เรื่อง(ลับ)หลัง 6| เรื่องไม่คาดฝัน

"อื้อป๊าขา..."

อัชมนดันใบหน้าหล่อคมที่กำลังก้มหน้าจ่อลงมาที่ใจกลางความสาวของเธออีกครั้งเสียงหวานเอ่ยประท้วงเบาๆ

"ฮื้ม..ป๊ายังชิมหนูไม่อิ่มเลย" กวินทำเสียงออดอ้อนใส่

"เดี๋ยวค่อยชิมต่อได้ไหมคะป๊าใส่เข้ามาเลยได้ไหมอ่าาาห์ ! หนูไม่ไหวแล้ว"

อัชมนเสียงสั่นดวงตาคู่สวยส่งสายตาออดอ้อนร่องสวาทสั่นระริกอยากให้เขาเข้ามาเติมเต็มความต้องการให้ ปวดแปลบที่ความสาวไปหมด

"ของป๊าใหญ่นะหนูจะรับไหวเหรอ ?" คนมีของใหญ่ถามอย่างภูมิใจในขนาดของตัวเองพลางรูดสาวลำเอ็นเตรียมความพร้อมที่จะแทรกเข้าไปมุดถ้ำสวาทของลูกสะไภ้คนสวยหลังจากเปลื้องผ้าออกจากกายรอนานแล้ว

"อื้อ..ใส่เข้ามาเถอะนะ" คนสวยพยักหน้ารับพลางดันกายเข้าส่ายร่อนสะโพกบดเบียดกลีบกุหลาบให้เสียดสีไปกับเอ็นร้อนแข็งตง่าน

กวินจับแก่นกายเหยียดขยายรูดรั้งสองสามครั้งแล้วจ่อลงที่กลางรอยแยกช้าๆตั้งท่าเตรียมจะสอดใส่จัดให้ตามคำขอ

"ซี๊ดดด ! เสียวจังป๊าขาา" อัชมนสูดปากครางพร่ากายสาวตอดตุบๆเพียงแค่เขาถูไถด้านนอก เสียวปลาบไปทั่วทั้งเรือนร่างจนขนอ่อนในกายลุกวาบ อีกเพียงนิดหัวใหญ่บานๆก็จะมุดเข้ามาอยู่ในตัวเธอแล้วเขาจะเข้ามาเติมเต็มให้เธออย่างเต็มที่

สะโพกแกร่งเตรียมดันเอวสอบเข้าหาความบอบบางที่รออยู่ หัวหยักบานมุดเข้าไปในร่องคับเพียงแค่ครี่งเสียงโทรศัพท์ก็ดังจากตรงพื้นห้องเสียงดังลั่นจนพวกเขาทั้งคู่ต้องชะงักการกระทำไปชั่วครู่ แต่กวินก็เตรียมจะดันแก่นกายให้มุดเข้าลึกลงไปอีก

"ปะ..ป๊าขาาาระ..รับโทรศัพท์ก่อนไหมเผื่อมีอะไรสำคัญอูยย..นะคะ"

"จิ๊ !" กวินจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อโทรศัพท์ยังดังไม่ยอมหยุดสักที กายหนาถอนตัวตนที่จ่อจมไปเกือบสุดลำออกจากร่างบางเสียงดังบ๊วบแล้วลุกเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย

"ครับ"

(สวัสดีครับนี่ใช่ญาติของคุณกรกฎหรือเปล่าครับ)

"ใช่ครับผมเป็นพ่อของเค้าครับมีอะไรหรือเปล่าครับ"

(คุณกรกฎประสบอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำชนเสาไฟฟ้าตอนนี้เสียชีวิตแล้วครับอยู่ที่โรงพยาบาลxxx)

"อะไรนะครับ...ลูกชายของผม" กวินร่างซวนเซโทรศัพท์แทบร่วงหล่นจากมือหนา ร่างเปลือยเปล่ารีบถลันเข้าประคองอย่างตื่นตกใจ

