึ้นทำไมมันดิ้นได้จะให้เขาตอบยังไงดีให้ตอบว่าที่มันเป็นแบบนี้เพราะมีอารมณ์อยากจะร่วมรักกับเธอแบบนี้น่ะเหรอไม่ดีมั้ง !

ส่วนไอ้อันที่น้ำใสถามว่าคืออะไรเอาไว้ทำอะไรเขาควรจะตอบเธอว่ายังไงดีกับลูกบอลกลมๆสองลูกของเขาตรงนี้มันเอาไว้ทำอะไรโอ๊ย ! ตอบยากจัง...

'เฮ้อ ! ปวดชะมัดขนาดว่าปลดปล่อยออกไปแล้วรอบนึงนะเนี่ย...'

เห็นทีต้องไปใช้บริการน้องนางที่ห้าอีกแล้วกระมังเนี่ย แต่เดี๋ยวนะ...

แววตาวิบวับเหลือบมองดวงหน้าใสแววตาซื่อๆอย่างมีเลศนัยเรื่องอะไรเขาจะต้องลำบากไปทำร้ายตัวเองอีกล่ะ ในเมื่อ...

"โอยยย" วายุครางระโหยเสียงอ่อนโรยแรง

"อื้อลมเป็นอะไรเจ็บหรอ !" น้ำใสสะดุ้งพลางปล่อยมือที่จับของร้อนออกทันควัน

"จะ..เจ็บอ่าาาส์!" เสียงทุ้มคำรามราวกับคนเจ็บใกล้จะตาย

"ฮื่อแล้วจะทำยังไงลมจะหายจะทำยังไงดีๆน้ำใสขอโทษเดี๋ยวๆน้ำใสเป่าให้นะฟู่ๆ" ใบหน้าสวยก้มหน้าลงต่ำจนแทบประชิดกับแก่นกายแข็งขืนแล้วเป่าลมออกจากปากช้าๆจนน้ำลายกระเซ็น

สายตาคมมองท่าทางเป็นห่วงเป็นใยของเธออย่างเอื้อเอ็นดู ยามที่เธอพยายามจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขาหายเจ็บ

"ต้องเป่าแรงๆถึงจะหายต้องเป่าเอ่อ..ในปากด้วย" พูดออกไปแล้วก็ลอบระบายลมหายใจอกช้าๆรู้สึกผิดอยู่บ้างที่หลอกใช้คนใสซื่อ แต่เขาจะไม่ทนทำร้ายตัวเองอีกแล้ว

"แล้วถึงจะหายหรอ ?"

"อื้อ !"

"เป่าๆมาน้ำใสเป่าให้เอ่อ..ต้องทำยังไงบ้างอ่า"

"น้ำใสใช้มือจับช้อนมันขึ้นมานะแล้วอ้าปากอมมันเข้าไปให้ลึกที่สุดแล้วใช้ริมฝีปากรูดมันช้าๆแล้วค่อยๆเร่งจังหวะทีละนิดยิ่งน้ำใสดูดแรงมากเท่าไหร่ลมก็ยิ่งหายเจ็บเร็วขึ้น"

"อื้อๆ"

ศีรษะเล็กผงกหัวหงึกๆเป็นเชิงเข้าใจแล้วค่อยๆใช้มือจับท่อนเอ็นเหยียดขยายยาวใหญ่ขึ้นมาโอบประคองไว้ในกำมือ ดวงตาคู่สวยเหลือบมองเส้นเลือดปูดโปนที่โอบหุ้มท่อนลำเอาไว้เป็นตะปุ่มตะป่ำมองเห็นแล้วให้ความรู้สึกวูบวาบเหลือทน มือบางขยับกำมือเบาๆแล้วรูดมันลงช้าๆปลายหนังที่หุ้มค่อยๆถอกลงทีละนิดจนเห็นปลายหัวหยักกลมมนแดงอ้าหัวบานฉ่ำ

"ซี๊ดดด !" เสียงทุ้มคำรามสั่นพร่าความเสียวปราดแล่นเข้าสู่ขั้วหัวใจ

"อึก" น้ำใสเผลอกลืนน้ำลายลงคอยามเห็นสีหน้าท่าทางมีอารมณ์ของเขา ดวงตาคู่ใสหลุบตามองส่วนหัวบานหยักสีแดงระเรื่อมีหยาดน้ำใสผุดพราวขึ้นแล้วรู้สึกลำคอแห้งผากเหลือเกิน

ปากอิ่มเลื่อนลงไปประชิดแนบเข้ากับแก่นกายปูดโปนตรงส่วนโคนแล้วจูบลงเบาๆตรงกลางแล้วลากริมฝีปากขึ้นไปยังส่วนปลายหัวบานอ้า

ริมฝีปากอิ่มอ้ากว้างๆเพื่อที่จะได้รวบเอาลำเอ็นยาวใหญ่นี่เข้าไปอยู่ในปากได้หมด แม้จะจำไม่ได้ว่าสิ่งที่ทำอยู่นี่เธอเคยทำมาก่อนหรือเปล่า แต่ทุกสิ่งล้วนใช้สัญชาตญานตัวเองล้วนๆ

"อูยยย ! ซี๊ดดดส์ !"

วายุคำรามดังลั่นเมื่อถูกปากเล็กจิ้มลิ้มอ้าครอบรับเอาท่อนลำอวบยาวของเขาเข้าไปในปากจนเกือบสุดโคน ความเสียวซ่านแล่นพล่านไปจับขั้วหัวใจ

'เสียวจนต้องอยากร้องขอชีวิตมันเป็นยังไงก็เพิ่งรู้สันนี้นี่เอง'

บ๊วบๆๆๆ

อ่อกๆๆๆ

น้ำใสเร่งความเร็วของทั้งริมฝีปากและข้อมือเมื่อได้ยินเสียงครางกระเส่าจากปากหนา ความฮึกเหิมเกิดขึ้นยามได้เห็นสีหน้าพึงพอใจจากเขา และเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเวลาที่ได้ยินเสียงเขาคราง แววตาเย้ายวนชวนหลงเสน่ห์จากเขาที่มองสบมา มันทำให้เธอเปียก...ที่ตรงนั้น

'เธอรู้สึกปวดฉี่ !'

ทั้งปากและมือต่างช่วยกันประสานทำให้ลมของเธอหายปวดให้เร็วที่สุดเพื่อเธอจะได้ไปฉี่ให้เร็วที่สุด

จ๊วบๆๆๆ

อ่อกๆๆๆ

"เร็วอีก ! ซี๊ดดดส์..ใกล้แล้วอูยย" เสียงทุ้มคำรามลั่นยามที่ลาวาร้อนใกล้จะประทุอีกครั้ง

บ๊วบๆๆๆ

อ่อกๆๆๆ

"ตะ..แตกแล้วๆชิส !โอววว !"

"แค่กๆๆๆๆ" น้ำใสสำลักยามลาวาร้อนพุ่งฉีดเข้าใส่เต็มปากเต็มคอเพราะความไม่เคยเลยทำให้สำลักอยู่ยกใหญ่ แต่หญิงสาวก็กวาดกลืนหยาดน้ำขาวขุ่นกลืนลงคอไปจนหมดในที่สุด

"อื้ม..เก่งมากเด็กดีลมหายเจ็บแล้ว" วายุลูบกลุ่มผมหอมละมุนยาวสลวยเบาๆแล้วก้มลงกดจูบแก้มหอมแรงๆฟอดใหญ่ให้รางวัลเด็กดีของเขา

"นะ..น้ำใสปวดฉี่ไปฉี่ก่อนนะ" คนตัวเล็กบอกแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป

.

.