เกาะสวาท | 2

-วันต่อมา-

"คุณไปอาบน้ำได้แล้วนะวันนี้" วายุบอกคนตัวเล็กที่นั่งมองหน้าเขาตาปริบๆขณะที่เขานั่งร้อยแหอยู่ข้างหน้าบ้านมองทอดสายตาออกไปเห็นท้องทะเลกว้างใหญ่น้ำใสขาวสะอาด

"นี่ลม...แล้วนี่ชื่ออะไรอ่า" หญิงสาวที่ลอยมาติดเกาะชี้นิ้วมาที่วายุทีชี้นิ้วเข้าหาตัวเองทีพลางทำหน้าสงสัยใส่

"อืมคุณยังจำชื่อตัวเองไม่ได้งั้นเรียกชื่ออื่นไปก่อนเนอะเอาชื่ออะไรดีล่ะ" เขาทำหน้าครุ่นคิดหาชื่อที่เหมาะกับคนตัวเล็กนี่

"น้ำ..น้ำใส" นิ้วเรียวชี้ออกไปที่ทะเลกว้าง

"หือ..งั้นเอาชื่อนี้แล้วกันชื่อน้ำใสน่ารักดี" วายุพยักหน้าให้อย่างเห็นด้วย

"น่ารัก...คิกคิก" เสียงหัวเราะใสกังวาลดังขึ้นขณะเจ้าของเสียงพึมพัมเรียกชื่อใหม่ของตัวเองไปด้วย

"นี่ลม...นี่น้ำใส...นี่น้ำใส...นี่ลม"

"วันนี้ไปอาบน้ำสระผมได้แล้วนะหัวเหม็นหมดแล้วเนี่ย" วายุบอกคนตัวเล็กพลางก้มไปดมกลุ่มผมดำสลวยแต่อยู่ในสภาพกระเซิงเพราะยังไม่ได้หวีเลยหลายวันมาแล้ว

"อาบๆน้ำใสอยากอาบน้ำ" คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงักแววตาดีอกดีใจปรากฎขึ้น

"ป่ะ...เดี๋ยวไปส่ง" คนตัวโตจูงมือเล็กเดินนำไปส่งที่ตรงโอ่งน้ำหลังบ้านที่มีรั้วรอบขอบชิดกั้นไว้อย่างดี

"อาบน้ำตรงนี้นะอาบเองได้ใช่ไหม ?"

"ดะ..ได้มั้ง"

"อ้าว...งั้นลองอาบไปก่อนนะ"

"จ้า"

ส่งเสร็จคนตัวโตก็เดินกลับหันหลังออกไปทันทีทิ้งไว้ให้ร่างบางที่มองกะละมังใบโตตาปรอยพลางยิ้มซุกซนออกมา

ราวสิบห้านาทีต่อมาวายุก็ยังไม่เห็นคนตัวเล็กจะมีทีท่าว่าจะอาบน้ำเสร็จสักที เงี่ยหูฟังเสียงน้ำราดก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากความเงียบ ในใจลึกๆเริ่มเป็นห่วงคนตัวเล็กขึ้นมากลัวว่าจะเป็นอะไรขึ้นมาอีก

สองเท้าก้าวเข้ามาเร็วๆตรงไปยังหลังบ้านที่พาคนตัวเล็กไปส่งด้วยความเร่งรีบนึกภาวนาขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับแม่คนตัวเล็กนี่เลย แต่พอไปถึงฝีเท้าเร่งรีบก็จำต้องหยุดชะงักอ้าปากค้างดวงโตเบิกโพลนเมื่อเห็นภาพตรงหน้า...

"ลม ! มาเล่นน้ำด้วยกันไหมน้ำเย็นดีน้ำใสชอบบบ"

ร่างบางที่นอนตีน้ำอยู่ในกะละมังร้องเรียกชื่อเขาเสียงดังมือไม้กวักไกว่เรียกให้เขาไปเล่นด้วยในสภาพเปลือยเปล่าเนื้อตัวขาวโพลน วายุรู้สึกเนื้อตัวเย็นเฉียบแต่เลือดในกายกลับหมุนเวียนร้อนระอุ สองตายังจับจ้องไปที่พุ่มดอกบัวสีชมพูระเรื่อทั้งสองข้างเบ่งบานชูชันเพราะความหนาวเย็น กลีบกุหลาบกลางกายสีชมพูมีเส้นไหมปกคลุมบางเบา...