(ยังไงทางเราขอแสดงความเสียใจด้วยจริงๆนะครับ คุณกวินสามารถเข้าติดต่อขอรับศพที่โรงพยาบาลได้เลยนะครับ)

"ขะ..ขอบคุณที่แจ้งให้ทราบครับ"

"เกิดอะไรขึ้นคะป๊า !" อัชมารีบถามขึ้นทันทีที่ชายหนุ่มวางสายไปแล้ว

"เอยลูกกู้ภัยโทรมาบอกว่ากันต์เขา...กันต์เขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตแล้วลูก"

สิ้นคำพูดของกวินอัชมนถึงกับช็อกยกมือขึ้นปิดปากตัวเองแน่นร่างกายเบาหวิวไร้แรงโน้มถ่วงถึงกับซวนเซไปนั่งพิงขอบเตียง

'กรกฎตายแล้วจริงๆหรือ ?'

มันเป็นไปได้ยังไงก็เมื่อครู่เรายังมีปากเสียงกันอยู่เลย !

ทั้งสองคนรีบแต่งตัวใส่เสื้อผ้าออกเดินทางเพื่อไปดูให้เห็นว่าเป็นอย่างที่กู้ภัยโทรมาแจ้งจริงไหม แต่ละคนนั่งนิ่งเงียบราวกับตกอยู่ในภวังค์จนกระทั่งมาถึงที่โรงพยาบาลและก็ต้องแทบหมดเรี่ยวแรงเมื่อกวินมาพบว่าลูกชายคนเดียวของเขาได้จากโลกนี้ไปแล้วจริงๆ

ส่วนอัชมาก็ปล่อยโฮลั่นเมื่อพบว่าสามีที่เพิ่งแต่งงานกันไปเสียชีวิตแล้วจริงๆทั้งที่เมื่อครู่เธอเพิ่งตบเขาไปถึงสองทีด้วยซ้ำ ตอนนี้อัชมาสับสนมากว่าตัวเองควรรู้สึกอะไรก่อนดีแม้จะโกรธจะเกลียดแค่ไหนแต่เธอก็ไม่ได้อยากให้เขามีจุดจบแบบนี้

ไม่กี่วันต่อมาพิธีสวดอภิธรรมศพของกรกฎถูกจัดขึ้นคืนนี้เป็นคืนสุดท้าย แขกเหรื่อมากันอย่างมากมายรวมถึงป้าอาภาผู้เป็นป้าของอัชมาด้วยที่มาพร้อมลุงศักดาอาเขยทั้งคู่เข้ามาในงานหลังจากไปเคารพที่หน้าศพก็ตรงมาหาอัชมาที่นั่งอยู่ตรงด้านหน้าที่รับแขก

"สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า" อัชมายกมือไหว้ผู้สูงวัยทั้งสองคนสีหน้าของเธอยังคงเศร้าสร้อยอยู่ตลอดเวลา

"อือ ! ฉันเสียใจกับแกด้วยนะยัยเอ๋ยแต่งงานยังไม่ทันไรผัวก็มาตายซะแล้ว" อาภาบอกคนเป็นหลาน

"ค่ะ" อัชมารับคำแค่นั้นก่อนจะนิ่งไป

"แล้วนี่แกจะทำยังไงต่อไปผัวแกก็ไม่อยู่แล้วนี่จะกลับไปอยู่กับพวกฉันก็คงไม่ได้แล้วเพราะตอนนี้พวกฉันย้ายไปอยู่บ้านใหม่แล้วด้วย" คนเป็นป้าพูดออกมาโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรจากการที่เอาเงินสินสอดของหลานสาวไปถลุงใช้กันอย่างสนุกสนาน

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวเอ๋ยไปเช่าบ้านอยู่เองได้" อัชมาตอบเบาๆ ต่อให้ป้าไม่พูดคำนี้หญิงสาวก็ไม่คิดที่จะกลับไปอยู่กับคนพวกนี้อีกแล้วล่ะ

