แพ้ใจ 2 | โดนหลอก

สายแล้วตี้ตื่นขึ้นมาก็พบว่าวินกลับห้องของเขาไปแล้ว มือเรียวคว้ามือถือตรงหัวเตียงขึ้นมาดูก็พบว่าหน้าจอยังเหมือนเดิมไม่มีสายเรียกเข้าจากแฟนหนุ่มเลยสักสาย นี่เธอจะมีความหมายกับเขาบ้างหรือเปล่าเนี่ย

ใบหน้าสวยตีหน้ายุ่งเหยิงก่อนจะโยนมือถือไปบนที่นอนแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่นานเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นเธอรีบวิ่งออกไปหน้าห้องด้วยคิดว่าคงจะเป็นแฟนหนุ่มที่มาหาแน่ๆ

"มาแล้วค่าพี่ชะ...อ้าวพี่วิน" แม้จะผิดหวังที่ไม่ใช่คนที่เธอคิดไว้แต่ตี้ก็ยังส่งยิ้มเต็มใบหน้าให้เขา

วินชูถุงโจ๊กร้อนๆกับเครื่องดื่มแก้อาการเมาค้างมาให้คนตัวเล็กที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินตามตี้เข้าไปเมื่อเธอดันประตูให้กว้างเพื่อเปิดทางให้เขาเข้ามา

"พี่ไปซื้อของกินมาให้จะได้รู้สึกดีขึ้นหน้ายังซีดๆอยู่เลยนะเราเนี่ย" น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยทำให้ตี้น้ำตาซึมกลืนก้อนสะอื้นเบาๆ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยมีครั้งไหนที่พี่วินจะทำไม่ดีกับเธอเลยสักครั้ง ตรงกันข้ามคนตรงหน้าดีกับเธอทุกอย่าง

"ขะ..ขอบคุณมากนะคะพี่วิน"

"แหนะเป็นอะไรงอแงแต่เช้าเลยหือ..." เขาเอ่ยเสียงนุ่มขณะโยกศีรษะเล็กไปด้วย

"ไปกินข้าวด้วยกันนะคะ"

"ได้สิพี่ก็ตั้งใจมากินเป็นเพื่อนตี้อยู่แล้ว"

"พี่วินน่ารักจัง"

คนตัวเล็กเดินไปกอดต้นแขนแข็งแรงซบใบหน้าถูไถกับต้นแขนกำยำอย่างออดอ้อนแล้วพากันไปจัดจานมากินที่โต๊ะอาหารในครัว

วินแอบมองใบหน้าหวานที่แม้จะยังติดซีดเซียวอยู่บ้างแต่ทว่าก็ยังดูน่ารักน่าใคร่อยู่ดี ที่เมื่อเช้าต้องรีบเผ่นออกจากห้องก่อนใครนั่นก็เพราะเขาทนมองหน้าจิ้มลิ้มที่นอนบนเตียงนั่นไม่ได้ หัวใจแกร่งเต้นตุบๆเมื่อเห็นเรียวขาขาวโผล่พ้นนอกผ้าห่มออกมาชายเสื้อนอนตัวเล็กก็เลิกขึ้นจนแทบจะเห็นหน้าอกอวบอิ่มรำไรที่ถูกบราสีหวานห่อหุ้มเอาไว้

วินท่องยุบหนอพองหนอหลายสิบรอบจนแทบไม่ไหวถึงได้ลุกขึ้นแล้วเผ่นออกจากห้องไป จนถึงตอนนี้ในหัวยังมีภาพหน้าท้องขาวๆละออตาวนเวียนอยู่ในหัวจนเผลอกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอหลายอึกใหญ่แล้ว

"พี่วิน...พี่วินคะ"

"คะ..ครับ"

"ทำไมไม่กินข้าวล่ะคะ"

"อ่อโทษทีพี่มัวแต่คิดอะไรเพลินๆอยู่"

สองหนุ่มสาวนั่งกินข้าวเช้าด้วยกันก่อนที่วินจะจัดน้ำขิงร้อนๆแก้อาการเมาค้างให้คนตัวเล็กกิน หลังจากนั้นวินก็ออกไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวีรอคนตัวเล็กที่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน

