แพ้ใจ 5 | ตาสว่าง

ตี้ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหนึบไปทั่วทั้งร่างกาย มึนหัวจนต้องหลับตาแล้วค่อยลืมตาขึ้นมาใหม่ ดวงตากลมโตสำรวจไปรอบๆห้องที่เธอเพิ่งนอนตื่นขึ้นมา

เรื่องราวเมื่อคืนตี้จำเหตุการณ์ได้ทุกอย่างโดยเฉพาะความเลวระยำของคนได้ชื่อว่าเป็นแฟนที่เธอรักและเทิดทูนเขามาตลอด ไม่คิดว่าเขาจะทำกันได้ลงคอ

โชคดีแค่ไหนที่เมื่อคืนพี่วินตามไปช่วยเธอออกมาได้ ว่าแต่พี่วินไปไหนแล้วทำไมเมื่อคืนเขาถึงรู้ว่าเธอเกิดเรื่องขึ้น

นอนครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นจนกระทั่งเธอลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยใส่เพียงชุดคลุมตัวเดียวไปก่อน ตี้หน้าแดงระเรืีอยามส่องกระจกมองตัวเองแล้วพบว่ามีรอยแดงจ้ำตามเนื้อตัวประปราย ต้นคอเอยเนินอกเอยหนือแม้กระทั่งหน้าท้องต้นขาแทบทุกตารางพื้นที่บนร่างกายของเธอที่เขาฝากร่องรอยทิ้งเอาไว้ให้

ให้ตาย...เธอจะกล้ามองหน้าเขาได้ไหมนะ เขินจัง !

ออกจากห้องน้ำมาก็พบว่ามีคนเอาถาดอาหารมาวางเสริฟไว้ในห้องให้แล้ว จนตี้กินข้าวเสร็จเรียบร้อยพี่วินก็ยังไม่กลับมาซะทีเธอก็เลยเอนกายลงนอนคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาอีกครั้ง

ห้าปีก่อนเธอเคยไปเล่นน้ำทะเลกับเพื่อนสนิทแต่บังเอิญโชคไม่ดีที่มีคลื่นเข้ามาซัดร่างของเธอที่กำลังว่ายน้ำเล่นอยู่คนเดียวห่างจากบรรดาเพื่อนลอยออกไปกลางทะเล ตอนนั้นคลื่นแรงมากจนเธอสำลักน้ำหูน้ำตาไหล ในใจคิดว่าจะต้องตายแน่ๆแล้วแต่จังหวะนั้นก็มีอ้อมแขนของใครคนหนึ่งมาดึงเธอให้ขึ้นจากความตาย เขาลากเธอเข้าฝั่งอย่างทุลักทุเล ยิ่งกว่านั้นคือเธอกลืนน้ำทะเลเข้าไปมากจนเขาต้องช่วยผายปอดให้ พอฟื้นขึ้นมาเธอก็พบว่าเป็นพี่ชัชที่มาช่วยชีวิตเธอเอาไว้

นับจากนั้นพี่ชัชก็คือฮีโร่คนดีที่หนึ่งของเธอมาตลอดเลย แต่ด้วยวันนั้นเธอไม่ทันได้สังเกตุอะไร ไม่อย่างนั้นก็คงจะต้องนึกสงสัยว่าทำไมคนที่ลงไปช่วยเธอขึ้นมาจากในน้ำเสื้อผ้าของเขาถึงไม่เปียกสักนิดเลย

ผ่านไปเกือบสามชั่วโมงที่พี่วินของเฌอยังไม่กลับเข้ามาเธอเองก็ไม่กล้าเดินออกไปไหนเพราะสวมใส่เพียงชุดคลุมตัวเดียวติดกาย ตี้ลุกขึ้นเดินสำรวจไปรอบๆห้องที่เธอนอนเป็นการแก้เบื่อเมื่อรอมาหลายชั่วโมงคนที่รอก็ยังไม่กลับมา

ตี้เหลือบมองไปเห็นตรงโต๊ะข้างเตียงมีลิ้นชักเสียบกุญแจคาเอาไว้ก็ไม่รู้ว่าผีไร้มารยาทตัวไหนนึกดลใจให้เธอไปเปิดดูของคนอื่นเขาอย่างคนอยากรู้อยากเห็นเข้า ในนั้นมีอัลบั้มรูปขนาดใหญ่ซ่อนอยู่ เธอถือวิสาสะเปิดดูก่อนจะนิ่งค้างไปเมื่อพบว่าในรูปนั้นมัน...

