แพ้ใจ 1 | พี่วินคนดี

'ติรกา' หรือตี้เป็นสาวสังคมชอบดื่มชอบเที่ยวตามประสาลูกคนรวย ยามค่ำคืนตี้มักจะออกเที่ยวราตรีกับเพื่อนสนิทเหมือนเช่นคืนนี้ที่เธอออกไปเที่ยวอีกตามเคยโดยไม่สนใจแฟนหนุ่มที่เคยสั่งห้ามไม่ให้เธอไปเที่ยวในที่แบบนี้อีก

แต่ใครจะสน !

ในเมืี่อเขายังไปเที่ยวได้แล้วทำไมเธอจะไปบ้างไม่ได้ล่ะจริงไหม ?

ห้าปีกับอีกสิบสี่วันที่คบเป็นแฟนกันมาเธอรักเขามาก 'พี่ชัช' เป็นผู้ชายแบบในฝันของเธอสุภาพบุรุษอ่อนหวาน หลังจากคบหาดูใจกันมาได้ประมาณสี่ปีตี้ก็ยินยอมพร้อมใจมอบความสาวให้เขาเชยชม แต่หลังจากที่ได้ความสาวของเธอไปพี่ชัชก็เริ่มไม่มีเวลาให้

"วู้ววว ขอเพลงมันๆหน่อยค่าา"

เสียงใครกันนะทำไมมันฟังยานๆจัง อ่อเสียงของเธอเอง

ตี้คิดว่าตัวเองน่าจะเริ่มเมาแล้วล่ะดูจากสายตาพร่ามัวเห็นยัยเจนเพื่อนซี้มีสองสามหัวในตอนนี้

มือเรียวยกมือถือขึ้นมากดจิ้มยึกๆถูกบ้างผิดบ้างแต่คิดว่าปลายทางคงพอจะเดาออกก่อนจะกดแชร์โลเคชั่นส่งให้พร้อม

"อีเจนกูว่ากูจะกลับแล้วนะเริ่มไม่ไหวล่ะ" ตี้หันไปบอกเจนเพื่อนสาวคนสวยพลางสะบัดหัวไปมา

"เออๆกูก็จะได้กลับเหมือนกันงั้นเดี๋ยวกูไปรอพี่วินเป็นเพื่อนล่ะกัน"

"ไม่ต้องก็ได้มึงผัวมึงมารับแล้วนี่อีกแป๊บพี่วินก็จะมาถึงแล้วมึงกลับก่อนก็ได้"

"เฮ้อ เอางั้นหรอถ้างั้นกูกลับก่อนนะถ้าพี่วินมารับกลับถึงห้องแล้วบอกกูด้วยล่ะ"

"โอเคมึง"

หลังจากแยกย้ายกันกับเจนตี้ก็เดินออกไปรอ 'พี่วิน'ที่หน้าคลับ พี่วินที่พวกเธอพูดถึงกันเขาเป็นพี่ชายข้างห้องที่ห้องของเราอยู่ติดกันที่คอนโดรู้จักกันมานานน่าจะห้าปีแล้วล่ะมั้งถ้าเธอจำไม่ผิด ตี้รู้จักกับเขานานพอๆกับที่คบพี่ชัชเป็นแฟนนั่นแหละ พี่วินเป็นพี่ชายที่ใจดีอายุมากกว่าเธอสี่ปี เขาสปอยล์เก่งจนเธอยกให้เป็นพี่ชายอันดับหนึ่งเนื่องจากตี้เป็นลูกสาวคนเดียวไม่มีพี่ไม่มีน้อง

เมื่อก่อนตอนเธอออกไปเที่ยวดึกๆก็ได้พี่วินเนี่ยแหละที่คอยมาตามรับกลับบ้านจนเธอเคยตัวและเอาแต่ใจเวลาไปเที่ยวเสร็จก็จะโทรตามให้เขามารับ แต่มันก็น่าแปลกที่ไม่ว่าจะต่อให้ดึกแค่ไหนหรือยุ่งสักเท่าไหร่ แต่พี่วินก็จะปลีกตัวมาหาเธอทุกครั้งทันทีที่เธอต้องการ แต่เธอว่าเธอโชคดีตรงที่พี่ชายยังไม่มีแฟนไม่อย่างนั้นเขาคงมาตามดูแลเธอตลอดแบบนี้ไม่ได้หรอก