"ใครสั่งใครสอนให้มาแก้ผ้าอาบน้ำกันฮึ !" วายุข่มกลั้นความรู้สึกวูบวาบก่อนจะหันไปขึ้นเสียงใส่คนร่างบางที่นอนอล่างฉ่างท้าสายตาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"อ้าว...ก็น้ำใสเคยเห็นลมอาบน้ำแบบนี้นี่นา" เธอเถียงก็เพราะว่าครั้งหนึ่งเคยเห็นเขาถอดเสื้อผ้าอาบน้ำราดโครมๆก็นึกว่าเวลาจะอาบก็ต้องถอดออกเหมือนกันหมดนี่นา

"ลมถอดได้แต่น้ำใสเป็นผู้หญิงห้ามถอด"

"ทำไมล่ะ...ทำไมลมถอดได้แล้วทำไมน้ำใสจะถอดบ้างไม่ได้ล่ะ ?" เสียงใสยังเอ่ยถามขณะวักน้ำเข้าหาตัวเอง

"อึก..ไม่ได้ต่อไปน้ำใสห้ามถอดอีกนะแล้วนี่อาบน้ำแล้วหรือยัง" ถามพลางเบือนหน้าไปมองทางอื่นเมื่อกลางกายเกิดปฏิกิริยาบางอย่างขึ้นมา

"...ยัง" หัวกลมส่ายหน้าดุกดิกไปมาแรงๆพลางหัวเราะเสียงใสออกมายามวักน้ำสาดใส่โดนเขาเปียกจนได้

"ลุกขึ้นมาใส่ผ้าก่อนเร็วจะได้อาบน้ำให้เสร็จ" วายุเดินเข้ามาใกล้แล้วหยิบผ้าถุงในมือขึ้นมา

"ไม่เอา...เดี๋ยวมันเปียกคิกๆ" เสียงหัวเราะใสกังวานดังขึ้นอีกระลอก

"ไม่ใส่ก็ไม่ใส่แต่ลุกขึ้นมานั่งดีๆก่อนลมจะได้สระผมให้" วายุส่ายหัวให้กับความดื้อดึงของเธอก่อนจะดึงร่างบางลุกขึ้นนั่งดีๆ

"อ๊ะ"

จังหวะที่ฝ่ามือหนาดึงตัวเธอให้ลุกขึ้นปลายนิ้วเรียวของเขาปัดป่ายผ่านไปโดนยอดบัวตูมชูชันเข้าพอดีวายุนิ่งไปในขณะที่เจ้าของบัวตูมยังสดใสร่าเริงยิ้มร่าลุกขึ้นนั่งในท่าหันหลังให้เขาหารู้ไม่ว่ากำลังโดนคิดไม่ซื่ออยู่

"อึก" เป็นอีกครั้งที่คนตัวโตกว่าต้องลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออีกครั้งและอีกหลายต่อหลายครั้ง ยามนิ้วเรียวสัมผัสลงบนผิวเนื้อเนียนนุ่มราวผิวเด็ก

"สระผมหอมๆน้ำใสชอบหอมๆ" ขณะนั่งให้เขาสระผมมือเล็กก็วักน้ำเล่นรดตัวพลางหัวเราะใส่เขา บ้างก็หันไปวักใส่จนเขาเปียกไปตามๆกัน

วายุข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านให้ดับลงแล้วดับลงอีก สองมือก็รีบสระผมอาบน้ำลวกๆให้แม่คนตัวบางแต่เนื้อตัวอวบอิ่มซ่อนรูปให้เสร็จเร็วที่สุดก่อนที่เขาจะเกิดตบะแตกแล้วยั้งอารมณ์ไม่อยู่ หลังจากตักน้ำราดรดฟองสบู่และแชมพูสระผมจนสะอาดหมดจดแล้วเขาก็ดึงร่างบางยืนขึ้นแล้วเอาผ้าเช็ดตัวมาห่มคลุมหุ้มไว้ทั้งตัวแล้วจูงมือร่างนุ่มนิ่มเดินเข้าบ้านไป

"อ่ะนี่เสื้อผ้าเอาไปใส่" วายุหยิบทั้งชุดนอกชุดในส่งให้ร่างอวบอิ่มรับไปถือไว้

"..."

"แต่งตัวเสร็จแล้วตามออกไปนะ"

"จ้ะ"

ห้านาทีต่อมาน้ำใสก็เดินออกมาในชุดที่วายุเลือกให้ หญิงสาวแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินออกมาหาเขาที่นอนเล่นตรงชานหน้าบ้าน

"แค่กๆๆๆ" วายุที่กำลังยกลูกมะพร้าวน้ำหอมขึ้นดูดน้ำมันถึงกลับสำลักโขลกๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กของเขาเดินออกมา สายตาคมเข้มหลุบมองจุกยอดชูชันที่ดันเนื้อผ้าออกมา บอกให้รู้ว่าข้างในนั้นไม่มีอะไรห่อหุ้มอยู่เลย

"น้ำใส !"

