ตอนที่ 6 อยากรู้จักมากขึ้น

 

นอกจากวันนี้จะได้ดูหนังกันแล้วปัณวรรธยังพาพิชญาภาไปทานอาหารเย็นที่ร้านโปรดของเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดฯ การได้อยู่ด้วยกันหลายชั่วโมงมันทำให้ทั้งสองสนิทกันมากขึ้น

“ชอบคุณนะคะพี่วรรธ วันนี้พีชหายเหงาไปได้เยอะเลยค่ะ”

“ไม่น่าเชื่อว่าพีชจะเป็นคนขี้เหงานะ”

“ก็มีบ้างค่ะ”

“พีชบอกพี่ว่าเรียนอยู่ใช่ไหม”

“ค่ะพีชอยู่ปีสี่แล้ว พี่วรรธทำงานบริษัทรักษาความปลอดภัยเหรอคะ” เพราะเมื่อคืนเขาบอกตอนอยู่หลังเวทีว่าตนเองรับผิดชอบสถานที่และคนที่จะเข้าไปดูกล้องได้ก็น่าจะเป็นบริษัทรักษาความปลอดภัย

“เปล่าหรอก เมื่อคืนพี่ไปช่วยเพื่อนทำงาน พี่ทำงาน....” ชายหนุ่มยังไม่ทันตอบรถก็มาถึงหน้าคอนโของพิชญาภาแล้ว

“เอาไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้กันต่อนะคะ ถึงคอนโดแล้วพีชขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ บ๊ายบายค่ะ” พิชญาภาลงจากรถแล้วโบกมือให้กับชายหนุ่มทั้งที่ยังคุยกันไม่จบว่าชายหนุ่มทำงานอะไรเพราะตอนนี้มีรถมาจอดต่อท้ายรถของชายหนุ่มพอดี

แต่ไม่ว่าเขาจะทำงานอะไรมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเพราะเธอรู้สึกว่าการได้คุยกับใครสักคนแล้วรู้สึกดีนั้นมันไม่เกี่ยวกับงานของเขา

ความรู้สึกที่ได้คุยกับปัณณวรรธวันนี้มันแตกต่างกับผู้ชายคนอื่นที่เธอเคยรู้จักเขาเป็นผู้ใหญ่ พูดจามีเหตุผลและดูเหมือนจะใจเย็นเอามากๆ ทำให้พิชญาภารู้สึกประทับใจในตัวชายหนุ่มคนนี้มาก ช่วงเวลาสั้นๆ ที่คุยกันทำให้เธอรู้สึกเหมือนรู้จักกันมานาน เพราะรู้สึกดีกับเขามากเธอจึงรับนัดเขาไปเที่ยวในวันวันหยุดยาว

มันอาจจะเร็วไปที่จะออกเดตกับผู้ชายทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้งแต่ไม่บ่อยนักที่พิชญาภาจะเจอคนที่ทำให้ตัวเองรู้สึกใจเต้นแรง คุยด้วยแล้วมีความสุขจึงก็ไม่ลังเลทำความรู้จักกันมากขึ้น

หญิงสาวอยากจะให้ถึงวันจันทร์เร็วๆ เพราะอยากจะเล่าเรื่องที่ตัวเองเจอชายหนุ่มคนนี้ให้กับเพื่อนฟังแต่จะโทรไปตอนนี้ก็กลัวว่าจะรบกวนเวลาที่เพื่อนอยู่กับคนรัก

แต่ความเหงาก็หายไปทันทีเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“สวัสดีค่ะถึงคอนโดแล้วใช่ไหมคะพี่วรรธ”

“ครับพี่ถึงคอนโดแล้วก็รีบโทรมาบอกพีช ว่าแต่พีชล่ะจะรีบเข้านอนหรือเปล่า”

“เปล่าค่ะพีชยังไม่ได้อาบน้ำเลย”

“ถ้างั้นพี่ไม่รบกวนเวลาอาบน้ำนะ พี่ขอไปทำงานที่ค้างไว้ต่อแล้วกันนะ”

“ได้ค่ะ”

เมื่อเขาวางสายไปแล้วพิชญาภาก็รู้สึกเสียดายนิดๆ ที่ไม่ได้คุยกับเขาต่อ แต่เมื่อคิดว่าเขามีงานที่จะต้องทำเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นอนดูซีรี่ส์