"แล้วก็เงินที่แกให้มาพวกฉันก็ใช้ๆกันหมดแล้วแกจะมาขอคืนไม่ได้นะฉันไม่มีให้แกแล้ว"

"ค่ะ"

"ไม่ต้องห่วงนะครับยังไงเอ๋ยก็ได้ชื่อว่าเป็นลูกสะไภ้ผมยังไงผมก็ไม่ทิ้งให้เขาลำบากแน่นอนถึงตากันต์จะไม่อยู่แล้วแต่ผมก็จะดูแลเอ๋ยให้ดีที่สุดนะครับ"

กวินที่เข้ามาได้ยินทุกอย่างบอกเสียงเรียบนิ่ง พอเห็นกวินมาพวกลุงกับป้าก็ขอตัวกลับทันที เอาจริงอัชมาก็คิดว่าพวกเขาไม่ได้ตั้งใจมาเคารพศพกันหรอกแต่แค่อยากมาบอกให้เธอรู้ว่าที่บ้านนั้นไม่ต้อนรับเธออีกแล้วก็เท่านั้น

"หนูไม่ต้องคิดมากนะยังไงป๊าก็ไม่ให้หนูไปไหนหรอกอยู่กับป๊าที่นี่นะลูก" กวินบอกน้ำเสียงอ่อนโยนพลางลูบศีรษะกลมมนเบาๆอย่างปลอบประโลม

"ยัยเอย ! พวกฉันเสียใจด้วยนะแกเรื่องคุณกันต์ไม่คิดเลยว่าเขาจะอายุสั้นแบบนี้" รรินดาที่ควงหนุ่มหล่อมางานพร้อมกับอรอารยาบอกเสียงเครือทันทีที่เดินมาถึงพร้อมทั้งยกมือทำความเคารพพ่อสามีของเพื่อน

"แกนี่พี่เภาแฟนฉันเอง"

รรินดาแนะนำตัวให้แฟนกับเพื่อนสนิทได้รู้จักกัน อัชมายกมือไหว้แฟนหนุ่มของเพื่อนที่คาดว่าน่าจะอายุมากกว่าพวกเธออยู่ หลังจากนั้นก็พาไปหาที่นั่ง

"อ้าวแล้วนี่ยัยนิ้มยังไม่มาอีกหรือ" อรอารยาถามต่อเมื่อกวาดสายตามองซ้ายมองขวาก็ยังไม่เห็นเพื่อนสนิทอีกคนมา

"ยังเลยจ้ะ" อัชมาตอบตั้งแต่เกิดเรื่องเธอก็ยังไม่ได้ติดต่อกับนาถนรีเลย รวมถึงยังไม่ได้เล่าถึงเรื่องราวที่เพื่อนเป็นชู้กับสามีตัวเองให้เพื่อนสนิททั้งสองฟังด้วย

สักพักนึงจึงเห็นว่ามีร่างเล็กเดินเข้ามาในศาลาตรงเข้าไปเคารพศพก่อนที่จะเดินตรงมาหาเพื่อนๆ

"ยัยนิ้มทำไมมาช้าล่ะ" รรินดาถามขึ้น

"พอดีฉันเวียนหัวนิดหน่อยน่ะแล้วนี่เอ๋ยเล่าอะไรให้พวกแกฟังรึยัง ?" นาถนรีถามขึ้นขณะชำเลืองมองหน้าของเพื่อนที่ตัวเองแอบไปตีท้ายครัวมา

"เรื่องอะไรวะ ? ไม่เห็นมันเล่าอะไรให้ฟังเลย" เป็นอรอารยาที่พึมพัมตอบ

"ทำไมแกไม่บอกพวกมัน" นาถนรีถามอัชมากลับ

"มันไม่ใช่เรื่องที่น่าเล่านี่ !" อัชมาตอบเสียงนิ่งเรียบขณะสบตาเพื่อนสนิท

"นี่ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่บอกพวกฉันด้วยสิ !" ทั้งสองสาวยิงคำถามพร้อมกันโดยมีกวินที่ยังนั่งฟังพวกสาวๆคุยกันอยู่