มีแต่รูปของตัวเองเต็มไปหมด !

มือเล็กเปิดดูเรื่อยๆก็พบว่ามีแทบทุกช่วงเวลาที่เธอได้รู้จักกับเขามา มีแม้กระทั่งวันที่เธอไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนแล้วจมน้ำซึ่งเธอจำชุดที่สวมใส่วันนั้นได้ รอยยิ้มสดใสแววตาเป็นประกายในรูปนั้นไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าโดนแอบถ่ายตอนไหน มีทั้งที่รูปที่เธอเต็มใจถ่ายแต่ไม่คิดว่าเขาจะเอาไปอัดล้างเก็บไว้จนเต็มอัลบั้มแบบนี้

ยิ่งนั่งมองรูปความทรงจำต่างๆก็ไหลย้อนเข้ามาในสมอง ตอนนั้นเธอไปซื้อรองเท้าคู่ใหม่มาจากร้านดังในห้างแต่ตอนที่พนักงานจัดใส่ถุงมาให้เธอก็ไม่ได้สำรวจว่าเรียบร้อยดีไหม แต่พอมาถึงห้องเธอก็พบว่ามันถูกสลับข้างกันมาเป็นคนละไซส์ ตอนนั้นตี้จำได้ว่าอ้อนให้แฟนหนุ่มพาไปเปลี่ยนให้แต่เขากลับบอกว่าไม่ว่างไม่มีเวลาพาไป แต่พอพี่วินรู้เขากลับอาสาเอาไปเปลี่ยนให้เองที่ร้านโดยที่เธอยังไม่ได้ร้องขอ

พอมีเวลามานั่งครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆตี้ถึงเพิ่งเข้าใจว่าในทุกๆเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ คนที่ได้ชื่อว่าแฟนไม่เคยรู้เรืีองราวอะไรเกี่ยวกับเธอเลย กับกันกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายข้างห้อง ไม่ว่าเธอจะเดือดร้อนหรือต้องการความเชื่อถือเมื่อใดเขาจะมาถึงตัวเธอทันที

เหมือนเช่นตอนนั้นเธอขับรถกลับบ้านในช่วงสี่ทุ่มกว่าแล้วน้ำมันดันหมดกลางทาง เธอโทรหาพี่ชัชให้มารับแต่เขากลับบอกมาแค่คำเดียวว่าพี่ไม่ว่างหาทางกลับเองไปก่อนทั้งๆที่ช่วงนั้นมันดึกแล้วและทางค่อนข้างเปลี่ยว ตี้ไม่รู้จะทำยังไงเลยโทรหาพี่ชายข้างห้องให้มารับไม่ถึงห้านาทีที่เขาขับรถมารับพร้อมกับให้คนมาลากรถเธอไปทั้งๆที่ระยะทางมันไกลจากกันมากเลยทีเดียว

หลายต่อหลายเรื่องที่ผ่านเข้ามาในหัวทำให้เธอคิดได้ว่าที่แท้จริงแล้วใครคือคนที่ดีกับเธอเสมอมา แต่การทำดีของเขานั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพี่วินเขาจะมีใจให้เธอสักหน่อย จนกว่าเธอจะได้รับรู้จากปากของเขาเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แอ๊ดดด !

"เป็นยังไงบ้างยังมึนๆอยู่ไหม" น้ำเสียงที่ทั้งนุ่มนวลและอ่อนโยนถามออกมาทันทีที่เขาเดินเข้ามาในห้อง มือหนาทาบทับลงมาที่หน้าผากนูนของตี้เพื่อวัดอุณภูมิว่าเธอมีไข้หรือเปล่า

"ดีขึ้นแล้วค่ะไม่เวียนหัวแล้ว" ตี้ตอบเสียงเบาหวิวสีหน้าขัดเขินรู้สึกประดักประเดิดยังไงชอบกล ไม่ได้ลืมนะว่าเมื่อคืนนี้เธอออดอ้อนวอนขอเขายังไงบ้างทั้งคืน

"เอ...ทำไมหน้าแดงจังก็ไม่มีไข้นี่นา" เสียงเขาฟังดูถามไถ่ราวกับห่วงใยตัดกับแววตาทอประกายระยิบระยับที่มองแล้วเหมือนมีมดมาไต่ยุบยับที่หัวใจของเธอเลย

"พี่วินอ่าา..." ร้องเรียกชื่อเขาแล้วก้มหน้างุดใส่อย่างสะเทิ้นอาย

"เอ๊ะ !" ก่อนจะอุทานเสียงดังเมื่อหลุบตามองไปเห็นมือแกร่งที่เต็มไปด้วยรอยช้ำแตกระยับตรงหลังมือ ตี้คว้ามือหนาขึ้นมาสำรวจดูอย่างตกใจ

"พี่วินไปทำอะไรมาคะทำไมดูแตกแบบนี้เกิดอะไรขึ้นหรอคะ ?"