เพราะดื่มกาแฟไปเมื่อตอนบ่ายทำให้ตอนนี้ยังไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิดเกือบจะเที่ยงคืนแล้วเธอยังนอนลืมตาโพลงอยู่บนที่นอน

ตอนนี้ในใจมันว้าวุ่นแปลกๆ เธอมองโทรศัพท์และลังเลว่าจะไลน์ไปหาปัณณวรรธดีหรือเปล่า เธอยอมรับว่าเพียงเจอเขาไม่เท่าไหร่ก็รู้สึกคิดถึงและอยากคุยกับเขาเรื่อย ๆ ชายหนุ่มมีอิทธิพลกับความรู้สึกของเธอมากกว่าผู้ชายทุกคน

ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ถึงความคิดของพิชญาภา หญิงสาววางโทรศัพท์ลงไม่ถึงห้านาทีเขาก็ไลน์มาถาม

“พีชนอนหรือยังพี่โทรหาได้ไหม”

หญิงสาวอ่านข้อความจากหน้าจอล็อกและเว้นระยะ 5 นาทีก่อนจะรีบพิมพ์ตอบกลับไป

“ยังไม่นอนค่ะ”

พอกดส่งไปเขาก็รีบโทรกลับมาทันที

“ทำไมนอนดึกจังครับ ทำอะไรอยู่”

“พีชดูซีรี่ส์ค่ะ”

“ปกตินอนดึกแบบนี้ไหม”

“ก็แล้วแต่ค่ะถ้าวันไหนต้องไปเรียนก็จะนอนไม่เกินห้าทุ่มค่ะแต่ถ้าเป็นคืนวันหยุดแบบนี้ก็ดึกหน่อยพี่วรรธล่ะคะ ปกตินอนดึกแบบนี้ตลอดหรือเปล่า”

“พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละวันไหนต้องไปทำงานก็จะนอนเร็วหน่อยส่วนวันไหนเป็นวันหยุดก็ประมาณเที่ยงคืนตีหนึ่ง พี่ไม่ได้โทรมารบกวนพีชใช่ไหม”

“ไม่หรอกค่ะเพราะให้พีชนอนตอนนี้ก็นอนไม่หลับอยู่ดีสงสัยเมื่อตอนบ่ายจะกินกาแฟมากไปหน่อย”

“ปกติไม่กินกาแฟเหรอ”

“กินค่ะ แต่ส่วนใหญ่จะกินไม่เคยหมดแก้วสักที แต่วันนี้คุยเพลินเลยเผลอกินจะหมดแก้ว พี่ว่ารสชาติกาแฟกับเค้กร้านนี้เป็นยังไงบ้าง หญิงสาวพยายามชวนเขาคุยอยากจะยื้อเวลาให้ได้ยินเสียงเขามากกว่านี้อีกสักนิด

“ก็ดีนะพี่ว่ากาแฟเข้าหอมดีส่วนเค้กไม่มีความเห็น”

“ทำไมคะ”

“ก็ปกติแล้วพี่ไม่ค่อยกินขนมหวานเท่าไหร่ แล้วพีชล่ะคิดว่าเป็นยังไงบ้าง”

“คิดว่าเค้กเขาอร่อยดีนะคะ มีหลายรสชาติเลยที่พีชยังไม่เคยลองเอาไว้ครั้งหน้าเรามากินกันอีกไหม”

“ได้สิพรุ่งนี้เลยไหม”

“ไม่ดีกว่าค่ะพรุ่งนี้พีชอยากจะจัดข้าวของให้เรียบร้อยสักหน่อย มีของบางอย่างที่เอามาจากบ้านยายยังไม่ได้เอาออกกระเป๋าเลยค่ะ” ใจจริงแล้วพิชญาภาอยากจะรับนัดของใจแทบขาดแต่ก็อยากจะไว้ท่าทีสักนิด เพราะการเจอเขาติดๆ กันเธอก็กลัวจะทำให้เขารู้ว่าตนเองนั้นเริ่มมีใจให้กับเขาทั้งที่เจอกันไม่นาน