"อะแฮ่มๆสาวน้อยมารอใครหรอจ๊ะให้พี่ไปส่งไหมน้อง" เสียงกระแอมดังขึ้นจากด้านข้างทำเอาตี้ที่กำลังนึกอะไรเพลินๆสะดุ้งเฮือกใหญ่

"อุ๊ยแม่ล่วง !" ตี้ร้องเสียงหลงเพราะตกใจที่อยู่ไก็มีคนโผล่มาเป็นชายวัยรุ่นสองคนซะด้วย

"อุ๊ยขวัญอ่อนเสียด้วยสิ ไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวพี่จะปลอบขวัญให้เองมามะ"

ผู้ชายสองคนย่างสามขุมเข้ามาคว้าต้นแขนของตี้ดึงไว้คนละข้าง แม้จะพยายามดิ้นรนแต่ก็หลุดยากเย็นเหลือเกินเพราะอาการวิงเวียนตีขึ้นเธอไม่น่ากินจนเมามายแบบนี้เลย

"ปะ..ปล่อยนะ" หนึ่งในสองคว้าหมับที่เอวคอดแล้วโอบประคองพาเธอออกเดินเร็วๆเพื่อที่จะให้ไกลจากสายตาคน ถึงแม้ในตอนนั้นหมาสักตัวเธอก็ยังไม่เห็นแล้วใครเล่าจะมาช่วยเธอได้

"ไม่เอาน่าอย่าดีดดิ้นไปหน่อยเลยเชื่อพี่แล้วเดี๋ยวน้องจะติดใจเลยล่ะน่า"

"ปล่อยนะโว๊ย...เพี๊ยะ ! " ตี้พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดมือไม้ฟาดที่ใบหน้าของใครสักคนเข้าอย่างจัง

"หึ่ม ! ฤทธิ์มากนักนะมึง..เพี๊ยะ !"

มันตบสวนมาที่แก้มเธอเข้าอย่างจังจนเซถลาตี้หน้าคมำลงไปกองกับพื้นรู้สึกได้ถึงรสชาติแปล่มๆในปากเดาว่าน่าจะเป็นเลือดสินะ !

"เห้ยมึงเบาๆสิวะเดี๋ยวเสียของหมด" หนึ่งในสองพูดปราม ขณะที่ตี้พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงกระเถิบตัวหนี

"หึโดนกูเอาสักทีสองทีขี้คร้านจะติดใจร้องขอให้กูเอาอีก !" บอกแล้วก็เตรียมช้อนร่างตี้ลากให้ลุกขึ้น

ในตัวที่พยายามขืนตัวเองเอาไว้แต่แล้วก็เหมือนได้ยินเสียงสวรรค์เมื่อมีใครสักคนตะโกนเสียงดังมาทางนี้ เสียงนั่น...มันฟังดูคุ้นๆจัง

"เฮ้ย ! ทำไรวะ ?"

"อย่าเสือกเรื่องของผัวเมีย !"

"หึ ! เมียงั้นหรอพวกมึงจะถอยออกไปดีๆหรือว่าจะให้กูยิง !"

ไม่พูดเปล่าพี่วินของตี้ชักปืนที่เหน็บชายกางเกงเอาไว้ออกมาจ่อไปที่พวกมัน ทันทีที่เห็นวัตถุสีดำเมื่อมจ่อไปตรงหน้าพวกนั้นก็รีบวิ่งหนีไปคนละทิศคนละทางอย่างไม่ต้องสงสัย

"พี่วิน...ฮื่อๆๆ" ตี้ร้องไห้เสียงดังทันทีที่เห็นพี่วินของเธอที่เก็บปืนไว้แล้วถลาเข้ามาหาเธอที่โผเข้าไปกอดเขาร้องไห้เสียงดัง

"ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรแล้วเด็กดีนิ่งซะ" เสียงทุ้มนุ่มพึมพัมบอกเบาๆอย่างปลอบโยนขณะจับศีรษะเล็กของตี้แนบอกแกร่ง

"ฮะ..ฮึ่ก" ตี้กลั้นสะอื้นขณะตัวสั่นเมื่อนึกว่าถ้าหากพี่วินมาช่วยเธอไม่ทันป่านนี้เธอจะเป็นยังไง

"ทำไมไม่รอข้างในออกมารอพี่ทำไมแล้วนี่เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า ?" วินถามขณะส่งสายตาสำรวจเรือนร่างบางไปทั่วก่อนจะเมินหน้าหลบเมื่อเห็นว่าร่างเล็กอยู่ในชุดไม่เรียบร้อยเท่าไหร่

"มะ..มันตบตี้ฮึ่กๆ" เสียงสั่นฟ้องเขาเบาๆขณะหลุดสะอื้น กรามหนาถูกบดเข้าหากันทันทีเมื่อฝ่ามือหนาเลื่อนไปสัมผัสแก้มนวลแล้วพบว่ามันบวมเปล่งขึ้น

"กลับบ้านกันนะ" วินถอดเสื้อคลุมออกแล้วน้ำไปหุ้มร่างเล็กเอาไว้ เมื่อครู่ช่วงชุลมุนที่ไอ้พวกนั้นมันดึงฉุดกระชากตี้ไปนั้นทำให้สายเสื้อสายเดี่ยวที่ตี้ใส่มันหลุดจากแขนข้างหนึ่งจนเนินอกอวบอิ่มที่มีบราปีกนกห่อหุ้มไว้ปรากฏต่อสายตาเข้าพอดี วงแก้มโหนกขึ้นสีระเรื่ออยู่ครู่นึง

นั่งรถกลับมาถึงคอนโดวินก็ลงไปช้อนอุ้มเอาร่างบางพาเดินขึ้นลิฟท์ตรงไปยังห้องของตี้ พอเปิดประตูได้เขาก็พาร่างอรชรเข้าไปส่งถึงในห้องนอนที่เคยคุ้นเพราะเขาเคยมาบ่อยแต่ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้ หลังจากนั้นวินก็ไปหาน้ำแข็งมาประคบที่แก้มนวลที่เริ่มบวมช้ำให้บรรเทาลงโดยมีเสียงครางซี๊ดซ๊าดดังจากปากอิ่มเป็นระยะ

"อ๊าาจะ..เจ็บอ่ะ"

"ทนแป๊บนึงก็ใครใช้ให้ดื้อล่ะ"

"ฮื่อไม่ดื้อแล้ว"

ตี้เบ้ปากเถียงขณะซี๊ดอีกครั้งเมื่อก้อนน้ำแข็งโดนตรงมุมปากที่แตกจังๆเข้า

"ซี๊ดดด"

"อย่าทำเสียงแบบนี้ได้ไหม" เสียงทุ้มถามแผ่วเบา

"ทำไมอ่าา ? อะ..อุ๊บ" ตี้ที่กำลังถามเขาก็ต้องรีบเอามืออุดปากแล้วถลาลงจากเตียงมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำแล้วโก่งคออาเจียนจนแทบหมดไส้หมดพุง ใบหน้านวลซีดเซียวท่าทางอ่อนแรง

"หึ" แม้จะทำเสียงแบบนั้นใส่แต่ทว่าพี่ชายใจดีของเธอก็ยังเดินตามมาช่วยลูบหลังให้อย่างไม่รังเกียจแม้จะมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ลอยมาให้ได้กลิ่นก็ตาม วินเอาน้ำเปล่าให้ตี้บ้วนปากอีกครั้ง

"อาบน้ำไหวไหม ?"