"ไม่มีอะไรหรอกครับเรื่องเล็กน้อย" เขาตอบราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งๆที่เธอคิดว่ามันจะต้องรู้สึกเจ็บอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

"ไปทำแผลก่อนนะคะ" ตี้บอกเสียงสั่นรู้สึกใจหายแปลกๆยามที่เห็นเขาเจ็บ

"ไม่เป็นไรแผลแค่นี้เดี๋ยวก็หายแล้วครับตร้ไม่ต้องคิดมากนะ" เขาตอบเบาๆแววตาเอ็นดูคนตัวเล็กเหลือล้น

"ไม่ได้ค่ะอย่างน้อยต้องไปทำแผลกันเชื้อโรคเข้านะคะเดี๋ยวตี้ทำแผลให้นะ" ตี้ทำเสียงออดอ้อนไม่รู้ตัว

"ก็ได้ครับ"

วินเดินไปหยิบชุดอุปกรณ์ทำแผลมาให้ตี้ทำให้หลังจากใส่ยาทำแผลให้เขาเสร็จตี้ก็มานั่งจ้องหน้าคนตัวโตด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ โดยหลงลืมไปเลยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในชุดอะไร

ความแสบจากน้ำยาฆ่าเชื้อที่คนตัวเล็กใส่ให้หายเป็นปิดทิ้งยามได้เห็นเนินอกขาวๆวับแวมออกมาจากสาบเสื้อกับเรียวขาขาวๆยามเจ้าตัวขยับเขยื้อนอย่างลืมตัว

"พี่วินขา...ตี้ถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ ?" คนตัวเล็กกลืนน้ำลายคออึกใหญ่ก่อนจะเริ่มจ้นถามเสียงแผ่ว

"หืม...ว่าไงครับ" เสียงทุ้มจ้องตาตอบกลับ

"พี่วินเจอตี้ครั้งแรกที่ไหนคะ ?"

"พี่เจอตี้ครั้งแรกที่ทะเลพัทยาตอนนั้นตี้น่ารักสดใสมาก" สาตาคมปลาบมองมาอย่างมีความหมาย

"แล้วตอนนี้ล่ะคะ ?" คนตัวเล็กเอียงคอถาม

"ก็ยังน่า...รักเหมือนเดิม"

"พี่วิน...เป็นคนที่ช่วยตี้ตอนที่จมน้ำใช่หรือเปล่าคะ ?"

"... อื้ม" เขาเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ

"แล้วทำไมถึงปล่อยให้ตี้คิดว่าเป็นคนอื่นล่ะคะทำไมพี่ไม่บอกตี้แล้วทำไมพี่ชัชถึงบอกว่าเขาเป็นคนช่วยตี้" คราวนี้คนตัวเล็กยกมือทุบอกแกร่งเบาๆ

"พี่แค่คิดว่าใครช่วยก็คงเหมือนกันเลยไม่ได้บอกใครพอช่วยเสร็จพี่ก็ออกไปเลยไม่คิดว่าจะมีคนมาสวมรอยแทน"

"อึก..ที่ผ่านมาตี้คิดมาตลอดว่าเป็นเขาที่ช่วยตี้ไว้ไม่คิดเลยว่า...ฮึ่ก" ร่างบางหลุดสะอื้นตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าที่เธอคบกับพี่ชัชมาหลายปีนั่นเป็นเพราะเธอคิดว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอด้วย แต่มาวันนี้เธอรู้ชัดแจ้งแล้วว่าเขาไม่ได้มีบุญคุณอะไรกับเธออีกแล้วแถมยังทำร้ายเธอแบบเลือดเย็นอีกด้วย

"ไม่เป็นไรๆมันผ่านมาแล้วช่างมันเถอะนะ" วินคว้าต้นคอเล็กเข้ามากอดแน่นเต็มอ้อมแขนซึมซับความรู้สึกของคนตัวเล็กเอาไว้อย่างคนอยากจะช่วยแบ่งเบา