หลังจากล้างมือทำธุระส่วนตัวเสร็จตี้ก็เดินออกมาที่ห้องรับแขกก่อนจะได้ยินเสียงพี่วินของเธอรับโทรศัพท์ น้ำเสียงอ่อนโยนที่เธอเคยได้ยินบ่อยๆบัดนี้ฟังดูเหี้ยมเกรียมและเย็นชาอย่างบอกไม่ถูก

"พวกมึงไปจัดการให้เรียบร้อย" นี่คือประโยคสุดท้ายที่คนตัวเล็กได้ยินก่อนที่เขาจะวางสายไปใบหน้าที่ดูเครียดขรึมเมื่อครู่ผ่อนคลายลงทันทีที่เห็นหน้าหวานๆเดินเข้ามา

"พี่วินมีธุระที่ไหนต่อหรือเปล่าคะ ?"

"เอ่อ..พี่"

"ถ้ามีก็ไปเถอะค่ะไม่ต้องเป็นห่วงตี้ตอนนี้ตี้โอเคมากแล้วล่ะค่ะ"

"งั้นตอนเย็นไปกินข้าวนอกบ้านกับพี่ไหม ?" ใบหน้าคมคายรอคอยคำตอบอย่างมีความหวัง

"ได้ค่าที่ไหนยังไงแล้วแต่พี่วินเลยนะคะ"

"โอเคครับถ้าอย่างนั้นพี่ขอตัวก่อนนะ"

"ค่ะขับรถดีๆนะคะพี่วิน"

"อื้อ" วินโยกศีรษะเล็กเบาๆอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินออกจากห้องไป

'ตื่อดือดึง ตื่อดือดึง' เสียงมือถือตี้ดังขึ้นดวงตากลมเหลือบมองก็พบว่าเป็นสายจากแฟนหนุ่ม

"ฮะ..ฮัลโหลค่าพี่ชัช"

[ตี้ครับ..พี่ขอโทษทีที่ไม่ได้โทรกลับเลยพอดีเพิ่งเคลียร์งานเสร็จอย่าโกรธพี่เลยนะครับ]

"ตี้ไม่โกรธหรอกค่ะว่าแค่เป็นห่วงเห็นพี่ชัชเงียบหายไปเลย" เธอไม่ได้โกรธแค่มีอารมณ์น้อยใจเล็กๆเท่านั้น

[งั้นตอนเย็นพี่ไปรับเราไปทานข้าวด้วยกันนะครับ]

"เอ่อ..คะ..คือว่า" เธอนัดกับพี่วินว่าจะไปกินข้าวกับเขาแล้วนี่

[ตี้ไม่ว่างหรอครับ ?]

"ว่างค่ะว่างแต่ว่าเดี๋ยวเราไปเจอกันที่ร้านเลยก็ได้ค่ะ"

[เอางั้นหรอ ?งั้นเจอกันที่ร้านเดิมดีไหม]

"โอเคค่ะพี่ชัช"

[เดี๋ยวเจอกันนะครับ]

"ค่ะ"

ชัชวางสายไปแล้วแต่ตี้ยังนั่งนิ่งเม้มริมฝีปากแน่นอย่างคิดไม่ตกว่าจะยกเลิกนัดใครดีระหว่างพี่วินพี่ชายที่แสนดีหรือพี่ชัชแฟนหนุ่มที่นานๆทีจะมีเวลาว่างให้สุดท้ายมือเล็กก็หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาปลายสายที่ต้องการ

"ฮะ..ฮัลโหล"

[ว่าไงครับตี้]

"พี่วินขาที่เราเอ่อ..นัดกันไว้ตี้ขอโทษนะคะคือว่า..."

[ไม่ต้องขอโทษครับเอาไว้วันหลังเราค่อยไปทานด้วยกันก็ได้] ยังมีเวลาอีกทั้งชีวิตที่เขาจะรอเธอ... วินคิดในใจ

"พี่วินไม่โกรธตี้นะคะ"

[พี่ไม่มีวันโกรธตี้หรอกครับอย่าคิดมากนะ]

"ขอบคุณมากนะคะพี่วิน"

[ครับ...'นายครับได้ตัวพวกมันมาแล้วครับ']

ประโยคหลังมีเสียงแว่วดังลอดเข้ามาในสายก่อนที่วินจะขอตัววางสายไปก่อน

ตี้เข้าห้องนอนพักผ่อนอีกครั้งหลังจากที่เมื่อคืนนอนแบบหลับๆตื่นๆมาทั้งคืนกว่าจะหลับได้ก็ค่อนแจ้งแล้ว

โชคดีที่ถึงจะไม่ได้ทำงานทำการอย่างคนอื่นเขาแต่มีเงินให้ใช้เนื่องจากพ่อบังเกิดเกล้าที่วันๆไม่เคยมีเวลาให้สิ่งเดียวที่เขามีให้เธออย่างเดียวนั่นก็คือเงิน !