"คือ...ฉันท้อง" นาถนรีบอกเบาๆสายตาคู่หวานเหม่อมองไปยังหน้ารูปหล่อเหลาที่หน้าโลงศพด้วยสายตารักใคร่

"ห๊าา ! ยูท้องกับใครแล้วไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมพวกเราไม่เห็นรู้เรื่องเลย" อรอารยาถามรัวๆในขณะที่อัชมายกมือทาบอกเบาๆ

"นั่นสิ ! นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะแกยังไม่แต่งงานแล้วปล่อยให้ท้องก่อนได้ยังไงแล้วแฟนแกคนไหนทำไมพวกฉันไม่เห็นรู้" รรินดาถามต่อบ้าง

"แต่ตอนนี้แฟนฉันเขา..เพิ่งเสียไป"

"หมายความว่าไงวะ ?" รรินดาถามต่ออย่างงงๆก่อนจะนึกเอะใจเมื่อเห็นสายตารักใคร่อาวรณ์ที่มองไปยังรูปหน้าศพ

"อย่าบอกนะว่า..." อีกคนที่เริ่มจะเดาอะไรได้ลางๆก็เบิกตาโตอ้าปากค้างเมื่อหันไปเห็นใบหน้าของเพื่อนที่เพิ่งจะสูญเสียสามีไปสะอื้นไห้ฮึกๆ

"ฉันขอโทษ...ฉันผิดเองที่ไม่ห้ามใจทั้งที่รู้ว่ามันผิด" นาถนรีก้มหน้าร้องไห้เบาๆ

"นิ้ม...ทำไมวะ ? นี่มันผัวเพื่อนนะเว้ย" รรินดาถามคาดคั้นเพื่อนเสียงแข็งนึกโกรธนาถนรีขึ้นมาจับใจที่ทำแบบนี้กับอัชมาได้ลงคอโดยมีแฟนหนุ่มคอยห้ามให้ใจเย็นๆ

"ฉันผิดไปแล้วฉันขอโทษ ! ฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้จริงๆ"

เพี๊ยะ !

รรินดาตบหน้านาถนรีจนหน้าหันนึกเจ็บใจตัวเองที่ไม่เคยสังเกตุอะไรเลยไม่งั้นคงพอช่วยกันดึงรั้งไว้ได้บ้างไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้

"พอแล้วแกอย่าทำมันเลย" อัชมาดึงรรินดาเอาไว้

"มันสมควรโดน ! นี่แทงข้างหลังเพื่อนไม่พอมึงยังปล่อยให้ตัวเองท้องอีกจิตใจทำด้วยอะไรวะ !"

"ฉันขอโทษ !"

"ไอว่ายูกลับไปก่อนไปเดี๋ยวรอให้ใจเย็นๆแล้วเราค่อยมาคุยกัน" อรอารยาเกลี้ยกล่อมให้ทั้งหมดใจเย็นๆโดยบอกให้นาถนรีกลับไปก่อน

หลังงานศพผ่านไปเรียบร้อยทุกคนก็ไม่ได้ข่าวคราวของนาถนรีอีกเลย เธอหายเข้ากลีบเมฆไปเลย อัชมายังมีเพื่อนสนิทอีกสองคนเคียงข้างกายรวมไปถึงพ่อสามีที่ยังอยู่เคียงข้างไม่ห่างไปไหน แม้จะแอบสงสัยในความเป็นห่วงเป็นใยแปลกๆของพ่ออดีตสามีของเพื่อน แต่ทั้งคู่ก็รอให้เพื่อนพร้อมและเล่าให้ฟังเอง

หลังลอยอังคารกระดูกของกรกฎเสร็จสิ้นทั้งคู่ก็กลับมาพักผ่อนที่บ้าน ต่างคนต่างเหนื่อยมาหลายวันพอมาถึงบ้านต่างก็แยกย้ายเข้าห้องใครห้องมันไปก่อน 

.

.