"พี่คิดอะไรกับตี้หรือเปล่าพี่วิน ?" คนตัวเล็กดันตัวออกจากวงแขนกว้างแล้วถามเสียงเบาราวกับไม่แน่ใจนักว่าเธอควรถามหรือไม่

"... คิด" เงียบไปอีกอึดใจแล้วเขาก็ตอบเสียงเบากลับมา

"พี่..รัก..ตี้ รักมานานแล้ว รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ"

สิ้นคำพูดจากปากเขาตี้ร้องไห้โฮนึกเสียใจที่เธอพลาดไปกับคนอื่นแล้ว แถมคนคนนั้นยังเป็นคนเลวอีกต่างหาก เธอนึกเสียใจที่ไม่เคยรู้มาก่อนมาเขาคิดแบบนี้กับเธอ ที่ผ่านมาเวลาเธอมีปัญหากับพี่ชัชเธอก็มาปรึกษาเขาโดยที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขามีใจให้เธอมาตลอด แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจะรู้สึกยังไงบ้าง...

"หมายความว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาตอนที่ตี้เดือดร้อนแล้วพี่ก็โผล่มาช่วยตลอดเป็นเพราะพี่คอยดูตี้ตลอดเลยใช่ไหมคะ ?"

"ตี้จะโกรธพี่ไหมถ้าพี่จะบอกว่า..พี่ให้คนคอยตามดูตี้ตลอดเผื่อเวลาที่ตี้ต้องการความช่วยเหลือเขาจะคอยช่วยตี้"

"เหมือนตอนที่ตี้รถเสียใช่ไหมคะ" ถึงว่าสิทำไมตอนนั้นเขาถึงได้มาไวนักคงเพราะมีคนโทรไปรายงานแล้วนี่เอง

"อื้อ" ใบหน้าคมคร้ามพยักหน้านิ่งๆสีหน้าสลดวูบด้วยกลัวว่าคนตัวเล็กจะโกรธที่เขาทำราวกับคุกคามชีวิตเธอ

"ตี้ขอโทษนะ..ถ้าตี้รู้ตี้คงไม่เอาเรื่องพี่...ฮึ่กเค้าไปปรึกษาพี่วินแน่" ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยดน้ำตาใส

"ไม่เป็นไรๆไม่ร้องนะตอนนี้พี่โอเคขอแค่ตอนนี้หนูอย่ากลับไปหาเขาก็พอหนูจะทำให้พี่ได้ไหม ?" พี่วินถามเสียงแผ่วขณะเช็ดน้ำตาให้เธอ

"ตี้ไม่มีวันกลับไปหาผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว" คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในแววตาคู่สวยฉายแววเทิดทูนคนตรงหน้าอีกครั้งเมื่อรู้ว่าที่ผ่านมาเขาทำอะไรเพื่อเธอมาบ้าง

"ทำไมพี่ถึงไม่เคยบอกอะไรให้ตี้รู้บ้างทำไมคะ ?" เธอแค่อยากจะถามเขาเท่านั้นว่าเขาทนได้ยังไงตลอดห้าปีที่ผ่านมากับการเฝ้ามองเธออยู่กับคนอื่นแบบนี้

"ตอนแรกพี่ก็คิดว่าความรักของพี่คือการได้มองเห็นคนที่รักมีความสุข...แต่ตี้รู้ไหม ทุกครั้งที่พี่เห็นตี้อยู่กับเค้ารักเขา พี่โคตรเจ็บเลย" น้ำเสียงทุ้มแกว่งเล็กน้อยหัวไหล่แกร่งสั่นไหว ตี้เห็นหยดน้ำใสหยดมาจากดวงตาคมแวบเดียวก่อนที่เขาจะสลัดมันทิ้งไป

"ตี้ขอโทษนะ ตี้ขอโทษ !" และนับจากนี้ต่อไปเธอรู้แล้วว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง ก้าวต่อไปที่เธอจะเดินมันจะต้องมีผู้ชายตัวโตคนนี้ก้าวนำไปพร้อมกับเธอด้วย ต่อจากนี้ไปเธอจะใช้ชีวิตที่เหลือรักและดูแลเขาให้สมกับที่เขาคอยตามดูแลเธอมาตลอดห้าปีที่ผ่าน

"อะไรที่มันผ่านไปแล้วอย่าไปนึกถึงมันอีกเลยนะ ต่อจากนี้ใช้ชีวิตให้ดีก็พอ"

"ค่ะตี้สัญญา"

.

.