ตื่นมาอีกทีก็ใกล้เวลานัดกับพี่ชัชแล้ว ตี้ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวอีกครั้งก่อนจะขับรถออกไปยังที่นัดพบของทั้งคู่ คนตัวเล็กมาถึงก็พบว่าชัชมารออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าหล่อเหลานั่นดูดีอกดีใจที่ได้เจอเธอมากๆนั่นทำให้ใบหน้าสวยมีรอยยิ้มขึ้นมาทันที

ทั้งสองทานข้าวกันไปสวีทกันไปอย่างคนไม่ได้เจอกันนาน จนกระทั่งกินข้าวเสร็จชัชก็ชวนตี้ไปเที่ยวต่อ แม้จะนึกสงสัยที่ปกติแล้วพี่ชัชไม่ค่อยอยากให้เธอไปเที่ยวตามที่แบบนี้แต่ทำไมวันนี้อยู่ๆถึงอยากชวนเธอไป แต่ตี้ก็ไม่ได้ปฏิเสธเพราะนานๆทีเราจะได้เจอกันแบบนี้

ชัชขับรถให้ตี้เขาให้เหตุผลว่าวันนี้ไม่ได้เอารถมาเองเพราะว่าเอารถเข้าศูนย์อยู่ ตี้ไม่ได้ติดใจอะไรกะว่าจะไปกับเขาสักพักเดี๋ยวก็จะกลับแล้ว ที่ที่ชัชพาตี้มาเป็นผับแห่งหนึ่งใจกลางเมืองที่หลายๆคนนิยมมากัน

ตี้ถูกชัชดึงมือเข้าไปข้างในที่มีผู้คนเบียดเสียดกันมากมายไปหมด บรรยากาศข้างในค่อนข้างสลัวเสียงดังอึกทึกครึกโครมไปหมด เธอถูกเขาดึงพาเดินเข้าไปเรื่อยๆผ่านผู้คนมากมายที่ยืนกอดซบกันบ้างก็จูบกันล้วงกันอย่างไม่อาย จนกระทั่งถึงห้องหนึ่งที่ถูกจัดแบ่งอย่างเป็นสัดส่วนและเป็นส่วนตัว

"ตี้นั่งก่อนครับ"

"ค่ะ..."

นั่งลงแล้วแอบกวาดสายตามองไปรอบๆในห้องเล่นเพลงเบาๆฟังสบายๆในขณะที่พนักงานเดินเข้าเดินออกนำเครื่องดื่มออกมาเสริฟที่โต๊ะให้ ชัชหยิบแก้วไวน์แดงที่พนักงานเสริฟรินวางไว้ให้ส่งให้คนตัวเล็กที่นั่งยุกยิกๆเนื่องจากยังไม่เคยมาที่แบบนี้ ที่เคยไปก็เป็นพวกคลับกินเล่นเต้นเบาๆแต่ไม่ใช่แบบนี้ บรรยากาศมันไม่น่ากลัวเท่าที่นี่

"พี่สั่งพิเศษเพื่อตี้เลยนะลองจิบดูสิครับ" ใบหน้าหล่อเหลากระซิบข้างหูขณะกดริมฝีปากจูบเบาๆข้างแก้มนวลระเรื่อ

"ค่ะ" ต่อให้นี่เป็นยาพิษแต่เป็นของที่พี่ชัชให้ตี้ก็จะกิน...

มือเรียวขาวยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบนิดๆรสชาติมันก็โอเคเลยล่ะ เธอถูกคะยั้นคะยอให้จิบจนเกือบหมดแก้ว

"ตี้ครับ"

"ขา..พี่ชัช"

"ตี้รักพี่ไหมครับ"

"รักค่ะ" รักเพราะเขาเป็นรักแรกและคนแรกของเธอเขาเป็นฮีโร่ที่เคยช่วยชีวิตเธอมาก่อนด้วย

"ถ้าพี่ขอให้ตี้ทำอะไรให้พี่บ้างตี้จะยอมทำให้พี่ไหม ?" เสียงทุ้มนุ่มถามอย่างอ่อนโยนแต่ทำไมเธอกลับรู้สึกว่าแววตาเขามันมีอะไรแปลกๆ

"ทะ..ทำอะไรคะ ?"