"หวะ..ไหวค่ะ"

เพราะอาเจียนไปเกือบหมดแล้วทำให้อาการวิงเวียนที่มีก็เริ่มดีขึ้นอาการที่เหมือนจะเมาก็หายเป็นปลิดทิ้งขึ้นมา ดีว่าคืนนี้เธอไม่ได้ดื่มหนักมากอาจเป็นเพราะเมืี่อเย็นเธอไม่ได้กินข้าวกระเพราะก็เลยว่างล่ะมั้ง

"พี่รอข้างนอกนะ"

ตี้พยักหน้ารับในขณะที่วินเดินออกไปรอข้างนอก ตี้อาบน้ำอาบท่าจนเนื้อตัวหอมฟุ้งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยจึงเดินออกมาด้วยชุดนอนชุดใหม่

"ถ้างั้นพี่กลับห้องก่อนนะ"

เมื่อเห็นว่าร่างบางดูดีขึ้นแล้ววินก็เตรียมตัวจะกลับห้องตัวเองบ้างแล้ว

"พี่วิน..."

"ว่าไงฮึ ?"

"ตี้กลัว"

ยังจำสายตาหื่นกับคำพูดหยาบโลนของพวกมันอยู่ในหัวได้ไม่ลืม ตี้ขนลุกวาบตัวสั่นเทา

"ไม่เป็นไรๆมันผ่านมาแล้ว เอางี้เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนก่อนก็ได้"

"พี่วินนอนเป็นเพื่อนตี้หน่อยได้ไหม ?"

"ตะ..แต่ว่าเราเป็นผู้หญิงนะตี้"

"นะๆพี่วินนะ"

"ก็ได้แต่ว่าพี่จะนอนข้างล่างก็แล้วกันนะ"

"แต่ว่าพื้นมันจะแข็งนะนอนด้วยกันก็ได้ตี้ไม่ถือหรอก"

"แต่พี่ถือเราเป็นผู้หญิงนะยังไงมันก็ดูไม่ดี"

"โอเคๆพี่วินพูดจริงๆนะ" ตี้เขย่าแขนวินถามเบาๆสีหน้าเหมือนเด็กที่กำลังดีใจเมื่อได้ของเล่น ริมฝีปากเรียวบางคลี่ยิ้มออกมาเบาๆ

"แต่เดี๋ยวพี่ขอไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องแป๊บนึงนะ"

"ค่ะ" ตี้พยักหน้ารับพลางจัดที่หลับที่นอนตรงข้างเตียงให้เขา

ระหว่างนั้นก็นึกถึงแฟนหนุ่มขึ้นมาได้ว่าทำไมวันนี้ยังไม่เห็นเขาโทรมาหาเลย ตี้หยิบมือถือขึ้นมาต่อสายไปหาแฟนหนุ่มสุดที่รัก เสียงสัญญานรอสายดังอยู่พักใหญ่เธอโทรอยู่ราวสามครั้งเขาก็ยังไม่รับสาย ในขณะที่เธอเผชิญความลำบากแม้จะมาจากการกระทำของตัวเองก็เถอะ แต่เอาจริงๆแล้วคนที่เธออยากให้มาอยู่ด้วยก็ยังเป็นเขาเป็นพี่ชัชคนนั้น

แต่จนแล้วจนรอดปลายทางก็ยังไม่รับสายจนตี้เลิกโทร วินเดินเข้ามาอีกครั้งหลังจากเปลี่ยนชุดให้อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงนอนหลังจากนั้นเขาก็มาล้มตัวลงนอนที่ข้างๆเตียงเธอ

"ฝันดีนะคะพี่วิน" ตี้พูดพึมพัมเบาๆ

"ฝันดีครับ" วินขานรับเบาๆก่อนจะข่มตาลงนอนข่มใจให้หลับเมื่อกลิ่นหอมอ่อนลอยมาจากร่างนวล

คืนนั้นตี้นอนหลับไปทั้งคราบน้ำตาพร้อมทั้งคำถามที่อยู่ในใจว่าแฟนของเธออยู่ที่ไหนทำไมถึงติดต่อไม่ได้เลย แต่กระนั้นก็ยังอุ่นใจที่มีร่างกำยำมานอนเฝ้าใกล้ๆ แม้จะไม่ชินที่มีชายอื่นมาอยู่ในห้องแทนที่แฟนหนุ่มแต่ทว่าคำพูดหยาบกักขฬะของผู้ชายพวกนั้นมันยังก้องอยู่ในหัวอยู่ดี

.

.