"จ๋าลม"

"ทำไมไม่ใส่ชุดชั้นใน"

"แล้วมันต้องใส่ยังไงอ่าน้ำใสใส่ไม่เป็น"

"เห้อ !" วายุตบหน้าผากตัวเองแรงๆอย่างอ่อนล้า ต่อให้ไปทำงานอะไรหนักๆมาก็ยังไม่เหนื่อยเท่ากับการดูแลคนป่วยที่เนื้อตัวเป็นสาวขบเผาะแต่ท่าทางราวกับเด็กเล็กแบบนี้

"ลมเป็นอะไรอ่าา...ละ..ลมโกรธน้ำใสหรอฮื่อๆน้ำใสขอโทษ" อยู่ๆรอยยิ้มแสนหวานก็เปลี่ยนเป็นร้องไห้โฮทำเอาวายุถึงกับตกใจ

"เปล่าๆลมไม่โกรธๆไม่ได้โกรธเลย" เขาโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน

"จริงหรอ...ไม่โกรธจริงๆนะ" แววตาใสซื่อมองมาอย่างมีความหวัง

"จริงๆ"

"เย้..น้ำใสรักลมที่สุดเล๊ย" โผเข้ากอดคนใจดีที่สุดของเธอเข้าเต็มแรงวงแขนเสลาสอดเข้ารัดแผ่นหลังกว้างกระชับเอาไว้แน่นหนา ส่วนคนโดนกอดนั้น...บัดนี้สติหลุดไปแล้ว !

"ละ..ลมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ !" ผละออกจากร่างหอมละมุนแล้วรีบเดินหนีไปเข้าห้องน้ำทันทีโดยมีสายตางุนงงมองตามไป

ร่างสูงเดินมาเข้าห้องน้ำที่มีโอ่งน้ำอยู่ในนั้นด้วย สองมือรีบถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วราดน้ำเย็นๆรดลงบนตัวเองอย่างรีบเร่ง ดวงตายังเห็นภาพความขาวอวบอิ่มและกลมกลึงไปทุกสัดส่วนของร่างนุ่มนุ่ม ปลายนิ้วยังคงร้อนผ่าวในส่วนที่ปัดป่ายไปโดนความนุ่มชูชันนั้นเข้า

"อ่าาา" มือหนาค่อยแตะลงบนความแข็งชูชันของตัวเองช้าๆบีบกระชับฝ่ามือรวบแก่นกายโป่งนูนเข้าหากันแล้วบรรจงรูดส่วนหัวปลายหุ้มลงจนสุดโคนแล้วรูดขึ้นเป็นจังหวะจะโคน

ในหัวจินตนาการถึงภาพที่ส่วนที่อยู่ในมือเขาตอนนี้มันกำลังถูกรูดดูดและเม้มอยู่ในกลีบปากนุ่มนิ่มนั่นแรงๆ มันยิ่งทำให้อารมณ์เขาพลุ่งสูงปรี๊ด เพียงแค่คิดถึงความขาวของพุ่มทรวงสีชมพูระเรื่อกับกลีบกุหลาบอวบอิ่มเบ่งบานความเสียวซ่านก็แทบทะเล้นทะลัก

"ซี๊ดดด ! อาาาาส์น้ำใส" มือหนาขยับเร็วขึ้นๆเกร็งข้อมือจนเส้นเลือดปูดโปน ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้นคำรามเสียงสะท้าน เนื้อตัวสั่นเทาด้วยพิษสวาท

"ลม...ลมเป็นอะไร" อยู่ๆเสียงหวานก็ดังขึ้นเสียงแผ่วตรงหน้าประตูห้องน้ำ น้ำใสที่เห็นวายุหายไปนานนึกเป็นห่วงเลยเดินตามเข้ามาก็เลยได้ยินเสียงครางเหมือนคนกำลังบาดเจ็บ เสียงหวานเลยเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

"อ่าาส์...น้ำใสซี๊ดดด ! ตะ..แตกแล้วๆอ่าาาส์" พอมีเสียงหวานมากระตุ้นยิ่งทำให้วายุอารมณ์สูงขึ้นจนกระทั่งรีดพิษขาวขุ่นออกมาเต็มฝ่ามือในที่สุด เนื้อตัวโล่งสบายตัวมากขึ้นในที่สุด

ทิ้งไว้ให้แม่คนตัวเล็กนึกสงสัยว่ามีอะไรแตกแล้ว...อยู่ในห้องน้ำคนเดียว !

.

.