ตอนนี้ที่ตี้เริ่มรู้สึกแล้วว่าร่างกายตัวเองมีบางอย่างผิดปกติ ตัวเธอมันร้อนรุ่มไปหมดเหงื่อเม็ดเล็กซึมออกมาตามหน้าผูกนูนเกลี้ยง บานประตูห้องที่ดันเข้ามาพร้อมกับร่างชายรูปร่างสูงโปร่งหน้าตาคมเข้มเดินเข้ามานั่งข้างๆเธอ

"อ๊ะ !"

ตี้ร้องเสียงดังเมื่อผู้ชายที่มาใหม่ใช้ฝ่ามือหนาพลิกใบหน้าเธอไปมาอย่างรุนแรงจนเธอเผลอทำหน้าเบ้

"อืม...ก็สวยดีนี่หว่าเด็กมึง" เสียงห้าวพูดขณะใช้สายตากวาดมองเรือนร่างอรชรตั้งแต่หัวจรดเท้า

"พะ..พี่ชัชขานะ..นี่มันอะไรกันคะ" ตี้หันไปถามคนที่ได้ชืี่ิอว่าเป็นแฟนที่เอาแต่นั่งมองเธอถูกชายอื่นจับเนื้อต้องตัวได้อย่างหน้าตาเฉย

"คืนนี้ตี้ไปกับเขานะถือว่าทำเพื่อพี่เถอะ" ชัชพูดอย่างหน้าตาเฉยแต่ดวงตาคมสลดวูบลงอย่างรู้สึกผิด

"หมายความว่ายังไง ! ที่พี่พูดหมายความว่ายังไงคะ ?" ตี้ตัวสั่นหายใจติดขัดยามระลึกได้แล้วในตอนนี้ว่าชายที่รักกำลังคิดจะทำอะไรกับเธอ

"อย่าคิดอะไรมากเลยมันก็แค่เอาตัวเธอมาแลกกับหนี้ที่มันติดฉันก็เท่านั้นเอง" ผู้ชายคนนั้นเฉลยความจริงอันน่าใจหายให้ตี้ฟัง

"อะ..ไรนะ" ตี้ครางเสียงสั่นระริกหางตาเริ่มมีหยดน้ำใสเอ่อคลอลงมาทีละนิด

"พี่ไม่มีทางเลือกพี่ขอโทษจริงๆ" ชัชพูดขึ้นก่อนทำท่าจะลุกขึ้น

"มะ..ไม่นะ ! พี่ชัชอย่าทำแบบนี้กับตี้ฮะ..ฮึ่กอย่าทำแบบนี้ !" เสียงหวานร่ำไห้อย่างน่าสงสารเมื่อชายที่รักกำลังจะก้าวเท้าเดินออกจากห้องไป

"ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้พี่ก็ตายพี่ขอโทษยังไงพี่ก็ยังรักตี้เหมือนเดิมนะ" น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจากปากทำให้ตี้ตัวชาวาบ

"ทะ..เท่าไหร่ที่พี่ติดเขาเท่าไหร่คะ ?" น้ำเสียงแผ่วพร่าดังลอดลำคอออกมาจนแทบไม่ได้ยิน

"บอกไปตี้ก็หาเงินมาใช้หนี้แทนพี่ไม่ได้หรอกฐานะอย่างตี้จะมาช่วยอะไรพี่ได้"

ไม่ผิดที่เขาจะคิดแบบนี้เพราะตลอดเวลาที่คบกันเขาไม่เคยรู้ว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใครมีฐานะอะไรด้วยซ้ำ

"แล้วมันเท่าไหร่ล่ะคะ..ค่าตัวที่ตี้ต้องมาใช้หนี้ให้แทนพี่" ตี้ถามเสียงสั่นเครือ

"สี่แสน ! เงินสี่แสนตี้มีปัญญาหามาใช้แทนพี่ไหมล่ะ !"

.

.