“ถ้ายังงั้นเราก็คงเจอกันอีกทีบ่ายวันศุกร์เลยใช่ไหม พีชมีเรียนหรือเปล่า”

“วันศุกร์พีชมีเรียนแค่ครึ่งวันค่ะวิชาช่วงบ่ายอาจารย์โยกมาเรียนเย็นวันพุธแล้วเพราะนักศึกษาบางคนก็อยากกลับบ้านบางคนก็อยากไปเที่ยว พี่วรรธล่ะคะ”

“พี่น่าจะเคลียร์งานเสร็จก่อนบ่ายสาม พีชคิดได้หรือยังล่ะว่าจะไปเที่ยวที่ไหนหัวหิน ปราณบุรีเกาะเสม็ดเกาะล้านหรือจะไกลหน่อยก็ไปสมุยหรือภูเก็ต”

“ตัวเลือกเยอะจังเลยค่ะเรามีเวลาแค่สามวันเองนะคะ”

“ถ้าเราเดินทางตั้งแต่เย็นวันศุกร์เราก็จะได้เที่ยวเพิ่มมากขึ้นพีชเห็นด้วยกับพี่มั้ยล่ะ”

“ก็จริงค่ะแล้วถ้าให้พี่เลือกพี่จะเลือกไปเที่ยวที่ไหน”

“ถ้าคึกคักหน่อยเราก็เที่ยวหัวหินแต่ถ้าอยากมีความเป็นส่วนตัวก็เลือกเสม็ดหรือไม่ก็สมุยพีชคิดว่ายังไง”

“ก่อนที่พีชจะตอบคำถามพี่ววรรธ พีชขอตกลงกับพี่ก่อนว่าการเที่ยวครั้งนี้เราจะจ่ายกันคนละครึ่งใช่มั้ย”

“ทำไมต้องจ่ายคนละครึ่งล่ะ พี่เป็นผู้ชายและพี่เป็นคนชวนพี่ก็ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด”

“แต่พีชไม่อยากให้พี่เป็นคนจ่ายทั้งหมดนี่ค่ะ ถ้าพี่อยากจะจ่ายจริงๆ ก็เอาเป็นเลี้ยงข้าวพีชก็พอส่วนค่าใช้จ่ายในการเดินทางกับพวกค่าที่พักเราจ่ายกันคนละครึ่งดีไหม”

“พีชรู้ตัวไหมว่าเป็นผู้หญิงที่แปลกมาก”

“แปลกยังไงคะ”

“ก็ปกติเวลาพี่เคยชวนผู้หญิงไปเที่ยวเขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ แต่พี่ก็เต็มใจจ่ายนะ เพราะในเมื่อเราเป็นคนชวนเขามันก็ถูกต้องแล้วที่เราจะต้องรับผิดชอบ”

“แต่สำหรับพีชคิดว่าไม่โอเคค่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายเดี๋ยวนี้ก็มีสิทธิเท่าเทียมกันพี่วรรธจะตกลงไหมถ้าเราจะจ่ายกันคนละครึ่ง”

“แต่พีชยังเรียนอยู่นะ ถ้าเราต้องไปไกลๆ และนั่งเครื่องไปพี่ก็อยากเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายส่วนนี้”

“พี่ไม่ต้องห่วงพีชหรอกค่ะ ถึงพีชยังจะเรียนอยู่ ก็มีเงินเก็บหรือถ้าเงินเก็บหมดก็ไปขอคุณพ่อก็ได้ เขาคงจะดีใจมากๆ ที่พีชโทรหา”

“พีชพูดเหมือนไม่ค่อยได้โทรหาพ่อเลย”

“ค่ะพี่ไม่ค่อยโทรหาเขาเท่าไหร่”

“มีอะไรในใจหรือเปล่าทำไมเสียงฟังดูไม่ดีเลย อยากจะเล่าให้พี่ฟังไหม”

“เอาไว้เราเจอกันแล้วพีชจะเล่าเรื่องครอบครัวของพีชให้พี่ฟังดีไหม”

“ดีสิแล้วตกลงพี่เลือกได้หรือยังว่าจะไปเที่ยวที่ไหน”

“พี่วรรธถือสายรอแป๊บหนึ่งนะคะพีชขอดูอะไรก่อน”